บทที่ 24: กลับมาอีกครั้ง

บทที่ 24: กลับมาอีกครั้ง

"ออร่าลึกลับ? ผมมีพรสวรรค์พิเศษในการรับรู้ที่อ่อนไหว แต่ทําไมผมถึงไม่รู้สึก? กัปตัน คุณคิดไปเองหรือเปล่า" รองกัปตันค่อนข้างสงสัยเพราะเขามีพรสวรรค์ ที่สามารถตรวจจับอันตรายได้ล่วงหน้าจากลางสังหรณ์

ความสามารถนี้ยังทําให้รองกัปตันคลี่คลายปัญหาต่าง ๆ ได้มากมายและกลายเป็นบุคคลที่น่าเชื่อถือมากในทีมบังคับใช้กฎหมายและได้เป็นแม้กระทั่งรองกัปตันจากคนที่ไม่มีพื้นหลังแม้แต่น้อย

ในอนาคตตราบใดที่ความแข็งแกร่งของเขาแข็งแกร่งขึ้นและอสูรอัญเชิญของเขาถึงระดับเหล็กดําบางทีเขาอาจได้เป็นกัปตันก็เป็นได้

แต่ครั้งนี้เขาไม่รู้สึกถึงอะไรเลยในตอนนี้ดังนั้นเขาจึงมีข้อสงสัย

"หือ? คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รู้สึก? แล้วอสูรอัญเชิญของคุณรู้สึกถึงมันไหม"กัปตันกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้น

"ไม่พบอะไรเลย" รองกัปตันพูดอย่างจริงจัง

"แปลก เป็นไปได้ไหมว่างูสายฟ้าของฉันผิด" กัปตันยังไม่แน่ใจเล็กน้อยจึงสงสัยว่าอสูรของเขาอาจแค่รู้สึกผิดไปเอง

แต่เขาคิดวิธีอย่างรวดเร็วนั่นคือการถามเพื่อนร่วมงานที่มากับเขา ท้ายที่สุดทุกคนเข้าไปในสนามฝึกด้วยกัน บางทีอาจมีคนอื่นรู้สึกเหมือนกัน

ด้วยความคิดนี้ในใจกัปตันรีบกลับไปที่ทีมและถามทุกคนเกี่ยวกับสถานการณ์โดยเร็วที่สุด

ในท้ายที่สุดข้อมูลที่ได้รับก็เหมือนกับของรองกัปตัน ทุกคนไม่พบอะไรเลยและอสูรอัญเชิญก็เช่นกัน

สิ่งนี้ทําให้กัปตันตกอยู่ในความสงสัยในตัวเอง

"บางทีอสูรของฉันอาจรู้สึกไปเอง"

กัปตันพึมพําและในที่สุดก็ถือว่าเหตุการณ์นี้เป็นความเข้าใจผิดในขณะนี้และเตรียมที่จะตรวจสอบในภายหลังเมื่อเขามีเวลา

อีกด้านหนึ่ง

ในวิลล่าของซ่งเสี่ยวเหม่ย

เด็กหญิงทั้งสามคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้มุ่งเน้นไปที่นักเล่นแร่แปรธาตุวังเฮาและหุ่นเชิด

"วังเฮาถูกจับได้เร็วมาก ความเร็วของทีมบังคับใช้กฎหมายนั้นเร็วมาก!" ฉินหยูกล่าวด้วยความชื่นชม

"ที่จริงแล้วทีมบังคับใช้กฎหมายสงสัยเขามานานแล้ว เคยมีเหตุการณ์คล้ายๆกันมาก่อน นักเรียนที่มีความสามารถหายตัวไปหลังจากถูกโจมตี

นักเรียนที่มีความสามารถเหล่านั้นมีคุณค่าสูงและทีมบังคับใช้กฎหมายได้ตรวจสอบอย่างลับๆ "เฮียหยูอธิบายและพูดในสิ่งที่เธอรู้

"นักเรียนอัจฉริยะ? คุณหมายความว่าทุกคนที่ถูกโจมตีเป็นนักเรียนที่มีพรสวรรค์?" ซ่งเสี่ยวเหม่ยเข้าใจในประเด็นทันและถามอย่างรวดเร็ว

"ใช่ส่วนใหญ่เป็นอัจฉริยะ ตัวอย่างเช่นคุณกับฉินหยูและ พี่น้องฝาแฝด ถือว่าเป็นนักเรียนชั้นนํา " เฮีหยูพูด

"ทําไมต้องโจมตีอัจฉริยะ? ความอิจฉา หรือคนนี้เป็นสายลับจากประเทศอื่น? ที่ส่งมาเพื่อโจมตีอัจฉริยะ?" ซ่งเสี่ยวเหม่ยถามอีกครั้ง

"นี่..."

เฮียหยูกำลังลังเลสงสัยว่าเธอควรบอกส่วนที่เหลือหรือไม่

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปมันน่าตกใจเกินไปสําหรับซ่งเสี่ยวเหม่ยและฉินหยูและสิ่งที่เธอจะบอกก็อาจไม่ใช่ความจริง

"เป็นอะไรไป? เป็นเรื่องที่บอกไม่ได้เหรอ?" ซ่งเสี่ยวเหม่ยขมวดคิ้ว

"ให้เวลาฉัน ฉันจะตรวจสอบอีกครั้งและฉันจะบอกคุณอีกครั้งเมื่อฉันได้รับการยืนยันอย่างเป็นทางการ."

เฮียหยู ตัดสินใจที่จะหาทางยืนยันเรื่องนี้อีกครั้ง

คำตอบดังกล่าวทําให้ฉินหยูและซ่งเสี่ยวเหม่ยรู้สึกเหมือนอยู่ในหมอกเพราะพวกเธอคิดไม่ออกว่าเรื่องจริงเป็นยังไงกันแน่

"อาจเป็นแค่นักเล่นแร่แปรธาตุบางคนที่อิจฉาความสามารถของอัจฉริยะดังนั้นเขาจึงทําร้ายอัจฉริยะ" ซ่งเสี่ยวเหม่ยคิดอยู่พักหนึ่งและแสดงความคิดเห็น

"ไม่น่าจะใช่ ถ้าเขาตั้งเป้าที่อัจฉริยะ ทําไมเขาถึงทําร้ายฉัน? ฉันไม่ใช่อัจฉริยะเลย" ฉินหยูค้าน

"คุณไม่ใช่อัจฉริยะเหรอ? คุณมีพลังมากตอนนี้ไม่มีใครในโรงเรียนเหนือกว่าคุณในขณะนี้." ซ่งเสี่ยวเหม่ยพูดด้วยความอิจฉา

"ห๊ะ... จริงเหรอ?" ฉินหยูกระพริบตาโตถามอย่างสงสัย

"แน่นอนอย่าลืมฉันเคยดีที่สุดในโรงเรียนของเรา ถ้าคุณเหนือกว่าฉันคุณจะไม่เหนือกว่าคนทั้งโรงเรียน?"

"เอ๊ะ? มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น!" ฉินหยูตอบอย่างน่ารัก

"เธอโง่จริงๆ มันจบแล้ว เธอจะหาคู่แต่งงานไม่ได้ในชีวิตนี้" ซ่งเสี่ยวเหม่ยเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผาก

ตรงหัวมุม

หมีดำ ที่ถูกห่อด้วยผ้าพันแผลเลียไก่ย่างและหัวเราะคิกคัก มันได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้มีบาดแผลหลายสิบแผลบนร่างกายของมันแต่ก็ยังยิ้มได้ด้วยความเจ็บปวด

ตอนนี้มันได้ไก่ย่างแล้วรู้สึกว่าโลกทั้งใบมีชีวิตชีวาทำให้มันรู้สึกมีความสุขมาก

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆและในไม่ช้าก็มาถึงในวันถัดไป

ในตอนเช้าดวงอาทิตย์ส่องแสงนกกําลังร้องเพลงและมีกลิ่นหอมของดอกไม้

ฉินหยูตื่นขึ้นมาจากอ้อมกอดของซ่งเสี่ยวเหม่ยมองซงเสี่ยวเหม่ยที่กําลังนอนหลับอยู่ฉินหยูส่ายหัวและลุกขึ้นและไปอาบน้ำ

เธอคิดถึงอสูรอัญเชิญของเธอเอง ในเวลานี้ถึงเวลาที่ตกลงกันไว้สามวันแล้วจึงสามารถอัญเชิญได้

ดังนั้นเธอจึงตื่นเช้าอาบน้ำอย่างรวดเร็วและนั่งในห้องนั่งเล่น

"พี่หลี่ซวน ฉันคิดถึงท่านมาก"

หลังจากฉินหยูพูดจบพลังทางวิญญาณของเธอเริ่มกระเพื่อมและมือสีขาวเล็ก ๆ ของเธอส่องแสงแล้วตบลงกับพื้น

สวิช!

อาเรย์เวทย์มนตร์วงกลมสีขาวขยายตัวในห้องนั่งเล่นทั้งหมดในทันทีและขนาดมีขนาดใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก

ด้วยการปรากฏตัวของอาเรย์เวทย์มนตร์นี้ความรู้สึกของการบิดเบือนพื้นที่ปั่นป่วนออกมาจากอาเรย์เวทมนตร์

เปรี้ยง!

เสียงดังก้องไปทั่ววิลล่าเหมือนฟ้าร้อง

ในห้องนอน

ซ่งเสี่ยวเหม่ยที่นอนหลับฝันดีอยู่ก็ตื่นขึ้นทันทีจากเสียงนี้และเธอก็ลุกนั่งทันที

"เกิดอะไรขึ้น? มีใครมาโจมตีอีกแล้วเหรอ?"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยตกใจเธอรีบหยิบเคียวมที่ข้างเตียงและรีบวิ่งออกไปทั้งเท้าเปล่าของเธอ

เมื่อเธอมาถึงห้องนั่งเล่นและเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็หยุดทันที

เพราะเธอเห็นฉินหยูนั่งอยู่บนโซฟาในความงุนงง

และบนพื้นห้องนั่งเล่นมีลูกแมวสีขาวปุยหิมะที่ดูน่ารักมาก

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือพื้นห้องนั่งเล่นถูกฉีกขาดและมีรอยแตกที่บิดเบี้ยวเหมือนไส้เดือนไปทั่วห้อง

รอยแตกเหล่านี้มีจํานวนมากพวกมันแพร่กระจายโดยตรงจากศูนย์กลางของห้องนั่งเล่นไปยังมุมของห้องนั่งเล่นซึ่งทำให้ซ่งเสี่ยวเหม่ยกลัวทันที

"เกิดอะไร... สถานการณ์เป็นยังไง? มีศัตรูมาหรอ" ซ่งเสี่ยวเหม่ยรีบถามมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

"ไม่... ไม่พี่ชายหลี่ซวนเผลอทําพัง ฉันขอโทษ เสี่ยวเหม่ย" ฉินหยูรีบขอโทษ

"พี่หลี่ซวนเผลอทําพังเหรอ"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยกําลังอึ้งเพราะพื้นที่ถูกฉีกขาดเห็นได้ชัดว่าเป็นฉากที่เกิดจากการระเบิดอย่างหนัก

แต่ลูกแมวมีขนาดเล็กมากฉากดังกล่าวจะถูกสร้างขึ้นจากลูกได้อย่างไร?

"แมวตัวน้อยทําได้อย่างไร? มันตัวเล็กมาก เป็นไปได้ไหมว่าลูกแมวใช้ความสามารถที่ไม่รู้จัก" ซ่งเสี่ยวเหม่ยนึกถึงพลังทําลายล้างของลูกไฟ

"ไม่อืมจะพูดยังไงดี"

ฉินหยูเอียงศีรษะและกําลังจะอธิบาย แต่ทันใดนั้นเธอก็มองไปที่ลูกแมวและหยุดพูด

คนและแมวมองหน้ากัน

"คุณกําลังสื่อสารด้วยโทรจิตหรอ"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยนึกถึงความสามารถของทั้งสองและอดไม่ได้ที่จะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เธออยากรู้มากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้