ตอนที่ 5 การปรากฏตัวของคอนราดอีกครั้ง(อ่านฟรี)
ตอนที่ 5 การปรากฏตัวของคอนราดอีกครั้ง
ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ภายในบ้านตระกูลเรนเดล เรย์กำลังตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นซอมบี้ล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น แต่พอตั้งสติได้ก็รู้ว่ามีคนมาช่วยเขาและริชาร์ดแล้ว
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกรอบ ซึ่งทิศทางของเสียงปืนดังมาจากหน้าบ้านพร้อมกับเสียงบางสิ่งล้มลงดังตุบ! ๆ สองครั้ง ริชาร์ดก็รับรู้เช่นกันว่ามีคนมาช่วยพวกเขาแล้ว เพราะซอมบี้ที่อยู่หน้าบ้านที่พยายามยื่นมือเข้ามาคว้าจับตัวของริชาร์ดหยุดนิ่งไม่ขยับไปแล้ว
“หลบไปจากประตู!”
เสียงตะโกนดังมาจากหน้าบ้าน ริชาร์ดได้ยินก็รีบกลิ้งตัวหลบปล่อยให้ซอมบี้และเก้าอี้เสียหลักพุ่งกระแทกประตูและตู้ไม้ที่ขวางอยู่เสียงดัง ตูม! ก่อนที่เขาจะรีบไปช่วยน้องชายที่ยันซอมบี้อีกตัวอยู่
เรย์ที่ได้ริชาร์ดช่วยก็ทำให้ทั้งสองถอยมาที่มุมของห้อง เรย์และริชาร์ดจนมุมอยู่ที่มุมห้องไม่สามารถถอยหนีไปได้อีก ส่วนจะวิ่งไปทางห้องทำงานนั้นก็ไม่ได้ เพราะมีซอมบี้อีกสามตัวที่ยังไม่ตายกำลังขวางทางอยู่
“ว๊ากกกก”
ซอมบี้ที่เหลืออยู่บ้านอีกสองตัวและอีกหนึ่งที่ล้มเมื่อสักครู่กำลังลุกขึ้นยืน ล้อมพวกเขาเอาไว้ ริชาร์ดที่คิดว่าตัวเองเป็นพี่ชายจึงพยายามยืนขวางเป็นด้านหน้าไม่ให้ซอมบี้เข้าถึงเรย์ได้
แต่ในตอนนั้นเองประตูบ้านก็ถูกถีบอย่างแรง จนมันพังไม่มีชิ้นดี แรงยังส่งให้ตู้ไม้ที่เรย์และริชาร์ดช่วยกันเอาไปขวางประตูไว้กระเด็นไปกระแทกกับซอมบี้ตัวที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด
ตู้ไม้เก็บของและซอมบี้กระแทกอัดบี้แบนเข้ากับผนังห้องสภาพไม่เหลือชิ้นดี แน่นอนว่าทั้งเรย์และริชาร์ดไม่ได้สนใจไยดีซอมบี้ตัวนั้นมากนัก เพราะตอนนี้สายตาทั้งสองกำลังจับจ้องคนที่เข้ามาทางประตูมากกว่า
ชายหนุ่มนักกล้าม แต่งกายด้วยชุดเกราะยุทธวิธีทหาร รองเท้าหนังคอมแบท ที่หลังมีดาบสปาต้าแบบทหารสองเล่มเหน็บอยู่หลังเอว นอกจากนั้นยังมีปืนกลเบาเบรนอีก 1 กระบอกที่ซองปืนแบบคาดเอวมีปืนพกแบบมาตรฐาน เอ็ม1911เอ1 อีกหนึ่งกระบอก เดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับหยุดน้ำที่หยดลงพื้นซึ่งมาจากฝนที่ตกหนักข้างนอกบ้าน
ชายหนุ่มนักกล้ามหันไปมองสองพี่น้อง แต่พอเห็นว่ายังมีซอมบี้อีกสองตัวที่ยังไปตายและหันมาคิดจะเล่นงานตัวเอง
“หึ...พวกซอมบี้ซากศพ”
เมื่อชายหนุ่มนักกล้ามเห็นซอมบี้ก็ไม่ปรากฏความกลัวอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย ชายหนุ่มนักกล้ามหันกระบอกปืนกลเบาเบรนขึ้นพร้อมกับขาทั้งสองข้างตั้งยันไม่ให้เสียหลักในขณะที่ยิง
ก่อนที่นิ้วชี้จะลั่นไกยิงซอมบี้ทั้งสองตัวอย่างไม่ยั้ง
ปัง!ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ .............
เรย์ที่เห็นการกระทำของชายคนนั้น เขาก็รีบเก็บตัวงอเขามืออุดหูหมอบลงกับพื้นด้วยความกลัวจะโดนลูกหลง เสียงกระสุนสาดซัดราวกับสายฟ้าพิโรธนับพัน ๆ สายหวังจะทำลายบ้านทั้งหลัง ซึ่งถ้าเขาไม่ได้ยินเสียงของปลอกกระสุนที่คัดออกตกกระทบพื้น เรย์ก็คิดว่ามันคงเป็นเสียงฟ้าผ่าจริง ๆ
ผ่านไปประมาณ 1 นาทีเสียงปืนถึงเงียบลง...
เรย์ที่ไม่เคยจะได้สัมผัสกับเสียงปืนมาก่อนก็ถึงกับมีอาการหูอื้อและได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ในหูไม่หยุด เขามองไปทางพี่ชายแม้ริชาร์ดจะมีอาการเดียวกัน แต่ก็ยังดีกว่ามาก เพราะริชาร์ดคุ้นเคยกับเสียงปืนมามาก
เรย์พยายามรวบรวมสติมองไปทางชายนักกล้ามที่ตอนนี้หยุดยิงแล้ว สายตาของชายหนุ่มยังมองออกไปทางด้านหลังชายหนุ่มนักกล้ามมีคนเดินเข้ามา ซึ่งเป็นคนที่เรย์เคยเจอมาสามครั้งแล้ว ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคอนราด
คอนราดที่ใส่เสื้อโค้ตหนังเดินเข้ามา ตัวของคอนราดยังเปียกไปด้วยน้ำฝนซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขารีบมาที่นี่พอสมควร คอนราดล้วงไปภายใต้เสื้อโค้ตหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะดึงออกมาตัวหนึ่งเก็บซองบุหรี่เข้าไปและหยิบไฟแช็กน้ำมันโลหะสีเงินมันวาวออกมาจุดบุหรี่สูบอย่างใจเย็น
“โบเวน...ไปตรวจหลังบ้าน” คอนราดสั่งชายหนุ่มนักกล้ามก่อนจะหันไปส่งสัญญาณบางอย่างซึ่งเดาได้ว่าน่าจะเป็นใครอีกคน
“ได้เลยหัวหน้า” โบเวนตอบรับก่อนจะเดินไปทางประตูหลังบ้านด้วยความระวัง
คอนราดเดินเข้ามาหาเรย์และริชาร์ด ก่อนจะกล่าวออกมา “พวกคุณเป็นอะไรไหม”
“ผมไม่เป็นอะไร”
“ผมก็น่าไม่เป็นอะไรมาก”
ทั้งเรย์และริชาร์ดพูดออกมาตามลำดับ ก่อนจะพากันลุกขึ้นยืนด้วยความงุนงงและสงสัยว่าคอนราดรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย
“เอาเป็นว่าพวกคุณคงมีคำถาม แต่เรื่องค่อนข้างยาวแล้วก็...ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย” คอนราดพูดจบก็ทำการเดินสำรวจภายในบ้าน ซึ่งไม่มีซอมบี้เหลือรอดอยู่ในบ้านอีก
ริชาร์ดเองก็อาศัยจังหวะนั้น รีบวิ่งเข้าไปหยิบ Webley Mk. VI ปืนพกลูกโม่ซึ่งเคยเป็นปืนของมาคัสพ่อของพวกเขามาก่อน
ริชาร์ดถือปืนออกมาจากห้อง คอนราดก็หรี่ตามองอยู่พักหนึ่ง
เรย์ที่เห็นดังนั้นก็กังวลเพราะตามกฎหมายของเมืองเรซีและอาณาจักรลัวอาแล้ว ประชาชนธรรมดามีอาวุธปืนในการครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นถือว่าผิดกฎหมายร้ายแรงถึงขั้นขังลืมได้เลย
เรย์สังเกตเห็นริชาร์ดก็เห็นเช่นกัน
“เรื่องปืนนี่...” ริชาร์ดคิดจะพูดอธิบาย แต่คอนราดก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่ตำรวจ” คอนราดพูดจบก็มีอีกคนก็เข้ามาทางประตูหน้าบ้าน
ชายร่างสูงโปร่ง ดูดี เจ้าระเบียบเล็กน้อย สวมแว่นสายตา อายุประมาณ 28 มีดาบคาตานะสีเทาหนึ่งเล่ม อาวุธปืนที่ใช้เป็นปืนเอ็ม1903 สปริงฟิลด์ เป็นปืนไรเฟิลที่ยิงได้อย่างแม่นยำและระยะหวังผลที่ไกล ที่เอวยังมีปืนพกแบบมาตรฐาน เอ็ม1911เอ1 อีกหนึ่งกระบอกเดินเข้ามาหาคอนราด
“หัวหน้าในบ้านไม่มีพวกมันแล้วใช่ไหม”
“คงอย่างนั้น ตอนนี้โบเวนกำลังไปดูส่วนหลังบ้านเราก็ควรไปเช่นกัน”
พูดจบทั้งตอนราดและชายสวมแว่นก็เดินไปทางหลังบ้าน เรย์และริชาร์ดมองหน้ากันก่อนที่จะเดินตามไป เพราะถึงอย่างไรทั้งสองก็อยากจะรู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น และไอ้ตัวพวกนี้มาจากไหน
ในระหว่างที่เดินไปทางประตูหลังบ้านเรย์ก็หันไปมองสองซากซอมบี้ที่โดนชายที่ชื่อโบเวนใช้ปืนกลเบาเบรนยิงจนร่างของพวกซอมบี้นั้นแทบไม่เหลือชิ้นดี สภาพศพนั้นมีแต่รอยแผลจากกระสุนยิงทะลุ เนื้อเน่าเละสีดำไหลส่งกลิ่นเหม็นกระจายไปตามพื้นและผนังบ้าน ซึ่งส่วนที่เป็นผนังทางขึ้นบันไดฝั่งซ้ายนั้นพังเละจากกระสุนที่ออกจากร่างของซอมบี้ทั้งสองตัว
...
ขณะที่ทั้ง 4 คนเดินไปเพื่อจะไปหาโบเวนคอนราดก็ถามขึ้นว่า “สวนด้านหลังใหญ่แค่ไหน”
เรย์ได้ยินก็รีบตอบก่อนทันที “มันไม่ใหญ่มาก ด้านหลังมีกำแพงสูงประมาณสองเมตร”
“ยังมีของที่ขนออกมาทิ้งหลังจากเกิดเรื่องวันนั้นอีกเล็กน้อย” ริชาร์ดเสริม
เรย์ก็พึ่งจะรู้เช่นกัน เพราะเขาพึ่งกลับมาจากโรงพยาบาลวันนี้ คอนราดพยักหน้าให้กับทั้งสอง ก่อนจะหันไปบอกให้กับชายสวมแว่น
“ฟาริส นายขึ้นไปดูชั้นสองคอยส่องจากด้านบนและรายงาน ข้างล่างนี้แค่ผมกับโบเวนก็คงพอแล้ว”
“ครับหัวหน้า”
“นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่รอยแยกมิติเปิดที่บ้านหลังนี้ มันชักไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้”
“อืม” ฟาริสพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขารู้เรื่องนี้ไม่ปกติอย่างมาก
“ห้องขวามือสุดจะเห็นสวนด้านหลังทั้งหมด” เรย์กล่าวเสริม
ชายที่ชื่อฟาริสพยักหน้าให้เรย์ก่อนที่จะวิ่งไปที่ชั้นสอง ทางด้านสามคนก็เดินออกมาที่มุมหนึ่งของส่วน ในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างกระโดดออกมาจากพุ่มไม้
ทั้งเรย์และริชาร์ดต่างตื่นตัวยกอาวุธของตัวเองขึ้นมาในทันที ซึ่งเรย์ไม่ได้มีอาวุธปืนอะไรนอกจากเศษไม้แหลมรูปร่างคล้ายกับหมุด ซึ่งได้มาจากซากประตู
“ใจเย็นก่อนสหาย...” โบเวนที่กระโดดออกมาจากพุ่มไม้รีบพูดออกมาเพื่อไม่ให้ทั้งสองโจมตีตนเอง
“เป็นยังไงบ้าง พวกซอมบี้มีกี่ตัว”
โบเวนลูบน้ำฝนออกจากใบหน้าก่อนจะกล่าว “มีพวกซอมบี้ซากศพวนเวียนเฝ้ารอยแยกมิติอยู่ 8 ตัว”
“ไม่เยอะมาก”
“รอยแยกมิติอยู่แถวลังไม้ที่ทิ้งไว้ด้านหลังสวน แต่หัวหน้าว่าแปลกไหมที่มีรอยแยกเกิดที่เดิมสองครั้ง” โบเบนถามอย่างสงสัย
“เรื่องนั้นช่างมันก่อน เราต้องจัดการซอมบี้ทั้งหมดแล้วค่อยหาสาเหตุ นายเหลือกระสุนปืนอีกเท่าไหร่”
“ซอมบี้พวกนี้มันทนทานและอึดมาก กระสุนทำอะไรมันไม่ค่อยได้เลย กระสุนที่เหลือก็น่าจะพอฆ่าได้อีกสองตัว แต่ไม่ต้องห่วง” โบเวนชี้ไปที่มีดสปาต้าสองเล่มที่เหน็บอยู่ด้านหลังของตนเอง
“ถ้างั้นนายจัดการสองตัว ที่เหลือผมลุยเอง”
“ได้เลยหัวหน้า”
เรย์และริชาร์ดถูกทั้งให้ยืนฟังทั้งสองคุยกันกลางสายฝน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งสองถึงไม่กลัวซอมบี้ทั้ง 8 ตัวเลยแม้แต่น้อย แม้จะมีปืน แต่อย่างที่ชายชื่อโบเวนบอกว่าอย่างมากก็ฆ่าได้ประมาณสองตัวด้วยปืนกลเบาเบรน
แล้วอีก 6 ตัวจะทำอย่างไร?
บางทีอาจจะเกี่ยวกับพลังที่คุณคอนราดบอก...เรย์มองไปที่คอนราดและเขาก็พึ่งจะสังเกตว่าบุหรี่ที่ปากคอนราดยังคงไม่ดับ แม้จะอยู่ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก
“ระวังด้วย” ริชาร์ดบอกกับเรย์ด้วยความเป็นห่วง
“อืม” เรย์พยักหน้าตอบกลับไป
ในตอนนั้นเองคอนราดก็หันมาบอกกับเรย์และริชาร์ดด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจังว่า “พวกคุณทั้งสองคอยดูอยู่ห่าง ๆ ถ้ามีซอมบี้ซากศพตัวไหนหลุดออกมา ค่อยลงมือ แต่ห้ามโดนพวกมันกัดเด็ดขาด”
พูดจบคอนราดก็วิ่งไปทางที่ด้านหลังสวนผ่านกลุ่มพุ่มไม้ในทันที โดยมีโบเวนและสองพี่น้องเรนเดลตามหลังไปท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือก
