บทที่ 396; หลบหนีจากภัยพิบัติ
บทที่ 396: หลบหนีจากภัยพิบัติ หลัวเส้าหยาน ถือไวน์หนึ่งขวด นั่งบนเก้าอี้ข้างนอก มองดูชายคนหนึ่งบนสนามหญ้ากว้างๆ หัวเราะอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อลมหนาวพัดมา หลัวเส้าหยาน จิบไวน์และถอนหายใจเบา ๆ “ตำหนิข้า ข้าไม่ควรพาเขามาเล่นในสถานที่น่าตื่นเต้น มาก” ที่สนามหญ้า มิงหลาง ดูมีชีวิตชีวา เขานำมันออกมาอีกครั...
