บทที่ 38 ขอเพลง

หลังจากรอมาสามวัน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

หลัวเหิงและเหลียงเฉิงต่างดีใจมาก

เหลียงเฉิงกล่าว "ผู้กํากับหลัว พวกเราจะไปหาเขาเมื่อไหร่ดี? ”

หลัวเหิงกล่าว "เมื่อเขาขายแผงลอยเสร็จก็แล้วกัน ”

เหลียงเฉิงพยักหน้า

นั่นเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะเข้าไปหา

"แต่" หลัวเหิงพูดด้วยรอยยิ้ม "เราสามารถไปซื้อผักก่อนได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นหลี่หานคนนั้นหรือไม่? คราวนี้เราก็ได้กำไรแล้ว”

เหลียงเฉิงก็ยิ้มเช่นกัน "ทุกคนบอกว่าผักของเขาอร่อยมาก ในเมื่อมาถึงแล้ว ต้องซื้อกลับไปลองชิมสักหน่อยแล้วล่ะ ”

ทั้งสองมองจากที่ไกลๆ เห็นเพียงหลี่หานที่ยังไม่ทันได้ตั้งแผงขายผัก ก็มีลูกค้ามารุมล้อมรอบตัว

ไม่นาน ลูกค้าก็มากันแบบไม่ขาดสาย

"เสี่ยวเหลียง พวกเราควรรีบไปหาเขาได้แล้ว มิฉะนั้นผักของเขาอาจจะขายหมดก่อนพอดี "หลัวเหิงกล่าว

เหลียงเฉิงพยักหน้าและทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน

หลังจากเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าการซื้อผักยังมีการจํากัดการซื้อ เพียงเท่านี้ คนที่มาช้าก็มีสิทธิ์ได้ซื้อเหมือนกัน

ทั้งสองคนเลือกผักเดียวกัน

ในระหว่างการชั่งน้ำหนักและจ่ายเงิน ทั้งสองคนสังเกตหลี่หานอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้น พวกเขาแต่ละคนก็ออกจากแผงลอยของหลี่หาน

กลับไปที่ตําแหน่งก่อนหน้า

......

หลี่หานเงยหน้ามองเงาร่างของทั้งสองคนตอนที่จากไป

เหมือนกําลังคิดอะไรบางอย่าง

หลังจากนั้นเขายิ้มบาง ๆ และขายผักต่อ

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผักในตะกร้าไม้ไผ่สองใบก็ถูกขายจนหมด

หลี่หานเริ่มเก็บแผงลอย

ร่างสองร่างก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามาอีกครั้ง

หลี่หานไม่แปลกใจเลย

ก่อนหน้านี้เขาสัมผัสได้ว่าทั้งสองไม่ได้มาซื้อผักเพียงอย่างเดียว

หลัวเหิงยิ้มสดใสและกล่าวว่า "คุณหลี่หาน ฉันขอโทษจริงๆที่เรามารบกวนคุณในเวลานี้”

เหลียงเฉิงก็ขอโทษเช่นกัน

อีกฝ่ายเรียกชื่อของตัวเองออกมา หลังจากหลี่หานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เข้าใจ

สถานที่ขายผักของหลี่หาน ผู้แต่งกระต่ายกับเต่า นั้นถูกเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ตตั้งนานแล้ว

หลี่หานยิ้มและกล่าวว่า "ทั้งสองสุภาพเกินไปแล้ว คุณสองคนมาที่นี่เพื่อตามหาฉันในเมืองนี้ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเหรอ? ”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนท้องถิ่น

หลัวเหิงกล่าวว่า "คุณหลี่หาน ผมชื่อหลัวเหิง เป็นผู้กํากับละครโทรทัศน์ เขาชื่อเหลียงเฉิงและเป็นรองผู้กํากับ เราขอเชิญคุณหลี่หานมาดื่มชาสักถ้วยจะได้ไหม? ”

ผู้กํากับ?

หลี่หานเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายมาเพื่อตัวตนอีกตัวตนหนึ่งของเขา

เหตุผลที่อีกฝ่ายมาไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายรู้ว่าหลี่หานทั้งสองคนเป็นคนเดียวกัน

พวกเขามาเพียงแค่คว้าโอกาสนั้นไว้

โอกาสที่หลี่หานสองคนจะเป็นคนเดียวกันนั้นน้อยมาก แต่ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เลย

การที่ได้มาเพื่อความเป็นไปได้อันเล็กน้อยนั้นถือว่าเพียงพอแล้ว

อย่างไรก็ตาม หลี่หานไม่ได้วางแผนที่จะเขียนเพลงในตอนนี้

เมื่อระบบเริ่มทํางานได้สําเร็จ ด้วยความช่วยเหลือของระบบ คุณสามารถคัดลอกเพลงได้อย่างง่ายดายและเขียนเพลงต่อไป

ระบบได้มอบแก่นแท้พืชผลให้กับเขาเมื่อครั้งก่อน และหลังจากนั้นระบบก็ไม่ตอบสนองอะไรอีกเลย

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ระบบจะเปิดตัวได้สําเร็จกัน?

ตอนนี้ความปรารถนาของหลี่หานที่จะเปิดใช้งานระบบให้สําเร็จไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา

หลี่หานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "ผู้กํากับหลัว ผู้กํากับเหลียง คุณสองคนมาเพื่อเพลงเหรอ? ”

หลัวเหิงและเหลียงเฉิงต่างตกตะลึง หลี่หานถามเช่นนี้นั้นเกินความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

หลังจากนั้นหัวใจทั้งสองก็เต้นแรงอีกครั้ง

ในเมื่อหลี่หานถามเช่นนี้

หรือว่า...

หลัวเหิงระงับความตื่นเต้นในใจและกล่าวว่า "ครับ คุณหลี่หาน เรากําลังถ่ายทําละครโทรทัศน์และตอนนี้ก็ถ่ายเสร็จแล้ว ขาดแค่เพลงประกอบ... "

เป็นอย่างที่คิด

หลี่หานยิ้มอย่างขอโทษและพูดว่า "ฉันขอโทษผู้กํากับหลัวผู้กํากับเหลียง ตอนนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเพลงเลย ”

หลี่หานพูดแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายอมรับตัวตนอื่นของเขาไปแล้ว

เขาไม่ได้วางแผนที่จะเขียนเพลง และไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังตัวตนอีกตัวตนของเขา

ด้วยวิธีนี้ อีกฝ่ายจึงทําได้เพียงจากไปเท่านั้น

แค่ตัวตนเดียว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

แม้ว่านายจะรู้ตัวตนของฉัน แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน

หลี่หานกล่าวปฏิเสธ

แต่หลัวเหิงและเหลียงเฉิงกลับประหลาดใจ พวกเขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของตัวเองได้

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะการปฏิเสธของหลี่หาน

แต่เป็นเพราะหลี่หานที่พูดแบบนี้ ก็มั่นใจได้ 100% ว่าเขาเป็นหลี่หานทั้งสองเป็นคนเดียวกันจริงๆ

แม้ว่าหลัวเหิงและเหลียงเฉิงจะมาที่นี่ด้วยความหวัง แต่ในใจของพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้หวังอะไรมากนัก

ความเป็นไปได้ที่หลี่หานสองคนจะเป็นคนเดียวกันมันน้อยเกินไป

แต่ถ้าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ พวกเขาก็คงรู้สึกเสียใจ

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียใจในอนาคตและด้วยความหวังอันน้อยนิด

พวกเขาเลยมาที่นี่

ตอนนี้พวกเขารู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าความประหลาดใจเป็นยังไง นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าโชคชะตา?

สําหรับการปฏิเสธที่อ่อนโยนของหลี่หาน มันน่าเศร้าและน่าผิดหวัง แต่เขาสามารถพยายามทุกวิถีทางเพื่อสร้างความประทับใจให้กับหลี่หานได้

หลัวเหิงพยายามระงับความตื่นเต้นของเขา "คุณหลี่หาน เราพอที่จะเชิญคุณไปดื่มชาสักถ้วยได้ไหม? ”

หลัวเหิงเชื้อเชิญอีกครั้ง

หลี่หานลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ก็ดี งั้นผู้กํากับหลัวก็เสียเงินเปล่าแล้ว" ”

หลัวเหิงดีใจมาก "คุณหลี่หานโปรดตามผมมา แถวนี้มีร้านชาร้านนึงไม่เลวเลย ”

"หืม?" หลี่หานยิ้ม "ผู้กํากับหลัวคุ้นเคยกับเมืองสวินเซียนของฉันแล้วล่ะสิ ”

หลัวเหิงก็ยิ้มเช่นกัน " ที่จริงแล้วนี่เป็นวันที่สี่แล้วที่พวกเราอยู่ที่นี่น่ะ"

หลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

พวกเขาจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่นั่นและทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในร้านชาในบริเวณใกล้เคียง

หลังจากถามหลี่หานว่าดื่มชาอะไร หลัวเหิงก็สั่งชามาสามถ้วย

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็พูดคุยกัน บรรยากาศค่อนข้างดีทีเดียว

จากนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องสําคัญ หลัวเหิงและเหลียงเฉิงก็พยายามเชิญหลี่หานมาร่วมงานอีกครั้ง เพื่อแต่งเพลงประกอบละครให้กับละครโทรทัศน์ของพวกเขา

หลี่หานไม่อยากเขียนเพลงจริงๆ เขาปฏิเสธมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มันขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจและโชคของเขาที่เขียน "จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต" ขึ้นมา ความสามารถที่แท้จริงของเขาไม่ได้ดีอย่างที่ทั้งสองคนคิด

ความจริงก็เช่นกัน

เพลง "จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต" ค่อนข้างง่าย หลี่หานสามารถคัดลอกได้อย่างง่ายดาย

ถ้าเปลี่ยนเป็นเพลงที่สลับซับซ้อน มันคงยากที่เขาจะคัดลอกมาและผลที่ได้ก็จะไม่ดีนัก

ดังนั้น ลืมมันไปซะ

รอจนกว่าระบบจะเริ่มทํางานได้สําเร็จ

หลี่หานกล่าวว่ามีนักแต่งเพลงที่ยอดเยี่ยมมากมายทั่วประเทศและความสามารถของพวกเขาจะต้องเหนือกว่านักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษาและถามพวกเขาว่าทําไมพวกเขาถึงไม่เชิญพวกนักแต่งเพลงพวกนั้นมา?

หลัวเหิงถอนหายใจและกล่าวว่า "คุณหลี่หาน เราได้เชิญนักแต่งเพลงชื่อดังมาหลายคนแล้ว พวกเขาปฏิเสธหรือไม่ก็คุณภาพมันไม่ดีพอ มันไม่ได้แสดงพลังวีรบุรุษเย่ว์เฟยออกมาเลย เราไม่พอใจอย่างมาก ”

หืม?

หลี่หานถามว่า "ละครของผู้กํากับหลัวเกี่ยวกับเย่ว์เฟยเหรอ? ”

หลัวเหิงพยักหน้าและกล่าวว่า "ใช่ มันคือการเล่าเรื่องราวชีวิตของเย่ว์เฟย ”

เย่ว์เฟย!

หัวใจของหลี่หานกระเพื่อมขึ้น!