บทที่ 20: มรดกของฉินหยู

บทที่ 20: มรดกของฉินหยู

หลังจากฟื้นตัวฉินหยูก็มองแมวตัวน้อยบนไหล่ของเธอทันทีจากนั้นเหยียดมือ ของเธอออกและกอดแมวในอ้อมแขนของเธอ

"ขอบคุณแมวน้อยเธอช่วยฉันอีกครั้ง"

ฉินหยูกล่าวอย่างซาบซึ้งเธอกอดลูกแมวในอ้อมแขนแน่นราวกับว่าเธอกลัวจะถูกคนอื่นแย่งไป

เหมียว~

หลี่ซวนกระพริบตาเขารู้สึกว่าสมองของเขาเริ่มเบลอๆและความง่วงนอนกวาดผ่านเส้นประสาทของเขา

เขาก็ค่อยๆหลับตาและหลับไป

"เกิดอะไรขึ้นกับแมว"

เมื่อเห็นฉากนี้ซ่งเสี่ยวเหม่ยถามอย่างกังวล

"ไม่เป็นไร แมวน้อยแค่ง่วงนอน กลับกันเถอะ"

ฉินหยูตระหนักถึงสถานการณ์ของแมวดี หลังจากเธอกลับไปเธอค่อยบอกซ่งเสี่ยวเหม่ย

"โอเค"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยยังเดาอะไรบางอย่างพยักหน้าทันทีและสั่งให้ทีมกลับเมือง

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ซ่งเสี่ยวเหม่ยให้ความสนใจกับลูกแมวมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดังนั้นทุกคนจึงกลับไปที่เมืองทันที แต่หนูหัวอ้วนต้องให้ทีมอื่นๆช่วยขนกลับไปด้วย

พวกเขากังวลมากเกี่ยวกับการถูกโจมตีในครั้งนี้ พวกเขาคิดไม่ออกว่าทําไมหมาป่าแดงถึงโจมตีพวกเขาและอีกาดํา

เมื่อพวกเขากลับไปพวกเขาว่าจะรายงานเรื่องนี้ต่อสมาคมนักล่า

นอกจากนี้

เฮียหยูยังพบว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างของหมาป่าแดง

ไม่มีแกนในศพหมาป่าแดงเหล่านี้และเลือดส่วนใหญ่ในร่างกายของพวกมันก็แห้งสนิทเหมือนซอมบี้

"กัปตัน สถานการณ์เดียวกันนี้เกิดขึ้นกับเม่นครั้งสุดท้าย มีเลือดน้อยมากในร่างกายและดวงตาหมองคล้ำและการเคลื่อนไหวที่ตอบสนองช้ากว่าปกติ

ฉันกล้าที่จะสรุปว่าจะต้องมีการเชื่อมต่อระหว่างทั้งสองเหตุการณ์ หากเราต้องการหาเบาะแสเราต้องมองหาอีกาดํา "เฮียหยูพูด

"เข้าใจแล้ว ฉันจะรายงานต่อสมาคม"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยพยักหน้า เตรียมสืบสวนเรื่องนี้จนจบและค้นหาผู้ร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลัง

ระหว่างคิดนี้ซ่งเสี่ยวเหม่ยรีบนําทุกคนกลับสู่เมืองโดยเร็วที่สุดเพื่อรายงานเหตุการณ์

หลังจากทําทั้งหมดนี้พวกเขาแยกทางกันและพร้อมที่จะกลับบ้าน

"ฉินหยูอยู่ที่บ้านฉันคืนนี้ บ้านคุณไม่ปลอดภัย ถ้าคุณถูกโจมตีอีกล่ะ" ซ่งเสี่ยวเหม่ยกล่าว

"นี่... ฉัน..."

เดิมทีฉินหยูต้องการปฏิเสธ แต่เมื่อเธอเห็นแมวนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอก็กังวลมากดังนั้นเธอจึงพยักหน้า "โอเคขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร มากลับบ้านกับฉัน"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยจับมือของฉินหยูและรีบตรงไปยังย่านที่ที่ร่ํารวยและในไม่ช้าก็มาถึงประตูของวิลล่าสุดหรู

หลังจากผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยหลายครั้งพวกเธอก็เข้าบ้านได้สําเร็จ

ที่ห้องนอนของซ่งเสี่ยวเหม่ย

สองสาวสวยนั่งอยู่บนขอบเตียงสังเกตลูกแมวอย่างเงียบ ๆ และพูดเบา ๆ

"คุณหมายถึงคุณได้รับมรดกที่ไม่รู้จัก? ตอนนี้คุณเข้าใจทักษะการต่อสู้ของอาวุธหลายสิบชนิด และได้รับประสบการณ์การต่อสู้มากมาย?"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

"ใช่และมันมากกว่านั้น ในเวลานั้นฉันใช้ประโยชน์จากมรดกและคัดลอกมรดกของฉันไปยังแมวน้อยทันทีทำให้แมวน้อยได้เรียนรู้ในสิ่งที่ฉันก็ได้เรียนรู้เหมือนกัน

นอกจากนี้น้องแมวและฉันยังมีความสามารถใหม่ซึ่งมีประโยชน์มาก "

ฉินหยูพูดเสียงเบา ๆน่ารักมาก

"ฉันอิจฉาเธอจริงๆ มีทั้งทักษะการต่อสู้หลายสิบทักษะและมีความสามารถใหม่ ๆ "

ในขณะที่ซ่งเสี่ยวเหม่ยอิจฉาเธอก็มีความสุขกับเพื่อนของเธอเช่นกัน

"อย่างไรก็ตามเพราะมีทักษะมากเกินไป ฉันเป็นคนที่ได้รับมรดกดังนั้นฉันตัวฉันเองจึงสามารถดูดซับได้อย่างรวดเร็ว แต่ถ้าเป็นแมวมันจะใช้เวลาสองหรือสามวัน

เราจึงไม่สามารถออกไปทํางานในช่วงสองหรือสามวันข้างหน้าเพราะเราต้องอยู่ดูแลแมว "ฉินหยูพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"มันไม่สําคัญแค่หยุดพักผ่อนสักสองสามวัน นอกจากนี้เรื่องของอีกาดํายังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจน

เราต้องรอให้ความจริงออกมาก่อนที่จะออกไปล่าได้อีกครั้งมิฉะนั้นมันจะอันตรายมาก "

หลังจากซ่งเสี่ยวเหม่ยพูดจบทันใดนั้นเธอก็คิดถึงความสามารถใหม่ที่ฉินหยูและแมวน้อยได้มาและอดถามไม่ได้

"คุณได้รับความสามารถอะไรบ้าง"

"มันเป็นความสามารถในการสื่อสาร เราสามารถสื่อสารกันผ่านทางจิตวิญญาณได้" ฉินหยูพูดอย่างมีความสุข

"มันกลับกลายเป็นการสื่อสารทางวิญญาณ? นี่เป็นความสามารถที่มีประโยชน์มาก"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยมองฉินหยูด้วยความประหลาดใจเพราะเพื่อนสนิทของเธอโชคดีเกินไป

ขั้นแรกได้รับแมวน้อยลึกลับและจากนั้นก็ได้รับมรดกประสบการณ์การต่อสู้และความสามารถใหม่ ๆ มากมาย

แน่นอน

การถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องโดยสัตว์กลายพันธุ์ก็สร้างความกลัวให้ตัวซ่งเสี่ยวเหม่ยเอง

เธอรู้สึกว่าชีวิตของฉินหยูได้รับการพลิกผันครั้งใหญ่นับตั้งแต่วันพิธีอัญเชิญทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีได้มาถึง

ราวกับว่าฉินหยูกลายเป็นศูนย์กลางของเหตุการณ์

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับวิกฤตกำไรจํานวนมากยังคงน่าดึงดูดมากดังนั้นซ่งเสี่ยวเหม่ยจึงอิจฉามาก

"ฉินหยูเธอช่วยแนะแนว แนวทางการใช้ดาบได้ไหม? ตอนใช้ดาบสั้นฉันรู้สึกติดๆขัดๆมากเวลาใช้ มันทำให้รู้สึกรำคาญ" ซ่งเสี่ยวเหม่ยถาม

"แน่นอนว่ามีวิธีการใช้มีดจํานวนมากในมรดก มีอาวุธเย็นทุกชนิดและแม้แต่ทักษะมีดของฉันยังได้รับการปรับปรุงอย่างมาก"

ฉินหยูอธิบาย

มรดกนั้นไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันทำให้เธอเหมือนได้ฝึกฝนทักษะเหล่านั้นมาหลายปี และทักษะเหล่านี้รวมถึงหลายแง่มุม, ดาบมือเดียว, ดาบสองมือ, การยิงธนู, หอก, ฯลฯ, เธอได้รับทักษะจํานวนมากจากมรดก

ด้วยทักษะการต่อสู้และประสบการณ์การต่อสู้มากมาย ฉินหยูจึงได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญอาวุธที่หลากหลายอย่างแท้จริงและความแข็งแกร่งของเธอได้รับการปรับปรุงอย่างมาก

ชึ๊บชึ๊บ!

ดาบเริ่มแกว่งสะท้อนแสงในห้องนอนขนาดใหญ่

ซ่งเสี่ยวเหม่ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในขณะที่แสดงทักษะดาบของเธอในอย่างดีที่สุด

"แปลกแม้ว่าทักษะดาบของคุณเป็นแบบมาตรฐาน ทั้งๆที่คุณมีทักษะมากในการใช้ดาบและดูไม่น่ามีปัญหา แต่ทําไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ"

ฉินหยูขมวดคิ้ว

แต่หลังจากได้รับมรดกเธอก็เห็นปัญหาได้อย่างรวดเร็ว

แต่ปัญหาเหล่านี้ล้วนเป็นปัญหาเล็ก ๆ และไม่ควรมีผลกระทบมากนัก แต่เมื่อซ่งเสี่ยวเหม่ยใช้เทคนิคดาบมันแปลกมาก

แม้ว่าจะรู้ว่ามันดูแปลกๆ แต่ฉินหยูก็ไม่เห็นเหตุผลซึ่งทําให้เธอรู้สึกว่าเธอโง่มากและแม้หลังจากได้รับมรดกเธอก็ไม่เห็นเหตุผล เธอหดหู่มาก

"ไม่ใช่ปัญหาเรื่องดาบ แต่เป็นเหตุผลที่ตัวของซ่งเสี่ยวเหม่ยเอง เธอเหมาะที่จะใช้เคียวมากกว่า!"

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างกะทันหันเป็นเสียงที่น่าฟังมากทําให้คนที่ได้ยินรู้สึกสบายมาก

เสียงดังกล่าวทําให้ฉินหยูตกใจเธอรีบหันหัวของเธอไปมองที่ประตูและพูดอย่างรวดเร็วว่า"ใครพูด?"

"เอ๊ะ? มีใครพูดไหม"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยที่กำลังใช้เทคนิคดาบ เมื่อได้ยินคําพูดของฉินหยูเธอก็หยุดและฟังทันที แต่เธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงของคนอื่น

เดี๋ยวอีกสามตอนจะตามมาตอนค่ำๆ