ตอนที่ 24 พบกับคนรู้จักอีกครั้ง
ปัญหาของหมู่บ้านโคโคยาชิก็ได้รับการแก้ไขแล้ว และหอการค้าบลูเบิร์ดก็ดูเหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
สิ่งเหล่านี้ทำให้วิลล์และนามิไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลอีกต่อไป
ส่วนสโมคเกอร์ที่วิ่งไปทั่วอีสต์บลูเพื่อตามหาพวกเขาก็ปล่อยให้เขาวิ่งต่อไปโดยไม่ต้องกังวลอะไร
“ในเมื่อรู้สถานการณ์กันแล้ว เราจะไปที่อาณาจักรโกอากันก่อน”
เนื่องจากพวกเขามีนามิอยู่บนเรือแล้ว ดังนั้นโคบี้ที่เป็นต้นหนเรือจำเป็นก็ไม่ต้องทำงานนี้อีกต่อไป แต่งานช่างซ่อมบำรุงมันคงจะเหมาะกับเขามากกว่า
“อาณาจักรโกอางั้นเหรอ มันต้องมีสายของทหารเรืออยู่ที่นั่นเยอะแน่ นายแน่ใจนะ?” นามิรู้สึกประหลาดใจ
“ฉันยังมีเงินอีกหลายสิบล้านเบรีอยู่ที่เฒ่าจอห์นและฉันก็กินแต่ผลไม้มาตั้งหลายวันจนปากของฉันมีแต่กลิ่นส้มแล้วเนี่ย”
ต้องขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับความกระตือรือร้นของชาวบ้านในหมู่บ้านโคโคยาชิ วิลล์กับนามิจึงได้สัมผัสประสบการณ์การกินส้มจนอ้วกเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย!
แม้แต่นามิที่รักส้มในบ้านเกิดของเธอมากก็ยังไม่อยากกินมันอีกต่อไป นายคงจะจินตนาการได้แล้วสินะว่ามันแย่ขนาดไหน!
ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามิติในถุงมืออินฟินิตี้ของวิลล์ยังมีผลไม้มากมายจากเกาะสัตว์ดุร้ายที่สามารถแลกเป็นอาหารได้ พวกเขาก็คงจะอดทนไม่ได้นานขนาดนี้หรอก!
แต่ถึงอย่างนั้น วิลล์ก็คิดว่าพอกันที!
เขาอยากกินเนื้อ!
เขาอยากได้เครื่องดื่ม!
เขาอยากช็อปปิ้ง!
หลังจากได้ยินว่าวิลล์ยังมีเงินอีกหลายสิบล้านอยู่กับใครบางคนในอาณาจักรโกอา สายตาของนามิก็เปลี่ยนเป็นสัญลักษณ์เบรีในทันที!
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง กัปตัน!”
“เราจะไปถึงอาณาจักรโกอาให้เร็วที่สุดเลย!”
สาวน้อย เธออย่าตื่นเต้นนักสิ...
วิลล์อยากจะบ่นถึงความหลงใหลเงินสุดขีดของนามิ แต่คิดดูแล้วมันก็ไม่เลวเท่าไหร่นัก รักเงินมันผิดตรงไหนล่ะ?
“โคบี้ ออกเรือกันเถอะ ฉันจะบังคับหางเสือเอง นามิคอยดูทิศทาง”
"เป้าหมายอาณาจักรโกอา ออกเรือได้!"
...
เฒ่าจอห์นรู้สึกทั้งกังวลและตื่นเต้นในหลายวันมานี้
วิลล์ได้ทิ้งสินค้าที่ถูกขโมยไว้ให้เขาเปลี่ยนเป็นเงินทั้งหมดผ่านช่องทางของเขาเองในหลายวันมานี้
แค่เรือโจรสลัดสภาพดีเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็ขายได้เป็นสิบล้านแล้ว!
ค่าหัวทั้งสองเขาก็แลกเป็นเงินทันที เมื่อสโมคเกอร์มาหาเขาพร้อมกับคนของเขา!
รวมเป็นเงินยี่สิบห้าล้านเบรีถ้วน ไม่ขาดไม่เกินซักนิด!
ถูกส่งมาหาเขาทั้งหมด!
กัปตันกองทัพเรือคนใหม่คนนี้มีคุณธรรมอย่างที่ข่าวลือบอกจริงๆด้วย!
ถ้าเป็นทหารเรือคนเก่าหละก็พวกเขายอมจ่ายครึ่งราคาของค่าหัวก็ดีสุดๆแล้ว แต่ถ้าอย่างแย่สุดก็จะจากไปโดยไม่ให้เงินรางวัลสักแดงเดียว!
อยากจะมีชีวิตหรือเงินกันหละ?
ส่วนความตั้งใจของสโมคเกอร์ เฒ่าจอห์นก็รู้ดีอยู่แล้วและเขาก็เลือกทางที่ฉลาดโดยการบอกความจริง วิลล์ได้มอบหมายให้ใครสักคนนำข้อความมาส่งให้เขาเพื่อเตือนว่าอย่าได้โกงส่วนแบ่งไม่ใช่ให้เขาโกหกกองทัพเรือสักหน่อย
นี่ก็ไม่ใช่การผิดสัญญานะเพราะตราบใดที่ยังมีเรือ วิลล์ก็จะไปที่ไหนก็ได้แต่เขาไปไม่ได้!
เขายังมีครอบครัวใหญ่และถ้าเขาต่อต้านกองทัพเรือที่นี่ธุรกิจของเขาก็คงจบลงและถ้าเขาถูกลงโทษอีกครั้งหละก็เขาจะต้องเดือดร้อนแน่
ด้วยความร่วมมือของเฒ่าจอห์นและคนอื่นๆ ที่พูดในสิ่งที่พวกเขาอยากจะพูด สโมคเกอร์จึงต้องทำตามกฎแม้ว่าเขาจะรู้ว่าหัวทั้งสองนั้นถูกวิลล์ฆ่ามาจริงๆก็ตาม
ไม่มีกฎข้อไหนที่คุณต้องมารับเงินรางวัลด้วยตัวเองซะหน่อยหนิ
เฒ่าจอห์นยืนยันว่าวิลล์ทิ้งพวกเขาไว้บนเรือและลืมพาพวกเขาไปด้วย แล้วอย่างนี้เขาจะทำอะไรได้อีกกัน?
ถ้าเขาไม่จ่ายเงินหละก็เจ้าสิ่งที่เรียกว่าค่าหัวนี้ก็คงจะไร้ประโยชน์ในภายหลังแน่!
มันไม่ใช่เงินเขาอยู่แล้ว เขาก็เลยยอมได้!
แต่เขาก็คิดว่ามันอาจจะมีอะไรมากกว่านั้น
แม้ว่าสิ่งที่เฒ่าจอห์นพูดจะเป็นความจริงแต่วิลล์จะพอใจเหรอถ้าเขารู้ว่าความสำเร็จของเขาถูกแลกเป็นเงิน?
ดังนั้นเมื่อเขาออกทะเลอีกครั้งเพื่อค้นหาวิลล์ เขาก็ได้ทิ้งกองเรือพิเศษไว้ซุ่มโจมตีที่นี่
ถ้าเขาเจอได้วิลล์เพียงครั้งเดียวมันจะไม่มีทางที่เขาจะหายตัวไปได้อีก!
ต้องขอบอกเลยว่าแผนของสโมคเกอร์มันบังเอิญไปจับหางเล็กๆของวิลล์ได้จริงๆ...
เพราะสองสามวันต่อมา เรือลำหนึ่งที่ไม่มีธงได้เข้ามาจอดเทียบท่าที่ท่าเรือของอาณาจักรโกอาและชายหญิงคู่หนึ่งก็ก้าวลงมาจากเรือ
วิลล์และนามิในที่สุดก็มาถึงแต่ทำไมมีแค่สองคนน่ะเหรอ...
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่โคบี้ผู้น่าสงสารถูกวิลล์ทิ้งไว้บนเรือเพื่อเฝ้าเรือเป็นการฝึก
โอกาสอันดีที่จะได้อยู่แบบสองต่อสองเช่นนี้ วิลล์ในฐานะผู้เชี่ยวชาญเรื่่อง 18+ จะปล่อยให้มีเด็กมาทำตัวเป็นก้างขวางคอได้ยังไง!
มันไม่ดีเลยสำหรับเด็กน้อยที่จะเรียนรู้เรื่องแบบนั้นเร็วเกินไป!
ใช่แล้ว วิลล์ก็แค่เป็นห่วงเด็กเท่านั้น!
วิลล์ที่ไม่อยากมีก้างขวางคอจึงได้พานามิขึ้นฝั่ง
ทั้งคู่ไม่ได้ปลอมตัวเพราะนามิเธอยังไม่มีค่าหัวส่วนวิลล์ที่มีค่าหัวก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้นัก
เพราะในโปสเตอร์ค่าหัวของเขา เขามีผมสีขาวและตอนนี้ผมของเขาก็เป็นสีดำซึ่งมันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขาอยู่ในร่างมนุษย์เท่านั้น!
ดังนั้นจะไม่มีใครจำเขาได้แน่!
วิลล์ที่คิดว่าไม่มีใครจำเขาได้เดินไปได้เพียงก้าวสองก้าวเท่านั้น จู่ๆ ก็มีเด็กสาวน่ารักปรากฏตัวตรงหน้าเขา และเมื่อเธอได้เห็นความหล่อเหลาของเขา เธอก็รีบวิ่งตรงเข้ามากอดเขาทันที!
"เอ่อ...น้องสาว? เธอเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่นหรือเปล่า?"
วิลล์ก็เขินอายมากกับท่าทางขี้เล่นของนามิ
“พี่ชายบอกว่าจะมาหาฉันตอนกลางคืนหลายวันแล้วนะ ทุกวันฉันเปิดประตูทิ้งไว้แต่พี่ชายก็ไม่ยอมมาสักที วู้ฮู~ ในที่สุดฉันก็พบพี่แล้วฉันจะเข้าใจผิดว่าพี่เป็นคนอื่นได้ยังไง!”
เอิ่มมมมม...
ในที่สุด วิลล์ก็จำได้ว่าเธอคือสาวสวยในตอนนั้นแต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนอื่น!
เพราะหน้านามิเริ่มดูถูกเขามากขึ้นแล้วเนี่ย!
เธอคงคิดว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ที่ชอบเล่นกับอารมณ์ของผู้หญิงไปแล้วแน่ๆ!
เราจะแก้ตัวยังไงดีวะเนี่ย
เขารีบหาทางเอาตัวรอดทันที!
“เอ่อ เธอนั่นเอง...”
“อันที่จริง เธอเข้าใจผิดนะ ฉันพูดว่าจะไปหาเธอทีหลัง ฉันเพิ่งมาถึงที่นี่เองแต่ไม่รู้ทางเลย ฉันเลยจะถามทางจากใครสักคน!”
"ใช่แล้ว!"
“จากนั้นฉันก็เจอที่ที่ฉันหาพอดี ฉันเลยไม่ต้องถามทางเธออีกแล้วไง!”
วิลล์รีบแต่งเรื่องขึ้นมา แต่จากสีหน้าของนามิมันบอกได้เลยว่าเธอไม่เชื่อสักคำ
'ถ้าจะถามทางก็แค่ถามทางสิ ทำไมต้องไปที่บ้านกันด้วย?
นายคิดว่าฉันโง่งั้นเหรอ!
นามิส่งสายตา ไปเถอะ ฉันเข้าใจแล้ว ที่ทำให้วิลล์เข่าแทบทรุด!
“ไม่มีทาง! เห็นได้ชัดว่ามันเป็นรักแรกพบระหว่างฉันกับที่ชายสุดหล่อของฉัน~”
“ตอนนั้นพี่ชายยังถามฉันเลยว่าฉันยังบริ-”
"ฮึม~!"
นามิส่งเสียงฮึมจากนั้นก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่ฟังต่อ
“ไม่ใช่นะ! นามิ ให้ฉันอธิบายก่อนสิ!”
“ฉันถามเธอว่าเธอมีไข้หรือเปล่าต่างหากไม่ใช่เรื่องแบบนั้นนะเข้าใจไหม!”
“เธอเข้าใจผิดไปเองนะ!”
“อย่าไปนะ ปล่อยฉันเถอะนะ!”
