ตอนที่ 10: ได้เวลาต้องหนี
เปาจุนเยี่ยนเห็นอาการน่าสยดสยองแสดงบนใบหน้าของพวกเขา “........”
พวกเขาคงรู้ดีสินะว่าตอนนี้พวกเขาดูน่ากลัวมากกว่าฉันซ่ะอีก ใช่มั้ย ทั้งมู่ฮวนและหลี่เหมิงต่างก็แต่งตัวเหมือนเด็กวัยรุ่น ไม่เพียงแต่ใบหน้าของพวกเขาจะแต่งในลุคสวยหรูแบบสไตล์โกธิคเท่านั้น แต่พวกเขายังสวมวิกและสวมคอนแทคเลนส์สีฟ้าอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังทาลิปสีแดงเลือดสดไปบนริมฝีปากของพวกเขาในขณะที่ก่อนหน้านี้พวกเขาได้เกามันออกไปเกือบหมดเพื่อขจัดคราบโคลน ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงดูเหมือนกำลังเตรียมตัวสำหรับไปปาร์ตี้ฮัลโลวีนแทน
หลี่เหมิงเหลือบมองมู่ฮวนเพื่อส่งสัญญาณความวิตกกังวลด้วยดวงตาเธอ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมู่ฮวนและรู้ดีว่ามู่ฮวนกำลังแสดงบทบาทของภรรยาที่มีจิตใจดีมีเมตตาเสมอมาหลังการแต่งงานของเธอ แล้วตอนนี้หากสามีของเธอเกิดบังเอิญจับพวกเขาได้ขึ้นมา ชีวิตเธอจะต้องจบสิ้นแน่! มู่ฮวนดึงสติตัวเองให้อยู่ในความสงบ แล้วหวนคิดถึงวิธีที่เธอสามารถหนีจากความสนใจจากเขาได้เมื่อครั้งที่แล้ว เธอรู้ดีว่าครั้งนี้ยากยิ่งกว่าครั้งที่แล้วที่เขาจะจำเธอได้ด้วยการแต่งหน้าหนาๆและลุคที่ดูออกจะโอเวอร์ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่านี้เป็นเวลาที่จะต้องวิ่งแล้ว!
หลังจากสบตากับหลี่เหมิงทั้งสองคนก็คว้ามือของเซี่ยวหยิงคนละด้านและวิ่งหนีสุดชีวิตของพวกเขา
เลขาหวางบังเอิญเดินสวนกับพวกเขาที่กำลังวิ่งหนีได้ในขณะที่เขากลับมาที่รถหลังจากทำธุระเสร็จ ฉากนี้ทำให้เขาประหลาดใจ เพราะปกติแล้วพวกผู้หญิงจะพุ่งเข้าหาท่านประธานไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน แต่คราวนี้ สาวๆพวกนี้กลับวิ่งหนีเขาอย่างเร็วสุดๆไปเลย
หลังจากที่เขาเข้าไปในรถ เขาก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้ของเขาได้และถามเปาจุนเยี่ยนทันทีว่า.....
“ท่านประธาน เกิดอะไรกับเด็กผู้หญิงพวกนั้น?”
“พวกเขาแค่รู้สึกสำผิดน่ะ”
แม้ว่าเขาจะจำภรรยาของเขาไม่ได้ แต่เขาสามารถบอกได้เลยว่าเธอไม่ได้อยู่ในความคิดเขาสักนิด ไม่ว่าจะอย่างไร เขานึกไม่ออกเลยว่าหญิงสาวที่ดูดื้อรั้นแต่งหน้าโหดๆ เป็นภรรยาที่น่ารังเกียจของเขาจริงๆ
ในหัวใจของเขา ไม่มีทางที่ภรรยาผู้เชื่อฟัง สุภาพ น่ารัก และขี้อายของเขาจะมาแต่งตัวแบบนี้เพื่อเดินเตร่ไปตามท้องถนนในตอนกลางคืนได้ เมื่อนึกถึงในบางกรณีที่พวกเด็กผู้หญิงอันธพาลเหล่านี้ถูกรายงานว่าชอบมาขโมยของในรถหลังจากทุบกระจก เลขาหวางถึงถามอีก
“ท่านประธาน ให้ตามพวกเขาไปไหมครับ”
"ไม่ต้อง ไปที่บริษัทกันเลย”
สำหรับเขาแล้ว เด็กเหล่านี้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและโง่เขลาเพียงไม่กี่คน ที่เลือกที่จะเดินบนเส้นทางที่ผิดในชีวิตและไม่สมควรได้รับความสนใจจากเขา และไม่จำเป็นต้องว่ากล่าวตักเตือนเพิ่มเติมอะไร
…......
มู่ฮวนและหลี่เหมิงลากเซี่ยวหยิงไปตามตรอกซอกซอยหลายตรอกก่อนที่จะพากันหยุดอีกครั้ง เด็กสาวตัวน้อยเหนื่อยจนถึงขีดสุดและแทบจะยืนไม่ขึ้นเมื่อพวกเขามาถึงป้ายสุดท้ายของซอย เธอพิงกำแพง แล้วไถลตัวลงมาที่พื้นก่อนที่จะระเบิดอารมณ์ออกมาหลังจากที่ได้หยุดไปนาน
“ฉันจะไม่มีวัน ออกมาเดินเตร่ตามท้องถนนอีก…”
ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่แรก? เป็นเพราะโทรศัพท์ของฉันไม่น่าสนใจและเกมไม่สนุกมากพอใช่ไหม หรือบางทีแค่นอนบนเตียงเฉยๆกับกินๆไปยังไม่สบายใจมากพอหรือยังไง ฉันถึงได้โง่หาเรื่องใส่ตัวเอง?
ทำไมฉันถึงได้โง่ที่เป็นคนคิดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก!
เธอไม่เพียงเกือบจะตาย แต่ตอนนี้ขาของเธอไม่มีแม้แต่กำลังจะวิ่งหนีใดๆอีกจากการที่ได้วิ่งมากเกินไป!
ฉันจะไม่มีวันคิดอยากจะมาเดินตะลอนตามท้องถนนอีกต่อไป! มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย! ทั้งสองสาวมองหน้ากันเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอเพิ่งบอกพวกเขาไป
ประสบการณ์ที่น่าเบื่อและน่ากลัวในคืนนี้คุ้มค่ากับราคาเพื่อแลกกับการได้เรียนรู้ของเธอ! หลังจากที่พวกเขาส่งเซี่ยวหยิงกลับบ้านทั้งสองคนก็กลับไปที่บ้านของหลี่เหมิง
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเปาจุนเยี่ยนเขาจะจำเธอไม่ได้!” หลี่เหมิงหยิบกระป๋องโคล่าจากตู้เย็นและโยนให้เพื่อนของเธอ
“เธอคิดว่าเธอจะจำฉันจากการแต่งหน้านั้นได้ไหม ถ้าเธอไม่รู้ว่าเป็นฉันตั้งแต่แรก?” เธอถามกลับพลางขมวดคิ้ว
เธอเก่งเรื่องมองคนออก หลี่เหมิงต้องยอมรับ
“นั่นก็จริง”
“ถึงจะอย่างนั้นฉันก็ยังอยากรู้ เธอไม่ได้คิดที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตหรอ? เขาหล่อมากนะ! ทุกครั้งที่ฉันเห็นเขา ฉันจำได้ว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้รับเลือกจากผู้ชายคนนี้ให้นอนข้างเขา!”
มู่ฮวน “.......”
เพื่อนของฉันยังสติดีอยู่หรือเปล่าเนี้ย? ไม่ว่ายังไง ฉันยังเด็กและสวยไร้เทียมทาน ทำไมฉันถึงเป็นคนหนึ่งที่ได้นอนกับอีตาลุงคนนั้น!
“เสี่ยวฮวน คิดดูนะ! มันคงโง่มากที่จะเสียผู้ชายอย่างเปาจุนเยี่ยนที่หน้าตาดีขนาดนี้ไป!”
