HO บทที่ 208 คนอื่น ๆ PART 1

ตัดภาพมาที่เว่ย

หลังจากที่เว่ยแยกทางกับทุกคนแล้ว เธอก็ใช้ทักษะการบอกทิศทางอันน้อยนิดที่เธอมี โดยอาศัยแผนที่ของเธอเพื่อเดินทางข้ามเมือง ซึ่งค่อนข้างยากเนื่องจากมีผู้คนพลุกพล่านไปทั่ว

เธอใช้ความรู้ความชำนาญและความแข็งแกร่งภายในที่เธอได้รับจากการทำงานเป็นสาวใช้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอพยายามฝ่าฟันฝูงชนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทางซึ่งมันอยู่ในส่วนที่เงียบสงบของเมือง เนื่องจากจุดหมายที่เธอต้องการคือวิหารเก่าแก่ในสุสานที่ห่างไกล

สำหรับชีวิตของเธอ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ของเธอถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ ก่อนหน้านี้เมื่อเธอต้องหาอาจารย์ของเธอ ทั้งหมดที่เธอต้องทำคือดูในบาร์ แต่สถานที่นี้ไม่ได้เทียบไม่ได้กับสถานที่นั้นเลย

เว่ยส่ายหัวอย่างสับสน เธอเดินตามแผนที่ไปยังตำแหน่งที่อาจารย์บอกว่าอยู่ เธอมีความรู้สึกว่าคน ๆ นี้อาจจะเป็นพระสงฆ์แต่เมื่อเธอเดินไปรอบ ๆ ด้านหลังโบสถ์ ความคิดนั้นก็ถูกโยนทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

เพราะตรงหน้าเธอคือหลุมที่ถูกขุด ดูเหมือนที่นี่จะถูกขุดมานานแล้ว มันเลยดูเก่าแก่มาก เว่ยมั่นใจว่าขนาดของมันอย่างน้อยได้สามสนามกีฬา

ในความเห็นของเธอ ดูเหมือนว่าซากปรักหักพังของวัดในศาสนาพุทธ เธอสามารถบอกได้จากเจดีย์รูประฆังที่ดูเหมือนจะบรรจุบางสิ่งที่ดูเหมือนของศักดิ์สิทธิ์

อย่างไรก็ตาม จากที่ที่เธอยืนอยู่ วิหารดูเหมือนจะถูกขุดออกไปเพียง ⅖ ของทางเท่านั้น เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามันถูกค้นพบมานานแค่ไหนแล้ว

ด้วยความงามของแหล่งโบราณคดีที่อยู่ตรงหน้าเธอ เว่ยเริ่มจินตนาการว่าวัดแห่งนี้จะเป็นอย่างไรในสมัยรุ่งโรจน์ ขณะที่ถ่ายรูปเก็บไว้อวดเพื่อน ๆ ของเธอ ขณะที่เธอจมดิ่งอยู่กับภาพตรงหน้า เธอมองข้ามชายพรายที่หล่อเหลาที่อยู่ข้างหลังเธอโดยสิ้นเชิง

เขาเฝ้าดูเธอมาระยะหนึ่งแล้วด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้ เมื่อเขามองดูเธอ เขาเริ่มมีความรู้สึกเป็นพี่น้องกัน อยากรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาคล้ายกับเขาจริง ๆ หรือไม่ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธออย่างเงียบ ๆ

“มันสวยใช่มั้ย?” เขากระซิบใกล้ ๆ หูเธอจนทำให้เธอตกใจ “แต่ถึงแม้จะสวยขนาดนี้ มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะขุดมันขึ้นมา”

เว่ยหันกลับมาอย่างเร่งรีบสำรวจบริเวณโดยรอบของเธอเพื่อดูเอลฟ์ซึ่งดูเหมือนจะแก่กว่าเธอเล็กน้อยยืนอยู่ข้างเธอ เขาดูดีมาก เนื่องจากเขาเป็นเอลฟ์ประเภทเดียวกับที่เธอ

“สมบัติเช่นนี้ควรเป็นของมวลชน แต่ฉันเชื่อเสมอในคำพูดที่ว่าสิ่งที่ฉันพบนั้นควรเป็นของฉัน จนกว่าจะมีคนซื้อมันและทำให้มันเป็นของพวกเขา คุณคิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันไร้ค่าอย่างนั้นหรือ?”

ดวงตาสีพีชของเขาจ้องมองเธอด้วยความสงสัย ขณะที่รอคำตอบจากเธอ เมื่อรู้ว่าคำถามนี้มีจุดประสงค์บางอย่างเนื่องจากมาจาก NPC ที่จะเป็นผู้สอนของเธอ เว่ยจึงเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว

“ไม่ ฉันไม่ทำ หากคุณทำงานหนักเพื่อค้นหาสิ่งที่ซ่อนเร้น สิ่งนั้นจะเป็นของคนที่ค้นพบมัน ถ้าคนอื่นต้องการมัน ทั้งหมดที่พวกเขาต้องทำคือซื้อในราคาที่สมเหตุสมผล” เธอกล่าวด้วยความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า

เอลฟ์ยิ้มให้เธอด้วยความสนใจ "บอกมาสิ ทำไมเธอถึงมาที่นี่"

...

ตัดภาพมาที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์

เมื่อเขากล่าวคำอำลากับเพื่อน ๆ แล้ว วอนเดอร์ริ่งซาวด์ก็เดินผ่านฝูงชนจำนวนมหาศาลที่อยู่บนถนนและตรงไปที่ท่าเรือ

เขาต้องขึ้นและลงที่ท่าเรือ เขาพูดคุยกับ NPC ต่าง ๆ แต่เขาถูกพวกเขาตำหนิจากการสอบถามข้อมูลที่เขาต้องการ เป็นเพราะวอนเดอร์ริ่งซาวด์เข้ามาขัดกิจกรรมของพวกเขา หลังจากสอบถามมาสักพัก วอนเดอร์ริ่งซาวด์ก็พบว่าตัวเองคว้าน้ำเหลว

สิ่งที่เขาได้รู้คือ ถ้าเขาต้องการเป็นเจ้าของเรือ เขาจะต้องรอสักระยะหนึ่งแต่ไม่อยากรออย่างแน่นอนเพราะเขายังสามารถซื้อเรือได้หากต้องการ ที่เขาคิดจะทำก็เตรียมเรือเอาไว้ให้พร้อม

แต่เขาต้องรออยู่ดี หากต้องการรับทักษะการขับเรือ กัปตันเมืองท่าคนหนึ่งบอกเรื่องนี้แก่เขาซึ่งสงสารเขาเมื่อเห็นเขาถามไปรอบ ๆ

ชายคนนั้นแจ้งเขาว่าหากเขาต้องการแล่นเรือได้ เขาจะต้องเรียนขับเรือ นี่คือสิ่งที่เขาไม่รังเกียจที่จะทำเลย อันที่จริง เขาคิดว่ามันจะดีกว่าการอ่านคู่มือทักษะอย่างที่เขาคิดจะทำ

อย่างไรก็ตาม ชั้นเรียนนั้นยาวเกินไป เขาจะต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในเกมเพื่อเรียนรู้ทักษะและอีกสองสัปดาห์เพื่อรับใบอนุญาตจริง ซึ่งรวมกันเป็นเวลาสามสัปดาห์หรือหนึ่งสัปดาห์ในชีวิตจริง

เขามั่นใจว่าเว่ยไม่ต้องการรอนานขนาดนั้นเพื่อให้เขาเรียนจบ และแม้ว่าเธอจะไม่รังเกียจที่จะทำเช่นนั้น เขาก็ไม่ต้องการให้เธอทำ เขาสามารถรอจนกว่าพวกเขาจะเสร็จสิ้นการเดินทางเพื่อรับมัน

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถอนหายใจและรู้สึกราวกับว่าเขาเสียเวลาเดินทางมาที่นี่ เขาหวังว่าเขาจะอยู่กับโรมมิ่งวินด์ เขาดึงแผนที่ขึ้นมาและพบเส้นทางกลับไปยังจุดนัดพบโดยที่ไม่มีอะไรทำอย่างอื่น

ขณะที่เขากำลังจะเดินทางกลับมีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นเพื่อแจ้งว่าเขามีสายเรียกเข้าของปาร์ตี้โทรเข้ามา