บทที่ 18  

เหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้เกือบทำให้ชารอนไปทำงานสาย ทันทีที่ถึงบริษัท ชารอนได้รับแจ้งว่าท่านประธานได้เรียกเธออีกแล้ว

ไซม่อนได้มอบหมายให้ชารอนรับผิดชอบโครงการเม้าเท่น ลิงกวิสติค ของบริษัท บางที ไซม่อนอาจต้องการสอบถามความคืบหน้าในการทำงานของชารอนก็ได้

ชารอนมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน ไซม่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนพร้อมกับกำลังจัดการเอกสารอยู่ เขาสวมสูทเย็บมือพอดีตัว มันทำให้ไซม่อนดูดีไม่น้อย

“ท่านประธานแซคคารี่คะ” ชารอนเดินไปยังหน้าโต๊ะทำงาน

ไซม่อนเงยหน้าขึ้นมองชารอนและหรี่ตา “หน้าคุณเป็นอะไรน่ะ?”

ชารอนตกใจเล็กน้อย อันที่จริง เธอทายามาบ้างแล้ว แต่อาการบวมก็ชัดเจนขึ้นมากเช่นกัน

ชารอนไม่อยากบอกให้ไซม่อนรู้ว่ามันเป็นฝีมือของฟิโอน่า เพราะไซม่อนเคยพูดว่าเขาไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างตัวชารอนเองและโฮเวิร์ด

ดังนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโกหก "วันนี้ฉันบังเอิญสะดุดล้มน่ะค่ะ"

ดวงตาของไซม่อนหรี่ลง ถึงจะรู้ว่าชารอนกำลังโกหก แต่ไซม่อนก็ไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้เธอเสียหน้าออกมา เพราะไม่ว่าชารอนจะต้องการบอกความจริงหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอเอง

"คุณเตรียมตัวเรื่องโครงการเม้าเท่น ลิงกวิสติคไปถึงไหนแล้วล่ะ?" ไซม่อนเอ่ยถาม

“ฉันอ่านรายละเอียดขั้นตอนการดำเนินการของโครงการแล้วค่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังวางแผนลงพื้นที่เพื่อตรวจดูหน่อย” ชารอนกล่าว

“ดีเลย ผมก็จะไปที่นั่นเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวเราสองคนไปด้วยกันเลย” ไซม่อนกล่าวก่อนจะวางปากกาลง มันเป็นปากกาที่ไซม่อนใช้ในการเซ็นเอกสาร หลังจากนั้น ไซม่อนก็ลุกขึ้นและกำลังจะเดินมา

ในทางกลับกัน ชารอนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ทว่า เธอก็สงบสติลงได้อย่างรวดเร็วและรีบตอบกลับทันที "โอเคค่ะ"

หลังจากนั้น ชารอนก็ได้เดินทางไปกับไซม่อน ทั้งสองออกจากบริษัทเพื่อไปยังไซต์ของโครงการเม้าเท่น ลิงกวิสติค

ไซต์ธุรกิจนั้นประกอบไปด้วยโรงแรม ศูนย์รวมความบันเทิงและศูนย์การค้า ส่วนชารอนต้องรับผิดชอบในการออกแบบตกแต่งภายในของโรงแรม

หลังจากที่ทั้งสองมาถึง ผู้จัดการสถานที่ก็ต้อนรับพวกเขา ผู้จัดการเดินเข้ามารายงานความคืบหน้าของโครงการต่อไซม่อน

ในตอนนั้นเอง ชารอนก็ยืนอยู่ข้างทั้งสอง เธอจดบันทึกทุกคำพูดของทั้งคู่พร้อมกับสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวไปด้วย

ในระหว่างที่ผู้จัดการอธิบายไปได้ครึ่งทาง พนักงานคนหนึ่งก็เดินเข้าขัดจังหวะทั้งสอง พนักงานคนนี้ต้องการขอคำแนะนำ ดูเหมือนว่าเขาจะพบปัญหา หลังจากนั้น ไซม่อนก็ปล่อยให้ผู้จัดการคุยกับพนักงานคนนั้นไป

ไม่นานหลังจากนั้น ชารอนและไซม่อนก็มาถึงศูนย์การค้าที่เพิ่งสร้างเสร็จ เหล่าคนงานในห้องโถงใหญ่ของชั้นหนึ่งกำลังติดตั้งโคมระย้ากันอยู่

ทุกคนต่างยุ่งกับการทำงานจนไม่มีใครสังเกตเห็นทั้งสองเลย ทันใดนั้น โทรศัพท์ของไซม่อนก็ดังขึ้น ด้วยเหตุนี้ เขาจึงขอให้ชารอนยืนรอในระหว่างที่ตัวเองเดินไปรับสายที่มุมตึก

ไซม่อนยืนอยู่บนทางเดินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากชารอนมากนัก เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ในทางกลับกัน ชารอนก็เข้าใจแนวคิดพื้นฐานของสถานที่แห่งนี้แล้ว เธอเริ่มคิดถึงเงื่อนไขในการออกแบบของตัวเองทันที

แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง ชารอนพลันเหลือบไปเห็นโคมระย้าที่อยู่เหนือศีรษะของไซม่อนเพิ่งติดตั้งเสร็จ มันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงทันทีที่ถูกสายลมพัดผ่าน

'นั่นดูอันตรายมากเลยนะ' ชารอนต้องการตะโกนบอกให้ไซม่อนออกมาจากตรงนั้น แต่ทว่า ก่อนที่ชารอนจะพูดขึ้น โคมระย้าก็ตกลงมาแล้ว!

"ระวัง!" ชารอนรีบวิ่งไปผลักไซม่อนอย่างไม่ลังเล

ตู้ม!

“อ๊าย!” ชารอนรู้สึกเจ็บปวดในระหว่างที่กำลังกรีดร้อง

“ชารอน!” ไซม่อนคว้าตัวชารอนเอาไว้ ไซม่อนเห็นว่าขาของชารอนได้รับบาดเจ็บและมีเลือดไหลออกมา โคมระย้าหล่นมาทับขาของเธอ!

เมื่อเห็นว่าชารอนได้รับบาดเจ็บเพราะวิ่งเข้ามาช่วยตน ไซม่อนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ นอกจากนี้ ไซม่อนยังรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอีกด้วย

“ใครบอกให้คุณวิ่งเข้ามาล่ะเนี่ย?” ไซม่อนขมวดคิ้วและกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

ชารอนมองไซม่อนอย่างไร้เดียงสา “ถ้าฉันไม่วิ่งเข้ามา โคมระย้าคงหล่นใส่หัวคุณไปแล้วแหละ” ชารอนคิดว่าไซม่อนพูดเกินไปหน่อย ทั้งที่เธอเป็นคนช่วยชีวิตเขาด้วยซ้ำ

“คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไซม่อนกล่าวคำพูดออกมา

ทันใดนั้น ผู้จัดการก็มาถึง เพราะเขาเพิ่งจัดการปัญหาก่อนหน้าเสร็จ ในทางกลับกัน พนักงานหลายต่อหลายคนต่างวิ่งมารวมตัวกันที่ทันทีที่ได้ยินดังวุ่นวาย

ไซม่อนมองไปยังผู้จัดการด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ใครเป็นเป็นคนติดตั้งโคมระย้าตรงนี้กัน?”

ทว่า ผู้จัดการตกใจกับน้ำเสียงของไซม่อนมากเสียจนเขาเริ่มพูดติดอ่าง "เดี๋ยว... เดี๋ยวผมรีบตรวจสอบให้ครับ"

“ไล่คนงานคนนั้นออกไปเลย! ไม่ใช่แค่นั้นนะ ไล่ทุกคนที่มีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ออกไปให้หมด!” ไซม่อนไม่ต้องการพนักงานที่ทำงานชุ่ย ๆ

ทุกคนที่ได้ยินต่างสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ชารอนเองถึงกับขมวดคิ้ว 'ต้องขนาดนี้เลยเหรอ?'

“ได้ครับท่านประธาน” ผู้จัดการกล่าวคำพูดพร้อมกับก้มหน้าลง หน้าผากของผู้จัดการเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ไซม่อนไม่พูดอะไรต่ออีก เขาเพียงแค่พาชารอนออกไปจากตรงนี้เท่านั้น ระหว่างนั้น ใบหน้าของไซม่อนพลันมืดลง

ไซม่อนรีบพาชารอนไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ถึงอย่างไร คุณหมอก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเธอได้ โชคดีที่มันไม่ใช่แผลใหญ่อะไร แต่ถึงกระนั้น ถ้าไม่รีบพาชารอนมาหาหมอ บาดแผลอาจติดเชื้อก็ได้

ในตอนนั้นเอง ชารอนลุกขึ้นนั่งบนเตียงในโรงพยาบาล ทั้งแขนและขาของชารอนถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีขาว ทั้งนี้ สภาพของชารอนในตอนนี้ก็ดูตลกดี

ทันทีที่คุณหมอและพยาบาลจากไป ภายในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียงแค่ไซม่อนและชารอน

ในระหว่างเหลือบมองไปยังชารอน สายตาของไซม่อนไม่อาจคาดเดาได้เลย

ไซม่อนไม่คาดคิดเลยว่าชารอนจะตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วและรีบพุ่งเข้ามาช่วยเขาแบบนั้น 'เธอไม่กลัวโดนทับหรือยังไงกัน?'

'เพราะถ้าไม่ใช่ขา มันก็จะเป็นหัวเธอแทน...'

ไซม่อนรู้สึกแย่ เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป

ชารอนเริ่มรู้สึกขนลุกทันทีที่เห็นว่าไซมอนเอาแต่จ้องมอง เธอเลียริมฝีปากและกล่าวคำพูดออกมา “เอ่อ... แผลฉันไม่ได้หนักขนาดนั้น... คุณไม่ต้อง...”

“คราวหน้าก็อย่าทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีกล่ะ”

ก่อนที่ชารอนจะพูดจบ ไซม่อนพูดตัดบทเธออย่างเย็นชา ชารอนรู้สึกตกตะลึงทันทีที่มองไป อันที่จริง ชารอนคิดว่าเขาคงรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และด้วยเหตุนั้น เธอจึงต้องการปลอบใจเขาเพราะไม่อยากให้คิดมาก แต่ทว่า เธอไม่คิดเลยว่าไซม่อนจะพูดประโยคเมื่อครู่ออกมา

'ไม่รู้จักบุญคุณกันเลยนะ!'

“โอเคค่ะ ฉันจะจำไว้ คราวหน้าฉันจะไม่ตัดสินใจทำอะไรแบบนั้นอีก” แม้ว่าเธอจะช่วยให้ไซม่อนรอด แต่เขาก็ไม่ได้แสดงความขอบคุณออกมาให้เห็นเลยด้วยซ้ำ!

ไซม่อนสังเกตเห็นท่าทีเศร้าโศกของชารอน ถึงอย่างไร ระหว่างที่ไซม่อนกำลังกล่าวคำพูดออกมา โทรศัพท์ของชารอนก็ดังขึ้น

ระหว่างที่ชารอนรับสาย หน้าของเธอถอดสีอย่างชัดเจน ไซม่อนไม่รู้ว่าชารอนได้ยินอะไร ในระหว่างนั้น ชารอนพลันพูดขึ้น "อะไรนะ? ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ!"

ชารอนตัดสายและต้องการลงจากเตียงทันที ถึงอย่างไร ไซม่อนกลับหยุดเธอไว้ "คุณกำลังจะไปไหนน่ะ?"

ชารอนกล่าวคำพูดอย่างเป็นกังวล "มีเรื่องเกิดขึ้นกับลูกชายของฉันที่โรงเรียน ฉันต้องรีบไปที่นั่น!"