ตอนที่แล้วตอนที่ 9 ผลที่ตามมา!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 11 เดิมพัน

ตอนที่10  อาณาจักรโกอา


ไม่กี่วันต่อมา วิลเลิกอยู่ในห้องคนเดียวอีกต่อไป

เขานั้นได้เริ่มคุยกับเฒ่าจอห์นและคนอื่นๆบ่อยๆขึ้นโดยที่เขาได้ถามถึงทุกสิ่งที่เขาอยากจะรู้

ตัวอย่างเช่น โรเจอร์ตายไปกี่ปีแล้ว สถานการณ์โลกเป็นยังไง ใครเป็นผู้ปกครอง วิธีการไปแกรนไลน์ และอีกหลายๆอย่าง

เฒ่าจอห์นนั้นได้บอกเท่าที่เขารู้ แต่ก็มีบางอย่างที่แม้แต่เฒ่าจอห์นเองก็ยังไม่รู้

อย่างไรก็ตาม ที่นี่เป็นเพียงทะเลอีสต์บลู และเขาก็เป็นเพียงประธานหอการค้าระดับกลาง เขาจะไปรู้เรื่องแกรนไลน์และนิวเวิลด์มากขนาดนั้นได้ยังไงกัน

แม้ว่าเขาจะรู้เพียงเล็กน้อยแต่เขาก็รู้จากการอ่านข่าวเท่านั้นเอง

หลังจากการเรียบเรียงความคิด ในที่สุด วิลก็ได้รู้ไทม์ไลน์ปัจจุบันและตำแหน่งของเขาได้

นี่คือปี 1518 เป็นเวลา20 ปีแล้วที่โรเจอร์ได้ถูกประหารชีวิต ซึ่งหมายความว่า

พูดอีกอย่างได้ว่าลูฟี่ที่ตอนนี้อายุ 15 ยังต้องรออีกสองปีเพื่อออกทะเล

วิลก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเขาได้ยินมัน

เพราะว่าเขากลัวว่าหากลูฟี่จะเป็นราชาโจรสลัดไป แล้วเขาจะมาทำไมกัน? มาดูโจรสลัดรุ่นใหม่โง่ๆงั้นเหรอ?

จุดหมายของการเดินทางของพวกเขาก็คืออาณาจักรโกอาในทะเลอีสต์บลูซึ่งเป็นที่ตั้งของหอการค้าบลูเบิร์ด

แม้ว่าวิลจะรู้พล็อตเรื่องทั้งหมดที่เขาได้จัดลำดับในหัวแล้ว เขาก็ยังจำชื่อสถานที่ทุกแห่งไม่ได้อยู่ดี ดังนั้นเขาก็เลยไม่แน่ใจว่าเขาว่าเขาควรจะไปพบใครต่อดี

นอกจากจอดเติมเสบียงแล้ว เฒ่าจอห์นก็รีบมุ่งหน้าไปกลับอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลุ่มของพวกเขามาถึงอาณาจักรโกอา เฒ่าจอห์นก็โล่งอกในทันที ซึ่งเมื่อเขามาถึงที่ฐานแล้ว เขาก็เลิกกังวลไปในเลย

เมื่อมองดูวิลที่กำลังมองไปรอบ ๆ อย่างกระตือรือร้น เฒ่าจอห์นก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆโดยระงับไม่ให้ตัวเองหาเรื่องหมอนี่

ชายผู้สามารถปราบสัตว์ร้ายได้มากมายขนาดนั้นไม่มีทางเป็นคนธรรมดาแน่ๆซึ่งเขานั้นก็ยังคงเป็นนักธุรกิจที่มีขีดจำกัดของตัวเอง

เขาจะไม่ทำสิ่งโง่เขลาเช่นการทำเรื่องบุ่มบ่ามและฉีกหน้าตัวเองโดยไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งและตัวตนที่แท้จริงของคู่ต่อสู้แน่ๆ

“แล้วคุณวิลจะเดินทางไปใหนต่อครับ สนใจไปที่พักของผมใหม ผมจะได้แสดงความขอบคุณที่ช่วยชีวิตผม”

“โอ้ น่าอายจังแหะ เอาเป็นว่าจ่ายเงินทีเหลือให้ผม1800,000แบรี่แล้วกัน ผมไม่อยากเป็นแขกหรอก”

วิลก็แสดงท่าทางขี้อายออกมาเมื่อพูด และด้วยใบหน้าที่งดงามมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ได้กลายเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆมากมายที่กำลังจ้องเขาอยู่

เฒ่าจอห์นนั้นก็อยากจะยกไม้ขึ้นมาฟาดหมอนี่ ทำไมหมอนี่มันไร้ยางอายจังเนี่ย!

นี่เอ็งได้ผลปีศาจมูลค่าหลายพันล้านแบรี่แล้วยังจะขอเงินอีกหรอ?

แต่ในเมื่อมันมาขนาดนี้แล้ว หากเลิกเป็นมิตรกันมันกึงไม่ดีเท่าไหร่ งั้นมาเป็นมิตรกันเถอะ!

“นี่ครับ 1 แสนเบรี สำหรับค่าใช้ของคุณวิล งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ!”

หลังจากพูดจบ เฒ่าจอห์นก็รีบพาคนออกไป เขากลัวว่าถ้าเขาอยู่ต่อไป เขาคงไม่อาจจะทนไอ้คนไร้ยางอายนี่ได้แน่ๆ!

หลังจากถอนหายใจแล้ว วิล ก็เดินตรงไปหาสาวน่ารักที่จ้องมาที่เขาเป็นเวลานานแล้ว

" อ่าาา! เขามาแล้ว! ทำยังไงดี ทำยังไงดี หล่อจังเลย~"

“วู้~แม่คะดูเหมือนหนูจะตกหลุมรักเข้าแล้ว~”

วิลนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอแล้วโบกมือให้เธอ"นี่เป็นอะไรใหม? หน้าแดงขนาดนี้ เป็นใข้หรือเปล่า"

"ไม่นะ~ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆนะ~"

เอิ่มมมม......

นี่มันยั่วสินะ?

วิลก็มองดูหญิงสาวน่ารักที่ดวงตาเปียกชื้อที่วีดว้ายใส่เขาเมื่อครู่แต่ตอนนี้เธอกลับโมโหขึ้นมา!

ทำไมทุกคนถึงได้สนใจกันความหล่อของตรูกันจัง!

นี่ดูข้างในหน่อยไม่ได้หรือไงหะ!

ฮึ...

“น้องสาว เธอช่วยบอกฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ในอาณาจักรนี้ได้ไหม”

"นี่ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ และถ้าคุณถามว่านี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่า ใช่แล้ว~"

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของ วิลหยุดนิ่งทันที!

ได้โปรดเถอะ!

น้องสาว อะไรอยู่ในหัวเธอเนี่ย? ฟังตรูดีๆหน่อยสิ!

เขานั้นจึงรู้สึกมึนงงขึ้นมาและรีบหันหลังกลับแต่เธอกลับจอดหลังของเขาไว้

"เดี๋ยว...พี่ชายจะไปใหนหรอ? ที่จริงแล้ว หากว่าพี่ชายชอบแบบนั้น หนูยอมร่านมากกว่านี้เลย~"

วิลก็เงาหน้ามองขึ้นฟ้าซึ่งร่างกายในตอนนี้นั้นเอื่อยเฉื่อย

เอาอีกแล้ว มีผู้หญิงอีกคนตกหลุมรักเพราะความงดงามของใบหน้าฉันอีกแล้ว ให้ตายสิ

นี่ตอนฉันเดินอยู่บนถนนตั้งแต่นี้ ฉันควรจะเอาผ้าพันใบหน้าของฉันดีใหมเนี่ย?

ทำไมตรูถึงได้หล่อขนาดนี้?

ให้ตายสิ!

“งั้นบอกที่อยู่ของเธอมา เดี๋ยวฉันไปหา”

วิลก็สะบัดแขนในขณะจากไปโดยไม่ได้เอาอะไรไปด้วยแถมยังไม่ทิ้งชื่อไว้เลย

หลังจากบอกลาสาวหงี่ วิลก็รีบไปซื้อเสื้อผ้าหลายชุดแล้วกินข้าวมื้อใหญ่ และเมื่อเขาจะจกาไป เขาก็ได้เก็บของพวกนั้นไปด้วยไม่ว่าจะเป็นอาหารเสื้อผ้าแต่เงิน 1 แสนแบรี่นั้นได้หมดลงแล้ว!

เมื่อเขาไปที่ตรอกที่มมีคนอยู่ เขาก็ขยับมือใส่ทุกอย่างเข้าไปในพื้นที่มิติของถุงมืออินฟินิตี้

นอกจากนี้เขายังเก็บของพิเศษพิเศษที่เขานำมาจากเกาะสัตว์ร้ายไว้มากมาย เช่น ผลไม้รสอร่อยและเนื้อสัตว์ย่างต่างๆ อย่างไรก็ตาม เวลาภายในพื้นที่มิตินี้ก็ได้หยุดลง ดังนั้นไม่มีทางทีของพวกนั้นจะเน่าเสีย

หลังจากนั้นแล้ว เขาก็เตรียมมุ่งหน้าไปหานามิตรมแผนเดิม ยังไงซะ หากเขาออกทะเลโดยไม่มีต้นหนดีๆ เขาก็คงจะได้พบกับความตายแน่

ซึ่งในด้านนี้นามินั้นเป็นอัจฉริยะอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

ไม่ใช่เพราะนามิเป็นคนสวยตรงสเปควิลหรอกนะ ไม่ใช่แน่ๆ!

ตรูขอสาบานกับพื้นด้วยศักด์ศรีที่มี่ทั้งหมด!

แต่ในขณะที่เขากำลังกินอาหารอยู่นั้น วิลก็เปลี่ยนใจในทันทีเมื่อเขาได้ยินบทสนทนาของโต๊ะข้างๆ

ก่อนจะไปหานามิ ทำไมไม่แวะไปหาราชาโจรสลัดในอนาคตกันก่อนล่ะ?

อาณาจักรโกอา!

หมู่บ้านฟูชา!

ลูฟี่!

ทำไมตรูไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้นะ!

หลังจากได้ยินคนข้างๆพูดถึง’ลานขยะ’ หมู่บ้านฟูชา โจร เด็ก และข้อมูลอื่น ๆ เขาก็จำได้ทันทีว่าที่นี่คือที่ไหน!

ลูฟี่นั้นพึ่งจะอายุแค่15 ปี เพราะงั้นแวะไปหาหมอนี่ก่อนที่มันจะออกผจญภัยนั้นก็ดีกว่าไม่ใช่หรอ!

เขาจึงรีบตรงดี่ไปที่กองขยะอันโด่งดังที่ขึ้นชื่อเรื่องกลิ่นเปรี้ยว!

วิลได้เร่งความเร็วในการเคลื่อนที่โดยไม่สนใจสายตาที่อันประหลาดใจและอิจฉาของคนเก็บขยะและจากนั้นเขาก็ได้ไปถึงป่าแห่งหนึ่ง

ครอบครัวโจรภูเขาที่ดูแลลูฟี่นสั้นน่าจะอาศัยอยู่ใกล้ๆนี้และป่านี้ก็น่าจะเป็นฐานลับที่ลูฟี่ เอส ซาโบ้ได้เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ

แต่ป่านี้ใหญ่จะตายไป ตรูจะหาลูฟี่เจอได้อย่างไร?

อย่ากลัวไปสิ!

วิลก็ได้ยกถุงมืออินฟินิตี้ขึ้นและทันใดนั้นแสงสีชมพูที่เป็นตัวแทนของผลเนียนนุ่มก็สว่างสไวขึ้น...

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด