บทที่ 2 ทำตัวออดอ้อน น่ารัก และร้องไห้สะอึกสะอื้น

แต่แม่แท้ๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงดูลูกสาวที่เป็นนางรอง เด็กน้อยถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่นานหลังจากที่เธอเกิด และตั้งแต่นั้นมาแม่แท้ๆ ก็ระเหยหายไปจากโลกมนุษย์และไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย…

ตามที่เขียนไว้ในนิยาย ณ เวลานี้ ซูเชิ่งจิ่งอายุเพียง 24 ปี ยังเป็นจุดสูงสุดของชีวิตวัยรุ่น แต่ก็กลับทำลายตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้

หลังจากที่เผชิญกับความสับสนเขาก็ทอดทิ้งตัวเอง อ้อยอิ่งอยู่บริเวณบาร์นี้ทุกคืน และผ่านวันเวลาไปอย่างเสื่อมโทรม

เมื่อตอนที่เขาอายุได้สิบแปดปี เขาก็ได้เดบิวต์ในฐานะหนุ่มหล่อที่สุดของโรงเรียนแห่งชาติ ภาพเขายืนอยู่ใต้ร่มไม้ในโรงเรียน มองย้อนกลับไปแล้วยิ้ม ยังคงเป็นเหมือนแสงจันทร์ที่สาดส่องอยู่ในใจของสาวๆหลายคน

แต่ผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าหนูน้อยเป็นตัวอะไรกัน?

ผมที่ยาวถึงคอยุ่งเหยิงเหมือนรังนก ไม่รู้ว่าตัดไปนานแค่ไหน ใบหน้าซีดเซียว รอยคล้ำใต้ตาเข้มเท่ากับแพนด้า หนวดเคราไม่ได้โกน และรูปร่างเขาอ้วนฉุ สวมเสื้อยืดสีขาวยับยู่ยี่ กางเกงชายหาด และรองเท้าแตะ เขาดูเหมือนคนที่หนีออกมาจากสลัม และดูแก่กว่าอายุจริงถึงสิบปี

ซูจิ่วรู้สึกไม่พอใจ และรังเกียจเป็นอย่างมาก

ในฐานะดารา เงื่อนไขด้านภาพลักษณ์ต้องผ่านก่อนใช่ไหม?

คนที่ไม่ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง แม้ว่าหน้าตาจะดูไม่ดี แต่สภาวะจิตใจของพวกเขาก็ควรจะดี

ตอนนี้ซูเชิ่งจิ่งดูไม่เหมือนหนุ่มหล่อที่สุดของโรงเรียนแห่งชาติในตอนนั้นเลย

## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ

ยามรักษาความปลอดภัยลดเสียงลงพูดกับซูจิ่วว่า "หนูน้อย ลุงขอเกลี้ยกล่อมหนูให้รีบกลับบ้านเถอะ ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร สิบนิ้วเล็บดำของตนเองเขาก็ยังนับไม่หมด ถ้าหนูไปหาเขา บางทีเขาอาจจะขายหนูไปอยู่ซอกหลืบที่ไหนก็ได้นะ ที่นั่นจะต้องมีลุงป้าแปลกๆเยอะแยะเลย หนูไม่กลัวเหรอ?”

ซูจิ่วส่ายหน้า "ป๊ะป๋าไม่ใช่คนแบบนั้น"

หลังจากนั้น เธอก็ก้าวเท้าออก วิ่งไปที่ซูเชิ่งจิ่งซึ่งยังไม่ได้สังเกตเธอ และเธอก็ตะโกนอย่างไม่พอใจว่า "ป๊ะป๋า"

ซูเชิ่งจิ่งคืนนี้ดื่มเยอะไปหน่อย ทั้งร่างรู้สึกเวียนหัว ได้ยินเสียงเด็กน้อยแต่ขณะที่ยังไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ต้นขาก็ถูกสองมือเล็กๆกอดไว้

ซูเชิ่งจิ่งมองลงไปก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆอายุสามหรือสี่ขวบ เขาผงะและสมองก็ตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย "หนูน้อยตะโกนเรียกฉันว่าอะไรนะ"

เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างมีความสุข "ป๊ะป๋า"

ซูเชิ่งจิ่ง "..."

สาวน้อยคนนี้น่ารักมาก ดวงตาคู่นั้นทั้งโตและเป็นประกายราวกับองุ่นดำ ทั้งยังเหมือนลูกกวางแรกเกิด น่ารักแทบตาย

แต่ซูเชิ่งจิ่งไม่ค่อยมีความสนใจในเด็กเล็ก เขาขมวดคิ้วและพูดว่า "หนู ฉันไม่ใช่ ฉันจำหนูไม่ได้"

ซูจิ่วพูดอย่างจริงจังว่า "ป๊ะป๋าเป็นป๊ะป๋า หนูชื่อซูจิ่ว เป็นลูกสาวของป๊ะป๋า"

ซูเชิ่งจิ่ง "..."

หนูน้อยคนนี้รู้มาจากไหนว่าฉันเป็นพ่อของเธอ เธอรู้อย่างงั้นเหรอ?

อย่าคิดว่าเธอเป็นเด็ก ฉันไม่ระวัง แล้วจะโดนเธอหลอก

อยู่ๆ ก็มีเด็กมาเรียกเขาว่าป๊ะป๋าโผล่ขึ้นมาจากอากาศ จิตใต้สำนึกของซูเชิ่งจิ่งรู้สึกว่านี่คงไม่ใช่เรื่องง่าย เขาจึงมองไปซ้ายขวา อยากรู้ว่าเด็กคนนั้นมีผู้สมรู้ร่วมคิดหรือไม่ เผื่อในกรณีที่มีคนหลายคนโผล่ออกมาและบอกว่าเขากำลังลักพาตัวเด็ก เขากระโดดลงไปในแม่น้ำเหลืองก็คงไม่สามารถล้างมลทินออกไปได้

ที่แย่ที่สุดก็คือการแบล็กเมลเขาเพื่อเงิน ตอนนี้เขาไม่มีเงินและกำลังจะกลายเป็นคนเร่ร่อนข้างถนนแล้ว

"ป๊ะป๋า ไม่ต้องการเสี่ยวจิ่วเหรอ? หวู..." ซูจิ่วกอดขาเขาและเริ่มร้องไห้

ในฐานะที่เป็นเด็ก การออดอ้อน น่ารัก และการร้องไห้เป็นอาวุธวิเศษสามอย่างที่จำเป็นในการจัดการกับผู้ใหญ่ ถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งใช้ไม่ได้ผลก็ต้องใช้ทั้งสามอย่างรวมกัน

ซูเชิ่งจิ่งตัวแข็งทื่อ ราวกับว่าโดนฟ้าร้องฟ้าผ่า

นั่นไม่ถูกต้อง ยามรักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆ ดูรวยกว่าเขา แต่ทำไมเด็กคนนี้ถึงมารีดเงินเขา?