ตอนที่ 60 กลับบ้านไปสืบทอดทรัพย์สินหมื่นล้าน!

“ฉันไม่เข้าใจเรื่องมุมมองนั่นหรอก สายเติมอะไรนั่นด้วย ฉันจะถามนายแค่อย่างเดียว นายยังอยู่กับฉันอยู่ไหมเหยียนฮว๋า!”

เหยียนฮว๋า “อยากสิ!”

“ฮ่าฮ่า พูดน่ะมันง่าย ตอนนี้นายตกงานแล้วจะหาของหมั้นราคา 200,000 จากไหน?”

เหยียนฮว๋า “ให้เวลาฉันอีกหน่อย...”

“สิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับผู้หญิงคือความเยาว์วัยไม่กี่ปี และฉันก็ให้เวลานายไปสองปีแล้ว...”

เหยียนฮว๋า “เสี่ยวฉิง...”

“เราเลิกกันเถอะ”

เสี่ยวฉิงกัดฟัน เธอสะบัดมือของเหยียนฮว๋าแล้วเดินจากไป

“เสี่ยวฉิง! ฉันประสบความสำเร็จได้จริงๆนะ! ทำไมเธอไม่เชื่อฉัน! ขอเวลาฉันอีกสองปี...ไม่สิ หนึ่งปีก็พอ!” เหยียนฮว๋าร้องไห้ออกมา

แต่เสี่ยวฉิงไม่ได้สนใจเลยสักนิด

เธอผิดหวังกับผู้ชายคนนี้มาก

เมื่อเทียบกับเหยียนฮว๋าแล้ว เจ้านายที่มีรถและบ้านที่พ่อแม่เธอแนะนำให้เหมาะสมกว่าเขามาก

“เสี่ยวฉิง!!! ขอร้องล่ะ!!! อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ!!!”

ขาของเหยียนฮว๋าอ่อนแรงจนคุกเข่าลง เสี่ยวฉิงหันกลับมา “ฉันขอบอกตรงๆเลยนะเหยียนฮว๋า ฉันไม่ได้รักนายแล้ว อีกหนึ่งเดือนฉันก็จะแต่งงาน ผู้ชายที่นายเห็นตอนไปช้อปปิ้งวันนั้นเขาไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของฉันแต่เป็นคู่นัดบอด”

“ฮืออ...” เหยียนฮว๋าน้ำตาไหลพราก เขาอกหัก

“ลาก่อน แล้วไม่ต้องติดต่อหาฉันอีกล่ะ”

เสี่ยวฉิงหันกลับไปอย่างไม่ใยดี แต่ในตอนนั้นเองก็มีรถสปอร์ตแวววาวส่งเสียงอึกทึกขับผ่านเธอไป ซึ่งมันดึงดูดความสนใจของเสี่ยวฉิงในทันที

“นี่มัน...เคอนิกเส็กก์?” เสี่ยวฉิงรู้สึกประหลาดใจมาก ตาของเธอหันไปมองรถสปอร์ตอย่างควบคุมไม่ได้

รถสปอร์ตหยุดข้างเหยียนฮว๋าที่กำลังคุกเข่าอยู่

ฉากต่อไปทำให้เสี่ยวฉิงราวกับว่าถูกฟ้าผ่า เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ชายวัยกลางคนลงจากรถและช่วยพยุงเหยียนฮว๋าขึ้น เขาพูโด้วยเสียงเบา “กลับบ้านกันเถอะครับนายน้อย…”

เหยียนฮว๋าอึ้ง “คุณคือ…”

“ไปกันเถอะ”

เขาช่วยเหยียนฮว๋าขึ้นรถด้วยความเคารพ “นี่เป็นสิ่งที่นายท่านต้องการ...ไม่ว่านายน้อยจะไปหรือไม่มันขึ้นอยู่กับคุณ”

เหยียนฮว๋าเงียบ

หลังจากตะลึงไปได้สองวิ เสี่ยวฉิงก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุด เธออยากจะตบกระจกรถให้แรงเหมือนในละครแต่เธอคิดว่ารถคนนี้มีมูลค่ากว่า 37 ล้านเธอจึงไม่กล้าพอและทำได้แค่ตะโกนผ่านกระจก “เหยียน..เหยียนฮว๋า? นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมเขาถึงเรียนกนายว่านายน้อย!”

หน้าต่างรถค่อยๆลดต่ำลง

เหยียนฮว๋าถอนหายใจ “เธอจะแต่งงานอยู่แล้ว...จะคุยเรื่องนี้ทำไม? ฉันจะเลิกเสแสร้งแล้วกัน...อันที่จริงแล้ว ฉันเป็นทายาทเพียงคนเดียวของบริษัทเหยียน ก่อนออกจากบ้านฉันทำข้อตกลงกับพ่อของฉันเอาไว้ คือต้องไม่เปิดเผยตัวตนแท้จริงให้ใครรู้...เสี่ยวฉิง ฉันขอโทษ ฉันโกหกเธอ ฉันกลายเป็นคนแบบเดียวกับที่เธอเกลียด”

เสี่ยวฉิงพูดด้วยความกังวล “ฉันไม่สนว่านายโกหกรึเปล่า ที่ฉันสนใจมีแค่นาย! นายลงมาคุยกับฉันเถอะ! ที่พูดไปเมื่อกี้ก็เพราะฉันโกรธเท่านั้น”

ปากของเหยียนฮว๋ารู้สึกขม เขาหยิบแว่นกันแดดหลายแสนหยวนมาสวมแล้วพูดอย่างใจเย็น “ฉันอยากกลับบริษัทเพื่อสืบทอดทรัพย์สินหมื่นล้านของตระกูล...ลาก่อนนะเสี่ยวฉิง ยินดีด้วยที่เธอจะได้เป็นภรรยาของประธาน...ขอให้เธอมีความสุข”

เคอนิกเส็กก์ขับออกไป

เสี่ยวฉิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวจนต้องนั่งร้องไห้อยู่ข้างถนน

แต่ใครจะสน...

ในรถ

“ฉันไม่รู้ว่าเจ้านายของคุณเป็นใคร แต่ฉันอยากจะขอบคุณเขา…อย่างน้อยใจฉันก็ไม่เจ็บมาก จอดให้ฉันลงตรงสี่แยกข้างหน้าได้เลย” ตาของเหยียนฮว๋าหรี่ลง

“เจ้านายสนใจคุณ เขาต้องการให้โอกาสคุณทำงาน ต้องการรึเปล่า?” คนขับถาม

“ฉันขอดูก่อนว่างานอะไร ฉันทำแต่สร้างเกม”

“อ่า!”

คนขับคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นพ่อบ้านกวง

หลังจากที่เคอนิกเส็กก์ซ่อมเสร็จ อากวงจึงขับรถมารับเย่เทียนแต่ในระหว่างทางเขาก็ได้รับสายจากเย่เทียนให้ไปช่วยเหยียนฮว๋าแสดงละคร สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือเหยียนฮว๋าเป็นนักแสดงที่ดีใช้ได้ ไม่ใช่ตอบสนองได้เร็วแต่ยังแสดงได้ดีด้วย

อ่าวอิมพีเรียล วิลล่าB1

“เจ้านายคุณอยู่ที่นี่...” เหยียนฮว๋ารู้สึกว่าเขามีตาไม่พอ ที่นี่สวยเกินไปและเขาคงจะเป็นคนฟุ่มเฟือย แค่พรมผืนเดียวก็มากพอแล้วที่ให้เขาต้องทำงานหลายปีโดยไม่กินดื่ม

“กรุณานั่งรอสักครู่”

หลังจากนั้นสิบนาที

เย่เทียนกลับมาอย่างช้าๆด้วยรถสามล้อ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี”

“คุณ...คุณเป็นคนขายแพนเค้กไม่ใช่หรอ?” เหยียนฮว๋าแปลกใจ

เย่เทียนให้เขานั่งลง “การขายแพนเค้กเป็นงานอดิเรก ฉันขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตนายก่อนไปแสดงแบบนั้น”

“ไม่ ไม่เลย ต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่ทำแบบนั้น” เหยียนฮว๋ายิ้มอย่างขมขื่น “คุณชื่ออะไร”

“เย่เทียน”

“คุณเย่ ฉันชื่อเหยียนฮว๋า”

“ฉันรู้”

เย่เทียน “ได้ยินว่านายสร้างเกมได้ใช่ไหม?”

เมื่อพูดถึงการสร้างเกม ตาของเหยียนฮว๋าก็สว่างขึ้นในทันที “ฉันทำได้ ฉันไม่ได้เชี่ยวชาญแค่ภาษาซี การวาดภาพหรือเขียนสคริปต์ฉันก็ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นเกมออนไลน์หรือเล่นคนเดียว เทิร์นเบสหรือRPG ฉันก็ทำได้!”

“เมื่อกี้ตอนที่นายทะเลาะกับแฟนเก่า นายบอกว่าโรงห่านไม่สอดคล้องกับมุมมองของนาย แล้วมุมมองของนายคืออะไร?”

ประโยคนี้คือสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเย่เทียน

“ฉันอยากสร้างเกมที่ทุกคนชอบ เกมที่เป็นเกมจริงๆ” ตาของเหยียนฮว๋าเปร่งประกาย “ไม่ใช่อาหารจานด่วนที่แข็งแกร่งขึ้นด้วยเงิน!”

“นายมีวิธีสร้างรึเปล่า?”

ถึงไม่เคยกินหมูแต่ก็เคยเห็นหมูวิ่ง ในฐานะคนชอบเกม เย่เทียนจึงได้เล่นเกมมากมาย

“แน่นอนว่าฉันมี! แต่…” เหยียนฮว๋าถอหายใจ “ไม่มีเวทีไหนให้ฉันโชว์ทักษะได้เลย ฉันเคยไปสมัครงานบริษัทเกมใหญ่ๆหลายแห่ง...แต่ไม่มีที่ไหนรับ บริษัทใหญ่ๆพวกนั้นแค่ต้องการทำเงิน”

“เป็นเรื่องปกติ พวกเขาเป็นนักธุรกิจและนักธุรกิจต้องการทำเงิน” เย่เทียนพยักหน้า “ถ้าฉันลงทุนให้นายโดยไม่คิดเรื่องรายได้ นายอยากสร้างเกมแบบไหน เกมออนไลน์ หรือเกมเล่นคนเดียว?”

เหยียนฮว๋า “เกมออนไลน์ตอนนี้คนน้อยเกินไป - แน่นอนว่าต้องเป็นเกมเล่นคนเดียวได้! ฉันชอบซีรีส์เกมเดอะวิทเชอร์มากที่สุด…”

“ฉันว่านายไม่ได้ชอบแค่ซีรีส์เดอะวิทเชอร์หรอก แต่ชอบวัฒนธรรมของบริษัทพวกเขาด้วย”

เหยียนฮว๋าไม่ตระหนี่เกี่ยวกับความรักที่เขามีต่อ 'CD Projekt'(ชื่อบริษัท) “แน่นอน! พวกเขาเป็นบริษัทที่มีมโนธรรมมากที่สุดในโลกและเป็นที่ยอมรับของผู้เล่นมากที่สุด! ความฝันของฉันคือการทำงานในบริษัทนี้และเล่นเกมในอุดมคติ! ถ้าฉันมีบริษัทของตัวเอง ฉันจะตั้งชื่อว่าหัวเซี่ยลาโง่!”

ปึง!

เย่เทียนโบกมือ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะลงทุนในบริษัทหัวเซี่ยลาโง่ของนาย เริ่มแรกฉันจะให้ทุน 100 ล้านและถ้าไม่พอก็มาบอกฉัน ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายแค่ทำเกมออกมาให้ดีก็พอ”

“เอ่อ...อะไรนะ?” เหยียนฮว๋าตะลึง “100 ล้าน!?”

“น้อยไปหรอ?” เย่เทียนตบหน้าผาก เขากล่าวขอโทษ “ฉันไม่เคยสร้างเกมเลยไม่รู้ งั้นเอาไป 500 ล้าน”

“ไม่...ไม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!”

เหยียนฮว๋าเป็นกังวล “ทำไมคุณถึงเชื่อใจฉันขนาดนี้? ฉัน...ฉันกับคุณพึ่งเจอกันเป็นครั้งแรกนะ”