บทที่ 12 บอสจอมวายร้าย 1
เธอต้องการถ่ายรูปซูจิ่วมา เพื่อที่จะได้แบ่งปันกับเพื่อนสนิทของเธอ และเธอเชื่อว่าผลตอบรับจะต้องออกมาดีอย่างแน่นอน แต่ซูจิ่วหันหน้าไปอีกทางพอดี เธอจึงถ่ายได้เพียงหัวกลมๆ ของเด็กน้อยเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ส่วนหลังของศีรษะ แต่ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี!
ความรักของแม่ในตัวหญิงสาวนั้นช่างล้นหลาม แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าซูเชิ่งจิ่งดูคุ้นเคยเล็กน้อย ราวกับว่าเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็นึกขึ้นมาได้!
โอ้ พระเจ้า นี่ไม่ใช่...หนุ่มหล่อที่สุดของโรงเรียนแห่งชาติ ที่เคยโด่งดังทั่วอินเตอร์เน็ตมาก่อนหรอกเหรอ?
แต่ตอนนี้ ทำไมเขาถึงกลายเป็นลุงที่อ้วนมาก และดูแก่กว่าอายุจริงของเขาตั้งหลายปี จนทำให้เธอไม่สามารถจำเขาได้ในทันที ซึ่งในตอนนั้น เธอยังรู้สึกทึ่งกับรูปถ่ายของเขาอยู่เลย แต่เธอก็ไม่เคยได้ยินข่าวของเขาอีกเลยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเขาจะมีลูกแล้ว!
พระเจ้า พระเจ้า พระเจ้า!
เทพบุตรที่แอบซ่อนกลับแต่งงาน และมีลูกแล้วเหรอ?
เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก และเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้หากไม่มีการโพสต์บนเวยป๋อ หญิงสาวจึงเปิดเวยป๋ออย่างรวดเร็ว ทำการแก้ไขข้อความ พร้อมแนบรูปถ่าย และกดโพสต์ทันที
[ช็อค! อดีตเทพบุรุษมีห่านตัวเมีย*จริงๆ! และห่านตัวเมียน่ารักมาก!] รูปภาพ.JPG
(女鵝 ห่านตัวเมีย เป็นคำสแลงภาษาจีน แปลว่า ลูกสาว มาจากละครโทรทัศน์เรื่อง《东宫》)
## เรื่องใหม่มาแล้ว รับรองสนุกไม่แพ้ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ
…
ซูเชิ่งจิ่งไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และต่อให้รู้ก็ไม่มีความคิดเห็นอะไร เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสภาพแบบนี้ ถึงจะโพสต์ข่าวออนไลน์ก็ไม่สามารถทําให้น้ำกระเซ็นได้อยู่ดี
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็อุ้มซูจิ่วไปล้างมือ แล้วก็นำผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้เธอจนสะอาด
ใบหน้าเล็กๆ สีขาวและอ่อนโยนของเธอนั้นดูเหมือนทำมาจากเต้าหู้ ดวงตาทั้งโตและสดใส และเมื่อเธอยิ้ม ดูเหมือนดวงดาวนับไม่ถ้วนที่ส่องแสงระยิบระยับ
ซูจิ่วเพลิดเพลินไปกับความรักของพ่อที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอจึงส่องยิ้มหวานให้เขาทันที “ขอบคุณป๊ะป๋า ป๊ะป๋าน่ารักมาก หนูชอบป๊ะป๋าที่สุดเลย!”
ด้วยคําพูดเหล่านี้ทําให้ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์มาก เขาจึงลูบหัวเล็กๆ ของลูกสาว และนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ล้างขวดนมที่ซื้อมาใหม่ แล้วหยิบกระป๋องนมผงขึ้นมาดูเพื่ออ่านคําแนะนํา
เด็กหญิงตัวน้อยไม่ได้กินมาครึ่งค่อนวันแล้ว และตอนนี้เธอคงหิวมาก เขาจึงต้องชงนมให้เธอสักขวดก่อน
หลังจากทำตามคําแนะนํา ซูเชิ่งจิ่งก็เตรียมขวดนมอย่างงุ่มง่ามแล้วยื่นให้ซูจิ่ว “ดื่มสิ ป๊ะป๋าจะไปทําอาหารให้ลูกก่อน”
ซูจิ่วรับขวดนมมา แต่สีหน้าของเธอก็ยากที่จะอธิบายได้
ถ้าจะให้ใช้ขวดนม มันก็น่าละอายใจมาก
“ป๊ะป๋า หนูไม่ต้องการสิ่งนี้ แต่หนูอยากใช้แก้ว”
ซูเชิ่งจิ่ง "..."
เด็กในวัยนี้ชอบดูดขวดนมไม่ใช่เหรอ?
ทําไมเด็กบ้านเขาถึงได้แตกต่างกันล่ะ?
ซูเชิ่งจิ่งไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากเธอไม่ต้องการใช้ขวดนม เขาจึงเปลี่ยนเป็นแก้วให้เธอแทน
หลังจากเปลี่ยนเป็นแก้วแล้ว ซูจิ่วที่หิวอยู่แล้วก็รีบดื่มนมทันที ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบดื่มนมผง แต่เธอก็รู้ว่าร่างกายที่ผอมบางนี้ต้องการสารอาหารอย่างเร่งด่วน
เมื่อเห็นเธอดื่มได้ ซูเชิ่งจิ่งก็แสดงความพึงพอใจออกมา เขาไม่เคยเลี้ยงลูกมาก่อน แต่โชคดีที่เขาไม่ต้องยุ่งจนเกินไป ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์ใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูเชิ่งจิ่งก็มีแรงจูงใจและหันหลังกลับไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมทำอาหาร
ในเวลานี้ กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น
ซูจิ่วกระโดดลงมาจากโซฟา แล้ววิ่งเหยาะๆพร้อมกับถือแก้วไปที่ประตู เธอเอื้อมมือออกไปเปิดประตู และก็พบเด็กชายตัวน้อยที่เก็บขยะบริเวณชั้นล่างที่เคยเจอก่อนหน้านี้
“นั่นนายเองเหรอ?” ซูจิ่วรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
เมื่อมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักของเธอ เด็กชายตัวน้อยก็เริ่มรู้สึกเขินอาย เขาจึงเอื้อมมือออกไปและยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือของเธอ จากนั้น ก็หันหลังกลับและรีบวิ่งลงไปชั้นล่างโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ซูจิ่ว "......??"
เธอกางกระดาษโน้ตออก และมันเป็นเอกสาร IOU*
(IOU ย่อมาจาก I owned you ฉันเป็นหนี้คุณ หมายถึง หลักฐานการยืมเงินหรือเป็นหนี้ที่มีลายเซ็นของลูกหนี้)
ภายในกระดาษเขียนว่าเขาติดหนี้เธอและป๊ะป๋าอยู่ห้าสิบเหรียญ นอกจากนี้ เขายังเขียนชื่อและวันที่เอาไว้อีกด้วย
เดี๋ยวนะ หรงซื่อ?!
เมื่อเห็นชื่อนี้ ซูจิ่วก็ตกตะลึงในทันที
