ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 7 ดินแดนวิญญาณ

บทที่ 7 ดินแดนวิญญาณ

“หลิวตง มองไปที่ ไป่หลี หยุนเซียวและถามความเห็นของเขา”

ไป่ลี่ หยุนเซียว ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้จริงๆ และไม่ชอบหัวหน้าห้อง ซูจง มากนัก เพราะเขา

ชอบทำตัวเป็นใหญ่

เวลาพวกเขากำลังมีปัญหาอะไร  ผู้ชายคนนี้มักจะไม่ค่อยเข้ามาช่วยแก้ปัญหาอะไร จะหันหลัง

ในหนีทันที

“เขามักจะเหน็บแนมคนอื่นและทำตัวเหมือนเจ้านายทั้งวันในชั้นเรียน”

แต่เขาก็มีน้ำใจและไม่ทำให้เพื่อนร่วมชั้นผิดหวังที่จัดงานฉลองให้กับเขา

และเพื่อนๆทุกคน

"ทุกคน .. ก็เห็นด้วย กับเขา"

จากนั้น หลิวตง ก็พูดว่า “โอเค แค่นั้นแหละ หากคุณต้องการเข้าร่วมปาร์ตี้ ก็มา

ลงทะเบียนกับฉันและซูจง ได้เลย!”

“คราวนี้เพื่อนร่วมชั้นต่างพากันสนับสนุน หลิวตง อีกแล้ว!”

“เสียงกริ่งเริ่มดังขึ้นและทุกคนก็เงียบ”

ครูไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในห้องเรียน ไป่หลี หยุนเซียว ก้มหน้าและไม่พูด

อะไรและเขายังคงคิดอยู่ว่า "จะจัดการกับ ปากหู่ตง แบบไหน เขาจะใช้พลังออร่ายังในครั้งเดียวได้"

“พลังของเขามาจากออร่า ถ้าออร่าหายไปเขาก็จะไม่ต่างอะจากคนธรรมดาที่สูญเสียพลังไป”

อย่างไรก็ตาม ออร่าของ ตันเถียร ก็เหมือนกับความแข็งแกร่ง หากคุณยังคงฝึกฝน ออร่าก็จะ

ขยายขีดจำกัดอย่างต่อเนื่อง

แต่หลังจากที่พลังออร่าเหลือจากการใช้ไป ออร่าจะฟื้นฟูพลังคืนคืนและจัดกลุ่มใหม่ใน ตันเถียร โดยอัตโนมัติ

“การฝึกฝนยังต่ำเกินไป เราต้องรักษารัศมีแสงใน ตันเถียร ให้มากขึ้น เป็นการดีที่สุด ที่จะ

รวมตัวกัน ช่วยกันปกป้องอาณาจักรฝ่ายวิญญาณเพื่อให้มีความสามารถในการป้องกันตนเองได้มาก

ขึ้น”

“ฉันจะไปดูรอบๆ โรงเรียน”

โรงเรียนมัธยมมีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและมีอากาศบริสุทธิ์ คุณสามารถหาสถานที่ที่มี

แสงสว่างเพียงพอได้อย่างไม่มีแน่นอน!

ไป่หลี่หยุนเซียว ไม่อยากรอเวลาใด ๆ และในที่สุดก็สามารถเรียนจบชั้นเรียนได้ หลังจาก

ที่ หลิงกวง กลับมาที่ ตันเถียร เขาก็บอกลากับ หลิวตง  และเขาก็มาที่สวนหลังบ้านของโรงเรียน

โรงเรียนมัธยมเป็นโรงเรียนมัธยมเอกชนที่ บริเวณพื้นที่มีความสวยงามมาก นักเรียนทุกคน

ที่สามารถเข้าเรียนที่นี่ได้

"..เปิด..!"

ไป๋ หยุนเซียว  ถ่มน้ำลายออกมาเบาๆ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และหากมีแสงวาบ ดวงตาของ

เขาก็จะเหลือบมองไปรอบๆ

“ในสายตาของเขา โลกทั้งใบได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และมีสีสัน แต่สถานที่ส่วน

ใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ”

ไป่หลี หยุนเซียว รู้ว่าหมอกสีดำเหล่านี้เป็นอากาศที่ปนเปื้อนทั้งหมด ถ้าซึมเข้าสู่ร่างกาย

นอกจากจะไม่ดีแล้วยังเป็นอันตรายต่อสุขภาพอีกด้วย

ดวงตาของเขาเหลือบไปทุกมุมของมหาวิทยาลัย จากนั้นเขาก็ไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้อายุ

หลายศตวรรษที่อยู่ติดกันกับริมสระน้ำ

“เพราะตรงนั้นอยู่ไกล้กับออร่ามากที่สุด”

แสงจ้าในดวงตาและความเหน็ดเหนื่อยของ ไป่หลี หยุนเซียว ค่อยๆหายไปและ ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

“ไป่หลี หยุนเซียว เพิ่งแสดงเทคนิคตาวิญญาณ”

โดยทั่วไปแล้ว เมื่อเขาไปถึงขอบเขตของวิญญาณ  เขาจะสามารถเห็นออร่าของสวรรค์และ

โลกได้

ไป่หลี หยุนเซียว ยังคงใช้แสงและพลังวิญญาณอันมหาศาลหลายร้อยจุดเพื่อร่าย

วิญญาณนี้

“เขารีบเดินขึ้นไปนั่งสมาธิที่หน้าสระน้ำใต้ต้นไม้อายุนับร้อยปี”

ชั้นเรียนได้เริ่มเรียนขึ้นแล้วในขณะนี้ และไม่มีใครสังเกตเห็นเขา แม้ว่าเขาจะเห็นมัน เขาแค่

คิดว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับตัวเองอยู่ใต้ต้นไม้

“ลมหายใจของ ไป่หลี หยุนเซียวเริ่มสม่ำเสมอและสม่ำเสมอขึ้นเรื่อยๆ การหายใจเข้าแต่

ละครั้งอาจนานถึงครึ่งนาที และการหายใจออกแต่ละครั้งก็ไม่แตกต่างกันมากนัก ใช้เวลาหนึ่งนาที

ในการหายใจออก”

“เมื่อคืนนี้มันเพิ่มขึ้นเพียง 100 แต้ม และวันนี้ก็เพิ่มขึ้น 900 แต้ม นี่เป็นการพิสูจน์ว่าความ

เข้มข้นของออร่าที่นี่มีอย่างน้อยเก้าเท่าของตระกูลเย่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต้นไม้ที่นี่จะโตได้ขนาด

นี้!”

ไป๋หยุนเซียวยืนขึ้น ลูบฝุ่นบนเสื้อผ้าของเขา และรู้สึกว่าประสิทธิภาพการต่อสู้เพิ่มขึ้น

หลายครั้งเช่นกัน ตอนนี้มันง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการกับ จินชาน อีกครั้ง

ด้วยความเร็วของวันนี้ หากคุณต้องการรวบรวมแสงให้ได้มากและไปถึงแดนวิญญาณ มัน

จะใช้เวลาเพียงสิบวันเท่านั้น!

“ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้ ไป๋หลี่หยุนเซียว ฟื้นความคิดและหยิบ

โทรศัพท์มือถือออกมาดู หลิวตงเป็นคนโทรมา”

“ฉันบอกว่าผู้ชายคนนี้ไปไหน? กลับมาเร็ว ๆตอนนี้ คุณไม่บอกว่าไม่เป็นไร คุณจะงาน

ปาร์ตี่มาร้องเพลงและเฉลิมฉลองไหม” หลิวตง  แสดงความไม่พอใจ

“ผมอยู่ที่โรงเรียน คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาคุณ!”

“ที่ประตูโรงเรียน มานี่เร็ว!”

“ทั้งสองฝ่ายวางสายและไป๋หยุนเซียวรีบออกไปทันที”

เมื่อเราไปถึงประตูโรงเรียน เราพบว่ามีนักเรียนมากกว่า 30 คนมารวมกันที่นี่ ซึ่งหมายความ

ว่านักเรียนส่วนใหญ่มากันแล้ว

"ทุกคนมองไปที่ ไป่หลี หยุนเซียวที่กำลังมา"

“ในที่สุดพวกเขาก็แน่ใจว่าอาการป่วยของ ไป่หลี หยุนเซียว หายขาดแล้ว”

เมื่อไป๋หลี่หยุนเซียว เหลือบมองกลุ่มคน เขาก็ตกใจ เพราะเขาพบว่าหลาน

เหมียวเหมียว และ หลี่หมิงห่าว ก็อยู่ที่นั่นด้วย

หลิวตง กระซิบที่หูของ ไป่ หลีหยุนเซียว

“ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน  ยังคงเป็นเพื่อนกันได้ หลังจากเลิกราใช่ไหม? ไม่ต้องคอยระแวง เธอก็เป็นห่วงนายเช่นกัน

"..ใครระวัง.."

“ไป่หลี หยุนเซียว จ้องมองที่ หลิวตง”

“ฮ่าฮ่า …ไม่เป็นไรหรอก? ไปกันเถอะทุกคน!” หลิวตง หัวเราะ