ตอนที่ 3 คำชวนเข้าหน่วยนักล่าความตาย(อ่านฟรี)
ตอนที่ 3 คำชวนเข้าหน่วยนักล่าความตาย
ริชาร์ดไม่ได้นั่งที่เก้าอี้ทำงาน แต่นั่งลงที่โซฟาด้านข้างแทน เรย์จึงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม สองพี่น้องต่างก็เงียบกันไปสักพัก
ในที่สุดเรย์ก็เปิดปากถามออกมา
“บริษัทของพ่อกำลังล้มละลายใช่ไหม”
“รู้เรื่องการล้มละลาย?” ริชาร์ดที่ก่อนหน้าไม่พูดอะไรก็รู้สึกแปลกใจกับคำถามของเรย์
เรย์พยักเป็นการยืนยัน
ที่จริงเขารู้ว่าการค้าถ่านหินและแร่โลหะของบิดาโดนกดดันจนแทบจะล้มละลายอยู่แล้ว พอเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาจึงไม่ต้องเดาว่าจะส่งผลอย่างไรบ้าง
“ฉันไม่สนเรื่องนี้มากนัก ตอนนี้เราต้องหาพ่อกับแม่ให้เจอ” เรย์พูดออกไปอย่างแน่วแน่
ริชาร์ดส่ายหัวถอนหายใจและพูดขึ้นมาว่า “ฉันรู้ ยังไงฉันก็ไม่มีความสามารถพอจะยื้อบริษัทได้อีก เพราะพวกคณะกรรมการชิงตัดสินใจขายบริษัทไปเมื่อสองวันก่อนแล้ว อีกทั้งยังต้องชดใช้เงินให้กับพนักงานไปจำนวนมาก ยังมีเรื่องที่ครอบครัวของผู้ตายในบ้านของเรา ต่างก็เรียกร้องให้ทางเราจ่ายเงินจำนวนมหาศาล”
“เมื่อก่อนพ่อช่วยคนเหล่านั้นไว้...แต่ตอนนี้พวกนั้นกลับฉวยโอกาศทำแบบนี้กับพวกเรา”
ริชาร์ดยิ้มเยาะอย่างขื่นขม “โลกธุรกิจก็เป็นแบบนี้ แต่เราไม่อาจจะโทษพวกเขาได้ เพราะคดีที่เกิดขึ้นมีคนปล่อยข่าวลือว่าพ่อของเราเป็นฆาตกรที่ลงมือฆ่าทุกคน จากนั้นก็พากันหนีหายไปโดยทิ้งลูก ๆ ไว้”
“ใครมันปากสุนัขอย่างนั้น! มันไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่ผมบอกแล้วว่าพวกนี้คือซาก...ไม่สิพวกมันเรียกว่าซอมบี้ พี่อยู่ในกองทัพเคยได้ยินเรื่องนี้ใช่ไหม ตอนนี้มีพวกหน่วยงานของทางการกำลังจัดการกับพวกซอมบี้อยู่” เรย์พูดออกมาด้วยความโมโหอธิบายให้พี่ชายฟัง
ริชาร์ดมีใบหน้าเคร่งขรึมถามกลับไปว่า
“นายได้ยินชื่อนี้มาจากไหน?”
“เมื่อคืนมีเจ้าหน้าที่ชุดดำที่ชื่อ คอนราด เข้ามาคุยกับฉัน”
เรย์บอกไปตามตรง เขาไม่มีอะไรต้องปิดบังพี่ชายของตัวเอง
หลังจากได้ยินแบบนั้น ริชาร์ดก็ลุกขึ้นยืนเดินไปยังโต๊ะทำงานหยิบซองกระดาษที่ใส่เอกสารบางอย่างออกมาและกลับมานั่งที่เดิม
“พี่ลองไปหามาแล้วโดยใช้เส้นสายที่เคยรู้จักในกองทัพ” ริชาร์ดกล่าวจบก็หยิบเอกสารและรูปในซองกระดาษออกมา
ในนั้นมีเอกสารไม่กี่ฉบับ ส่วนใหญ่จะเป็นรูปซะมากกว่า
“นี่มัน...”
“คดีที่เกิดขึ้นคล้าย ๆ กับที่เกิดที่บ้านเรา แต่คนที่รอดมาได้นั้นมีน้อยมากและบางคนก็หายตัวไป หรือไม่ก็ไม่พูดอะไรถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พี่คิดว่าที่นายพูดมาคงจะเป็นจริง เมืองเรซีกำลังไม่เหมือนเดิม” ริชาร์ดเงียบไปสักครู่ก่อนจะพูดต่อ “เรย์ นายคิดว่าพ่อกับแม่จะยังรอดอยู่ไหม”
มือของเรย์สั่นไหวเบา ๆ ในใจของเขาบอกให้ปฏิเสธ แต่ก็รู้ดีว่าคำตอบนั้นคืออะไร
ก๊อก...ๆ ๆ
ในตอนนั้นเองเสียงเคาะประตูบ้านครอบครัวเรนเดนก็ดังขึ้น..เสียงเคาะประตูได้หยุดคำตอบของเรย์ไว้เพียงในใจ เรย์เดินออกไปเปิดประตูก็ตะใจเพราะคนที่มาคือ คอนราด แต่พอคิดว่าคอนราดจะรู้จักบ้านของตนเองก็ไม่แปลก เพราะคอนราดคือคนช่วยชีวิตตัวเองและคอนรอดก็บอกว่าจะมาอีกครั้ง
“สวัสดีคุณคอนราด” เรย์ทักทาย
“สวัสดีเรย์ ผมขอเข้าไปด้านในได้ไหม”
คอนราดถามออกไปสายตาของเขามองไปยังริชาร์ด เรย์หันไปเช่นกัน
ก่อนจะพยักหน้าตกลง “เชิญ”
คอนราดเข้ามานั่งในห้องทำงานที่โซฟาอีกตัว ตอนนี้ภายในห้องมีกันอยู่สามคน ริชาร์ดมองดูแขกที่มาเยือนอย่างสนใจ
“สวัสดีคุณคงเป็นจ่าริชาร์ด ผมคอนราด”
“สวัสดีครับคุณคอนราด เรียกผมว่าริชาร์ดก็พอตอนนี้ผมออกจากกองทัพมาแล้ว” ริชาร์ดยิ้มตอบกลับไป แต่ถึงแบบนั้นก็ระวังตัวจากคอนราดพอสมควร ในความคิดของริชาร์ดนั้นเหมือนกับเรย์ที่เจอคอนราดครั้งแรก
พวกทหารหรือไม่ก็หน่วยลับ...ตัวอันตราย?
“โอ้ คุณมีเอกสารเกี่ยวกับคดีพวกนี้ด้วย” คอนราดเอามือเขี่ยดูรูปที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างใจเย็น
ชายคนนี้เป็นคนของเจ้าหน้าที่ทางการสินะ แต่ของเมืองเรซีหรือของทางการลัวอากัน...ริชาร์ดคิ้วขมวดกับท่าทีของชายที่ชื่อคอนราด
คอนราดไม่สนใจกับเอกสารพวกนั้นมากนัก เพราะหลายคดีเขารู้มากกว่าในเอกสารซะอีก
“ผมขอคุยกับน้องชายคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหม”
“ไม่จำเป็น เขาคือพี่ชายผม ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกมาตรง ๆ เลย อีกอย่างพี่ผมรู้เรื่องซอมบี้ที่คุณบอกแล้ว”
“เรื่องนี้คือข้อมูลลับหวังว่าคุณคงจะเก็บไว้ไม่บอกใครจนกว่าจะถึงเวลาเหมาะสม” คอนราดหันไปมองหน้าริชาร์ด
ริชาร์ดพยักหน้าตกลง
แต่ทันใดนั้นทั้งห้องก็มีพลังงานบางอย่างสั่นไหวอย่างรุนแรง สีหน้าของเรย์และริชาร์ดต่างเต็มไปด้วยความกดดันและน่าอึดอัด
ทั้งสองเริ่มหายใจไม่ออก ราวกับอากาศรอบตัวเริ่มเหนียวหนืดและหนักขึ้น
“ตก..ตกลง” ริชาร์ดพูดออกมาอย่างจริงจังอย่างยากลำบากอีกครั้งเพื่อยืนยันคำพูด ตัวของริชาร์ดชุ่มไปด้วยเหงื่อ ริชาร์ดที่เคยเป็นทหารมาก่อนยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นสุด ๆ
คอนราดพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนที่จะทำให้ทั้งห้องกลับมาในสภาพก่อนหน้านั้น
“มันคืออะไร” เรย์ถามออกมาในทันที ดูเหมือนสภาพของเขานั้นดีกว่าริชาร์ดผู้เป็นพี่ชาย
“แค่การกดดันความคิด” คอนราดตอบเสียงห้วน ๆ ก่อนจะถามเรย์กลับไปว่า “ตามที่คุณบอกมาว่าตอนนั้นพ่อกับแม่ของคุณหายตัวไปในรอยแยกมิติ คุณอยากตามหาพวกเขาไหม”
“คุณมีวิธีตามหาพวกท่าน?”
“ไม่ใช่…แต่เป็นคุณ” คอนราดตอบกลับรอคำตอบของเรย์
ทั้งเรย์ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าคอนราดต้องการอะไร
คอนราดเข้ามาที่นี่แล้วก็แสดงพลัง เขาต้องการให้เราสนใจพลังพิเศษ...หรือเขากำลังชักชวนเรา เรย์วิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้า
“สิ่งที่กำลังจะบอกคือ คุณควรเข้าร่วมหน่วยนักล่าความตายของอาณาจักรลัวอาภายใต้การแนะนำของผม” คอนราดบอกจุดประสงค์ของตัวเองให้เรย์
เป็นอย่างที่เขาคิด เรย์รู้สึกใจสั่นเบา ๆ กับคำพูดของคอนราด แต่ก็ยังสงบนิ่งถามอย่างระวัง
“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ว่ามา” คอนราดพูดอย่างใจเย็น
“ทำไมถึงต้องเป็นผม” เรย์ถามคอนราดด้วยสีหน้าจริงจัง เขายังไม่เข้าใจถ้าคิดจากสองครั้งที่คอนราดมาเจอกับเขา แสดงว่าคอนราดเจาะจงมาที่ตนเองตั้งแต่แรก
“เพราะคุณคือคนที่รอดตายจากพวกซอมบี้ ในบรรดาคนเหล่านั้นจะมีบางส่วนที่มีการเปลี่ยนแปลงที่พิเศษ” คอนราดตอบเรย์ด้วยท่าทางปกติ ราวกับพูดสิ่งนี้มาหลายครั้งแล้ว
“หมายถึงแบบคุณ”
“ทั้งใช่และไม่ใช่ แต่พลังของคุณไม่เหมือนผม ซึ่งข้อมูลนี้เป็นความลับ ถ้าคุณตัดสินใจเข้าร่วมก็จะได้รู้เอง” คอนราดไม่รีบรอให้เรย์คิดอย่างใจเย็น
ทางด้านเดียวกันริชาร์ดก็ตามการสนทนาของทั้งสองอยู่ข้างอย่างเงียบ ๆ
เรย์ยังมีอีกหนึ่งคำถามกับคอนราด
“คุณจะได้อะไรจากการช่วยผม คุณคงไม่ทำเพราะเป็นหน้าที่เฉย ๆ ใช่ไหม”
คอนราดยิ้มออกมา เขาชักจะชอบเด็กหนุ่มคนนี้แล้ว มีทั้งจิตใจที่กล้าจะสู้และยังมีความละเอียดรอบครอบ น่าเสียดายที่ไม่ใช้ผู้ใช้พลังจิต...
“ผมติดหนี้คนหนึ่ง” คอนราดจึงตอบไปตรง ๆ แต่เรย์ก็ยังไม่เข้าใจว่า คอนราดติดหนี้คนอื่นแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา
หลังจากเห็นสีหน้าครุ่นคิดของเรย์ คอนราดจึงกล่าวคำแนะนำสั้น ๆ ว่า “ผมจะแนะนำคุณให้กับใครคนหนึ่ง ซึ่งนั้นถือเป็นการช่วยผมในการใช้หนี้ แน่นอนว่าคุณจะได้ความแข็งแกร่งที่จะช่วยในการตามหาพ่อกับแม่ของคุณเป็นการแลกเปลี่ยน”
ทำไมตัวของเราถึงมีค่าพอให้ใช้หนี้เพียงแค่แนะนำให้กับคนผู้นั้น? แต่ข้อเสนอของเขาที่จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นก็น่าสนใจ อีกอย่างดูเหมือนเขาจะไม่ได้ปกปิดอะไร หวังว่าเขาจะพูดความจริง
เรย์ตัดสินใจอย่างเงียบ ๆ ภายในใจ
ริชาร์ดต้องการจะพูดบางอย่างแต่ก็เลือกจะเงียบลงไป เขารู้ว่าน้องชายของตัวเองนั้นไม่เหมือนใคร ถ้าเรย์คิดจะทำอะไรแล้วก็จะทำให้ถึงที่สุด ซึ่งที่จริงริชาร์ดก็ไม่มีเหตุผลในการห้ามเรย์ด้วย
“ผมตกลง ขอแค่แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นก็เพียงพอ แต่ผมจะไม่ทำอะไรที่ขัดต่อความรู้สึกของตัวเองเด็ดขาด” เรย์ตอบไปอย่างแน่วแน่
คอนราดได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร ก่อนจะลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “ด้วยความยินดี วันนี้คงไม่เหมาะที่จะไปรายงานตัว ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน จะมีคนโทรมาบอกที่อยู่กับคุณในตอนเช้า”
หลังคอนราดกลับไป เรย์ก็ถามริชาร์ดถึงการตัดสินใจของตัวเองทันที แน่นอนว่าริชาร์ดตอบไปตามตรง
“บางทีการเข้าร่วมกับหน่วยงานนักล่าความตายอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ เพราะถ้าเกิดอะไรวุ่นวายขึ้นมากลุ่มบริษัทเคลินเนีย กรุ๊ป คงไม่สนใจชีวิตของชาวเมืองเรซีและพวกเรา คนพวกนี้สนใจแต่ผลประโยชน์เท่านั้น”
“ก็หวังว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่อีก โดยเฉพาะซอมบี้พวกนั้น”
เรย์ตัดสินใจแล้วว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นและถ้าเจอกับซอมบี้จะไม่ทำเพียงวิ่งหนีเหมือนกับครั้งที่แล้วอีก
...
ยามกลางคืนมาเยือนเมืองเรซี
เมฆฝนขนาดใหญ่ที่เคลื่อนตัวมาในความมืด ความชื้นรอบตัวเมืองพุ่งสูงขึ้นกว่า 90% เสียงสายฟ้าร้องคำรามตัดผ่านเมฆดำราวกับมังกรพิโรธอยู่ภายในก้อนเมฆหนาทึบ ทั้งหมดเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฝนกำลังจะตกหนักถล่มเมืองเรซีแห่งนี้
หลายครอบครัวต่างพากันหยุดพักเก็บของหลบอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่นของตนเองและไม่นานเม็ดฝนที่เย็นยะเยือกก็โปรยปรายลงมา ก่อนจะเพิ่มระดับความแรงในเวลาไม่นาน
คอนราดที่กำลังนั่งอยู่ภายในห้องทำงานตามปกติ จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ สายตามองสายฝนนอกหน้าต่าง ก่อนจะกล้มหน้าจัดการเอกสารที่กองสุมอยู่เบื้องหน้าอย่างจำใจ
ในตอนนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อนเปิดประตูพรวดเข้ามา
“หัวหน้าเกิดรอยแยกมิติในพื้นที่รับผิดชอบของเราอีกแล้ว พิกัดคือแถวนี้”
“นี่มัน..เป็นไปได้ยังไง” คอนราดมองไปที่พิกัดก็รีบลุกออกจากห้องทำงานในทันที
...
หลังจากสายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างรุนแรง เรย์ที่อยู่ภายในห้องนอนของตนได้หยุดคิดถึงเรื่องน่าปวดหัวต่าง ๆ ตัดสินใจทิ้งตัวลงนอนพักผ่อนพยายามสงบใจ เพราะเช้าวันพรุ่งนี้ชายหนุ่มจะได้เข้าร่วมกับหน่วยนักล่าความตาย
ความรู้สึกนี่มัน...
แต่พอเรย์หลับตาไปได้ชั่วครู่ เขากลับรีบลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะบ้านทั้งหลังตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นสภาพทรุดโทรม มีกลิ่นอายที่น่าขนลุกกระจายอยู่ทั่วทั้งห้อง ที่นอนที่ตอนนี้เรย์นอนอยู่กลับกลายเป็นสภาพที่เก่าอย่างช้า ๆ ซึ่งมันคือสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเดียวกับที่เคยเกิดเหมือนกับคืนโศกนาฏกรรมเลือดวันนั้น
ซอมบี้...
