ตอนที่ 34 วิธีฝึกสุนัขของคุณ!
กลายเป็นว่าวิลล์คิดมากเกินไปจริงๆ...
“รีบมอบสมบัติมาเถอะนะ ถุงมือของนายนั้นสะดวกดีจริงๆ ทำไมไม่ให้มันเป็นโบนัสกับฉันเลยล่ะ~”
นามิมองไปที่วิลล์ด้วยความเขินอาย แต่ในขณะเดียวกันเธอก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงความฝันของตัวเองที่จะได้ขโมยสมบัติด้วยถุงมือทองคำของตัวเองในหัว
วิลล์มองนามิด้วยใบหน้าเคร่งขรึม จากนั้นจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
“เรามารักษาสัญญาที่เราสัญญากันไว้ก่อนดีกว่าไหม”
นามิหน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นก็เอนตัวเข้ามากระซิบข้างหูของเขาว่า “อันที่จริง ชุดสีดำนั่นมันไม่ใช้ชุดที่ดีที่สุดหรอกนะ แต่มีอย่างอื่นที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่านั้นซะอีก~”
วิลล์ตาเป็นประกายและเขาก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว!
"ถ้านายให้ยืมถุงมือทองคำของนายให้ฉันเล่นสักสองวันล่ะก็..."
เมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอที่อยู่ข้างหู วิลล์ก็รู้สึกตื่นเต้นมากแต่ทันทีที่เขาได้ยินว่านามิยังคงคิดเรื่องถุงมืออินฟินิตี้ของเขาอยู่ เขาก็กลับมารู้สึกตัวในทันที
ลืมเรื่องที่ว่าเขาจะเต็มใจให้นามิยืมหรือเปล่าไปก่อนเลย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถอดมันออกเว้นแต่เขาจะตัดมือขวาออก!
และด้วยนิสัยของนามิคำว่า ยืม มันออกเสียงว่า ให้ นะสิ
นามิเคยคืนของที่เธอยืมไปเมื่อไหร่กัน!
“ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอยืมมันหรอกนะ แต่ฉันถอดถุงมือนี้ออกไม่ได้ตั้งแต่ตอนที่ฉันสวมมันแล้วล่ะ ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็มาลองดูสิ”
วิลล์พูดขณะเรียกถุงมืออินฟินิตี้ออกมา
แค่ได้รู้เรื่องของมันก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเจ้านี่หนะมีค่ามหาศาล!
นามิเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างและถามว่า "ถ้าฉันถอดมันออกมาได้ นายจะให้ถุงมือทองคำนั่นกับฉันใช่ไหม"
"เฮ้อ~ ก็ได้ ถ้าเธอถอดมันออกได้ฉันจะให้เธอก็แล้วกัน"
วิลล์ทำอะไรไม่ถูก
“นายอย่าออกแรงต้านเชียวล่ะ!” นามิมองเขาอย่างสงสัย
“ฉันไม่ออกแรงต้านหรอกน่า เธอลองดูสิ...”
วิลล์ยื่นมือขวาออกมา แต่บทสนทนานี้มันฟังดูแปลกๆ...
นามิไม่ได้พูดอะไรและเริ่มดึงถุงมือออกมันจะไปมีอุปกรณ์ที่ถอดไม่ได้ได้ยังไงกัน?
แต่ว่า ห้านาทีผ่านไป...
นามิเริ่มหงุดหงิดมากที่ไม่สามารถขยับถุงมืออินฟินิตี้ได้เลยซักนิด
ผ่านไปอีก 5 นาที...
นามิหยิบเครื่องมือทั้งหมดที่เธอหาได้ออกมาและเริ่มงัด ทุบ และอื่นๆ!
ถุงมืออินฟินิตี้ ซึ่งทำมาจากวัสดุหายากและถูกนามิผู้บ้าคลั่งทุบตีหลายต่อหลายครั้งไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย!
สุดท้ายนามิที่ตากลายเป็นสีแดงก็ถือมีดเล่มใหญ่และพูดเบาๆ กับวิลล์ที่กำลังหวาดกลัวว่า “อย่ากังวลไปเลย มันไม่เจ็บหรอก”
วิลล์รีบแก้มัดเชือกทันที
เขาจะทิ้งพลังราชานี้ได้ยังไงกัน!
“อย่าวิ่งนะ มันแปปเดียวเท่านั้นแหละน่า!”
“ไม่วิ่งก็โง่แล้ว! ใจเย็นๆก่อนนะ นามิ!”
นามิไล่ตามวิลล์ด้วยมีดเล่มใหญ่ในมือ และดูเหมือนว่าเธอกำลังฉวยโอกาสนี้แก้แค้นสิ่งที่เขาบังเอิญเห็นก่อนหน้านี้ไปในตัว
ในที่สุด วิลล์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะใช้ไพ่ตายของเขาซะแล้ว!
สุนัขนั้นไล่ตามจานร่อน...
วิลล์หยิบสร้อยคอเพชรจากถุงมืออินฟินิตี้ของเขาแล้วโยนมันทิ้งไปทันที!
เมื่อนามิเห็นแสงวาบในดวงตาของเธอ นามิก็โยนมีดขนาดใหญ่ในมือของเธอทิ้งและรีบจับเพชรพร้อมกับหมุนตัวเป็นเกลียว 720 องศากลางอากาศ
เมื่อนามิสวมสร้อยคอเพชรที่คอของเธอเสร็จ เธอก็มองมาที่วิลล์ทันทีด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นอีกครั้ง
เอาล่ะ มาฝึกกันเถอะ!
ในตอนนี้ วิลล์กับนามิคนหนึ่งกำลังขว้างสมบัติไปทุกที่ และอีกคนก็วิ่งไปรอบๆ ไล่ตามเขาด้วยดวงตาสีแดง
“ดูสมบัตินี่สิ!”
"ฉันเลือกแก!"
หลังจากการขว้างครั้งสุดท้าย นามิผู้ซึ่งถือสมบัติไว้จนเต็มมือก็จับมันด้วยปากของเธออย่างง่ายดาย
จากนั้นวิลล์ก็กางมือออกโดยไม่พูดอะไรและพูดออกมาว่า
"คราวนี้ทำได้แล้วจริงๆ!"
นามิยิ้มอย่างพึงพอใจขณะที่เธอมองดูตัวเองที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ห้อยอยู่ทั่วร่างกายและกองสมบัติทองคำที่อยู่ไม่ไกลขณะที่เธอปล่อยสิ่งของในปากของเธอ
ในเวลานี้เอง จู่ๆวิลล์ก็ลูบคางและคิดว่าจะทดสอบผลการฝึกดีหรือไม่
ดังนั้น...
“หือ? ยังมีอีกเหรอ?”
โว้ว!
นามิกัดสิ่งสุดท้ายที่วิลล์ขว้างออกมาด้วยความยากระดับ 9.9
"ฮึ่ม~"
แต่ในขณะที่เธอมองดูวิลล์อย่างภาคภูมิใจ เธอก็สังเกตเห็นว่าทั้งวิลล์และโคบี้กำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและน้ำตาในดวงตาของพวกเขา
เอ๊ะ? นี่มันอะไรกัน?
นามิทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในมืออย่างสับสน จากนั้นจึงเอาสิ่งที่อยู่ในปากของเธอ ซึ่งเป็น 'สมบัติ' ชิ้นสุดท้ายที่วิลล์โยนทิ้งมาออกมาดู
"นี่มันอะไร!?"
“สมบัติงั้นเหรอ?”
“พวกนายสองคนตายแน่!”
ดวงตาของนามิลุกเป็นไฟใส่ทั้งสองคน ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ จากนั้นเมื่อพวกเขาเห็นเธอหักกระดูกชิ้นนั้นออกเป็นสองท่อน เสียงหัวเราะของวิลล์และโคบี้ก็หยุดลงกะทันหัน!
พวกเขามองหน้ากันและราวกับว่าพวกเขาได้อ่านความคิดของกันและกันได้
“มันจบแล้ว ฉันคิดว่าครั้งนี้เราไปยุ่งผิดคนแล้วล่ะ!” วิลล์
“ทำไมต้องรวมผมด้วยเล่า ทำไมผมถึงต้องตายทั้งๆที่เป็นอาจารย์เองที่ทำแบบนี้” โคบี้
“เจ้าลูกศิษย์ นายไปตายก่อนเลยนะ ฉันขอตัวก่อนล่ะ” วิลล์
"..." โคบี้
“นายมีคำสั่งเสียหรือเปล่า” ดวงตาของนามิลุกเป็นไฟขณะที่เธอปรบมือและเดินมาพร้อมกับออร่าน่ากลัว
“รออะไรอยู่เล่า รีบวิ่งเร็ว!”
วิลล์รีบหนีทันทีและเพื่อชีวิตของเขา เขายังเปิดใช้งานความสามารถของผลเนียนนุ่มอีกด้วย
โคบี้ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น เพราะเขายังเด็กและช้ากว่าวิลล์ไปเพียงก้าวเดียวที่จะหลบหนีและถูกนามิจับได้โดยตรง
“หัวเราะงั้นเหรอ ตลกมากใช่ไหม!”
“อ๊ะ! ผมไม่เกี่ยวนะ!”
“ก่อนอื่นฉันจะฆ่านายลูกศิษย์ของเขา จากนั้นฉันจะไปหาอาจารย์ของนายเพื่อชำระหนี้! แบม แบม แบม...!”
และในตอนนี้พื้นที่นี้ก็เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง คำราม อ้อนวอนขอความเมตตา และ....เสียงแตก
.....
หนึ่งชั่วโมงต่อมา วิลล์และโคบี้ซึ่งกำลังอับอายขายหน้าถูกมัดไว้กับเสาห้อยอยู่ใต้ดวงอาทิตย์...
“อาจารย์ครับ ผมหิวน้ำ…ผมหิวน้ำ…ผมเจ็บจังเลย…” โคบี้พูดอย่างเศร้าสร้อย จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเขาเลือกทางผิด
วิลล์มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง และหลังจากแน่ใจแล้วว่านามิกลับไปที่ห้องของเธอแล้วและไม่สนใจพวกเขาที่นี่ เขาก็แก้เชือกจากนั้นจึงนำน้ำและอาหารไปให้โคบี้
“รีบกินเร็วเข้า ถ้าแม่มดออกมาเห็นล่ะก็เราจบเห่แน่!” วิลล์รู้สึกโครตกังวล
และโคบี้ก็ซึ้งใจมาก!
“อาจารย์~~~”
"ความรักของอาจารย์และลูกศิษย์นี่ช่างยิ่งใหญ่~" แม่มดนามิมองพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“ฉันไม่เกี่ยวนะ เขาเป็นคนทำทั้งหมดเลย!”
โคบี้มองดูเชือกที่หลุดออกจากตัวเขาและวิลล์ที่มัดตัวเองแน่นอีกครั้ง...
คุณเป็นอาจารย์ประสาอะไรกัน!
เอาความรู้สึกของผมคืนมาเลยนะ! เจ้าบ้า!
