ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 2 ศัตรูของ เย่เส้า
บทที่ 2 ศัตรูของ เย่ เส้า
การเรียนด้วยตนเองในช่วงเย็นใกล้จะเลิกเรียนแล้ว ไป่หยุนเซียว ยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับจิตใจ
ของเขา เขาถือหนังสือสองสามเล่มและเดินออกจากโรงเรียน วันนี้เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ที่โรงเรียน แต่
เขาต้องการที่จะกลับบ้านมากกว่า
สิ่งที่ทำให้เขาหดหู่คือ เพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่เขาพบจะเหินห่างจากเขามาก ราวกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด
ขณะที่เขากำลังจะออกจากประตู เขาเดิมก้มหัวคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเขาถูกขวางทางไว้
"...นี่นาย!..."
"ไป่ หยุนเซียว"
"ทำไมนายถึงต้องตามฉันอยู่อีกห๊ะ"
" ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นแฟนนายแล้ว ได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันอีก"
" โอเคไหม"
ไป่หลี หยุนเซียว เงยหน้าขึ้นมอง นั่นคือเธอ หลาน เหมียวเหมียว หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย เขาก็เข้าใจเหตุผลว่าตั้งแต่ หลาน เหมียวเหมียว คนนี้เลิกคบกับเขา เขาได้ไปตามตื้อเธอมาโดยตลอด
โดยหวังว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนใจและกลับมาเป็นแฟนของเขาต่ออีกครั้ง ทำให้ หลาน เหมียวเหมียว เบื่อมากขึ้น
แต่ในเวลานี้ ไป่หลีหยุนเซียวไม่มีความคิดอะไรเกี่ยวกับ หลาน เหมียวเหมียวแล้ว เขาจ้องไปที่อีกด้านหนึ่งและบ่นพึมพำอย่างเย็นชา
"..ไม่มีเหตุผล..!"
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เลี่ยงออกจาก หลาน เหมียวเหมียวและเพื่อนๆ ของเธอแล้วเดินออกไปนอกโรงเรียนต่อไป
“คุณกำลังพูดถึงใคร” หลาน เหมียวเหมียวโกรธทันที ที่ได้ยิน
ไป่หลี หยุนเซียว ไม่สนใจเธอเลย
“หยุดเถอะ คุณคิดว่าใครไม่มีเหตุผล” หลาน เหมียวเหมียว เป็นผู้หญิงที่มีเสนย์ หน้าตาดี เธอโกรธ
เล็กน้อยเมื่อถูกเพิกเฉยโดย ไป่หลี หยุนเซียว
เพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ เธอก็โกรธเช่นกัน
“ถ้านายอยู่กับ หลานเหมียวเหมียว ตอนนี้ เธอจะถูกคนอื่นเยาะเย้ย”
“แล้วคุณต้องการอะไร” ไป่หลี หยุนเซียว จ้องที่ หลาน เหมียวเหมียว
หลาน เหมียวเหมียว หยุดครู่หนึ่งด้วยท่าทีที่โกรธเล็ฏน้อย
“นายไม่ต้องตามฉันอีกต่อไป และนายอย่าไปบอกใครว่าฉันเป็นแฟนของนายอีก!”
"พูดเสร็จแล้วเหรอ” ไป่หลี่หยุนเซียว ถาม
"บ่นอะไรของคุณ"ฉันไปละ
หลาน เหมียวเหมียว เห็นรูปลักษณ์ที่ใจร้อนของ ไป่หลีหยุนเซียวและเปลวไฟในหัวใจของเขา
"ไป่หลี หยุนเซียว เหลือบมองเพื่อนของเธออีกครั้ง โดยไม่พูดอะไร แล้วเดินหน้าต่อไป”
"ไป่ หลีหยุนเซียว ไอ้คนนิสัยไม่ดี"
เด็กหญิงทั้งสองคนไล่เขา เพราะยังไม่ถึงเวลากลับ ตอนนี้เองที่พวกเขาเข้าใจว่า ไป่หลีหยุนเซียว ไม่ได้ติดตามพวกเธออีกแล้ว และเดินกลับบ้านไปเหมือนอย่างเคย!
“ในขณะนั้น ชายร่างสูงก็ลุกขึ้นและยิ้มให้ หลานเหมียวเหมียว
“เจ้านายของฉันต้องการพบคุณ!”
"เจ้านายของคุณ คือใคร "
หลาน เหมียวเหมียว สงสัยบางอย่าง
ชายคนนั้นชี้นิ้วไปที่รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน
“มั่นใจได้ เจ้านายของฉันไม่ได้คิดร้ายกับคุณ และเขาจะเต็มใจที่จะช่วยคุณอีกด้วย”
“เจ้านายของคุณชื่ออะไร”
“..เย่หลิง!..”
“ตระกูลเย่นั่นหรอ?”
“ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอ จะรู้จัก
ตระกูลเย่ ประมาณหนึ่งหรือสองคน เจ้านายของฉันบอก
ว่า ตราบใดที่พวกเธอเข้าไปในรถ เขาสามารถ
ช่วยเพื่อนร่วมชั้นหักขาอีกข้างของชายคนนั้นให้ได้!”
หลาน เหมียวเหมียว พอฟัง หัวใจของเธอก็สั่นไหว แต่ในที่สุดเธอก็สงบลง ความคับข้องใจระหว่างเธอกับ ไป่หลี หยุนเซียว ยังไม่ถึงระดับนั้น หากไป่หลีหยุนเซียวกลายเป็นคนจากครอบครัวที่มั่งคั่ง นางก็กลายเป็นคนไร้ค่า ในสายตาของเขา
"ไม่..."
ตอนนี้ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ไป่หลี่หยุนเซียว แล้วและฉันไม่ต้องการมีส่วนร่วมในเรื่อง
ระหว่างคุณ!”
หลาน เหมียวเหมียว ยังมีความข้องใจบางอย่างเกี่ยวกับ ไป่หลี หยุนเซียวกับตระกูลเย่ และเธอไม่ได้ตอบโต้อะไรกับ ไป่หลี หยุนเซียว กับสหายของเขาแล้วเดินจากออกไปอีกทางหนึ่ง
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชายคนนั้นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปที่รถทันที
“เย่หลิง.....หลาน เหมียวเหมียว กล่าวว่า เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับ ไป่หลี หยุนเซียวและเธอไม่ต้องการเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้ด้วย!
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังชายหนุ่มคนนี้ก็มีหน้าตาที่หล่อเอาการเช่นกัน แต่เขาไม่มีขาทั้งสองข้าง!
ดวงตาของเขาดูคมเข้มและเย้ยหยัน
“หลาน เหมียวเหมียว คงเข้าใจว่าครอบครัวตระกูลเย่ กำลังแก้แค้นกับตระกูล ไป่หลี หยุนเซียวหรือไม่?”
"ถ้าเป็นเช่นนั้น เย่หลิง คุณจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”
“เฮ้ … ตอนนี้มันยังไม่เกี่ยวกับการสอบเข้าวิทยาลัยเหรอ เขาเป็นความหวังของพ่อแม่ของเขา!
ใช้เวลาคุณหาใครสักคนมาจัดการกับเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ฉันต้องการทำให้เขาไม่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ อย่างหมดหวัง!” เย่หลิง ดูเย้ยหยัน
คนขับพยักหน้า: “เย่หลิง... มั่นใจได้”
หลังจากนั้นไม่นาน เด็กสาวแต่งตัวสวยก็เดินขึ้นรถด้วยรอยยิ้มและถูก เย่หลิงสวมกอด!
“คนขับก็ขับรถออกไป”
…
เวลาสิบโมงกว่า ไป่หลี หยุนเซียว ก็กลับถึงบ้าน
เหตุผลที่เขากลับบ้านก็เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ในความเห็นของเขา บาดแผลบนร่างกายของเขาเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ในการต่อสู้ในทวีปจิ่วเสี่ยว เขาต่อสู้กับผู้คนมากมาย และอาการบาดเจ็บก็จะเกิดขึ้นกับตัวของเขาเป็นประจำ ทุกครั้งไป
อันที่จริง อาการบาดเจ็บของเขาหายเป็นปกติแล้วในตอนนี้ แต่ขาที่เจ็บและหัวเข่าของเขาเป็น
เพียงผลสืบเนื่องของการผ่าตัด แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการรักษาอีกต่อไป
“ตอนนี้เขามั่นใจว่า เขาจะหายกลับมาเป็นเหมือนเดิมและใช้ชีวิตได้เหมือนเป็นปรกติ โดยไม่ต้องพักฟื้นอีกต่อไป”
