EP 718 พบตัวผู้ต้องสงสัยแล้ว!
EP 718 พบตัวผู้ต้องสงสัยแล้ว!
By loop
ในช่วงยามบ่าย
ณ มณฑลตงไห่ โรงแรมเฉิงไห่
ดงซูบินจัดการพวกตำรวจไปได้เรียนร้อยแล้วหลังจากโทรให้เสี่ยวหยางช่วย เลยทำให้ชางดาจินและชายเสื้อสูทนั้นถึงกับตกใจ
เขามีอำนาจขนาดนี้เลยอย่างงั้นหรอ?
เขาเพียงพูดไม่กี่ประโยคผ่านโทรศัพท์สายนั้น แล้วตำรวจทุกคนก็หายไป?
อาจจะบอกได้ว่าดงซูบินนั้นมีอำนาจและเส้นสายที่มากล้นกว่าพวกเขาอยู่มาก
ชางดาจินถึงแม้เขาจะเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีดูร่างเริงและมีเส้นสายในแวดวงสำนักงานตำรวจของเมืองเฉินโจว แต่ถึงอย่างงั้นเขาเองก็ไม่ได้มีอำนาจมากมายที่จะไปควบคุมหรือสั่งการตำรวจได้ อีกทั้งเขาเป็นเพียงนักธุรกิจเท่านั้น สิ่งที่เขามักจะทำเมื่อธุรกิจมีปัญหาคือการเบาะแสไปให้กับทางสำนักงานตำรวจของเมือง และนั้นรวมถึงเขาได้ให้ความช่วยเหลือทางการเงินเพื่อแลกกับให้คุ้มครองธุรกิจของเขา ซึ่งเส้นสายที่เขามีก็เป็นเพียงผลประโยชน์ต่างตอบแทนเพียงเท่านั้น ดังนั้นผู้กำกับหวู่เองก็ไม่จำเป็นจะต้องทำตามที่เขาร้องขอทุกครั้ง, แต่กลับกันกับดงซูบินที่เส้นสายและอำนาจที่เขามีอยู่สามารถสั่งการให้คนของหน่วยงานรัฐทำตามที่เขาร้องขอโดยไม่มีเงื่อนไขแต่น้อย มันเลยทำให้ชางดาจินถึงกับตกตะลึง และเปลี่ยนท่าทีกับชายวัยยี่สิบต้นๆคนนี้ใหม่ทั้งหมด
บรรยากาศในสำนักงานเริ่มคึกครื้น
กริ๊ง กริ๊ง..... โทรศัพท์ดังขึ้นในทันที
ชางดาจินสูดลมหายใจและมองไปที่ดงซูบิน เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ "สวัสดีครับ."
"ฉันเอง!" เสียงของผู้กำกับหวู่ดังขึ้น ฟังว่า "เอาจริงๆ เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณกันแน่!?"
“ผม...” ชางดาจินพูดติดๆขัดๆ: “ผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดที่ชัดเจน ผู้กำกับหวู่ คือว่าผมคือ.............”
ผู้กำกับหวู่เองก็พูดสวนมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: "พอดีว่ามีผู้บังคับบัญชาที่สูงกว่าฉันถามคำถามนี้มา ถ้าหากคุณตอบไม่ได้ ทางเราจะยกทีมกลับ ตอนนี้ทุกคนถอนตัวแล้ว ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องของคุณแล้วพวกเราช่วยคุณไม่ได้จริงๆ .”
เสียงปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า" อันที่จริงเป็นเจ้านายเก่าของฉันเอง เราทำงานด้วยกันมาสองสามปีแล้ว เอาเป็นว่าฉันต้องเตือนคุณก่อน เมืองเฉินโจวนั้นยังมีบางอย่างที่ลึกล้ำและประชาชนธรรมดาอย่างคุณอาจจะยังไม่รู้ อย่าไปเหยียบเท้าใครเขาล่ะระวังจะจบไม่สวย ,คงเข้าใจที่ฉันพูดนะ?" เห็นได้ชัดว่า ผู้กำกับหวู่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่เตือนเรื่องนี้กับชางดาจินอย่างแน่นอน
ผู้บังคับบัญชาที่สูงกว่า? นี้มันอะไรกัน? มีคนที่อยู่เหนือผู้กำกับหวู่สั่งการลงมาอีกหรอ?
สิ่งที่ผู้กำกับหวู่เตือนนั้นคงจะไม่ใช่เพียงเพราะว่าเขาพูดลอยๆขึ้นมาเท่านั้นมันต้องมีเหตุผลบางอย่างและในทันใดนั้นชางดาจินก็เริ่มจะเหงื่อตก "ผมเข้าใจแล้วครับ."
“ดีแล้ว คุณเป็นคนฉลาด ฉันไม่ต้องพูดมาก รีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“รับทราบแล้วครับ ผมคงรบกวนคุณเพียงเท่านี้”
"เอาล่ะ โชคดี." ทันใดนั้นสายก็ตัดไป
ดงซูบินเองเขาก็เริ่มดำเนินการเรื่องของเขาต่อ "ตอนนี้ทุกอย่างก็คงเคลียร์หมดแล้ว มาต่อเรื่องคลิปวิดีโอดีกว่า อธิบายมาเดียวนี้"
ชางดาจิน สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเขาก็เริ่มพูดตะกุกตะกักในทันที "ถ้าอย่างงั้นผมเองข้อทราบชื่อของคุณหน่อยจะได้ไหม...?"
“ชื่อฉันอย่างงั้นหรอ เรียกฉันว่าดงซู”
“เร็วเข้าช้าอยู่ทำไม ชงชาให้มิสเตอร์ดงซู เอาเสื้อคลุมสีแดงตัวใหญ่ของฉันออกไปก่อน” ชางดาจินรีบสั่งชายเสื้อสูทที่อยู่ข้างๆเขาทันที จากนั้นเขาก็มองดูดงซูบินอย่างเกรงใจ “มิสเตอร์ดงซู ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงนะครับ มันน่าอายจริงๆ ผมเข้าใจว่าคุณเองคงจะมาที่นี้ครั้งแรกเลยอาจไม่รู้จักผม” ถ้อยคำและกริยามารยาทของชางดาจินเปลี่ยนไปในทันที แม้แต่ผู้กำกับหวู่เองยังยอมหลีกทางจะนับประสาอะไรกับเขาที่เป็นนักธุรกิจตัวเล็กๆ.
ดงซูบินไม่ได้ตอบโต้อะไร
เมื่อชางดาจินเห็นเช่นนั้นก็พูดทันทีเพื่อไม่ให้บรรยากาศกดดัน “ผมไม่ทราบมาก่อนเลยว่าคุณจะรู้จักกับทางสำนักงานตำรวจ ผมเลยไม่ได้ไตร่ตรองสิ่งที่ผมพูดไปให้ดีก่อน แต่ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างมากขึ้นแล้ว ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ใช่ หลายห้องในโรงแรมของเรามีกล้องติดตั้งไว้เพื่อเป็นการสอดแนมให้กับทางสำนักงานตำรวจของเมือง อย่างไรก็ตาม มีจุดหนึ่งที่รับประกันได้ว่าวิดีโอที่ไม่เกี่ยวข้องจะไม่ถูกบันทึก และผมจะไม่ใช้มันเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ของตัวเอง ดังนั้นคุณจึงพูดเรื่องดีวีดี ผมไม่รู้จริงๆ ฉันสาบานได้”
ดงซูบิน ขมวดคิ้ว “เหรอ?”
ชางดาจินกล่าวต่อไปทันทีว่า: "คุณลองคิดดู ถ้าเราต้องการนำวิดีโอเหล่านั้นมาเป็นปัญหาเข้าตัวเราทำไมกัน อย่างงั้นเราเองก็จะแย่ไปด้วยจริงไหม ไม่ต้องพูดถึงทางสำนักงานตำรวจเลย นั่นคือ สำนักงานตำรวจคงไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น เราเองคงจะไม่เข้าไปเสี่ยง เราไม่รู้ว่ากฎหมายไม่ดีสำหรับโรงแรมของเรา ผมเองก็ไม่ได้โง่ รู้ดีว่าไม่ควรแตะต้องสิ่งใด”
ดงซูบินดูไม่เชื่อเขาเลย เขาพูดว่า: "แปลกจัง เช้านี้ฉันได้เห็นรายงานของสำนักงานคณะกรรมการตรวจสอบวินัย และได้วีดีโอได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าวิดีโอจากเข็มขัดกล้อง ที่ตั้งคือโรงแรมของคุณเมื่อวานนี้ เวลาสามทุ่ม อ๋อ เลยอยากถามว่าถ้าไม่รู้เลยทำไมวิดิโอที่ไม่ควรจะถูกบันทึกจะส่งให้เราได้ยังไง”
หน้าชางดาจินเปลี่ยนไปเล็กน้อย “กรรมการวินัย?” เมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็ถึงกับทำตัวอะไรไม่ถูก หันหน้าไปหาชายเสื้อสูท
ชายคนนั้นพูดขึ้นมาทันทีและส่ายหัว “เจ้านาย ผมไม่รู้จริงๆ”
“มิสเตอร์ดงซู คุณแน่ใจหรือว่าเราคือโรงแรมของเรา” ชางดาจินยังสังเกตเห็นปัญหาร้ายแรง “แน่ใจนะว่าไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ”
ดงซูบินกางมือของเขา “คุณคงไม่อยากมีปัญหากับฉันหรอก ฉันไม่สนหรอกว่าคุณรู้หรือไม่ และฉันไม่สนใจด้วย และสิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”
ชางดาจินดาว: “ถ้าเช่นนั้นผมถามหน่อย เมื่อคืนอยู่ห้องไหน?”
"ฉันเองก็ไม่รู้" ดงซูบินมองหน้าเขา "คนที่ลงทะเบียนที่พักชื่อเกิงเซียง"
“อืม เราจะคนชื่อให้เดี๋ยวนี้” ชางดาจินสั่งการชายชุดสูททันที: "ผมจะตรวจสอบทันทีและหาคนที่ปฏิบัติหน้าที่ในห้องตรวจสอบเมื่อคืนนี้! ตรวจสอบทุกอย่าง!"
ชายคนนั้นรีบเดินออกไป
หน้าชางดาจินเองก็ไม่ดีขึ้นเท่าไร “... ถ้ามันเป็นปัญหากับโรงแรมของเราจริง ๆ มิสเตอร์ดงซู ผมเองต้องขอโทษคุณก่อน ผมช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ไม่ต้องกังวล ว่าเรื่องนี้เราไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด เราต้องตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ และจัดการเรื่องนี้ให้คุณเร็วที่สุด!”
นี้คือความแสดงความจริงใจอย่างงั้นหรอ?
เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ก็ทำให้ดงซูบินเริ่มสงสัย ไม่รู้จริง ๆ เหรอ?
“มิสเตอร์ดงซู คุณทานข้าวหรือยัง” ช่างดาจินถาม
"ยังเลย." ดงซูบิน กล่าว
“ถ้าอย่างงั้นเหมาะเลย ไปกินข้าวกันเถอะ”
“…………ไม่จำเป็น”
“มิสเตอร์ดงซู ทางผมรู้สึกไม่ดีเลย”
ดงซูบินเองก็ยังไม่เชื่อใจเขา แต่ดงซูบินเองก็ยังดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ดงซูบินได้แต่พยักหน้าเบา ๆ หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว ดงซูบินรีบเดินทางมาที่ตงไห่ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับอาหารกลางวัน ถึงแม้ท้องจะว่างและเขาจะหิวอยู่ก็ตาม.
ด้านอื่น ๆ.
คนของชางดาจินได้พยายามสืบหาข้อมูลผู้เข้าพัก ไม่นานหลังจากที่พวกเขาตรวจสอบการลงทะเบียนของบัตรประจำตัวประชาชนใหม่จากบันทึกคอมพิวเตอร์ พวกเขาพบห้อง 3103 แล้วชายในชุดสูทก็โทรมาเมื่อคืนนี้และเช้านี้ในห้องเฝ้าระวัง สามคน ทีละคน วิดีโอนี้ถูกส่งไปเมื่อเช้านี้ เนื่องจากระบบจะแตกต่างกัน จึงต้องมีการถอดความและเบิร์นเพื่อทำเทปดีวีดี ต้องใช้เวลาพอสมควร ดังนั้นตอนนี้ผู้ต้องสงสัยน่าจะเป็นพนักงานโรงแรมที่ปฏิบัติหน้าที่เมื่อคืนนี้เป็นหลัก แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นว่าทางโรงแรมได้ร่วมมือกับทางสำนักงานตำรวจ นั้นมีเพียงคนสนิทของชางดาจินเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ชัดเจน คนอื่น ๆ มักจะรับสมัครพนักงาน พนักงานใหม่เหล่านั้นไม่รู้เรื่องนี้และฝ่ายบริหารอาจะหละหลวมเล็กน้อยในการทำงาน ดังนั้นก็สามารถตัดผู้ต้องสงสัยออกไปได้บางสวนดังนั้นมันจึงหาคนต้องสงสัยได้ไม่ยาก
เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมง
บ่ายสามโมงกว่าๆ
ดงซูบินยังนั่งอยู่กับชางดาจินโดยไม่พูดอะไร ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก และชายในชุดสูทก็เดินเข้ามา
“เป็นยังไงบ้าง?” ชางดาจินมองไปที่เขา
ชายในชุดสูทกล่าวว่า: "ผมได้ตรวจสอบแล้ว มันคือ ซูจง เมื่อคืนเขาและอีกคนหนึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ในห้องมอนิเตอร์"
ชางดาจินก้มหน้าลง "ซูจง?“ชายผู้นี้เขาไม่เคยมีเรื่องซุบซิบและไม่เคยนินทาอีกทั้งเขายังเป็นคนซื้อสัตย์เขาจะเป็นคนทำได้อย่างไร แน่นอนเราได้คัดเลือกพนักงานคนนี้มาเป็นอย่างดีแล้ว! แล้วอะไรคือเหตุผลที่ทำให้ซูจงตัดสินใจทำเช่นนี้กัน?”
ชายชุดสูทพยักหน้า “ผมไม่ได้คิดไปเอง แต่เมื่อถามเขาในตอนบ่ายดูเหมือนเขาพยายามจะหลบตาไม่ตอบคำถาม มันเลยทำให้ผมคิดว่าผมคิดไม่ผิด และผมเองถามอีกคนหนึ่งที่รับหน้าที่ค้นหาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กลางดึกเมื่อคืนนี้ คืน หลับอยู่ในห้องมอนิเตอร์ซูจงจ้องมองที่หน้ามอนิเตอร์แล้วผมก็ขอให้คนตรวจสอบห้องหอพักของซูจงแล้ว ผมได้นำของเหล่านันมาด้วย” เขายกมือของเขา กระเป๋า, ส่งมอบ.
ชางดาจินหยิบมันขึ้นมา เปิดกระเป๋าแล้วมองดู และยื่นให้ตง เสวี่ยปิน
ดงซูบินเห็นว่าไม่ใช่แค่วิดีโอเทปเท่านั้น แต่ยังมีแผ่นดีวีดีเจ็ดหรือแปดแผ่น เหมือนกับแผ่นที่ส่งไปยังคณะกรรมการวินัยเขต ซึ่งเป็นแบรนด์ของแผ่นดิสก์เดียวกัน
"พอจะมีคอมพิวเตอร์" ดงซูบินต้องการการยืนยัน
“ใช้คอมพิวเตอร์” ชางดาจิน สละเก้าอี้
ดงซูบินนำแผ่นดิสก์มาเล่น และแน่นอนว่ามันเป็นวิดีโอของ เกิงเซียง และหลี่ปิงปิงจริงๆ!
ชางดาจินถึงกับหน้ามืด "ซูจงแก!"
ชายเสื้อสูทพูดว่า: "ตอนนี้เราพาตัวเขามาแล้ว"
“เอาเข้าไป!” ชางดาจิน จับโต๊ะ "ไอ้สารเลวนี่!"
ชางดินจินโกรธมาก แต่ดงซูบินคิดว่าการแสดงออกของเขาดูมันจะเกินจริงไปหน่อย อันที่จริงมันไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น ถึงแม้ดงซูบินรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชางดาจิน แต่ชางดาจินพูดแบบนี้ไม่ดีสำหรับเขา เขาเป็นนักธุรกิจ. กำไรเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการทำเงิน ไม่จำเป็นต้องส่งวิดีโอให้คณะกรรมการวินัยโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ และเขากล้าจะเสี่ยงหรอถ้าเกิดความผิดพลาด
เรื่องนี้ซูจงเป็นคนทำแต่ทำไม?
ประตูสำนักงานเปิดขึ้น
ผู้ชายคนหนึ่งดูซื่อๆ และผู้ชายหน้าตาดูเป็นพวกไก่อ่อนก็ถูกผลักเข้าไปในบ้าน
ดงซูบินมองหน้าชายคนนั้น นี่คือซูจง?
“นายทราบระเบียบของห้องมอนิเตอร์หรือไม่” ชางดาจินมองเขาอย่างเย็นชา
ซูจงไม่ได้พูดอะไรมากมาย: "รู้ วิดีโอบนโต๊ะ"
“ยังทำเป็นไม่รู้สึกผิดอีก! มีเหตุผลอะไรที่นายจะต้องทำเช่นนี้ บอกมา?”
ซูจง ไม่ได้พูดอะไร
ชางดาจินเองก็เค้นความลับของเขาหนักขึ้น แต่ดงซูบินได้เอื้อมมือออกไปและ "ฉันขอถามสองประโยค"
"ซูจงคุณรู้จักเกิงเซียงหรือไม่" ดงซูบินไม่ต้องการพูดอ้อมเอาพูดตามความจริง "คุณรู้จักหรือเปล่า"
ซูจงไม่ได้พูดอะไร
ชางดาจิน กล่าวว่า: "มิสเตอร์ดงซู ถามว่าก็ตบสิรอช้าอยู่ทำไม! พูดสิ!"
ซูจงกัดฟันของเขา "ผมเรียนมัธยมปลายมากับเกิงเซียง!"
ดงซูบิน กระพริบตา “คุณเคยมีความขัดแย้งกันหรือเปล่า” เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูจงก็แสดงสีหน้าโกรธออกมาทันที "ฉันอยู่ในโรงเรียนมัธยมเพราะเรื่องวิทยาศาสตร์ในวันนั้น!"
อยู่ดีๆชายคนนี้ก็โวยวาย! ฉันสับสนมากกับเรื่องแบบนี้? เกิดอะไรขึ้นกันแน่!? "
