บทที่ 244 วันแห่งการเกิดใหม่
ฉันสะดุ้งถอยหลังจนแทบจะยืนไม่ไหว หายใจถี่ขึ้นจนเริ่มเวียนหัว ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเบลอจนฉันไม่เห็นอะไรยกเว้นพ่อแม่ของฉันซึ่งเป็นภาพเดียวที่ฉันไม่สามารถทนดูได้ แต่ตาของฉันยังคงจับจ้องไปที่ศพของพวกเขาที่ลอยอยู่กลางอากาศโดยมีหนามแหลมสีดำแทงผ่านหลังของพวกเขา แขนและขาของพวกเขาลอยอยู่บนท้องฟ้าอย่างไร้คว...
