ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่18 จี้หยก
ตอนที่ 18 จี้หยก
“คุณมาจากตระกูลเย่ เหรอ” ดวงตาของ ไป่ หลีหยุนเซียว เปล่งประกายด้วยความอาฆาตทันที
“ ถูกต้อง ถ้าพ่อหนุมไม่ได้มีธุรอะไร จะเข้ามาดืมชาด้วยกันสักหน่อยไหม”
ในขณะนั้นเอง ไป่ หยุนเซียว เขาก็ได้นึกถึง เย่หลิง ที่ขับไล่ครอบครัวของเขา ออกจากสวรรค์
หัวใจของ เย่ ฮั่วกั๋ว สงสัย “อย่าง แน่นอน!”
“ฮึ่ม!”
ไป๋ หยุนเซียว ไม่พูดอะไร ฮัมเพลงอย่างเย็นชาและหันหลังเดินจากไป
เขารู้ดีว่าไม่ใช่เวลาสำหรับการแก้แค้น ครอบครัวของตระกูลเย่ มีพลังมาก ถ้าเขาต้องการแก้แค้น เขาต้องโตขึ้นมากกว่านี้ ตอนนี้เขาได้ระบุตัวตนของเขาแล้ว เขาจะต้องทำให้อีกฝ่ายตื่นตัว
“เพื่อนตัวน้อย คุณกลับบ้านดื่มชาสักถ้วยก่อนออกเดินทางได้ไหม”
“เย่ ฮัวกัว พูดอีกครั้ง”
"ไม่จำเป็น!"
ไป๋ หลี่หยุนเซียว ไม่แม้แต่จะหันกลับมา
เมื่อ ไป่ หลีหยุนเซียว เดินผ่าน เย่ ฮั่วกัว เย่ ฮั่วกัว ก็หัวเราะเยาะเย้ย
"นายทำลายน้ำใจของท่านปู่แบบนี้ได้ยังไง”
เย่ ชิงหลิง ดึงมือ เขาไว้
ไป๋ หลี่หยุนเซียว เพิกเฉยและผ่านหญิงสาว
“หยุดเพื่อฉัน!”
เย่ ชิงหลิง จับไหล่ของ ไป่ หลีหยุนเซียว
ไป๋หลี่ หยุนเซียว หยุดและพูดอย่างเฉยเมย
“ปล่อย!”
“ถ้าเธอยังไม่เอามือออกจากฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ฉันไม่ปล่อย!” เย่ ชิงหลิง ดูเหมือนจะแข็งกร้าวกับ ไป่ หลีหยุนเซียว
“ทำไม!”
“นายจะฆ่าฉันหรือไง”
ไป่ หลีหยุนเซียว สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเขาลังเลที่จะฆ่าหลานสาวของตระกูลเย่
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ หลานสาวฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“ทักษะของผู้เฒ่าผู้นี้น่าจะถึงระดับพลังงานมืดระดับกลางแล้ว ฉันเพิ่งเข้าสู่ระดับของจิตวิญญาณ และมันก็เป็นการสูญเสียเล็กน้อยที่จะต่อสู้กันเอง
ฉันสามารถใช้พลังจิตวิญญาณเพื่อฆ่ามันได้โดยตรง , ความพยายามสองสามที่ผ่านนี้ไร้ประโยชน์จริงๆ!
“ไป๋ หยุนเซียว กล่าวอย่างลับๆ”
เมื่อเวลาผ่านไป กลิ่นอายของ ตันเถียร ของเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนออร่าเข้าไปในร่างกายเพื่อเพิ่มพลังการต่อสู้และกระจายเข้าสู่ร่างกาย ออร่าในร่างของเขาไม่หายไป เขาแค่ซ่อนมันไว้ และด้วยลมหายใจของเขา ความแข็งแกร่งของเขาก็กลับคืนมา ออร่าจะรวมตัวกันใหม่ใน ตันเถียร ของเขา
กระนั้น ถ้าเขาต้องการจะฆ่าทั้งสองคน เขาต้องรวบรวมแสงของออร่า เข้าไปในร่างกาย ให้มากขึ้น
แต่แล้วสายใยวิญญาณก็ไม่สามารถกลับคืนสู่ร่างของเขาได้อีก ซึ่งเท่ากับเขาสูญเสียพลังวิญญาณทั้งหมด แม้ว่าเขาสามารถใช้วิธีการพิเศษบางอย่างเพื่อฟื้นฟูออร่าบางส่วนในสายใยวิญญาณที่แยกออกมา เขาก็ไม่สามารถกู้คืนพลังทั้งหมดได้ การปฏิบัติของสวรรค์ไร้ประโยชน์อีกครั้ง
“สายใยวิญญาณนี้ต้องเก็บไว้จัดดการกับ เย่ หลิง เย่ หลิง เป็นศัตรูตัวฉกาจของฉันในตอนนี้ และมันยังเป็นภัยคุกคามต่อฉันมากที่สุดอีกด้วย”
“ขออยู่รออีกสักสองสามวันก่อน!”
ในที่สุดไป๋หลี่ หยุนเซียว ก็ต้องอดทนและพูดเบา ๆ ว่า
“ถ้าคุณไม่ปล่อย อย่าโทษฉัน ฉันเอาเธอตายแน่!”
“เป็นอะไรที่หยาบคาย? คุณยังฆ่าฉันได้อีกรึ”เย่ ชิงหลิงหัวเราะเยาะ
ไป๋ หยุนเซียว ฟัง แล้วหันกลับมาทันทีและใช้มือตบไปที่หน้าเขาทันที
“เพี้ย...!”
รอยตบสีแดงปรากฏขึ้นที่แก้มของ เย่ ซิงหลิน และเขาถูกบังคับให้ปล่อย ไป๋ หยุนเซียว
"คุณ? กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!”
“ฉัน..สู้กับนายได้น๊ะ!”
ในเวลานี้ เย่ ซิงหลิน สูญเสียความเป็นนักรบไปอย่างสิ้นเชิง ราวกับหญิงสาวในหมู่บ้าน ลืมการเคลื่อนไหว และปล่อยมือมือของ ไป๋หลี่ หยุนเซียว!
ไป๋หลี่ หยุนเซียว ใช้มือคว้าคอของ เย่ ชิงหลิน ไว้
“...อั๊ก….”
“ถ้าคุณกล้าที่จะเคลื่อนไหว ฉันจะฆ่าคุณ!”
คำพูดนี้เป็นเหมือนพายุฝนฟ้าคะนอง เย่ ซิงหลินไม่เพียงแต่สงบสติอารมณ์ลงเท่านั้น แต่แม้กระทั่ง เย่ ฮั่วกัว และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นก็ตัวสั่น
“เพื่อนตัวน้อย อย่าหุนหันพลันแล่น หลานสาวของฉันไม่มีสติ และฉันหวังว่าเพื่อนตัวน้อยของฉันจะแสดงความเมตตา!”
เย่ ฮัวกัว รู้สึกเสียใจในเวลานี้ ทำไมเขาถึงไม่หาทางช่วยน้องสาวของเขาเอาไว้
แต่เขากลับคิดแต่ที่จะทดสอบความสามารถของชายหนุ่ม?
“เป็นเรื่องยากที่จะเป็นคนดีในอนาคต”
! ทันไดนั้น !
ไป่ หลีหยุนเซียว ก็รู้สึกถึงรัศมีที่แข็งแกร่งของแสงที่ด้านหน้าหน้าอกของ เย่ ชิงหลิง และมองอย่างระมัดระวังมันกลายเป็นสร้อยคอหยกของ เย่ ชิงหลิง
จี้ของสร้อยคอนี้แกะสลักจากหยกที่สวยงาม แต่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้าที่เปียกโชกของ เย่ ชิงหลิง ทำให้ ไป่ หลีหยุนเซียว ไม่สามารถมองเห็นลักษณะที่แท้จริงของจี้หยกได้ แต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ เย่ ชิงหลิง นิ้วของเธอค่อยๆเลื่อนลงโดยไม่ขยับหน้าอกของเขา
เย่ ชิงหลิง มองไปที่ ไป่ หลีหยุนเซียว และจ้องไปที่หน้าอกของเธอ ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น คุณควรรู้ว่าตอนนี้กำลังจะเข้าสู่ฤดูร้อน และเสื้อผ้าของเธอค่อนข้างบาง ในเวลานี้เสื้อผ้าของเธอยังเปียกและเกือบจะติดอยู่กับผิวหนังของตัวเธอ แม้ไส่เสื้อผ้า คุณก็สามารถเห็นภูเขาสูงของเธอได้
แต่ด้วยความโกรธของเธอ เธอยังคงมีความทะนงตัว และจ้องมองไปที่แก้มของ ไป่ หลีหยุนเซียว ชั่วขณะหนึ่ง
จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าเธอได้ค้นพบว่าชายหนุ่มคนนี้ค่อนข้างหล่อ แม้ว่าเขาจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดาและอายุน้อยกว่าเล็กน้อย แต่เขาก็มีแรงกระตุ้นเช่นเดียวกับผู้ใหญ่ที่โตเต็มที่
“เธอชอบฉันเหรอ” เย่ ชิงหลิง ลืมความเจ็บปวดที่แก้มของเขาและพูดในใจอย่างลับๆ
แต่ในวินาทีต่อมา เธอเล่นกลอุบายอันชาญฉลาด และเธอก็จำได้ว่าเธอกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอเป็นศัตรูกัน และดุพวกเขาอย่างลับๆ
“... เฮ้.. เย่ ชิงหลิง เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
แต่ดูเหมือนจะมีเสียงในใจเธอบอกกับเธอว่า เย่ ชิงหลิง เจ้าต้องการหาชายที่เชื่อฟังเจ้าหรือไง? หนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมาะที่สุด แต่เขากลัวอะไร?
ครอบครัวตระกูลเย่ มีเงินและศิลปะการต่อสู้ของเขาสูงมาก เขาจะกังวลอะไรในอนาคต
เย่ ชิงหลิง จากมีความขัดแย้ง เธอสัมผัสได้ถึงมือของ ไป่ หลีหยุนเซียว ทำกังเลื่อนลงไปสร้อยคอของเธอ
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่ ฮู่กั๋ว ก็โกรธจัด
“หยุดนะ!”
เขากระโดดขึ้นไปช่วยหลานสาวของเขา เพื่อไม่ให้โดน ไป่ หลีหยุนเซียว ทำร้าย จู่ๆ มือของ ไป่ หลีหยุนเซียว ก็ยกขึ้นและดึงสร้อยคอของ เย่ ชิงหลิง ลง
"หึ....!" เย่ ชิงหลิง ‘’’’งง””
ไป๋ หลี่หยุนเซียว ถือจี้หยกที่มีรูปร่างเหมือนใบไม้ในฝ่ามือของเขาและกล่าวว่า “จี้ชิ้นนี้เป็นค่าตอบแทนของคุณสำหรับฉัน บอกลา!”
“ลาก่อน...”
