ตอนที่แล้วHO บทที่ 187 อาร์คาล่า
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปHO บทที่ 189 ก้าวที่สอง

HO บทที่ 188 ก้าวแรก


กำลังโหลดไฟล์

รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซินหยา ขณะที่เขาลงจากภูเขาไปยังเมืองอาร์คาล่า เขาสัมผัสได้ว่าทั้งร่างกายของเขาทำงานร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว ผลักดันเขาให้ไปถึงจุดหมายเร็วขึ้น

เท้าของเขากระแทกพื้นอย่างแรง จนโคลนกระเด็นมาที่ขาของเขา ไม่ใช่ว่าเขาสนใจเรื่องสิ่งสกปรกที่กระเซ็นขึ้นบนร่างกายของเขาเพราะความอิ่มเอมใจที่ได้วิ่งเข้ามาครอบงำเขา ความสุขนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถมีได้ในความเป็นจริง เพราะขาของเขาพิการและใช้งานไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ภายใน Haven Online เขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้นเลย เขาสามารถวิ่ง กระโดด ข้ามไปสู่ความสุขสูงสุดได้ เขาไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ค้ำยันหรืออะไรทำนองนั้น เนื่องจากภายในโลกเสมือนจริง เขามีร่างกายที่แข็งแรงไม่มีปัญหา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เข้าใกล้เขามากขึ้นทุกย่างก้าว ซินหยาบอกได้เลยว่า วอนเดอร์ริ่งซาวด์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามเขาให้ทัน แต่เขาไม่ยอมปล่อยเขาแซงได้

เมื่อมองขึ้นไป เขาเห็นเว่ยกับเมงติ้งสโนว์มาถึงประตูแล้วและเฝ้าดูพวกเขาในขณะที่ส่งเสียงเชียร์ให้ทั้งคู่ชนะ ซินหยาเร่งฝีเท้าของเขาจนก้าวกระโดด เขาก้าวต่อไปอีกข้างหน้าโดยทิ้งนักดนตรีไว้ในข้างหลัง

ซินหยารู้สึกหายใจไม่ออก เขาผลักตัวเองและวิ่งออกไปเป็นครั้งสุดท้าย เขาไปถึงประตูเมืองก่อนวอนเดอร์ริ่งซาวด์ เขามองเพื่อนสองคนของเขาด้วยดวงตาเป็นประกายและพูดว่า

"ฉันชนะแล้ว!"

“ทำได้ดีมาก” เมลติ้งสโนว์อุทานและยกมือให้ชายผมเขียวไฮไฟว์ “แต่ในทางเทคนิคแล้ว ผมชนะ พี่มาเป็นอันดับสาม”

“เธอชนะเพียงเพราะเธอโกงและใช้ทักษะของเธอต่างหาก” วอนเดอร์ริ่งซาวด์เพิ่งจะมาถึงเป็นคนสุดท้าย

เมลติ้งสโนว์จ้องมองไปที่ชายคนนั้นอย่างสนุกสนาน "ผมไม่ได้โกงซะหน่อย ฉันแค่ใช้ทักษะที่ผมมีเพื่อประโยชน์ของฉันเท่านั้น"

“ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เจ้าหนูหิมะ แต่ทุกคนน่าจะรู้ดีว่าใครคือผู้ชนะที่แท้จริง” เว่ยกล่าวอย่างหยิ่งผยอง

“ไม่ใช่พี่แน่นอน” เมลติ้งสโนว์ตอบด้วยการกลอกตา “พี่เริ่มวิ่งก่อน มันโกงยิ่งกว่าการใช้ทักษะของผมซะอีก”

ซินหยามองดูทั้งสองอย่างเจ้าเล่ห์ “จากที่ฉันได้ฟงัมา พวกเธอทั้งคู่โกงและขาดคุณสมบัติ ดังนั้นในฐานะคนเดียวที่วิ่งอย่างยุติธรรม นั่นหมายความว่าฉันคือผู้ชนะที่แท้จริงใช่ไหม?”

ความเงียบทักทายเขาหลังจากที่เขาพูด โดยเว่ยกับเมลติ้งสโนว์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มีเพียงเสียงหัวเราะอันขบขันของวอนเดอร์ริ่งซาวด์เท่านั้นที่ทำลายความเงียบที่เกิดจากคำพูดของเขา

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหาของโต้แย้งไม่ได้ สงสัยว่าคุณจะเป็นผู้ชนะที่แท้จริงซะแล้ว ดริฟติ้งคลาวด์” วอนเดอร์ริ่งซาวด์หัวเราะคิกคักขณะที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงเว่ยที่กำลังศอกเข้าข้างเขาเพื่อให้เขาหุบปาก

“ไม่เป็นไรหรอก ใครจะเป็นผู้ชนะก็ช่าง การแข่งขันมีขึ้นเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น” เมลติ้งสโนว์กล่าว เขารู้ว่าเขาเป็นผู้ชนะและไม่มีทางที่จะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ “เอาล่ะ พวกเรามุ่งหน้าเข้าเมืองกันเถอะ!”

ซินหยารู้ว่าเด็กหนุ่มคิดอะไรอยู่ เพราะมันเขียนไว้ทั่วใบหน้าของเขา เขาจึงเดินหาเมลติ้งสโนว์และลูบหัว "ถูกต้อง เข้าไปข้างในกันเถอะ มีหลายสิ่งที่เราต้องทำก่อนที่เราจะสามารถตั้งหลักแหล่งในเมืองนี้ได้"

เมลติ้งสโนว์ขมวดคิ้วกับคำพูดของดริฟติ้งคลาวด์ เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขาหมายถึงอะไรจากการมีหลายสิ่งที่ต้องทำก่อนที่พวกเขาจะตั้งรกรากอยู่ในเมือง เด็กหนุ่มคิดไม่ออก สิ่งเดียวที่เขาคิดว่าเขาต้องทำคือแจ้งลูกพี่ลูกน้องว่าเขาอยู่ที่นี่

เมื่อเห็นความสับสนบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม เว่ยจึงกล่าวว่า “เขาหมายความว่าเราต้องส่งจดหมายส่งตัวกับปรมาจารย์ประจำชั้นอาชีพของเราในเมืองนี้ ด้วยวิธีนี้ นี่จะเป็นเมืองที่ตั้งของเรา และเราต้องกลับมาที่นี่เพื่อเรียนรู้ ทักษะใหม่ ๆ”

“เอ๋!! ทำไมไม่มีใครบอกผมเลย” เมลติ้งสโนว์เริ่มทำหน้ามุ่ย “ถ้าผมรู้ว่าฉันจะได้ไปเอาจดหมายส่งตัวก่อนที่จะมารวมตัวกับพวกพี่”

“มันก็ไม่จำเป็นต้องทำให้เมืองนี้เป็นเมืองหลักของเธอ จึงเธอจะไม่มีจดหมายส่งตัวก็ไม่น่าจะมีอะไร” ซินหยากล่าว

เมลติ้งสโนว์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่ดริฟติ้งคลาวด์ "ผมรู้แต่ปรมาจารย์ของผมอยู่ไกลมากและผมก็อยากอยู่ที่นี่กับพี่ตลอดเวลา"

“อืม” เว่ยเริ่มพยายามบรรเทาสถานการณ์ “เธอต้องการทักษะใหม่เร็ว ๆ หรือเปล่า?”

“ไม่ แถมครั้งล่าสุดที่ผมคุยกับปรมาจารย์ของฉัน เขาบอกฉันว่าอย่ารบกวนเขาจนกว่าผมจะเลเวล 30” เมลติ้งสโนว์ตอบอย่างเขินอาย

เว่ยจิ้มไปที่แก้มของเด็กชายคนนั้น “เอาล่ะ อย่าเพิ่งไปกังวลเรื่องนี้เลย ฉันแน่ใจว่าเมื่อไหร่ที่คุณพร้อมที่จะรับทักษะใหม่ เดี๋ยวดริฟติ้งคลาวด์ก็จะพาเธอไปรู้จักพบกับปรมาจารย์ของเธอเอง ไว้ตอนนั้นเธอค่อยขอจดหมายส่งของเธอ”

เมลติ้งสโนว์เข้าใจในสิ่งที่โรมมิ่งวินด์แนะนำ เขาไม่จำเป็นต้องพบปรมาจารย์ของเขาสักระยะหนึ่ง และด้วยค่าประสบการณ์ที่เขาต้องการมากเพียงใดในการไปถึงระดับ 30 มันคงอีกนานมาก อย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นด้วยกับเธอในประเด็นหนึ่ง เขาไม่ต้องการให้ดริฟติ้งคลาวด์กลับไปกับเขา

ปรมาจารย์ของเขาอยู่ในเมืองที่ปาร์ตี้ของพี่ชายอาศัยอยู่ และเขาไม่อยากให้พวกเขามาพบดริฟติ้งคลาวด์ เขาไม่ไว้วางใจพี่ชายของเขาเลย และถ้ามีอะไรเกิดขึ้นและดริฟติ้งคลาวด์ก่อให้เกิดภารกิจอันยิ่งใหญ่ต่อหน้าพี่ชายของเขา เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะมีอะไรตามมาบ้าง

“ถูกต้อง ให้ทุกคนลงทะเบียนกันก่อน ส่วนเรื่องของผมไว้ค่อยจัดการทีหลัง” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะที่เขาคว้ามือของซินหยา ดึงเขาไปตามกำแพงเมืองและมองหาทางเข้า

ซินหยาเพิ่งส่ายหัว อารมณ์ของเด็กหนุ่มคนนั้นขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างคาดเดาไม่ได้ แม้เขาจะยอมรับว่าเขาชอบดูอารมณ์มากมายที่เปลี่ยนบนใบหน้าของเขาตลอดเวลา

เฉกเช่นตอนนี้ สีหน้าของเด็กชายเปลี่ยนจากความมุ่งมั่นเป็นความสับสนในไม่กี่วินาที

“เอ่อ พี่ดริฟ เราควรไปทางไหนดี?”

“ตามฉันมา” ซินหยาบอกเขาด้วยรอยยิ้ม นำทางอีกครั้งโดยไม่ปล่อยมือของเมลติ้งสโนว์

“เฮ้! พวกนายรอพวกเราสองคนด้วย!” เว่ยอุทานขณะที่เธอเฝ้าดูทั้งสองคนเดินนำเธอไปและวอนเดอร์ริ่งซาวด์ไว้ข้างหลัง

“ใช่แล้ว รอพวกเราด้วย!”