บทที่ 7: ภูเขาที่ลุกเป็นไฟ

บทที่ 7: ภูเขาที่ลุกเป็นไฟ

อย่างไรก็ตามหลังจากกระต่ายทั้งสองก้าวมาอีกไม่กี่ก้าว

อสูรหญ้าหนามก็เคลื่อนไหวและรีบไปหาหลี่ซวนรวดเร็วเหมือนฟ้าผ่า

กิ่งหนามแหลมหลายกิ่งพร้อมกันพุ่งเข้าหาหลี่ซวน

การโจมตีอย่างฉับพลันเช่นนี้ยังทําให้กระต่ายทั้งสองตัวตกตะลึงสักครู่จากนั้นก็แสดงความเสียดาย

ดูเหมือนว่าพวกเขารู้สึกว่าเนื้อนกพิราบแสนอร่อยกําลังจะถูกพรากไป แต่พวกเขาไม่กล้ากระตุ้นหญ้าหนามดังนั้นพวกเขาจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

แต่ในตอนนี้

ในขณะที่กระต่ายสองตัวถอนหายใจอย่างแรง

พวกเขาก็ตกใจที่พบว่านกพิราบสีขาว หันหัวและอ้าปาก

ในวินาทีถัดไปเปลวไฟควบแน่นเป็นลูกไฟอย่างรวดเร็วและพุ่งออกไปด้วยอุณหภูมิสูงที่แผดเผา

ตูม!

เปลวไฟกระจ่ายไปทั่วและควันลอย

วี๊ดดด!

อสูรหญ้าหนามสั่นอย่างรุนแรงและปล่อยเสียงร้องที่น่าสังเวช

หญ้าหนามทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟและกําลังเผาไหม้อย่างดุเดือด

เปลวไฟนี้เหมือนศัตรูธรรมชาติทําให้หญ้าหนามไม่สามารถต้านทานได้เลยและสิ่งที่รออยู่คิอการถูกเผาไหม้จนเป็นเถ้าถ่านด้วยความทรมานเท่านั้น

พั๊บ พั๊บ พั๊บ!

นกพิราบลงจอดในสถานที่ที่หญ้าหนามตายค้นหาอย่างระมัดระวังและในที่สุดก็หยิบคริสตัลขนาดเล็กขึ้นมา

คริสตัลขนาดเล็กนี้มีสีเขียวและเงางามเหมือนเพชรและนี่คือแกนอสูรที่เป็นเอกลักษณ์ของอสูรอัญเชิญ

จับแกนอสูรไว้ในปากของเขาหลี่ซวนเหลือบมองกระต่ายสองตัวจากนั้นก็กระพือปีกและมุ่งหน้าไปยังพื้นที่แหล่งน้ํา

ในจุดเกิดเหตุ

มีเพียงกระต่ายสองตัวเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้ยืนอย่างว่างเปล่าด้วยความกลัวในดวงตาของพวกเขา

พวกเขาใช้เวลาสักครู่ในการตอบสนอง แต่พวกเขาก็ยังคงตกใจ

ที่ช่องแชท

ในช่องแชทที่เงียบเป็นเวลานานข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น

"พระเจ้าช่วยของฉันเดาสิ่งที่ฉันเห็น? ฉันเกือบตายอีกแล้ว" กระต่ายฉุนเฉียวกล่าว

"มีอะไรเหรอ? นายพบอันตรายอะไรอีก" ดาลิฮูถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

" เมื่อกี้นี้เราได้พบกับอสูรหญ้าหนามและมีนกพิราบพระเจ้า เดิมทีเราอยากฆ่านกพิราบ แต่ทายสิ"

"เป็นอะไรไป? เร็วเข้า อย่าทำเป็นลึกลับ" ดาลิฮูรีบกระตุ้น

"เป็นผลให้หญ้าหนามโจมตีนกพิราบและความเร็วในการโจมตีนั้นเร็วมาก" กระต่ายอธิบาย

"แน่นอน. พลังการต่อสู้ของหญ้าหนามอยู่ใกล้กับอสูรอัญเชิญระดับเหล็กดําและนกพิราบ อาจถูกฆ่าตายในครั้งเดียว"หนูลมตอบ

"ไม่ ไม่ใช่แต่ตอนนั้นเราก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เราทุกคนผิด"กระต่ายรีบปฏิเสธมัน

"มันจะผิดได้ยังไง? ตามคู่มือการอยู่รอดมีความแตกต่างเล็กน้อยในพลังการต่อสู้ระหว่างนกพิราบพระเจ้าและนกพิราบธรรมดา ข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดคือการลาดตระเวน

หรือว่านกพิราบหลบหนีการโจมตีในช่วงเวลาที่สําคัญและบินหนีไปได้? "

"ไม่นกพิราบสงบมากตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อมันถูกโจมตีมันก็หันมาพ่นลูกไฟขนาดใหญ่และเผาหญ้าหนามโดยตรงจนตาย มันน่ากลัวเกินไป"

คําอธิบายของกระต่ายรุนแสดงให้เห็นถึงความกลัวที่ค้างคาในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

"เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? นกพิราบพ่นลูกไฟได้อย่างไร? มันไม่ใช่แค่นกพิราบลาดตระเวนเหรอ" หนูลมก็คิดไม่ตก

"บางทีเราอาจเข้าใจผิดบางทีมันอาจจะไม่ใช่นกพิราบ แต่เป็นอสูรอัญเชิญที่คล้ายกับนกพิราบพระเจ้า " กระต่ายตอบด้วยความไม่แน่ใจ

"มีอสูรอย่างนั้นจริงๆหรอ? ยังมีการแนะนําน้อยเกินไปในคู่มือการอยู่รอด ขอให้ทุกคนอยู่รอดอย่างระมัดระวังในอนาคต. " หนูลมถอนหายใจ

"ใช่แม้แต่รุ่นพี่ของฉันยังกลัว มันก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสิ่งดังกล่าว." กระต่ายรู้สึกว่าโลกนี้อันตรายเกินไป

"ทุกคนควรเซ็นสัญญากับผู้อัญเชิญโดยเร็วที่สุด หากคุณสามารถลงนามในสัญญาคุณอาจได้รับทรัพยากรจํานวนมาก

แม้ว่าจะมีทรัพยากรไม่มากแต่อย่างน้อยคุณก็ยังสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณของคุณได้อย่างรวดเร็วและก้าวไปสู่ระดับเหล็กสีดําโดยเร็วที่สุด "หนูลมเตือน

"ฉันพร้อมที่จะทําสัญญาและฉันจะเดินตามรอยเท้าของอสูรเลียนแบบ" กระต่ายรุนตอบ

"จิ๊ จิ๊ จิ๊ ฉันคิดว่าพวกคุณได้เซ็นสัญญาแล้วความเร็วของพวกคุณช้าเกินไปฉันลืมบอกคุณฉันได้ลงนามแล้ว

และฉันไม่ได้อยู่ในโลกอสูรอัญเชิญอีกต่อไป แต่ในโลกของเกาะที่ปลอดภัย "หมาดําพูดเบา ๆอย่างอวดๆ

"คุณได้เซ็นสัญญาแล้วเหรอ? มันเป็นอย่างไรบ้าง? เป็นไปได้หรือไม่ที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณตามที่ระบุไว้ในคู่มือการอยู่รอด?" หนูลมถามอย่างเร่งรีบ

"ใช่และยิ่งกว่านั้นฉันยังสามารถกินสมบัติสวรรค์และของดีๆในโลกได้มากมาย เพราะเจ้านายของฉันเป็นเจ้าชายเขาให้แกนอสูรเป็นอาหารและหญ้าที่มีสาระสําคัญสีดํากับฉันจํานวนมาก

ฉันได้กินของดีๆมาเยอะ ตอนนี้ทักษะของฉันมาถึงระดับกลางและฉันกําลังทํางานอย่างหนักเพื่อปรับปรุงความแข็งแกร่งของฉัน "หมาดําพูดอย่างสงบ

"คุณโชคดีมากจริงๆ" กระรอกลมตอบอย่างอิจฉา

"โอเค มันน่าตื่นเต้นจริงๆ ตอนนี้ฉันไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการกินหรือดื่ม ฉันเล่นกับเจ้าชายทุกวันและความแข็งแกร่งของฉันก็สามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว" หมาดําพูดอย่างมีความสุข

"ฉันอิจฉาจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าจะได้รับการสัญญาเมื่อใด เมื่อวานฉันยังต้องทนหิว" ดาลิฮูตอบอย่างอิจฉา

"จะมีโอกาสเพียงแค่รอบางทีฉันจะกลายเป็นการดํารงอยู่ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราไม่ช้าก็เร็วจะแซงหมาไฟที่อยู่ระดับเหล็กดำอย่างแน่นอน"หมาดําพูดด้วยความหยิ่งเล็กน้อย

"จริงเหรอ? ฉันจะรอคอยมัน."

หมาไฟเงียบหลังจากพูด ในฐานะที่เป็นอสูรระดับเหล็กดําเพียงตัวเดียวทำให้เขารู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งที่สุด

และตอนนี้ที่เขามาขายของที่บ้านประมูลและได้เห็นข้อความตอนนี้ที่หมาดําวิ่งออกมาอวดซึ่งทําให้หมาไฟรู้สึกอึดอัดมากและคําพูดของเขาเริ่มเย็นลงมาก

"หมาไฟรอรอจนกว่าฉันจะบรรลุระดับเหล็กดําและไม่ช้าก็เร็วฉันจะต่อสู้กับคุณเพื่อดูว่าใครแข็งแกร่งกว่าและใครอ่อนแอกว่า" หมาดําพูดอย่างมั่นใจ

"ใช่มันจะดีกว่าที่จะไม่อ่อนแอเกินไปมิฉะนั้นคุณจะไม่มีคุณสมบัติที่จะท้าทายฉัน". หมาไฟตอบอย่างยั่วยุ

เมื่อทั้งสองยั่วยุซึ่งกันและกัน

หลี่ซวนได้มาถึงทะเลสาบเล็ก ๆ แล้วจิกเบา ๆ ที่ทะเลสาบและดื่มช้า ๆ ในขณะที่คิดเกี่ยวกับวิธีการจัดการแกนอสูร

หลี่ซวนตัดสินใจที่จะซ่อนแก่นของอสูรในภูเขาเปลวไฟซึ่งเป็นดินแดนของนกยูงไฟและโดยปกติอสูรตัวอื่นๆไม่กล้าเข้าใกล้

เมื่อเทียบกับสถานที่อื่น ๆ สถานที่แห่งนี้ปลอดภัยและซ่อนเร้นมากและหลี่ซวนเองก็กําลังจะไปที่ภูเขาเปลวไฟดังนั้นเขาจึงจะเอามันไปซ่อนที่นั่น

หลังจากการตัดสินใจแล้วหลี่ซวนที่เติมเต็มความหิวก็กระพือปีกสีขาวของเขาและบินตรงไปที่ภูเขาเปลวไฟ

ภูเขานั้นอยู่ไม่ไกลเกินไปใช้เวลาสิบนาทีในการบินและใช้เวลาสองช่วงในหารพักระหว่างทาง

ส่วนใหญ่เป็นเพราะร่างกายของนกพิราบอ่อนแอเกินไปและจิตวิญญาณของเขาเหลือน้อยดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพักผ่อนเป็นครั้งคราว

"เมื่อความสามารถของทักษะพ่นลูกไฟก้าวหน้าฉันจะทําลายตัวเองและฟื้นคืนชีพจากนั้นก็ค่อยพิจารณามองหาผู้อัญเชิญเพื่อลงนามในสัญญาเพื่อเสริมสร้างจิตวิญญาณของฉัน มิฉะนั้นจิตวิญญาณของฉันจะเหนื่อยล้ามากขึ้นไม่ช้าก็เร็ว"

หลังจากตัดสินใจแล้วหลี่ซวนก็ลงจอดบนภูเขาเปลวไฟซ่อนแกนอสูรและเริ่มสังเกตภูเขาขนาดใหญ่

ด้วยความประหลาดใจของเขาไม่มีนกยูงไฟบนภูเขาดูเหมือนว่าเขาจะออกไปข้างนอกและจากมุมมองของพระเจ้าเขาก็ค้นพบดอกไม้เปลวไฟทันที