บทที่ 8 ร้ายกาจ!
ดาวเคราะห์หลานเจียงอยู่ในระบบเต๋อหลุนซึ่งใหญ่กว่าระบบสุริยะ เต๋อหลุนมีดาวเคราะห์ 33 ดวงที่โคจรรอบมัน และมี 4 ดวงเป็นดาวเคราะห์ที่มีสิ่งมีชีวิต
รวมถึงหลานเจียง ไห่หยาน จิงผิงซึ่งมีผู้คนอาศัยอยู่ มีดาวเคราะห์ดวงเล็ก ๆ อีกดวงที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายและนั่นคือหนานเฟิง
ไม่มีมหาสมุทรขนาดใหญ่บนหนานเฟิง แต่มีทะเลเกลือและน้ำจืดกระจัดกระจายไปทั่วพื้นผิวของดาว ส่วนพื้นที่ที่เหลือเป็นดิน
ดาวเคราะห์ไม่ใหญ่และมีขนาดเพียงครึ่งเดียวของโลก สัตว์ดุร้ายทุกชนิดอาศัยอยู่บนนั้น มันเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ที่ค่อนข้างดี ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้หลายคนของหลานเจียง ไห่หยาน และจิงผิง จะไปที่นั่นเพื่อล่าสัตว์มาขาย
คราวนี้ นักเรียนมัธยมทุกคนต้องสอบที่ดาวดวงนี้ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเหตุการณ์สำคัญของระบบเต๋อหลุน และคนที่โดดเด่นจากการสอบนี้ อาจสามารถเข้าเรียนในสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างมหาวิทยาลัยสหพันธ์ได้
นี่จะเป็นเกียรติแก่ระบบเต๋อหลุนทั้งหมด ดังนั้นจึงควรกระตุ้นความสนใจของทุกฝ่าย
สำหรับลู่เจ๋อ ถ้าเขายังสามารถไปล่าสัตว์ที่ทุ่งหญ้าแปลก ๆ ได้ เขาจะต้องทำงานหนัก ไม่งั้นด้วยความสามารถของเขาเขาควรปล่อยวางเรื่องนี้ซะ
น่าเสียดาย หลังจากที่เขาเสียชีวิตในทุ่งหญ้าเมื่อคืนนี้ เขาก็ไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีกไม่ว่าเขาจะทำยังไง เขาศึกษาพื้นที่เล็ก ๆ ในจิตใจของเขาอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบอะไร
สุดท้ายเขาก็คิดว่ามันเป็นโบนัสเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อเขาข้ามมาครั้งแรก
ไม่ช้าชั้นเรียนก็เริ่ม ชั้นเรียนของโรงเรียนมัธยมในยุคนี้ก็เหมือนกับสายวิทย์และสายศิลป์บนโลก แต่แยกเป็นวิชาการและศิลปะการต่อสู้ หากคุณมุ่งความสนใจไปที่ศิลปะการต่อสู้ โรงเรียนจะไม่มีข้อกำหนดที่สูงสำหรับชั้นเรียนวิชาการของคุณ ลู่เจ๋อคนเดิมที่บ้าการต่อสู้ได้เลือกสายศิลปะการต่อสู้
ช่วงเช้าเป็นคาบวิชาการ และช่วงบ่ายเป็นคาบศิลปะการต่อสู้
ที่สนามฝึกขนาดใหญ่ นักเรียนปี 3 ทุกคนล้วนมุ่งความสนใจไปที่การฝึกฝน
มีเวลาเพียงหนึ่งเดือนก่อนสอบปลายภาค
“เจ๋อ ไปฝึกกันไหม” หลี่เอ้อร์เกากระตือรือร้น
“โอเค” ลู่เจ๋อยิ้มและพยักหน้า ทักษะของเขาจำเป็นต้องปรับปรุงอีกเยอะ
เมื่อคืนเขาเพิ่งตีกระต่ายและเกือบตายในนัดหนึ่งต่อหนึ่ง ถ้านี่คือเกม เขาก็เกือบจะถูกมอนสเตอร์ป่าเลเวล 1 ฆ่าตาย
บ้าไปแล้ว เจ็บตับมาก!
ทั้งสองตั้งท่าของตน หลี่เอ้อร์เกายิ้มและวิ่งขึ้นมา เขาดูเหมือนลิงและว่องไวเหมือนลิง เทคนิคการเคลื่อนไหวพื้นฐานของเขาเกือบจะถึงระดับ ‘มีประสบการณ์’ แล้ว
ความเชี่ยวชาญเทคนิคศิลปะการต่อสู้แบ่งออกเป็น เริ่มต้น คุ้นเคย มีประสบการณ์ สำเร็จ และสมบูรณ์แบบ
เทคนิคการท่าเท้าพื้นฐานของนักเรียนส่วนใหญ่เพิ่งอยู่ในขั้นคุ้นเคย เทคนิคการเคลื่อนไหวของเขาในตอนเช้าก่อนจะสู้กับลู่หลี่ก็อยู่ในระดับนี้ ลู่หลี่อายุน้อยกว่าเขา 1 ปี แต่ความเชี่ยวชาญของเธออยู่ในขั้นมีประสบการณ์แล้ว
บางทีหลังจากหลอมรวมความทรงจำ รากฐานของเขาก็เปลี่ยนไป พรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของลู่เจ๋อพัฒนาขึ้นมาก ไม่งั้นเขาคงไม่ได้พัฒนาถึงขั้นมีประสบการณ์หลังจากถูกเฆี่ยนตีไป 1 รอบ
เทคนิคท่าเท้าพื้นฐาน ความเชี่ยวชาญที่เกือบจะถึงระดับมีประสบการณ์คือความภาคภูมิใจของหลี่เอ้อร์เกา เขาคิดว่านี่เป็นสิ่งที่มาชดเชยรูปลักษณ์ของเขา ยังไงซะนักเรียนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เก่งเท่าเขาในแง่ของเทคนิคท่าเท้า นั่นรวมถึงลู่เจ๋อด้วย
แต่ลู่เจ๋อไม่ใช่ลู่เจ๋อคนเดิมอีกต่อไป
เขามองไปที่หมัดของหลี่เอ้อร์เกาที่ตรงมายังหน้าอกของเขา และหลบมันได้ง่าย ๆ ในขณะที่เหวี่ยงแขนปล่อยหมัดกระทบหน้าอกของหลี่เอ้อร์เกา ทำให้เขาเซถอยหลังไป 2-3 ก้าว
หลี่เอ้อร์เกาลูบหน้าอกอย่างเจ็บปวดแล้วมองลู่เจ๋อด้วยความตกใจ “ลู่เจ๋อ นายเทคยารึเปล่า? นายหลบมันได้ยังไง”
ระดับการบำเพ็ญของหลี่เอ้อร์เกาก็เป็นนักรบป้องกันตัวระดับ 4 เช่นกัน แต่ระดับ 4 ธรรมดาไม่สามารถเอาชนะเขาได้เนื่องจากเทคนิคการท่าเท้าที่เขามี
หลู่เจ๋อยิ้ม “ช่วยไม่ได้ ก็ฉันมีน้องสาวอัจฉริยะที่ช่วยฉันฝึก การปรับปรุงของฉันเลยเป็นไปอย่างรวดเร็ว”
หลู่เจ๋อไม่มีทางบอกหลี่เอ้อร์เกาถึงวิธีที่เขาแข็งแกร่งขึ้น
หลี่เอ้อร์เกาได้ยิน ดวงตาของเขาเป็นสีเขียวด้วยความอิจฉา เขากัดฟันและยกนิ้วกลาง “สัด! ไปตายซะ!”
หลู่เจ๋อยิ้มและถามว่า “นายอยากฝึกต่อไหม”
หลี่เอ้อร์เกากัดฟัน "ต่อ!"
ดวงตาของหลู่เจ๋อเป็นประกายขณะที่เขาพยักหน้า เมื่อเขาถูกลู่หลี่ทุบตีเทคนิคท่าเท้าของเขาก็พัฒนาขึ้น แต่เทคนิคหมัดของเขาไม่ได้ดีขึ้นเลย ท้ายที่สุด เขาไม่สามารถโต้กลับได้
คราวนี้เขาสามารถฝึกเทคนิกหมัดได้แล้ว
เทคนิคหมัดของหลู่เจ๋อและหลี่เอ้อร์เกานั้นเท่ากัน พวกเขาเพิ่งมาถึงระดับคุ้นเคย พวกเขากำลังแลกหมัดกันเมื่อหลู่เจ๋อใช้เทคนิคท่าเท้าและใช้ศอกกับหมัดโจมตี
แต่ไม่นาน ทักษะหมัดของหลู่เจ๋อก็ไหลลื่นขึ้นเรื่อย ๆ หมัดของเขาก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ หลี่เอ้อร์เกาก็ค่อย ๆ ตามหลู่เจ๋อไม่ทัน เขาถูกต่อยเข้าที่อกและล้มลงกับพื้น
"นายโอเคไหม?" หลู่เจ๋อถาม
"ฉันโอเค" หลี่เอ้อร์เกาเริ่มสงสัยชีวิต ความคืบหน้านี้เร็วเกินไป นี่มันไม่ยุติธรรมเลย
ตอนนี้ความมั่นใจของเขาหมดลงหลังจากสู้จบ
“เจ๋อ นายเทคยาจริง ๆ ใช่ไหม”
หลู่เจ๋อมองสีหน้าเหมือนคนท้องผูกของหลี่เอ้อร์เกาและตบไหล่เขา
บอกตรง ๆ เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ ความสามารถในการต่อสู้ของเขาดีกว่าลู่หลี่แล้ว เธอใช้กำลังมากขึ้นเรื่อย ๆ ในการตีเขาตอนเช้าเพราะเธออิจฉา
“ต่อไหม” หลู่เจ๋อถาม
เขาสัมผัสได้ว่าวิธีที่เขาชกออกไปเปลี่ยนไปในการต่อสู้ครั้งนี้ พลังจิตของเขาดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น เขาค้นพบวิธีที่เหมาะกับเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว
ยังไงซะ ศิลปะการต่อสู้พื้นฐานนี้ก็เน้นไปที่การออกกำลังกาย
“ไม่ ไม่แล้ว นายต้องการต่อยฉันให้ตายและสืบทอดแอนท์กรุ๊ปใช่ไหม ร้ายกาจ บอกเลยว่าไม่มีทาง!” หลี่เอ้อร์เกาส่ายหัว
มุมปากของหลู่เจ๋อกระตุก แอนท์กรุ๊ปยังอยู่ไหม? เหล่าหม่าต้องเป็นปลื้มแน่ ๆ
(TL: มรดกแอนท์ ล้อเลียน แอนท์กรุ๊ป (Ant Group) ของแจ็คหม่า ส่วนเหล่าหม่าก็คือแจ็คหม่า)
แต่เนื่องจากหลี่เอ้อร์เกาไม่ต้องการต่อสู้ ลู่เจ๋อทำได้เพียงฝึกฝนตัวเองและพยายามปรับปรุง
เทคนิคหมัดของเขายังไม่ถึงระดับมีประสบการณ์ แต่ดีกว่าเมื่อก่อนมาก ด้วยเทคนิคท่าเท้าและระดับการบำเพ็ญของเขาที่พัฒนาขึ้น ลู่เจ๋อรู้สึกว่าเขาสามารถเอาชนะตัวเองคนเมื่อวาน 10 คนได้
การพัฒนานี้เร็วเกินไป
ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักการฝึกฝน ความรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้น่าหลงใหล
คาบศิลปะการต่อสู้หยุดเวลา 16.30 น. นั่นคือเวลาเลิกเรียนของวันนี้ และการบ้านที่นี่ก็น้อยกว่าบนโลกมาก
ฉันบอกได้เพียงว่าโรงเรียนที่นี่มีมโนธรรม!
ลู่เจ๋อคิดถึงกระเป๋านักเรียนหนัก 10 กก. ในชีวิตก่อน ดวงตาของเขาก็ชื้นเล็กน้อย
-----------------------------------
