บทที่ 14 วิธีการป้องกันหอกไม้ไผ่ 

บทที่ 14 วิธีการป้องกันหอกไม้ไผ่

เมื่อพบว่า ฉางหนิง มองตัวเองด้วยสายตากระตือรือร้น มู่เฟิง รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“หลี่หู  ปลาถูกแบ่งให้กับคนในเผ่าแล้วหรือยัง”

“หา?” หลี่หู เอง ก็เพิ่งหายจากอาการช็อคเช่นกัน เขาวางโล่หญ้า ลงแล้วพูดว่า

“อาหารทั้งหมดถูกมอบให้กับเว่ยหยาง เขาจะเป็นคนแบ่งเอง!”

“อืม ถ้าอย่างนั้นท่านไปดูสักหน่อย ปลาที่เหลือทำความสะอาดเครื่องในและขอดเกล็ดภายนอกแล้วใช้เกลือป่นทาเอาไว้จากนั้นตากแดดให้แห้ง!”

“แต่ว่า..” หลี่หูมองไปที่ ฉางหนิงแวบหนึ่ง กล่าวยังลังเลว่า

“เกลือของพวกเรามีไม่มากแล้ว!”

“นี่…” มู่เฟิง ไม่แปลกใจแม้แต่น้อยและหันไปมอง ฉางหนิง  ฉางหนิง รีบตอบสนองทันทีใบหน้าที่งดงามยิ้มและพูดออกมาว่า

“หากพวกเจ้ารอได้ ข้าจะให้คนในเผ่าเอาเกลือมาให้พวกเจ้าดีหรือไม่”

มู่เฟิง พยักหน้าเขารอประโยคนี้ของนางอยู่

“แต่การใช้เกลือทาลงบนปลามีประโยชน์อย่างไร?” ฉางหนิง ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“การใช้เกลือทาลงบนตัวปลาจะช่วยป้องกันเนื้อปลาจากการเน่าเสียได้!”  มู่เฟิงอธิบาย

“นอกจากเนื้อปลาแล้วยังใช้ได้กับเนื้ออื่นๆเช่นกัน แต่ในวันที่อากาศหนาวเนื้อที่ถูกเก็บไว้จะยืดอายุการใช้งานได้นานขึ้นแต่ถ้าอากาศร้อนเวลาเน่าเปื่อยก็จะสั้นลงมา!”

ฉางหนิง ประหลาดใจอีกครั้งดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสงสัย

“เจ้ารู้มากขนาดนี้ได้อย่างไร หัวหน้าเผ่าคนก่อนสอนเจ้าหรือ”

มู่เฟิง ไม่ได้ตอบแต่พูดเรื่องอื่นแทน “นอกจากเกลือแล้วยังมีขนสัตว์ที่เจ้าสัญญากับพวกเราด้วย!”

ฉางหนิง นึกขึ้นได้ว่าคำถามที่ตนเองถามนั้นไม่เหมาะสมนางโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อขอโทษจากนั้นจึงเอ่ยว่า

“ยกโทษให้กับข้าที่พูดจาล่วงเกินเจ้า!ได้โปรดวางใจเถอะขนสัตว์และเกลือข้าจะให้คนส่งมาเมื่อข้ากลับไปที่เผ่าและข้าจะทำตามคำมั่นสัญญาคือการมอบมังกรดินนี้ให้กับเจ้า!”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งดวงตาของ ฉางหนิง ก็เป็นประกายอีกครั้ง

“เพียงแต่ข้ามีคำขออยากจะพูดให้ท่านฟัง!”

“คำขออะไร?”

“ข้าต้องการให้เจ้านำเผ่าของเจ้าไปรวมกับเผ่าของข้า” ใบหน้าของ ฉางหนิง เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและจริงใจดวงตากลมโตสีดำขลับจ้องมองไปที่ มู่เฟิง

“หา?”หลี่หูมองไปที่ มู่เฟิง อย่างประหม่า

“ไม่จำเป็น!” มู่เฟิงปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว

“แม้ว่าเผ่าต้าเจียงของเราจะมีขนาดเล็กแต่ก็เป็นเผ่าอิสระ”

“แต่พวกเจ้าไม่มีแม้แต่สัญลักษณ์ของตัวเอง!” ฉางหนิง กล่าว

อย่างร้อนรน

“หากพวกเจ้าเข้าร่วมกับเผ่าวิหคเขียว พวกเจ้าสามารถมีสัญลักษณ์ได้ทันที คนในเผ่าก็จะได้รับอาหารเพิ่มและความปลอดภัยก็มากขึ้น!”

สมแล้วที่นางเป็นองค์หญิงของชนเผ่าใหญ่ แม้ว่านางจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของเผ่าต้าเจียง แต่ปัญหาที่นางกล่าวออกมานั้นเป็นพื้นฐานของเผ่าพันธุ์เล็กๆอย่างต้าเจียงต้องประสบพบเจอ!

“ไม่เป็นไร อีกไม่นานพวกเราจะมีสิ่งเหล่านั้น!” มู่เฟิงพูดเสียงเรียบ “เผ่าต้าเจียง เป็นเผ่าอิสระเรื่องนี้ไม่เปลี่ยนแปลง!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทีของ มู่เฟิง ฉางหนิง ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและยังรู้สึกโกรธเคืองกับ มู่เฟิง ที่ไม่รู้อะไรดีหรือไม่ดี แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังพูดอย่างสงบว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าจะกลับไปให้คนของเผ่านำของมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้!” พูดจบ ฉางหนิง ก็ลุกขึ้นและเดินจากไป ก่อนที่นางจะเดินต่อนางหยุดชั่วคราวและเอ่ยว่า

“แต่เผาของข้านั้นอยู่ไกลจากที่นี่มาก รอข้ากลับไปและส่งคนมาอย่างน้อยต้องใช้เวลา 7 วัน!”

มู่เฟิง พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่เป็นไรพวกเรารอได้!”

ฉางหนิง ตกตะลึงชั่วครู่ หันกลับไปมอง มู่เฟิง ดวงตาคู่งามมีทั้งความผิดหวังและความอยากรู้อยากเห็นแฝงไว้ด้วยความหมายที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก แต่นางก็ทำเพียงได้แค่นี้ หลังจากนั้นนางก็เรียกคนของนางจากไป

“มู่เฟิง!”  หลี่หูพูดอย่างประหม่าว่า

“พวกเขาจะไม่กลับมาปล้นเราใช่ไหม?”

“ไม่! ท่านไม่ได้ยินเหรอว่าอากู่ลี่ไม่ชอบเผ่าของเรา!” มู่เฟิง ยิ้มและสายหัว

“แต่สาวน้อยคนนี้…” หลี่หู คุณคิดอยู่สักครู่ก่อนจะพูดออกมา

“มาโด้ของเผ่าวิหคเขียว เชิญพวกเราเข้าร่วมเผ่า ถ้าพวกเราปฏิเสธละก็…”

มู่เฟิง ชะงักเล็กน้อย “เจ้าพูดถูก เราควรจะเผื่อไว้!”

“อะไรนะ?” หลี่หู ฟังไม่ถนัด

“ไม่มีอะไร!ดูเหมือนว่าข้าจำเป็นจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม!”เมื่อพูดเช่นนั้น มู่เฟิง ก็หันหน้าไปมองหลี่หูและบอกว่า

“เรียกคนมาหาข้า 20 คน”

“เรียกมาทำอะไร?” หลี่หูถามด้วยความแปลกใจ

“ขุดบ่อเพื่อเอาน้ำ!” มู่เฟิง กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ขุดบ่อ? เอาน้ำ?” หลี่หูตกตะลึง

“เพียงแค่ข้ามภูเขาไปก็มีแม่น้ำสายหนึ่งอยู่แล้วทำไมพวกเรายังต้องทำอะไรเช่นนี้อีก?”

มู่เฟิง ส่ายหัว “มันไกลเกินไปและไม่สะดวก นอกจากนี้พวกเขายังต้องนำมีดกระดูกและสิ่งอื่นๆที่สามารถขุดดินได้มาด้วย” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้จากนั้นก็พูดว่า

“เอาล่ะไปเรียกคนมาก่อนเถอะค่อยว่ากัน!”

“อุกะอุกะ!”หลี่หูรีบเดินจากไป  มู่เฟิง จึงติดต่อกับระบบโดยตรง

“ระบบส่งภารกิจ!”

แจ้งเตือนจากระบบ:

ภารกิจที่ 1  ช่วยให้เผ่าผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากและประสบความสำเร็จ  300 คะแนน

ภารกิจที่ 2   แก้ปัญหาการอยู่รอดของชนเผ่า  500 คะแนน

ภารกิจที่ 3    สร้างขวัญและกำลังใจให้เผ่าเสร็จสมบูรณ์  200 คะแนน

คะแนนความสำเร็จของคุณในตอนนี้คือ :  500 คะแนน!

มู่เฟิง รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเขารีบถามระบบต่อ “สามารถใช้คะแนนเหล่านี้แลกเป็นพลั่วหรือจอบได้หรือไม่?”

ระบบเด้งเปลี่ยนหน้าจอทันที: แลกพลั่ว ใช้ 50 คะแนน

มู่เฟิง คิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“งั้นแลกมา 6 เล่มก็แล้วกัน!”

จากนั้นก็มีข้อความนั้นๆปรากฏขึ้นด้านใต้ว่า

“ขีดจํากัดการแรก: 3 เล่ม!”

“เวรเอ๊ย ไม่จริงใช่ไหม!”  มู่เฟิงอดที่จะบ่นไม่ได้

“ระบบห่าเหวอะไรกันทำไมถึงต้องจำกัดจำนวน!”

ระบบไม่สนใจและกล่าวต่อ “คุณแน่ใจหรือไม่ว่าจะใช้คะแนน 100 คะแนนเพื่อแลกรั่ว 2 เล่ม!”

“แน่ใจ!” มู่เฟิง รู้สึกหงุดหงิด จากนั้นเขาก็รอสักพักแล้วพูดว่า

“อย่าบอกนะว่าข้าไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้อีก?”

ระบบเตือนอีกครั้งว่า “ระบบเป็นเพียงความช่วยเหลือเบื้องต้นเท่านั้นไม่สามารถทำให้คุณได้เปรียบมากกว่าในยุคปัจจุบันแน่นอนว่ายกเว้นข้อได้เปรียบที่คุณสร้างด้วยตัวคุณเอง!”

“เห*ย@!”