ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 12 ไม่กลัว
ตอนที่ 12 ไม่กลัว
"อะไร…? ไป่หลีหยุนเซียว ที่กระทืบ จางหยิ่งหวู่ เมื่อกี้เหรอ?”
"….อา…?”
“เป็นเพราะเหตุนี้นี่เอง ถึงมีคนมาก่อกวนและสร้างปัญหา ให้กับเรา!”
สายตาของทุกคนจ้องมองไปที่ ไป่ หลีหยุนเซียว และเต็มไปด้วยความโกรธ
“ซูจง บ่นพึมพำขึ้น”
“ไป่หลี หยุนเซียว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะคุณ?
“ทำไม คุณไม่ได้พูดบอกอะไรพวกเราเลย”
หลี่ หมิงห่าว กัดฟันและพูดว่า
“เฮ้....”
ไป่ หลี่หยุนเซียว นายเก่งมาก แม้แต่ ท่าน จาง หยิงหวู่ นายยังกล้าที่จะทำร้ายขนาดนั้นเลยหรอ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้
“นายรับผิดชอบด้วย”
พวกเพื่อนนักเรียนของ ไป่ หลี หยุนเซียว ต่างก็ไม่รู้นี้มาก่อน เต็มไปด้วยความไม่พอใจกับ ไป่หลี หยุนเซียว
“แต่เรื่องนี้ หลาน เหมียวเหมียว รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ”
เป็นเพราะการช่วยเหลือของ ไป่ หลีหยุนเซียว ที่ถูก จาง หยิ่งหวู่ ยั่วยุ
ไป่ หลีหยุนเซียว ยืนขึ้นและเข้ามาหา จาง หยิ่งหวู่ อย่างสงบ
"จาง หยิ่งหวู่ พี่ชาย จาง ใช่ไหม?”
งานปาร์ตี่ในวันนี้ ต้องจ่ายเท่าไหร่ คิดตามเป็นจริงนะ อย่ามาข่มเหงกันขนาดนี้
“เดี๋ยวจะเสียใจ!”
“พวกเพื่อนนักเรียนได้ฟังและเกือบจะเป็นลม”
ตอนนี้ ยังจะไปพูดหาเรื่องเขาอยู่อีกเหรอ? อย่าพึ่งรีบร้อน? ไม่งั้น เกรงว่าจะเสียเงินไปเปล่าๆ!
“จาง หยิ่งหวู่ กัดฟัน หัวเราะเยาะเย้ย” พูดขึ้นว่า
“เฮ้ …นายกำลังหาเรื่องตายแท้ๆ”
“.....จัดการมัน.....!”
พวกลูกน้องของ จางหยิงหวู่ ที่อยู่ข้างหลัง รีบวิ่งเข้าไปที่ ไป่หลี่หยุนเซียวทันที หนึ่งในนั้นดึง
ท่อเหล็กจากเอวด้านหลัง ก่อนแล้วทุบหัวของ ไป๋หลี่หยุนเซียว
"อะไร……"
หลาน เหมียวเหมียว และสาว ๆ คนอื่น ๆ กรีดร้องทันทีราวกับว่าพวกเขาได้เห็นฉากการรุมกระทืบ
**** ของ ไป่ หลีหยุนเซียว
แต่ครู่ต่อมา ทุกคนนิ่ง ชงัก เพราะคนที่จะตี ไป่ หยุนเซียว ได้กระเดน ไปประมาณสี่ถึงห้าเมตร
กระแทกกำแพง ล้มลงกับพื้น พ่นเลือดสาดออกมาจากปาก และท่อเหล็กก็ตกลงไปที่พื้นทันที
“... เปร๊ง... เปร๊ง..!!”
หลังจากตกตะลึงอยู่ ครู่หนึ่ง อันธพาลคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งเข้าหา ไป่หลี อีกครั้ง
ฝีเท้าของ ไป่หลีหยุนเซียวเคลื่อนไหวราวกับผีเสื้อและดอกไม้ในฝูงชน เสียงฝีเท้าเบา และมีความ
ว่องไวสูง หมัดและเท้า ทั้งแตะและต่อย พวกอันธพาลทีละคนๆ ได้ อย่างง่ายดาย
ทันใดนั้น ชายฉกรรจ์เจ็ดถึงแปดคน ก็นอนระเนระนาดอยู่บนพื้น คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ห้อง
กระจัด กระจาย โต๊ะถูกทุบ และพื้นเต็มไปด้วยเศษขวดที่แตกเต็มพื้นห้อง
“ในท้ายที่สุดก็มีเพียง จาง หยิ่งหวู่ ที่ยืนจ้องมองเขาอยู่คนเดียว”
ในเวลานี้ จาง หยิ่งหวู่ เขายังมีความกลัวอยู่ในใจ ชายเจ็ด แปดคนของเขาไม่สามารถแม้แต่จะ
เอาชนะเด็กได้ และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน
เขาเห็นการต่อสู้ของ ไป่ หลีหยุนเซียว นั้นเลวร้ายมาก และโดยพื้นฐานแล้ว คน ๆ เดียวไม่
สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ ความสามารถแบบนี้ แม้แต่ทหารผ่านศึกที่ผสมปนเปกันมาหลายคนก็จไม่
สามารถทำได้
เพื่อนร่วมชั้นก็ตกตะลึง ใครจะไปคิดว่า ไป๋หลี่หยุนเซียว จะต่อสู้ได้เก่งขนาดนี้
แม้ว่า หลาน เหมียวเหมียว ที่ได้เห็น ไป่ หลีหยุนเซียว ต่อยและแตะเพียงลำพัง แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวัง
ว่า ไป่ หลีหยุนเซียว จะมีแรงมากขนาดนี้
ไป่ หลีหยุนเซียว เดินมาที่ จาง หยิ่งหวู่ อย่างนิ่งเฉย
"คุณรู้ไหมว่า จิน ชาน เข้าโรงพยาบาลอย่างไร"
“จาง หยิ่งหวู่ ไม่ได้พูดอะไร!”
“ฉันได้รับบาดเจ็บจากการชกกันหน้าที่ประตูโรงเรียน ด้วยความสัตย์จริง ไม่มีคนไหน ของคุณเทียบ
เขาได้!” ไป๋หลี่หยุนเซียว กล่าว
จาง หยิ่งหวู่ “หัวเราะคิกคัก … นายต่อสู้ได้ดี? แต่มันมีประโยชน์อะไรอีก? อย่าลืมว่าตอนนี้สังคม
เป็นอย่างไร”
ขณะพูด เขาก็ดึงปืนพกออกมาจากหลังของเขา!
"อะไร……"
ทันทีที่ปืนปรากฏขึ้น พวกนักเรียนในห้องก็ตกใจ พากันกรีดร้องเสียงดัง
“โอ้ … ไอ้หนู”
“นายไม่กลัวเหรอ?”
“หรือนายจะลองดูว่าฉันจะทำอะไรกับนายไหม” จาง หยิ่งหวู่ ถือปืนพกจ่อไปที่หัวของเขา
สายตาของ ไป่ หลีหยุนเซียว ยังคงนิ่งมาก
“คุณสามารถลองยิงดูว่าคุณหรือฉัน ใครจะเร็วกว่ากัน แต่คุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเพราะคุณ
ฆ่าฉันไม่ได้ คุณจะต้องตาย!”
เมื่อเขาจ้องมองความเยือกเย็นของ ไป่ หลีหยุนเซียว ร่างกายของ จาง หยิ่งหวู่ ก็เริ่มสั่นสะท้าน
ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาดึงปืนของเขาออกมาจากหัวของ ไป่ หลีหยุนเซียว
“พวกเขารู้ว่า ไป่หลี หยุนเซียวไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวแต่งอย่างได”
เขาไม่กล้ายิง ไป่หลี ต่อหน้านักเรียนจำนวนมาก
การสอบเข้าวิทยาลัยก็กำลังจะเกิดขึ้น หากนักเรียนมากกว่าสามสิบคนเกิดเรื่องกับเขาจริงๆ เขา
มั่นใจได้ว่าแม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
ในห้อง เงียบ ไม่มีเสียง และนักเรียนทุกคนก็ปิดปาก เงียบ ดวงตาของ ไป่ หลีหยุนเซียว สว่างขึ้น
เรื่อย ๆ ราวกับว่ามีแสงออกมา
“ทำไม? ไม่กล้ายิงเหรอ?”
ร่างกายของ จาง หยิ่งหวู่ สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ!
“ถ้าไม่กล้าก็วางปืนลงอย่างเชื่อฟัง!” ไป๋หลี่หยุนเซียว ตะโกน
เสียงของเขาดังก้องอยู่ในห้อง ราวกับพายุฝนฟ้าคะนอง
ทันทีที่ จาง หยิ่งหวู่ ตกตะลึง ปืนพกก็ตกลงไปที่พื้น
“คุกเข่าลงต่อหน้าฉัน!”
ไป๋หยุนเซียว ถอนลมหายใจอีกครั้ง ราวกับว่ามีพลังงานที่มองไม่เห็น ถูกปลดปล่อยออกจาก
ร่างกาย ทำให้ขนของเขาฟุ้งซ่าน มีพลังเพิ่มขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ!
"..อา..!"
จาง หยิ่งหวู่ อุทาน คุกเข่าลงต่อหน้า ไป่ หลีหยุนเซียว เหมือนกับว่าขาของเขาไม่สามารถควบคุม
ได้.....
