ตอนที่ 54 มุมมองของเซียวยวี่เยียนต่อความรัก

ตาของเซียวยู่เหรินเป็นประกายระยิบระยับ เขาเดินไปหาลูกสาวอย่างรวดเร็วและลูบก้อนทองคำเบาๆ “ยวี่เยียน ลูกจะซื้อของขวัญแพงขนาดไหนก็ได้ถ้าลูกยอมหมั้นกับเจส ลองดูพี่เซียวหรงสุดโชคดีคนนั้นสิ ว่าแต่สามีของเธอชื่ออะไรนะ?”

“เหมือนจะชื่อเย่หรืออะไรสักอย่างนี่แหละแต่จำไม่ได้แล้ว” เซียวยวี่เยียนกำลังพูดอะไรต่อแต่ทันใดนั้นเธอก็หันไปกอดลูกท้อทองคำแล้วกัดไปหนึ่งคำ ขณะที่เย่เทียนกำลังตะลึงอยู่ เขาก็เห็นรอยฟันเล็กๆอยู่บนลูกท้อทองคำ...

เย่เทียน: (⊙.⊙)

บางทีเด็กคนนี้อาจมีปัญหาทางด้านสมอง...

เซียวยู่เหริน “...”

“ของจริงนิ” เซียวยวี่เยียนเช็ดน้ำลายตรงรอยฟันด้วยแขนเสื้อ เธอหันไปคุยกับพ่อ “พ่อ หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าจะไม่หมั้นกับเขา หนูยอมรับว่าครอบครัวเจสรวยแต่หนูไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขา แล้วจะให้หนูไปแต่งงานกับเขาเพื่อเงินได้ยังไง? ถึงหนูจะแต่งงานกับเขาแต่เขาจะเล่นใหญ่เหมือนสามีของพี่เซียวหรงได้ไหมล่ะ เขาสามารถให้ของขวัญวันเกิดแป็นลูกท้อทองคำราคาหลายร้อยล้านได้หรอ? สุดท้ายแล้วเป็นเพราะสามีของพี่เซียวหรงรักเธอมากต่างหาก!”

“รักมาก? ไม่ใช่เลย...”

เย่เทียนแอบบ่นเงียบๆ แต่เขาเริ่มชอบเซียวยวี่เยียนคนนี้มากขึ้น มุมมองทั้งสามของสาวน้อยคนนี้ใช้ได้เลย

เซียวยู่เหรินพูดเสียงดัง “เธอยังเด็กอยู่แล้วจะไปรู้อะไร? ความรักกับขนมปังอันไหนมันสำคัญกว่า? ถ้าไม่มีขนมปังแล้วจะรักษาความรักไว้ได้ยังไง?”

“ความรักกินแทนน้ำได้!” เซียวยวี่เยียนเท้าเอวเล็กๆของเธอแล้วพูด “ถ้าเป็นคนที่ใช่ ต่อให้หนูต้องไปเก็บขยะหนูก็เต็มใจ!”

“ไร้สาระ! พ่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!” เซียวยู่เหรินไม่รู้จะรับมือกับลูกสาวของเขายังไงดี สุดท้ายเขาก็ชี้นิ้วไปที่เย่เทียนที่เป็นคนแปลกหน้า “นั่นนายจะทำอะไร?!”

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่ามาหาคุณย่า”

“แล้วนายเป็นใคร? คิดว่าทุกคนสามารถเข้าพบคุณย่าได้หรือไง?”

อ่า เขาเริ่มทำตัวน่ารำคาญอีกแล้ว

ในขณะนั้นเอง

สมาชิกในตระกูลหลายคนที่อาศัยอยู่ในบ้านเก่าต่างออกมา เมื่อเห็นเป็นเซียวยู่เหรินพวกเขาก็ดีใจมาก “ยู่เหริน?”

“พี่สาว! ไม่เจอกันนานเลย!”

เซียวยู่เหรินเดินไปกอดหญิงวัยกลางคน “ยวี่เยียน เรียกเธอว่าป้าสิ”

“คุณป้า” เซียวยวี่เยียนพูดอย่างเชื่อฟัง

“ตอนพวกเธอไปยวี่เยียนยังตัวนิดเดียวอยู่เลย ผ่านไปสิบกว่าปีเธอโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย” ตาของป้าเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เมื่อตาของเธอผ่านไปเห็นเย่เทียน เธอก็หยุดชะงัก “คุณเย่!”

“คุณป้า” เย่เทียนไม่ค่อยรู้เรื่องลำดับญาติเท่าไหร่  ลุง ป้า น้า อา...เรียกไปยังไงก็ถูก

“รีบเข้ามาเลย”

ป้าคว้ามือเย่เทียน “ช่วงนี้คุณย่าพูดถึงนายอยู่บ่อยๆ เธอบอกว่านายสัญญาจะแวะมาหาแต่ผ่านมานานแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา!”

“เป็นความผิดของผมเอง” เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม

คราวนี้เซียวยู่และเซียวยวี่เยียนต่างก็ตะลึง

เซียวยวี่เยียนดึงมุมเสื้อของเย่เทียน “คุณเป็นใครหรอคะ?”

“เย่เทียน” เย่เทียนรู้สึกว่าจำเป็นต้องอธิบายอีกครั้งเพราะพ่อลูกคู่นี้ดูไม่ค่อยฉลาดนัก “ฉันคือสามีของเซียวหรงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แล้วก็เป็นคนให้ลูกท้อทองคำนั่นด้วย”

เซียวยู่เหรินเซไปมาจนเกือบล้ม ส่วนเซียวยวี่เยียนก็อ้าปากค้างเป็นรูปตัว O “อ่า อ่า…”

เมื่อมองที่หลังของเย่เทียน เซียวยู่เหรินรู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเขาได้รับผลกระทบจนต้องเบือนหน้าหนี ตอนนี้เขามีเครื่องหมายคำถามตัวใหญ่อยู่ในใจ การขายเครปในจีนทำเงินได้มากขนาดนั้นเลยหรอ? สงสัยต้องลองไปทำบ้างแล้ว!

เซียวยู่เยียนไม่ได้หัวสูงเหมือนพ่อเธอ ตาของเธอมีรูปหัวใจอยู่ในนั้น เธอกุมมือที่หัวใจแล้วกระโดดพร้อมตะโกนออกมา “พระเจ้า สามีของลูกพี่ลูกน้องฉันหล่อจังเลย!”

“...”

ลานภายใน

เมื่อคุณย่าเห็นเย่เทียนเธอก็แกล้งทำหน้าบึ้งแล้วทำเป็นโกรธ “เสี่ยวเทียน! ไหนเธอบอกว่าจะมาหาฉันไง!”

เย่เทียนยิ้ม เขากุมมือสองข้างแล้วทำความเคารพแบบโบราณ เขาตะโกนด้วยเสียงดังจนแหบพร่า “เย่เทียนคาราวะคุณย่า! ขอให้คุณย่าสุขภาพแข็งแรง”

“เจ้าเด็กดื้อ! ดื้อจริงๆเลยนะ!” ตอนนี้คุณย่ารู้สึกมีความสุขมาก “มานั่งตรงนี้สิ”

“ครับ!”

เย่เทียนเดินมานั่งใกล้ๆคุณย่า แล้วป้าก็พูดขึ้น “คุณย่า ยู่เหรินพาลูกสาวกลับมาด้วย”

“ยู่เหริน? ยู่เหรินคือใคร?”

คุณย่าตะลึง

จากนั้นเธอก็เห็นเซียวยู่เหรินกับเซียวยวี่เยียนเดินเข้ามาในห้องโถง เซียวยู่เหรินพูดทั้งน้ำตา “คุณย่า! หลานคนนี้ไม่ควรกลับมา!”

“ยู่เหริน!!!”

คุณย่าลุกขึ้นและลงบันใดมาด้วยร่างกายที่สั่นเทา เมื่อมาถึงหน้าเซียวยู่เหรินเธอก็ยกมือตบหน้าจนเซียวยู่เหรินหมุนไปสามตลบ

ฉันอยู่ที่ไหน?

ฉันโดนอะไรไป?

เซียวยู่เหรินพูดอะไรไม่ออก เขาลูบหน้าตรงที่โดนตบไป

“แกยังรู้ทางกลับบ้านอีกหรอ! ทำไมไม่ตายอยู่ข้างนอกไปเลยล่ะ!” คุณย่าตะโกน

“คุณย่า!” เซียวยวี่เยียนร้องไห้ออกมา

เมื่อเผชิญหน้ากับย่าที่สูงแข็งแรงราวกับเนินเขา เซียวยวี่เยียนจึงดูตัวเล็กมาก

“ยวี่เยี่ยน! ยวี่เยียนของย่าโตขึ้นเยอะเลย!”

คุณย่าจับมือเซียวยวี่เยียนด้วยความตื่นเต้น “เด็กดี เด็กดี…”

เย่เทียนพยายามหันหน้าไปทางอื่นแล้วกลั้นขำเอาไว้

คุณย่าตระกูลเซียวนี่สุดจริงๆ เธอปฎิบัติต่อยู่เหรินกับยวี่เยียนต่างกันราวฟ้ากับเหว

เซียวยวี่เยียนทำแก้มป่องแล้วมองที่เย่เทียน

ช่วงเวลาที่เหลือทุกคนต่างนั่งคุยเรื่องความลับเล็กๆน้อยๆในตระกูลเซียว

ไม่ว่าคุณย่าจะชอบเย่เทียนขนาดไหนแต่เขาก็ยังป็นคนนอก จะพูดความลับให้คนนอกฟังก็ใช่เรื่อง แต่สิ่งที่เรียกว่าความลับนั้นเขาไม่ได้สนใจมันเลยสักนิดเย่เทียนจึงเดินไปที่บ่อปลาคาร์พ

“พี่เขย”

เซียวยวี่เยียนวิ่งตามเขาไปและพูดด้วยความสนุกสนาน “พี่เขยแย่จริงๆ พี่เขยรวยขนาดนี้แต่ยังแกล้งทำเป็นคนจนอยู่อีก พี่เขยมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?”

เย่เทียน “ฉันแกล้งทำเป็นคนจนตอนไหน?”

“พี่เขยไม่ได้ทำเหรอ? แล้วไปขายเครปทำไมล่ะ?”

เย่เทียนตอบด้วยรอยยิ้ม “แล้วใครบอกเธอล่ะว่าคนรวยต้องมีเงินเยอะทุกวัน มีสาวสวยอยู่ข้างๆตลอดเวลา? การขายเครปเป็นงานอดิเรกของฉัน!”

“พี่เขยต่างจากคนรวยที่ฉันรู้จักจริงๆ”

เย่เทียนคิดว่ามันน่าสนใจดี เขาจึงถามกลับ “คนรวยที่เธอรู้จักทุกวันทำอะไรกันเหรอ?”

เซียวยวี่เยียน “ทำอะไรน่ะหรอ ก็แค่ดื่มเหล้ากับผู้หญิง ขับรถสปอร์ตไประเบิดถนน เทียบกับคนพวกนั้นแล้วพี่เขยเป็นคนติดดินมาก”

“ฮ่าฮ่า ฉันบอกได้แค่ว่าทุกคนมีงานอดิเรกต่างกัน”

เย่เทียนโยนอาหารหนึ่งกำมือลงไปในบ่อทำให้ปลาคาร์พหลายตัวรุมกันไปมา

“พี่เขยมีเงินมากแค่ไหน?” เซียวยวี่เยียนถามด้วยเสียงเย็นชา

เด็กอะไรก็ไม่รู้ทำไมถึงถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้นะ

“ถึงจะรวยแต่ก็ยังห่างไกลกับคนที่รวยที่สุดอยู่”

นี่ไม่ใช่เพราะเย่เทียนเจียมเนื้อเจียมตัว แต่เย่เทียนขี้เกียจเกินว่าจะไปตรวจสอบบนเน็ตถึงความมั่งคั่งของพ่อหม่าที่เป็นคนรวยที่สุดในประเทศที่มีทรัพย์สิน260,000ล้าน เงิน4,000ล้านของเขาคงทำได้แค่ตัวสั่นต่อหน้าพ่อหม่าคนนี้

แต่เขามั่นใจว่าจะแซงพ่อหม่าได้แน่นอน เพราะพี่มีระบบแล้วจะให้กลัวใครอีก?