บทที่ 12: ภารกิจหมาป่า

บทที่ 12: ภารกิจหมาป่า

"ฉินหยูดูภารกิจล่านี้สิ เรารับภารกิจนี้กันไหม"

เสียงของซ่งเสี่ยวเหม่ยดึงดูดสายตาของฉินหยูและหลี่ซวน หนึ่งคนและแมวหนึ่งตัวหันไปมองกระดานงานของกิลด์ทันที

"ไปที่ป่าดํา ล่าหมาป่า แล้วนำฟันหมาป่ากลับมา" ฉินหยูมองไปที่กระดานและอ่านเบาๆ

"ใช่มีคนจํานวนมากที่รับงานนี้ ตราบใดที่เรารับงานเราสามารถไปที่ประตูเมืองในวันพรุ่งนี้เพื่อรวมทีมกับผู้เผยแพร่เพื่อรวมตัวกัน

ดูจํานวนคนที่ยอมรับภารกิจสิมีมากกว่า 20 คนดังนั้นเพราะมีหลายคนมันต้องปลอดภัยมาก "ซ่งเสี่ยวเหม่ยวิเคราะห์

"มันปลอดภัยจริงๆ งั้นมาทําภารกิจนี้กันเถอะ"

"โอเค แค่นั้นเอง"

ซ่งเสี่ยวเหม่ยยื่นตรานักล่าเงินรางวัลทั้งสองอย่างรวดเร็วและเข้าร่วมภารกิจล่าหมาป่า

มันยอดเยี่ยมมาก" ซ่งเสี่ยวเหมยกระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุขและต้องการเฉลิมฉลอง

ถัดจากเธอฉินหยูก็มีความสุขมากเช่นกันเพราะรางวัลภารกิจนั้นค่อนข้างดีและเธอเองก็สามารถหาเงินเพื่อสนับสนุนตัวเองและอสูรได้

ทั้งสองนัดกันอย่างมีความสุขพรุ่งนี้จะไปรวมตัวกันที่ประตูตงเฉิงพรุ่งนี้เช้าที่เจ็ดโมง แล้วกลับบ้านแยกกัน

บ้านของฉินหยูอยู่ในพื้นที่พลเรือน มันเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ที่มีห้องถึงสามห้องแต่เธออยู่คนเดียวในบ้านทําให้หลี่ซวนประหลาดใจ

เหมียวเหมียว~

หลี่ซวนเห็นภาพบนตู้ยกอุ้งเท้าเล็ก ๆ ของเขาและชี้ไปที่ผู้หญิงวัยกลางคนในภาพ

"นั่นคือแม่ของฉัน. เธอเสียไปเมื่อสองเดือนก่อน และฉันเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่"

อารมณ์ของฉินหยูเศร้าเล็กน้อยมือเล็ก ๆของเธอหยิบภาพถ่ายและลูบเบา ๆ

เหมียวเหมียว~

หลี่ซวนยกอุ้งมือเล็กๆของเขาขึ้นอีกครั้งเพื่อถามถึงพ่อของฉินหยู

"เป็นอะไรไปแมวน้อย? นายหิวไหม"

ฉินหยูไม่เข้าใจความหมายของหลี่ซวนส่วนใหญ่เป็นเพราะไม่มีการอ้างอิง

เหมียวเหมียว~

หลี่ซวนชี้ไปที่แม่ของฉินหยูทางด้านซ้ายของภาพถ่ายแล้วชี้ไปที่พื้นที่ว่างทางด้านขวาของภาพถ่าย ความหมายมันชัดเจน

"คุณหมายถึงพ่อของฉัน? แม่ของฉันบอกว่าพ่อของฉันเสียชีวิตไม่นานหลังจากที่ฉันเกิดและฉันเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่กับแม่ของฉัน".

อารมณ์ของฉินหยูต่ำลงอีกและดูเหมือนว่าเธอจะคิดถึงชีวิตที่ยากลําบากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

เหมียว~

หลี่ซวนกระโดดเบา ๆขึ้นไปบนไหล่ของฉินหยูยกอุ้งเท้าเล็ก ๆ ของเขาขึ้นและตบหัวของเธอเบา ๆ ปลอบโยนเธอ

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉินหยูที่ได้รับการปลอบโยนจากอสูรอัญเชิญของเธอเอง

เมื่อคิดถึงแมวตัวน้อยที่จะคอยอยู่กับเธอในอนาคตเธอจะไม่ต้องเหงาอีกต่อไปและอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก

"ขอบคุณเราจะพึ่งพาซึ่งกันและกันในอนาคต"

ฉินหยูลูบหัวลูกแมวเบา ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอค่อยๆยิ้ม

"ถึงเวลาที่ฉันต้องซ้อมแล้ว ฉันต้องฝึกหายใจเรกิทุกวัน ด้วยวิธีนี้ฉันสามารถปรับปรุงความแข็งแกร่งของฉันได้เร็วขึ้น"

ฉินหยูลูบหัวลูกแมวเอาหนังสือการฝึกหายใจออกมาและทบทวนอีกครั้งจากนั้นนั่งไขว้ขาและเริ่มหายใจด้วยความถี่เฉพาะ

นี่คือวิธีการฝึกหายใจที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้ซึ่งสามารถเพิ่มพลังทางวิญญาณและเสริมสร้างสมรรถภาพทางกาย

ฉินหยูฝึกฝนมาหลายปีแล้วและพลังทางวิญญาณของเธอได้มาถึงคุณสมบัติของผู้อัญเชิญไม่เช่นนั้นเธอจะไม่ได้เข้าร่วมในพิธีอัญเชิญ

และร่างกายของเธอยังได้รับการเสริมความแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง

หลี่ซวนก็อยากรู้อยากเห็นเช่นกันเมื่อเขาเห็นการเพาะปลูกของฉินหยู เขาเดินตรงไปยังหนังสือวิธีการหายใจและตรวจสอบเนื้อหาของหนังสืออย่างระมัดระวัง

"อะไรเนี้ย"

หลี่ซวนประหลาดใจและค่อยๆจริงจัง

วิธีการหายใจนี้มีความซับซ้อนมากและเกี่ยวข้องกับหลาย ๆ ด้าน แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับมัน มันก็สมเหตุสมผล

หลี่ซวนอดไม่ได้ที่จะหลงใหลเมื่อเขาเห็นมัน เขานอนลงหน้าหนังสือและมองไปที่มันด้วยตาแมวของเขา

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

เมื่อฉินหยูฝึกเสร็จและลืมตาแล้วเธอก็เห็นว่าแมวกําลังดูวิธีการหายใจและหลังจากอ่านหน้าหนึ่งก็เปลี่ยนหน้าด้วยกรงเล็บเล็ก ๆ ของเขา

ฉากดังกล่าวทําให้ฉินหยูประหลาดใจมากและทำให้เธอรู้สึกว่าอสูรอัญเชิญของเธอนั้นฉลาดเกินไป

"คุณเข้าใจมันไหม" ฉินหยูอดไม่ได้ที่จะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

เหมียว~

หลี่ซวนพยักหน้าแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจ

แม้ว่าวิธีการหายใจนี้จะซับซ้อนมาก แต่ความยากลําบากไม่ลึก ปัญหาเพียงอย่างเดียวคือมันมีความรู้จํานวนมากและต้องการหน่วยความจําจํานวนมาก

ประเภทนี้คือสิ่งที่หลี่ซวนดีที่สุด ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาเมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนเขาดีที่สุดในด้านความทรงจําดังนั้นยิ่งเขาอ่านไปมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น

"เอ๊ะ? คุณเข้าใจจริงๆหรอ?" ฉินหยูถามและอ้าปากค้างเหวอเล็กน้อย

เหมียว~

หลี่ซวนพยักหน้าอีกครั้งแสดงให้เห็นว่ามันไม่ยาก

การแสดงแบบนี้ทําให้ฉินหยูประหลาดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ และดวงตาใหญ่ของเธอกว้างขึ้น

เราต้องรู้ว่าเมื่อเธออยู่ในโรงเรียนภายใต้คําแนะนําของครูเธอก็ยังต้องเรียนตลอดทั้งปีก่อนที่เธอจะเข้าใจทั้งหมด

ขนาดเพราะเธอยังค่อนข้างฉลาดมีแม้กระทั่งคนในชั้นเรียนที่สามารถเรียนรู้ได้หลังจากเรียนมาสองปี

แล้วตอนนี้

เมื่อเห็นว่าอสูรอัญเชิญของเธอไม่จําเป็นต้องได้รับการสอนจากใครก็ยังสามารถเข้าใจได้ ในขณะนี้ฉินหยูเหมือนถูกตีด้วยความประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆด้วยความพิเศษของแมวตัวน้อย

"คุณน่าทึ่งจริงๆ รอเดี๋ยวนะฉันเพิ่งตระหนักได้ว่าตอนนี้ว่าคุณรู้คําพูดจริงๆ? นั่นไม่ใช่ว่าเราสามารถสื่อสารด้วยคําพูดได้"

เหมียว~

หลี่ซวนกลอกตาไปที่ฉินหยูเขารู้สึกว่าเธอโง่และน่ารักจริงๆ

"นี่คือปากกาและกระดาษเราสามารถสื่อสารเป็นคําพูดได้" ฉินหยูรีบนําปากกาและกระดาษและมองไปที่หลี่ซวนอย่างคาดหวัง

จ๋อม!

หลี่ซวนใช้อุ้งเท้าเล็ก ๆจุ่มน้ําเล็กน้อย แล้วเขียนคําว่า "นอนหลับ" บนกระดาษจากนั้นเขาก็เลือกที่จะพักผ่อนที่มุมเตียง

หลังจากกลายเป็นแมวลมหลี่ซวนก็ได้รับอิทธิพลจากลักษณะบางอย่างของแมวและชอบนอนหลับและเหยียดตัวอย่างเกียจคร้าน

"สุดยอด!"

ฉินหยูมองสองคําบนกระดาษและมองหลี่ซวนด้วยความประหลาดใจและยิ่งสงสัยไปใหญ่ว่าทําไมลูกแมวถึงฉลาดนัก

แต่เธอเห็นว่าหลี่ซวนไม่เต็มใจที่จะพูดมากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงไม่บังคับมัน แต่เธอรีบอาบน้ำและขึ้นเตียงไปนอนข้างๆหลี่ซวนและกอดจนหลับไป

เวลาผ่านไปทีละเล็กทีละน้อยและในไม่ช้าก็มาถึงในวันถัดไป

ในตอนเช้าของวันถัดไปดวงอาทิตย์ส่องแสงบนโลกนําพลังมาสู่ทุกสิ่ง

ฉินหยูตื่นเช้าและไปที่ประตูตงเฉิงกับแมวตัวน้อยของเธอหลังอาหารเช้า ด้วยความประหลาดใจของเธอหลายคนได้มาถึงที่นี่ก่อนแล้วและแม้แต่ซ่งเสี่ยวเหม่ยก็มาถึงก่อน

"เธอมาแล้วหัวหน้าทีมนี่คือเพื่อนของฉันชื่อฉินหยู" เมื่อเห็นฉินหยูกําลังมาซ่งเสี่ยวเหม่ยก็รีบดึงเธอมาพูดคุยกับหัวหน้าทีม

ผู้นําคือคนที่ประกาศภารกิจ เขาเป็นชายหนุ่มอ้วนที่มีอสูรหมูฟันแดงที่แข็งแกร่ง

เมื่อผู้นําอ้วนเห็นแมวตัวน้อยในอ้อมแขนของฉินหยูเขาก็ขมวดคิ้ว

"แมวน้อย? คุณแน่ใจหรือว่าต้องการเข้าร่วมในภารกิจนี้ อสูรของคุณสามารถรับงานลาดตระเวนได้หรือไม่"

"ได้... มันควรจะได้" ฉินหยูตอบอย่างไม่แน่นอนเสียงของเธอต่ํามากและดูเหมือนว่าเธอจะขาดความมั่นใจ