ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 20 แสงหยก

ตอนที่ 20   แสงหยก

“ไป่ หลี่หยุนเซียว”

หลังจากที่ออกจากอุทยาน ก็ไม่ได้กลับบ้าน แต่ในสวนป่าหลังบ้าน กำลังมองหาสถานที่ ที่ค่อนข้างเงียบสงบ เพื่อหาที่นั่งพิจราณาจี้หยก ที่ห้อยอยู่ในมือของเขา

โซ่เงินที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กจำนวนหลายสิบเม็ดนั้นถูกเขามองข้ามไป  สายตาของเขาจับจ้องไปที่จี้หยก และใช้ตาวิญญาณเพื่อสังเกตุดูภายในจี้หยก

เขาเห็นแสงวาบนับไม่ถ้วนในจี้นี้ หากเป็นคนธรรมดา จะไม่สามารถเห็นได้ แต่ไป่หยุนเซียวสามารถรับรู้ได้ง่าย

นับดูแล้วมันมีออร่ามากกว่า 7,000 ออร่าพลังวิญญาณเราสามารถใช้มันได้ทั้งวันทั้งคืน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง สร้อยคอนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นหินจิตวิญญาณที่มีรัศมีมากกว่า 2,000 เท่านั้น

เนื่องจากข้อกำหนดขั้นต่ำของหินวิญญาณคือการมีสายใยวิญญาณ และสายใยวิญญาณมีออร่ามากว่า 10,000 จุด

บางที เดิมทีมันถูกแกะสลักด้วยหินวิญญาณ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ออร่าที่อยู่ในนั้นก็ค่อยๆ ดูดซับโดยผู้ใช้

แม้กระทั่งตอนนี้ หากคุณยังคงสวมมันไว้บนร่างกาย มันก็สามารถเสริมสร้างร่างกายและยืดอายุของคุณได้

“แม้ว่าจะมีแสงออร่ามากกว่า 7,000 ดวง”

“ฉันก็สามารถพักผ่อนได้ทั้งกลางวันและกลางคืนได้ บางทีในไม่ช้าข้าจะรวบรวมวิญญาณสองดวงในตันเถียน หนึ่งจะใช้ในการเผชิญหน้ากับศัตรูและอีกหนึ่งจะใช้ในการป้องกันตัวเอง”

“ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวใครเหมือนวันนี้!...อีกแล้ว”

ไป่ หลีหยุนเซียว หลับตาและปรับลมหายใจของเขาโดยทันที หลังจากที่สายใยวิญญาณในตันเถียนฟื้น เขาถือจี้หยกไว้แน่นในฝ่ามือ

จากนั้นปรับสายใยวิญญาณในร่างกายของเขา จี้หยกลอยออกจากฝ่ามือของเขา แล้วลอยกลับมาที่ฝ่ามือของเขาเหมือนเดิม แต่กลับนำแสงสว่างแห่งจิตวิญญาณนับร้อยเข้ามาข้างในร่างการของเขา

ทำซ้ำหลายสิบครั้งในลักษณะนี้ ไม่มีออร่าในจี้หยกอีกต่อไป ออร่ามากกว่า 7,000 ดวง ทั้งหมดดูดซับเข้าร่างของ ไป่ หลีหยุนเซียว

เมื่อมองดูจี้หยกอีกครั้ง สีด้านบนก็จางไปบ้าง แต่ก็ยังมองดูยากหากคุณไม่มองให้ดี

สำหรับการปล้นสร้อยคอของ เย่ ชิงหลิง และรัศมีของจี้หยก

ไป่ หลีหยุนเซียว รู้สึกผ่อนคลาย เป็นเรื่องปกติที่จะฆ่าผู้คนและคว้าสมบัติในทวีปจิ่งเสี่ยว บางครั้งถ้าคุณไม่ฆ่าคนอื่น คนอื่นก็จะฆ่า คุณ ใจร้ายมาก

“ยิ่งกว่านั้นตระกูลเย่ ยังคงเป็นศัตรูที่เขาต้องกำจัด”

เขาใส่สร้อยคอในกระเป๋าของเขา ไป๋ หลี่หยุนเซียว คิดอีกครั้ง

“ฉันอยากกลับไปที่ตลาดหยกจริงๆ บางทีฉันอาจจะเจอหยกชนิดนี้ที่มีแสงสีมรกต ถ้าแสงมรกตยิ่งมากเท่าไหร่ หยกก็จะยิ่งมีค่ามากขึ้นมากเท่านั้น

“..กรรม...”

“ฉันขายไม่ได้ เพราะฉันพึ่งขโมยของเขามา”

“ไป่ หลีหยุนเซียว ส่ายหัว เขาสามารถขโมยหยกของตระกูลเย่ได้ แต่เขาไม่สามารถปล้นพ่อค้าธรรมดาๆได้”

เขารู้ดีว่าหากเขาต้องการแยกจากจิตวิญญาณไปสู่ขอบเขตของปรมาจารย์ทางจิตวิญญาณ เขาต้องสะสมสายใยจิตวิญญาณพันเส้น  เพื่อเปลี่ยนสายใยจิตวิญญาณให้เป็นออร่า สิ่งนี้ไม่สามารถทำได้โดยการขโมยได้ เขายังต้องหาวิธีอืนอีก

“ก้าวออกไปและดูมัน!”

ไป่หลี หยุนเซียว ยืนขึ้นและออกจากสถานที่นั้น

ขณะที่เขาเดินผ่านป่า บียวน สายตาของเขากำลังมองไปที่ภายในวิลล่า

“ด้วยความสามารถของตระกูลเย่   ของคุณ ถ้าคุณต้องการที่จะรู้ว่าฉันเป็นใคร ก็ไม่น่าจะยากเกินไป บางทีอาจไม่นานก่อนที่คุณจะรู้ความคับข้องใจของฉันกับครอบครัวเย่ของคุณ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะกลัวครอบครัวตระกูล ไม่ได้

“คืนนี้ เย่หลิง จะถูกตัดสิน!”

ไป่ หลีหยุนเซียว เริ่มเดินไปรอบ ๆ วิลล่า

ในความเห็นของเขา เนื่องจาก เย่ ฮั่วกัว และ เย่ ชิงหลิง  ทั้งคู่อาศัยอยู่ที่นี่ เย่ หลิง จึงคาดว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเดียวกัน พวกเขาก็ควรอยู่เคียงข้างกัน  ตราบเท่าที่พวกเขาหลีกเลี่ยงการเฝ้าระวังโดยการรักษาความปลอดภัย และมีกล้อง

....แอบเข้ามา จะพบ เย่หลิง....!

เนื่องจากพื้นที่นี้มี การรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก แต่ด้วยทักษะปัจจุบันของ ไป่ หลีหหยุนเซียว จึงไม่ยากที่จะแอบเข้าไปได้

เมื่อมองหารั้วที่ไม่มีจอมอนิเตอร์ และไม่มีคน  เขาก็กระโดดขึ้นไปอีกฝั่งหนึ่งของรั้ว

ซึ่งก็คือ วิลล่า สี่สิบถึงห้าสิบห้อง คาดว่าจะได้รับการพัฒนาโดยตระกูลเย่เช่นกัน และส่วนมากเป็นพื้นที่สำหรับคนในตระกูลเย่

ในไม่ช้า ไป่ หลีหยุนเซียว ก็มองไปที่รถ Mercedes-Benz ที่เพิ่งเข้ามาในบริเวณวิลล่า เพราะเขาจำได้ว่าเจ้าของรถคือ เย่หลิง!

แน่นอนว่า หลังจากที่รถมาถึงหน้าประตูวิลล่า 3 ชั้น ประตูก็เปิดออก และหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่สวมขาเทียมเดินตาม เย่หลิง ลงจากรถ

“เล้ง เฉียวหลิง”

ไป๋หลี่  หยุนเซียว   จำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ ซึ่งยังเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยมจิงซิ่วด้วย เขาเรียนอยู่คนละชั้นเรียนกัน

ฉันได้ยินเพียง เย่หลิงพูดว่า “สองวันที่ผ่านมา ไอ้บ้านั่นไม่ได้ไปโรงเรียนจริงๆเหรอ?”

“ไม่ ฉันขอให้เพื่อนร่วมชั้น หลี่ หมิงห่าวคอยดูแล แต่เขาไม่เคยกลับมา!” หญิงสาวตอบกลับ

“เย่หลิง  ขมวดคิ้ว”

“ตั้งแต่ฉันให้อันธพานไปทำร้ายเขา ในช่วงสองวันที่ผ่านมา ฉันยังได้ส่งคนอื่นไปดูที่หน้าประตูของเขาด้วย แต่เขาไม่เคยปรากฏตัวเลย และไม่มีใครอยู่ในบ้าน ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน”

“ฉันไม่รู้ ฉันพยายามขอให้เพื่อนร่วมชั้นโทรไปที่หมายเลขโทรศัพท์มือถือ แต่หมายเลขโทรศัพท์มือถือของเขาถูกปิด!”

“ยังไงพระก็”ม่สามารถหนีจากวัดได้หรอก พ่อแม่ของเขายังอยู่ไหม?

สั่งการตามหาพ่อแม่มันให้เจอและฆ่าพวกมันก่อน!”

“เย่หลิง” วางแขนบนไหล่ “เล้ง เฉียวหลิง” ทั้งสองเข้าไปในวิลล่าด้วยกัน

“หืม....!”

รอบนี้แกจะฆ่าพ่อแม่ฉันเร็วขนาดนี้เลยหรอ

แต่ไม่เป็นไรทเพราะวันนี้ฉันจะฆ่าแกก่อน

...เมื่อได้ฟัง....

ไป่ หลีหยุนเซียว เจตนาฆ่าอย่างเย็นชา

“Hehe … ดูเหมือนว่าฉันมาถูกเวลา?”