ราชาอมตะแห่งกาลเวลาและอวกาศ ตอนที่ 1 ความฝัน 300 ปี
บทที่ 1: ความฝันสามร้อยปี
1 มิถุนายนนี้!
โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองเฮติ
“ครูประจำชั้น เหวินลี่ กำลังอ่านผลการทดสอบของนักเรียนทั้งหมด”
“ ไป่หลี หยุนเซียว ภาษาจีน 71 คะแนน วิชาคณิตศาสตร์ 59 คะแนน ภาษาอังกฤษ 55 คะแนน ได้คะแนนรวม … 250 คะแนน!”
นักเรียนฟังแล้วหัวเราะอย่างอดไม่ได้
“ฮ่าฮ่า … ได้แค่สองร้อยห้างั้นเหรอ!”
“ฉันคิดว่าเขาจะไม่ผ่านสะแล้ว!”
“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพ่อแม่ของเขาคิดอย่างไร ฉันยังขอให้เขามาโรงเรียนด้วยกัน
ดังนั้น เขาอาจจะมาหรืออยู่ที่บ้านก็ได้!”
“เหวินหลี่ ขมวดคิ้วและตะโกนขึ้น”ไป่ หลี”
“เย่ ชิงหยู่..... แกไม่ได้ตายดีแน่.....”
ไป่หลี หยุนเซียว ลืมตาขึ้นทันทีแล้วยืนขึ้นพูดด้วยความโกรธ ตาของเขาส่อง
ประกายดั่งเปลวไฟ เขามองไปรอบ ๆห้อง ด้วยความมึนงง
“ในขณะที่พวกเพื่อน นักเรียนกำลังพากันหัวเราะเยาะเย้ย ไป่หลีหยุนเซียว อยู่นั้นพวกเขาก็พากันปิดปากเงียบทันทีและจ้องมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ”
ไป่หลีหยุนเซียว...ดวงตาที่แหลมคม จ้องมองไปที่กลุ่มนักเรียน เหล่านั้น
แต่ด้วยความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจของเขาทั้นที
"ในช่วงเวลาที่เงียบสงบในห้องเรียนนั้นก็มีหัวเราะขึ้นมา"
"...ฮ่าฮ่า ... "
บางคนถึงกับพูดอย่างประหลาดใจ
“ให้ตายเถอะ...”
"นั่งลงเดี๋ยวนี้น๊ะ"
" นายโดนผีหลอกรึไง"!
" เมื่อกี้ฉันกลัวแทบตาย เกิดอะไรขึ้นกับฉัน? ”
“ใช่..... ตอนนี้ฉันตกใจมาก หลังจากที่เห็นเขาพูดขึ้นแบบนั้น!”
“..เหรอ...?”
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? น่าแปลกที่ตอนนี้ร่างกายของฉันกำลังสั่นระรัว...โดยไม่ได้ตั้งใจ!”
การสนทนารอบ ๆ ตัวเขาดังไปถึงหูของ ไป่หลีหยุนเซียว แต่ความสับสนในหัวใจของ
เขากลับเพิ่มมากขึ้น
"นี่มันโรงเรียนเก่าที่เคยเรียน ในชีวิตก่อนของฉันงั้นหรอ"
เขาพบว่าเขาดูเหมือนจะเกิดใหม่อีกครั้งและกลับมาอีกครั้งในวัยสิบแปด!
"ฉัน ไป่หลีหยุนเซียว อายุ 18 ปี สอบตกการเข้ามหาลัย
หลังจากนั้น 7 ปี พ่อแม่ก็เสียชีวิต และฉันก็ได้ตายไปเช่นกัน"
"แต่ด้วยความบังเอิญ ฉันได้เข้าไปอยู่ในทวีป จิวเสี่ยว และ
ได้เริ่ม บ่มเพาะพลังสู่หนทางการเป็นอมตะ จนได้รับฉายา
ราชาอมตะ จนเป็นที่เคารพนับถือจากผู้คนในทวีปจิวเสี่ยวในขณะนั้น"
"แต่หลังจากที่เขาได้รับฉายาราชาอมตะนั้น เขาได้ถูก
เย่ชิงหยู่ คู่หมั้นของเขาฆ่าตายในวันนั้นเอง"
“ทำไมฉันถึงอายุ 18 อีกครั้ง? แทนที่จะตายบนทวีปจิ่วเสี่ยวไปแล้ว?”
"..หรือเรายังไม่ตายงั้นหรอ..."
ขณะที่ ไป่หลี หยุนเซียว ค่อย ๆ จำความได้
ไม่เพียงแต่เขายังไม่หายสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิด
ขึ้นกับตัวของเขาเอง ในตอนนี้
เหตุผลที่เพื่อนร่วมชั้นเรียกเขาว่า ไป่หลียี่หรือลี่ไป่หลี ส่วนใหญ่เป็นเพราะอุบัติเหตุทาง
รถยนต์ในภาคเรียนที่ 2 ของโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย
ในขณะนั้นกระดูกเข่าขวาของเขาร้าวจนได้รับบาดเจ็บ กระดูกอกหัก 3 ชิ้น และกระดูกสันหลังส่วนคอได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจนไม่สามารถรักษาได้ และเส้นประสาทสมองได้รับความเสียหายเช่นกัน หลังจากอยู่ในอาการโคม่าเจ็ดวัน เขาหมดสติไป หลายครั้ง
ถึงแม้จะรักษาตัวในโรงพยาบาลมาครึ่งปีแล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย
ปีที่แล้วเขาเป็นชายหนุ่มหล่อติดอยู่ในสิบอันดับแรกของโรงเรียน เป็นสมาชิกของทีมบาสเกตบอล และแฟนสาวของเขา หลานเหมียวเหมียว ยังเป็นดาวประจำโรงเรียนของเขาอีกด้วย
“พ่อแม่ของเขามีอาชีพการงานที่ดี ประสบความสำเร็จและครอบครัวมีฐานะที่ร่ำรวย มีความมั่นคงสูงในขณะนั้น”
อีกหนึ่งปีต่อมา เกรดของเขาตกต่ำในโรงเรียน แฟนสาวของเขา หลานเหมียวเหมียว ก็ได้ทิ้งเขาไปอีกคน ส่วนธุรกิจของพ่อเขาก็ล้มเหลว และทรัพย์สมบัติของเขาเหลือไม่พอที่เขาจะไปพบแพทย์เพื่อรักษาตัว
“ถ้าฉันจำไม่ผิด คราวนี้การสอบเข้าวิทยาลัย ฉันจะสอบตกอีกและในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า พ่อแม่ของฉันจะถูกศัตรูฆ่าตาย ฉันก็จะกลายเป็นเด็กกำพร้า และฉันก็เกือบจะถูกฆ่าตายอีกด้วย
ในวันข้างหน้า"
“หลังจากเจ็ดปี เมื่อถูกบังคับให้ฆ่าตัวตาย เขาบังเอิญเข้าไปในทวีปจิ่วเสี่ยว เขาได้เข้าร่วมกับ วังหยู่
เซี่ยว เป็นเวลาร้อยปีและกลายเป็นสาวก อีก 200 ปี เขาได้สืบทอดตำแหน่งซูเซอเรนและกลายเป็นราชาอมตะ รุ่นวิญญาณที่ผู้คนต่างเคารพนับถือ"
“แต่ความรุ่งโรจน์นั้นเป็นเพียงอายุสั้นๆเท่านั้น และ เย่ ซิงหยู่ ที่แต่งงานแล้วก็ได้เสียชีวิตในที่สุด”
“มันทำให้ฉันคิดว่าหลังจากการตายของฉัน ฉันยังคงสามารถกลับไปสู่ยุคโลกเมื่อสามร้อยปีที่แล้วได้”
…
“ไป่หลีหยุนเซียว นั่งลง!”
เหวินลี่ อาจารย์ใหญ่จ้องไปที่ ไป่หลีหยุ่นเซียว ด้วยความโกรธ"
“ไป่หลีหยุนเซียว ถอนความคิดและนั่งลงอย่างช้าๆ”
“เหวินหลี่ ยังคงอ่านผลการทดสอบของนักเรียนที่เหลือต่อไป”
แต่ไป่หลี หยุนเซียว ยังคงขมวดคิ้วคิดถึงความทรงจำเล็กๆน้อยๆในอดีตที่ผ่านมาของทุกฉากแห่งความทรงจำในอดีตของเขา
“สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยคนหนึ่งและไม่คุ้นเคยรอบๆตัวเขาตลอดเวลา”
ในท้ายที่สุด ไป่หลีหยุนเซียว มองไปที่หญิงสาวในแถวหน้าของห้องเรียน
“ผู้หญิงคนนี้คือ หลาน เหมียวเหมียว เสื้อสีฟ้าที่เลิกเป็นแฟนสาวของเขาแล้วนั่นเอง”
“ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นที่น่าจดจำที่สุดของ ไป่หลีหยุนเซียว”
“แต่ฉันได้ยินเพื่อนร่วมชั้นบอกว่า ตอนคุณเรียนมหาวิทยาลัย คุณน่าจะถูกคนอื่นหลอกหลายครั้ง และคุณเป็นคนเกเร ไม่ค่อยเชื่อฟังใคร แต่เมื่อคุณอายุยี่สิบต้นๆ คุณจะถูกแฟนของคุณบอกเลิกไป***!
" มันไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณ? คุณจะดีหรือไม่ดีในอนาคต มันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน!”
บางที ไป่หลี หยุนเซียว ยังชอบเธออยู่ แต่คราวนี้ ไป่หลี หยุนเซียวไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว
การฝึกฝนอันยาวนาน มากกว่าสามร้อยปีที่ทวีป จิ่วเสี่ยว ทำให้เขาผ่านอะไรมามากมาย..แต่ทว่า...
