บทที่ 30: สีที่แตกต่าง

บทที่ 30: สีที่แตกต่าง

ฉินหยูที่ได้ยินคําพูดของหลี่ซวน ก็มองไปที่คนอื่นๆด้วยสายตาที่เบิกกว้าง

แม้แต่ซ่งเสี่ยวเหม่ยก็มองฉินหยูด้วยความประหลาดใจเพราะอาการช็อกในสายตาของฉินหยูไม่สามารถปกปิดได้

"โอเค คนที่ต่ํากว่า 6 คะแนน โปรดออกไปเองเถอะ ฉันไม่อยากพูดเป็นครั้งที่สอง" พี่ฉีกล่าวขับไล่

"ผมขอโทษที่รบกวนพี่ฉีในช่วงก่อนหน้านี้"

นักเรียนที่ไม่มีคุณสมบัติทั้งสามก้มหัวเล็กน้อยและหันเดินออกไปด้วยความผิดหวัง

ที่เหลือมีเด็กฝึกงานเหลืออยู่เพียงเจ็ดคนเท่านั้น

"โอเค ฉันจะสอนวิธีสร้างยาฟอกเลือด และสร้างยาหยุดเลือด นี่คือยาพื้นฐาน ฉันหวังว่าจะเห็นผลการสร้างยาของพวกคุณในหนึ่งเดือน"

พี่ฉีเดินไปที่ด้านข้างของฉินหยู ด้วยท่าทางที่สง่างามยกมือขึ้นและลูบหัวลูกแมวและเริ่มอธิบายวิธีการเตรียมวัสดุยา

พี่ฉีบอกพวกเขาทั้งหมดเกี่ยวกับยานี้และแม้แต่พาทุกคนไปที่ห้องทำยาเพื่อสาธิตด้วยตนเอง

"ในอนาคตพวกคุณสามารถใช้ห้องหมายเลข 2 และหมายเลข 3 ได้ฟรี แต่พวกคุณต้องจ่ายค่าสมุนไพรด้วยตัวเอง

นอกจากนี้หลังจากการสร้างยาประสบความสําเร็จร้านค้าจะได้รับ 10% ของกําไรจากการขาย มันโอเคไหม? "พี่ฉีกล่าว

"ไม่มีปัญหา!"

ทุกคนพยักหน้าอย่างเร่งรีบเพราะพวกเขาไม่สามารถขอใช้ห้องได้ฟรีในที่อื่นและราคาเช่าห้องจะสูงมาก

ที่พี่ฉีกล่าวว่าเก็บ 10% ของกําไรจากการขายถือว่าใจกว้างดังนั้นทุกคนจึงพยักหน้าอย่างเร่งรีบ

"ต่อไปเรามาสร้างยากัน อย่าลืมผลัดกันไปดูแลร้านและอย่านอนหลับ"

พี่ฉีหันหน้าไปมองฉินหยู เดิมทีเธอต้องการที่จะตําหนิฉินหยู แต่เพราะแมวสีขาวน่ารักมากจนเธอถูกดึงดูดโดยมันและอดใจไม่ไหวจนต้องลูบหัวมันสักสองสามที

"รับทราบค่ะ"

ฉินหยูรีบพยักหน้าและถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเรื่องนี้ได้จบลงสักที

"ฉินหยู ไปสร้างยากันเถอะ"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยมาที่ฉินหยูและจับมือเดินไปที่ห้องข้างๆเพื่อลองสร้างยา ในขณะเดียวกันเธอก็ถามเกี่ยวกับการสอบของฉินหยู

ภายในห้อง

หลังจากซ่งเสี่ยวเหม่ยปิดประตูเธอมองฉินหยูด้วยความประหลาดใจและถามเบาๆ "ฉินหยู ทําไมเธอถึงได้เก้าคะแนนในการทำข้อสอบ?"

"ที่จริงไม่ใช่ฉัน พี่หลี่ซวนบอกฉัน เขาได้เห็นสมุนไพรเหล่านี้ในโลกของเขาและเขารู้สรรพคุณทางยาของพวกเขา"ฉินหยูพูดความจริง

"มันกลับกลายเป็นเจ้าแมวน้อย มันน่าทึ่งมาก ฉันไม่คิดว่าเราจะแพ้แมวน้อย"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยมองแมวขาวตัวน้อยด้วยความประหลาดใจและอิจฉาอสูรอัญเชิญของฉินหยูมากขึ้นเรื่อย ๆ

"มาลองสร้างยากันเถอะ ฉันต้องรีบหาเงินจะได้ซื้อของให้พี่หลี่ซวน" ฉินหยูบอก

"โอเค งั้นเริ่มกันเลย"

ทั้งสองเริ่มยุ่ง

แต่

สําหรับพี่ฉียาเม็ดนี้นั้นง่ายมาก แต่ก็ยังคงเป็นเรื่องยากสําหรับเด็กฝึกงานเหล่านี้ ยาฟอกเลือดเป็นสิ่งที่ง่าย แต่ยาหยุดเลือดนั้นยากกว่า

การควบคุมและเวลาของความร้อนจะต้องแม่นยํามากมิฉะนั้นจะทําผิดพลาดได้ง่าย

นี่คือเหตุผลที่เธอให้เวลาทุกคนหนึ่งเดือนเพื่อให้พวกเขาสามารถฝึกฝนอย่างหนัก

เพราะฉะนั้น

สําหรับเดือนถัดไปเด็กฝึกงานทํางานอย่างหนักเพื่อสร้างยา

ส่วนพี่ฉีก็เลิกสนใจเด็กฝึกงานเหล่านี้และอยู่ในห้องสร้างยาทุกวัน

บางครั้งแมวสีขาวจะเข้ามาดูระหว่างทำยาและเธอก็ไม่ได้ไล่มัน เธอยังคงทํายาต่อไม่สนใจ

ในไม่ช้า

หนึ่งเดือนผ่านไปและในที่สุดก็ถึงเวลาสําหรับการประเมิน

เช้านี้พี่ฉีกําลังเดินช้าๆระหว่างทางไปร้านจู่ๆก็มีร่างอวบมาหยุดที่ข้างหน้าของเธอ

พี่ฉีเห็นว่าเธอเป็นลูกค้าเก่าที่มักจะไปที่ร้านเพื่อซื้อยาคือพี่จางฝาง

"พี่จางฝาง บังเอิญจังที่ได้พบคุณที่นี่" พี่ฉียิ้ม

"ฉันเดินทางพิเศษเพื่อรอคุณ คุณยังมียาให้ความชุ่มชื้นเกรดเหล็กดําในร้านของคุณอีกไหม? คุณขายให้ฉันอีกสักสองได้ไหม" พี่จางฝางพูดด้วยรอยยิ้ม

"ยาให้ความชุ่มชื้น? ยาชนิดนี้ไม่ง่ายที่จะสร้าง ฉันจําได้ว่ามันถูกขายหมดเมื่อห้าวันก่อน" พี่ฉีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และให้คําตอบ

"ห้าวันก่อน? ไม่ เมื่อวานฉันได้ซื้อมาสองอัน? ฉันกินมันและผลที่ได้ก็ดียิ่งกว่าที่คุณขายฉันมาก่อน"

"อา? เพิ่งซื้อมาเมื่อวานนี้เหรอ? พี่สาวแน่ใจนะ"

พี่ฉีตกตะลึง เธอจําได้ว่ายาให้ความชุ่มชื้นที่เธอทํานั้นขายหมดแล้วดังนั้นจึงไม่ควรมีอีก

"แน่นอนเด็กฝึกงานในร้านของคุณขายให้ฉัน คนที่เธอมีแมวสีขาวบนไหล่ของเธอน่ารักมาก."

"ลูกแมว?" พี่ฉีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเธอขมวดคิ้ว

มีเพียงคนเดียวที่มีลูกแมวอยู่บนไหล่นั่นคือฉินหยู แต่ทําไมเธอขายยาให้กับคนอื่นและเธอได้รับยานั้นจากที่ไหน

ต้องรู้ว่ายาในร้านที่ถึงระดับเหล็กดํา ทั้งหมดทําโดยตัวเธอเองอย่างระมัดระวังและไม่สามารถขายให้กับผู้อื่นได้อย่างง่ายๆ

แต่ตอนนี้ฉินหยู ได้ขายยาซึ่งทําให้เธอไม่พอใจเล็กน้อย

"เธอมียาให้ความชุ่มชื้นได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่าหลังจากที่ฉันสร้างยาเสร็จแล้วส่งยาไปที่เคาน์เตอร์และเธอแอบเอาไปสองอัน"

เธอแคิดดูและรู้สึกว่ายานี้อาจแอบถูกขโมยโดยฉินหยูและขายเมื่อวานนี้

"ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอเป็นคนเช่นนี้ ฉันผิดหวังมาก"

พี่ฉีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอมีสีหน้าที่โกรธ เธอพร้อมที่จะไปและถามเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"เป็นอะไรไป? ทำไมคุณดูโกรธ?" พี่จางฝางถามด้วยความสับสน

"เฮ้อ มีคนไม่ดีในร้าน ฉันดูเธอผิด" พี่ฉีถอนหายใจด้วยครามผิดหวัง

"คนไม่ดี? คนแบบนั้นจะต้องถูกไล่ออก แต่มาคุยเรื่องยากันก่อน ยาที่คุณทําเมื่อเร็ว ๆ นี้ผลที่ได้นั้นดีจริงๆและ

หลังจากที่ฉันดูยามันก็เป็นสีฟ้าที่สวยกว่าแต่ก่อน "พี่จางฝางยิ้ม

"เอ๊ะ? สีฟ้ามากกว่าแต่ก่อน? มันไม่เหมือนกันเหรอ" พี่ฉีสงสัย

"มันแตกต่างกัน คุณจะเห็นถ้าได้ดูสี"

หลังจากเธอพูดจบเธอก็หยิบกล่องเล็ก ๆ ออกจากอกของเธอและเปิดมันช้า ๆ ในไม่ช้าน้ํายาสีฟ้าใสสวยงามก็ปรากฏขึ้น

เมื่อมองไปที่ยาที่สวยงามมีกลิ่นที่ดีพี่ฉีก็ตะลึงและมองไปที่ยานี้อย่างว่างเปล่า

เพราะยานี้ไม่ได้ทําโดยเธอ, หนึ่งคือเธอไม่สามารถทำยาขั้นนี้ได้เลย, และสองมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างยาทั้งสอง.

ผลลัพธ์แบบนี้ค่อนข้างแปลกมันพิสูจน์ให้เห็นว่าฉินหยูไม่ได้ขโมยยา แต่ก็ยิ่งทำให้เธอคิดไม่ออกว่าฉินหยูได้ยามาจากไหน