ตอนที่ 85+86 จำเป็นสิ

เธออยากร้องตะโกนออกไปตอนที่เธอเจ็บ เธออยากจะร้องไห้ตอนที่เธออารมณ์ไม่ดี

ลู่ชิงสีเป็นสามีของเธอนี่ คงไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเขา

เจียงเหยาตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นทุกข์ น้ำเสียงของเธอออกจะเย่อหยิ่ง ในขณะเดียวกันก็คร่ำครวญ หัวใจของลู่ชิงสีสั่นไหว

“ผมจะตอบแทนจ้าวจวนซ่งแทนคุณเอง”

“เขาถูกจับไปแล้วค่ะ” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก “สภาพก็ไม่ได้ดีอะไรนัก”

เจียงเหยาพอจะรู้ว่าลู่ชิงสีคงจะรีบเดินทางกลับบ้านตลอดทั้งคืน อาจจะไม่ได้พักเสียด้วยซ้ำเพราะเขาเป็นห่วงเธอ

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีที่ยืนอยู่ข้างเธอ เธอสะกิดเขา

“ขึ้นมาบนเตียงสิคะ กอดฉันด้วย นอนพักสักแปบเถอะ หมอให้นอนคว่ำแต่ไม่ค่อยสบายนัก ฉันอยากจะนอนหนุนหน้าอกคุณ”

เขาจะทำทุกอย่างที่เจียงเหยาต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลานี้ เขาจะเป็นกำลังใจให้เธอ หากเธออยากให้เขามาหา เขาก็จะรีบตรงมาหาเธอทันที

ลู่ชิงสีรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียง ทันทีที่เขาขึ้นไปบนนั้น เขาก็เอื้อมมือออกไปและดึงเจียงเหยาเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างเบามือ เขาช่วยเจียงเหยาให้ปรับท่าทางและปล่อยให้เธอนอนบนหน้าอกของเขา

“หลับตาลง แล้วนอนได้แล้ว แม่กับคนอื่น ๆ จะเอาอาหารเข้ามาส่งตอนแปดโมงเช้า เหลือเวลาอีกเกือบ ๆ สามชั่วโมง นอนก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินเจียงเหยาพูด ลู่ชิงสีก็ตระหนักได้ว่าเธอคงจะกังวลว่าเขาไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน

บางทีเจียงเหยาอาจจะง่วงนอนจริง ๆ หรือเพราะมีลู่ชิงสีอยู่ข้าง ๆ เธอจึงหลับได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนชายหนุ่มแม้จะไม่นอนหลับมาตลอดทั้งคืน ทว่าเขาก็นอนไม่หลับ

เขาฟังเสียงลมหายใจที่อ่อนโยนของเธอ ลู่ชิงสีสัมผัสได้ว่าเธอมีอารมณ์ผูกพันกับเขา บางทีการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นของเธอคงเกิดขึ้นกะทันหันจริง ๆ ทว่าลู่ชิงสีรู้สึกทึ่งกับเรื่องนี้มาก

เขาเคยจินตนาการว่าเขาและเธอในตอนนี้คือใครกัน เป็นคู่รักที่น่ารัก? เธอยิ้มให้เขา ทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้าเขา ไม่เก็บซ่อนอารมณ์แม้ในเวลาโกรธกับเขา ไม่ทำตัวเหมือนหุ่นไม้ที่ไร้ความรู้สึกกับเขาเหมือนแต่ก่อน

ที่ผ่านมา เขาทำได้แค่จินตนาการเท่านั้น เพราะไม่รู้เลยว่าทั้งชีวิตนี้ จะได้มีโมเม้นต์เช่นนี้หรือไม่

แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขาจินตนาการกลับกลายเป็นจริง เธอค่อย ๆ เปิดใจให้กับเขาและเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอให้เขาได้เห็น

ในที่สุดความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ก็เริ่มมีเหตุการณ์พลิกผัน ลู่ชิงสีกลัวมากว่า เมื่อเขากลับมาเจียงเหยาจะร้องไห้และถามว่าเขาอยู่ที่ไหนตอนที่เธอตกอยู่ในอันตราย ทำไมเขาถึงไม่ปรากฎตัวในตอนนั้น?

และแม้แต่เรื่องอื่น ๆ ด้วย

เขาเป็นทหาร เขาไม่สามารถเป็นเหมือนสามีคนอื่น ๆ ที่สามารถอยู่เคียงข้างภรรยาและปกป้องเธอได้ตลอดเวลา

แต่สิ่งทีเกิดขึ้น ตอนที่เขากลับมา เธอไม่ได้อารมณ์เสียหรือถามเขา หรือตำหนิเขาเลย

แต่เธอกลับเป็นห่วงว่าเขาจะหมดแรงเพราะไม่ได้พักผ่อนมาตลอดทั้งคืน

สิ่งที่เธอคิดนั้นเกิดความคาดหมายของเขา

ขณะทีลู่ชิงสีติดอยู่กับความคิดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาใช้ขาเกี่ยวกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีเพื่อไม่ให้เธอตื่น

“ถึงรึยัง” เหลียงเยวี่ยจือและคนอื่น ๆ โทรมา พวกเขารู้เรื่องว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นกับเจียงเหยา เขาจึงโทรมาหาลู่ชิงสี เพราะคิดว่าชายหนุ่มน่าจะถึงแล้ว

“เพิ่งถึงได้ไม่กี่นาที” ลู่ชิงสีลดระดับเสียงลงแล้วตอบ

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ โจวเหวยฉียังรบเร้าให้เหลียงเยวี่ยจือถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเจียงเหยา

กระทั่งเหลียงเยวี่ยจือรำคาญ เดินเข้าไปในห้องทำงาน แล้วปิดประตูลง

__

หลังจากปิดประตู ดุจดั่งโลกนี่ได้เงียบไป เหลียงเยวี่ยจือถามเขา “เธอได้รับบาดเจ็บยังไงบ้าง”

“ดูไม่น่าเป็นปัญหาใหญ่ เธอสบายดี” ลู่ชิงสีกล่าว “พี่ใหญ่ ฉันอยากให้จ้าวจวนซ่งติดคุกตลอดชีวิต”

“อาการบาดเจ็บของภรรยานายไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น คงจะยากที่จะขังเขาไว้ในคุกตลอดชีวิต แต่ฉันจะใช้ทรัพยากรเท่าที่มีของฉันให้เป็นประโยชน์ ถ้าจะขังเขาสักสิบปี ยี่สิบปีก็ไม่น่ามีปัญหา ตราบใดที่เราจับเขาเข้าคุกได้ เราเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสินว่าเขาจะได้ออกมาเห็นดวงอาทิตย์อีกครั้งได้ไหม? ไม่ใช่เรื่องใหญ่” เหลียงเยวี่ยจือหยุดชั่วขณะและถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “จำเป็นไหมล่ะ”

ลู่ชิงสีกำโทรศัพท์แน่น นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มลงมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยบาดแผล ความเกลียดชังของเขาไม่อยากสะกัดกั้นให้ล้นออกมาจากหัวใจได้ “จำเป็นสิ”

“เอาล่ะ ฉันเดาว่าเขาจะไม่ได้ออกมาเห็นดวงอาทิตย์อีก” เหลียงเยวี่ยจือตอบ “ฉันจะจัดการให้” หลังจากที่เขาพูดจบ เขานึกถึงอารมณ์ของเจียงเหยาและแสดงความกังวลของเขา “เธอไม่ได้ตำหนิอะไรนายใช่ไหม”

ดวงตาของลู่ชิงสีเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“เปล่า ตอนนี้เธอนอนหลับในอ้อมแขนของผมอย่างเชื่อฟัง พี่ใหญ่ เจียงเหยาน่ะ เธอเป็นภรรยาที่ดี”

“ก็ดีแล้ว อย่างนั้นก้พักผ่อนเถอะ” เหลียงเยวี่ยจือวางสายและออกจากห้องทำงาน เขาเห็นคนกระโดดขึ้นลงที่หน้าประตูราวกับลิง เขาจึงเตะโจวเหวยฉี

“เอาล่ะ ชิงสีบอกว่าเจียงเหยาไม่ได้ตำหนิอะไรเขา เธอทำตัวดี อ้อ อีกอย่าง ชิงสีบอกว่าเจียงเหยาเป็นภรรยาที่ดี”

โจวเหวยฉีเกาศีรษะของเขา

“เยี่ยมเลย ก็สมเหตุสมผลนะ ถ้าเจียงเหยาจะต่อว่าเขา ยังไงเธอก็คงตกใจอย่างมาก เธอเป็นผู้หญิงนี่ มีเพียงสามีให้พึ่งพาเท่านั้น”

โจวเหวยฉีกังวลใจเพราะเพื่อนคนหนึ่งของเขาในวิทยาลัยทหาร ไม่สามารถกลับไปปกป้องภรรยาของเขา ตอนที่เธอเกิดเรื่องที่บ้านในชนบท หลังจากที่เขากลับถึงบ้าน ทั้งคู่ต่างทะเลาะกันครั้งใหญ่ ถึงขั้นหย่าร้างกันในที่สุดเพราะเรื่องนั้น

เจียงเหยาอายุเพียงสิบเก้าปี เธอเพิ่งจะเรียนจบโรงเรียนมัธยม เธอเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็ก ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้โจวเหวยฉีกังวลว่าเจียงเหยาอาจจะมีปากเสียงกับลู่ชิงสี เมื่อเขากลับถึงบ้าน

“ดีแล้วที่พวกเขาไม่ทะเลาะกัน ชิงสีบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อย ก็คงจะเรียบร้อยตามนั้น เราไม่ได้คุ้นเคยกับเจียงเหยามากนัก เป็นเรื่องปกติที่เราจะไม่รู้จักนิสัยของเธอดีพอ บางทีเธออาจจะเป็นคนที่มีความคิด ไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดเล็กคิดน้อยก็ได้” หลัวเหลาหรุนพูดจบก็หาว จากนั้นเธอก็แตะไหล่ของโจวเหวยฉี “กลับไปนอนซะ อย่าลืมสิ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานไ

หลังจากพูดจบ หลัวเหลาหรุนหันหลัง เดินเท้าเปล่าเข้าไปในห้อง

เมื่อคืนพวกเขามาที่บ้านของเหลียงเยวี่ยจือและดื่มกันเล็กน้อย หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้กลับออกไป ยังคงอาศัยอยู่ในบ้านของเหลียงเยวียจือ

โจวเหวยฉีสัมผัสบริเวณที่หลัวเหลาหรุนตบและเขาพึมพำเกี่ยวกับหลัวเหลาหรุนที่ไม่มีคุณสมบัติอ่อนโยนที่ผู้หญิงควรมีเลย หลังจากหลัวเหลาหรุนเดินเข้าไปในห้อง เขาก็ยกมือขึ้นปิดปากทันทีราวกับเพิ่งค้นพบทวีปใหม่อะไรอย่างนั้น

“หลัวเหลาหรุน เธอนอนกับพี่ใหญ่เหรอ คุณสองคน...คุณสองคน...”

เหลียงเยวียจือก้าวไปทางโจวเหวยฉีและจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

เขาเดินผ่านเขาและทิ้งเขาไว้ที่นั่นราวกับว่าเขามองไม่เห็น เขาเดินตามหลัวเหลาหรุนเข้าไปในห้องทันทีและลงกลอนประตู

...

ประมาณแปดโมงเช้า แม่ลู่เอาโจ๊กมาให้ที่ห้องพักผู้ป่วย เธอตกใจที่เห็นพวกเขาทั้งคู่นอนกอดกันอย่างใกล้ชิด

“ชิงสี มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”

แม่ลู่เห็นกระเป๋าสัมภาระที่กองอยู่บนพื้น จึงจำได้ว่าเป็นของลู่ชิงสี เธอเดาว่าลู่ชิงสีคงจะรีบมาโรงพยาบาลในตอนกลางคืน