ตอนที่แล้วตอนที่ 39 คำขอ 2 ข้อ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 41 ลูกแก้วมังกร

ตอนที่ 40 เอาข้าไปเปรียบเทียบกับ...


กำลังโหลดไฟล์

"ทะ..ท่านกำลังบอกว่าให้ข้ามุด..." ใบหน้าของเล้งซานบิดเบี้ยวทันที

"อืม...มุดช่องคลอด จากนั้นก็ดึงตัวบุตรมังกรออกมา งานง่ายๆ"

"ง่ายกะผีอะไรล่ะ!!! ถึงข้าหาญกล้าที่จะทำ และท่านคิดว่าเจ้ามังกรสุริยันบัดซบนั่น จะยอมให้ข้าเอาตัวมุดเข้าไปในช่องสวาทของมันหรือ!! อย่าว่าจะทำเลย เพียงแค่ข้าเอ่ยปากบอกวิธีการ ก็เพียงพอให้ข้ากลายเป็นอึของมันแล้ว!!"

เล้งซานค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงที่มุมผนังถ้ำ มือขวากุมศีรษะอย่างกลัดกลุ้ม ลังเลอยู่ว่ามันจะรวบรวมความกล้าบอกแก่มังกรสุริยันตัวผู้ถึงวิธีนี้ ดีหรือไม่??

'เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน' เมื่อตัดสินใจได้ มันลุกขึ้นเดินไปหามังกรสุริยันตัวผู้ทันที แล้วเล่าถึงวิธีการทั้งหมดให้แต่มังกรฟัง โดยส่วนหนึ่งในใจของเล้งซาน ก็หวังว่ามันจะยอมตกลงกับวิธีนี้เพื่อประหยัดเวลา แต่อีกส่วนก็หวังให้มันปฏิเสธ เพราะมันจะได้ไม่ต้องมุดเข้าไปใน...

"ก็เอาสิ ขอเพียงภรรยาข้าปลอดภัย ก็ย่อมมิใช่ปัญหาอะไร"

"ตะ..แต่การทำเช่นนั้น มันจะดูเป็นการล่วงเกินภรรยาของท่าน.."

"สำหรับมนุษย์ก็อาจจะใช่ แต่อย่าเอาอารยธรรมของมนุษย์มาใช้กับสัตว์อสูรอย่างพวกข้า สำหรับพวกเราไม่ว่าจะเป็นการเข้าไปทางปาก หรือเข้าทางช่องคลอดล้วนไม่แตกต่างกัน ทุกส่วนนั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของร่างกายเหมือนกัน มีความเท่าเทียมกัน"

เล้งซานขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็พลางคิด 'นี่ต้องมุดจริงๆแล้วใช่มั้ย!'

"งั้นขั้นแรกข้าต้องไปเก็บสมุนไพรมาเพื่อเพิ่มพูนพลังลมปราณที่สูญเสียไปของภรรยาท่านก่อน หวังว่าท่านจะปล่อยข้าออกไป ข้าย่อมไม่หนีแน่นอนเพราะเป้าหมายของข้าคือแร่โลหะคงกระพันจากเปลือกคราบของท่าน ขอให้ท่านมังกรสุริยันโปรดวางใจ"

มังกรสุริยันตัวผู้ ลังเลเล็กน้อย แต่หากยังอยู่ในชั้นที่ 3 ของหุบเขาหมื่นพฤกษา มันสามารถสัมผัสได้ถึงเล้งซานได้อย่างแน่นอน จึงยอมให้เล้งซานออกไปแต่โดยดี

เล้งซานค่อยปีนขึ้นไปจากเถาวัลย์ที่ผูกมัดไว้ ด้วยพลังแขนเพียงอย่างเดียวแม้ไม่ใช้พลังลมปราณ แต่ด้วยกล้ามเนื้อแห่งมังกรย่อมเป็นเรื่องง่ายดาย

"น่าแปลก เวลาก็ร่วงเลยมากว่า 7 วันแต่เหตุใดเจ้ายังไม่มีทีท่าว่าพลังปราณจะฟืนคืนกลับมา" เสียงของเฟรย่าดังขึ้น

"อืม...มันเป็นผลกระทบจากการใช้อักขระร่างกายเมื่อคราวก่อน เนื่องด้วยพลังลมปราณของข้าในตอนนี้ยังนับว่าต้อยต่ำสำหรับวิชาอักขระบนร่างกาย หากใช้ไปแล้วจะสูญสิ้นลมปราณไปอย่างน้อย 3-5 วัน รวมกับอาการบาดเจ็บสาหัสของข้าด้วย การที่ยังใช้พลังลมปราณไม่ได้นั้น ก็เป็นเรื่องที่ข้าคาดการณ์ไว้แล้ว"

"มีข้อเสียถึงเพียงนั้น??"

"จริงๆนี่ยังถือว่าน้อย เพราะข้าใช้อักขระเพียงแค่ขั้นลมปราณสีน้ำเงิน หากใช้อักขระขั้นลมปราณสีเขียว หรือมากกว่านั้นบนร่างกาย อาจทำให้ใช้พลังไม่ได้ไปร่วมเดือนเลยทีเดียว จนกว่าข้าจะมีพลังลมปราณถึงชั้นสูงๆ ข้าจึงจำต้องแบกรับภาระของข้อเสียนี้"

เล้งซานขึ้นมาถึงบริเวณด้านบนของหน้าผา ก็เร่งรีบหาสมุนไพรทันที สำหรับยาฟื้นคืนพลังลมปราณนั้นถือว่าไม่ใช่ยาระดับสูงมาก ใช้สมุนไพรเพียงแค่ 5-6 ชนิดเท่านั้น แต่ด้วยขนาดตัวของมังกรที่มากกว่ามนุษย์ถึงร้อยเท่า จึงต้องหาสมุนไพรสำหรับคนร้อยคนเป็นอย่างน้อย นับว่ายากเย็นพอสมควร

ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของชั้นที่ 3 นี้ เล้งซานใช้เวลาหาสมุนไพรเพียง 10 วันก็ได้สมุนไพรสำหรับมังกร และใช้เวลาอีก 2 วันในการสกัดปรุงยาฟื้นพลังลมปราณ จนได้เม็ดยาขนาดพอๆกับศีรษะของมนุษย์

เล้งซานพยายามอย่างมากในการป้อนยาเข้าไปในปากของมังกรตัวเมีย แม้มีพลังกล้ามเนื้อแห่งมังกร ก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายในการง้างปากของมังกรที่มีพลังลมปราณชั้นสูงเช่นนี้

เวลาไม่ถึงหนึ่งวันพลังของมังกรตัวเมียค่อยๆฟื้นคืนกลับมา จนมันลืมตาตื่น และลุกยืนขึ้น สร้างความปิติให้แก่มังกรตัวผู้เป็นอย่างมาก

"โอ้... แม่ยอดรักของข้า เจ้าฟื้นแล้ว"

"ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกมีพลังพลุกพล่านขึ้นมา จนมีแรงขึ้น"

"มนุษย์ตัวจ้อยนี้ช่วยรักษาเจ้า" มังกรตัวผู้เหลือบตามองไปที่เล้งซานเล็กน้อย

"มนุษย์??" มังกรตัวเมียมองตามสายตาของผู้เป็นสามี ก็พบเล้งซานยืนแสยะยิ้มให้อยู่ด้านหลัง

เล้งซานถอนหายใจ พลางส่ายหน้า แววตาแสดงถึงการทำใจในสิ่งที่จะกระทำต่อจากนี้ จากนั้นค่อยๆเดินมาข้างหน้าของมังกรทั้งสองตัว ประสานมือโค้งตัวเล็กน้อย

"ภรรยาของท่านสามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าขอเริ่มกระทำการช่วยภรรยาท่านทำคลอดบุตร"

มังกรตัวผู้พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันไปมองที่มังกรตัวเมีย

"แม่ยอดรักของข้า เจ้าพร้อมหรือไม่? เจ้ามนุษย์นี้จำเป็นต้องเข้าไปในช่องคลอดของเจ้าเพื่อช่วยนำบุตรของพวกเราออกมา หวังว่าเจ้าคงไม่ขัดข้องอะไร"

มังกรตัวเมียชำเลืองตามองเล้งซานอีกหนึ่งครา เนื่องจากเล้งซานเป็นคนรักษามันจนมีเรี่ยวแรงหลังจากนอนซมอยู่หลายปีจึงมีความเชื่อใจเล้งซานอยู่พอสมควร จากนั้นก็เบนศีรษะหันมาคลอเคลียที่มังกรตัวผู้เล็กน้อย

"ข้าย่อมไม่ขัดข้อง อย่างไรซะเจ้ามนุษย์กระจ้อยร่อยนี่ ย่อมมิอาจเปรียบเทียบกับ ความองอาจยิ่งใหญ่ของสิ่งนั้นในตัวสามีข้าได้ ข้าย่อมไม่รู้สึกอะไรมากนัก" (ถถถ+)

เล้งซานทำหน้าบิดเบี้ยวทันที

'บัดซบ!! มันเอาข้าไปเปรียบกับจู๋มังกร!!'

"ฮ่า ๆ ถ้าเจ้าเห็นตามนั้นก็เริ่มกันเลย ข้าอยากเห็นหน้าบุตรของเราใจจะขาดแล้ว" มังกรตัวผู้หัวเราะชอบใจ

เล้งซานส่ายหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ มองไปที่รูนั้นของมังกรตัวเมียที่ยกหางขึ้นรอ ขนาดของรูนั้นเพียงพอให้มันมุดเข้าไปได้อย่างแน่นอน มันค่อยๆมุดเข้าไปโดนเริ่มจากการยื่นแขนทั้งข้างนำหน้าลำตัว ใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็มุดหัวเข้าไปได้

'กลิ่นของมันรุนแรงกว่า พลังลมปราณของมันเสียอีก มันเคยล้างบ้างหรือป่าวฟะ!!'

หน้าของเล้งซานบิดเบี้ยว แต่ก็ยังพยายามมุดเข้าไปเรื่อยๆเนื่องจากมีเมือก ลื่นๆทำให้เข้าไปได้โดยง่าย จนหายเข้าไปทั้งตัว สัมผัสแห่งมังกรที่ทรงอำนาจของมัน บัดนี้กลายเป็นสิ่งที่เพิ่มพูนความขยะแขยงให้แก่มันมากกว่าเดิมนับสิบเท่า แต่ก็มิอาจปิดสัมผัสแห่งมังกรได้เพราะจำต้องใช้เพื่อบอกทิศทางในรูที่มืดมิดนี้

"ยอดรักของข้า รู้สึกอย่างไรบ้าง"

"ฮ่า ๆ มันจั๊กจี้นิดหน่อย" มังกรตัวเมียส่ายสะโพกเล็กน้อย

..........................................................

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด