316 - อาณาจักรลับที่สามแข็งแกร่งสมคำร่ำลือ
316 - อาณาจักรลับที่สามแข็งแกร่งสมคำร่ำลือ
ในดินแดนสีน้ำตาลแดงของภาคเหนือ มีเพียงตระกูลเจียงและดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกเท่านั้นที่มีบุคคลระดับจักรพรรดิเกิดขึ้นมา
เพียงแค่มรดกตกทอดของพวกเขาก็ทำให้ดินแดนทั้งสองของความยิ่งใหญ่มาอย่างยาวนานนับแสนปี
แต่จากรูปสลักในภูเขาสีม่วง จะเห็นได้ว่าคนในสมัยก่อนนับถือจักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้นมากแค่ไหน นี่ไม่ใช่คนที่จักรพรรดิตระกูลเจียงและมารดาศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกจะเทียบได้
แต่เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่งที่มรดกตกทอดของจักรพรรดิปราศจากจุดเริ่มต้นไม่เคยมีผู้ใดได้ครอบครอง ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของเขา
สิ่งที่เย่ฟ่านขาดมากที่สุดคือวิธีการบ่มเพาะ และเขาก็กระหายต่อตำราหินที่อยู่ในภูเขาสีม่วงเป็นอย่างมาก บางทีสิ่งที่อยู่ในภูเขาของนิกายซวนเยว่อาจช่วยให้เขาได้ครอบครองมรดกนั้น
“ท่านบรรพบุรุษท่านต้องไม่ปล่อยให้นักพรตคนนี้หนีไป ข้าเชื่อว่าเขาต้องมีความเกี่ยวข้องกับนักพรตอ้วนคนนั้น” ดวงตาของตู้เฉิงคุนแทบจะมีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา
“ผู้อาวุโสใหญ่ท่านต้องฆ่าเด็กน้อยคนนี้ให้ได้!” หลี่โหยวหรานก็เต็มไปด้วยความแค้นเช่นกัน จากนั้นเขาหันไปมองลูกศิษย์ของนิกายซวนเยว่พร้อมกับออกคำสั่ง
"ผนึกภูเขา ผนึกนิกายชิงเซี่ย อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้!"
เย่ฟ่านกวาดไปสองสามครั้งแล้วส่ายหัว
“ให้ข้าทำเองดีกว่า”
พูดจบธงร้อยแปดผืนก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและปิดผนึกดินแดนของนิกายชิงเซี่ยไว้รอบด้าน
“เจ้า ...... ผนึกพวกเราให้อยู่ที่นี่จริงๆ!”
ตู้เฉิงคุนและหลี่โหยว่หรานรู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับการเคลื่อนไหวของเย่ฟ่าน แต่จากนั้นพวกเขาก็ยิ้มและเยาะเย้ยออกมาว่า
“เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถต่อสู้กับปรมาจารย์ของพวกเราได้!”
“...... ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อยที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
ทันใดนั้นผู้อาวุโสใหญ่แห่งนิกายซวนเยว่ก็ลืมตาขึ้นมองเย่ฟ่านด้วยความสนใจ
“เจ้ามั่นใจว่าจะสามารถฆ่าพวกเราทั้งหมดได้?”
"แน่นอนว่าต้องมีความมั่นใจอยู่แล้ว" เย่ฟ่านยิ้ม
“ดูจากกลิ่นอายของเจ้าแล้วเห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง เจ้าไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?”
"แล้วเจ้าจะรู้เอง"
“แม้ว่าเจ้าจะเป็นทายาทของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ด้วยอายุเพียงเท่านี้ไม่มีทางที่พวกเขาจะปล่อยเจ้าออกมาสู่โลกภายนอกอย่างแน่นอน หรือว่าเจ้าเป็นทายาทของจอมอสูรคนใด?” ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายหลี่เซี่ยเดินออกมาจากหลังน้ำตก
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เจ้ากำลังรออยู่ที่นี่เพื่อฆ่าข้าไม่ใช่หรือ?” เย่ฟ่านกางเสื้อคลุมเต๋าของเขาและเดินไปข้างหน้าโดยพูดว่า
"ในความเป็นจริงเมื่อข้ากลับมาที่นี่ย่อมมีความมั่นใจในการฆ่าพวกเจ้าทั้งหมดเช่นกัน"
เมื่อศิษย์ที่อยู่รายล้อมเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็รู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่เชื่อว่าเด็กน้อยเช่นเย่ฟ่านจะสามารถเอาชนะผู้อาวุโสตำหนักเต๋าของพวกเขาได้
“เขาบ้าไปแล้วหรือ ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถต่อสู้กับผู้อาวุโสหลี่แต่เขาจะรอดจากการโจมตีของผู้อาวุโสอื่นได้อย่างไร!”
"ในโลกนี้ยังมีผู้คนมากมายที่ทำตัวหยิ่งยโสโดยไม่สนใจความเป็นความตายของตัวเอง"
นี่เป็นดินแดนทุรกันดารอย่างยิ่ง ดังนั้นแม้จะเป็นอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดของนิกายของพวกเขาก็ยังไม่สามารถทะลวงเข้าสู่อาณาจักรตำหนักเต๋าได้
พวกเขาเคยได้ยินเรื่องราวของศิษย์อัจฉริยะจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นคนพวกนั้นด้วยตัวเองดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วคนพวกนี้แข็งแกร่งมากแค่ไหน
“ก็แค่เด็กน้อยที่มีนิสัยจองหองคนหนึ่ง เพียงแค่ข้าคนเดียวก็สามารถจัดการเขาได้แล้ว” เด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวกับสหายของเขาเบาๆ
เย่ฟ่านมองกลับมาที่พวกเขาด้วยสายตาเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่ทุกคนก็เงียบสนิททันที
“ให้ข้าดูว่าเจ้ามีเล่ห์เหลี่ยมแบบไหน!” ที่ด้านหน้าของน้ำตกผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายหลี่ฮั่วทะยานเข้าหาเย่ฟ่านราวกับนกอินทรีตัวใหญ่
เมื่อเขาอยู่ห่างจากเย่ฟ่านสิบจ้างกรงเล็บสีดำของเขาก็ถูกกางออกมาอย่างดุร้าย
ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เกิดการสั่นสะเทือนเบาๆ รัศมีพลังลึกลับแผ่กระจายไปทั่วภูเขาทำให้ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายหลี่ฮั่วดูน่ากลัวอย่างยิ่ง กรงเล็บสีดำของเขายังคงขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ในช่วงพริบตามันแทบจะสัมผัสกับลำคอของเย่ฟ่านแล้ว
“คลืน!”
เย่ฟ่านเผชิญหน้ากับมันอย่างใจเย็น วิธีการโต้ตอบของเขานั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ในเวลานี้กำปั้นสีทองของเขาที่อัดแน่นไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์กระแทกเข้าใส่กรงเล็บข้างนั้นตรงๆ
ฝูงชนในที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจในผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายหลี่ฮัว เพราะนี่คือผู้อาวุโสที่อยู่ในอาณาจักรที่สามของตำหนักเต๋า ไม่ทราบว่าตลอดชีวิตของเขาได้สังหารอัจฉริยะรุ่นเยาว์มามากมายแค่ไหนแล้ว
"ปัง"
อย่างไรก็ตาม ผลที่ได้นั้นเหนือความคาดหมายของทุกคน เมื่อกำปั้นทองคำพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้ากรงเล็บข้างนั้นก็แหลกสลายกลายเป็นฝุ่นผงในขณะที่พลังของหมัดยังคงไม่ลดลงแม้แต่น้อย
"ปัง."
หมัดทองคำของเย่ฟ่านกระแทกเข้าใส่หน้าอกของผู้อาวุโสสูงสุดนิกายหลี่ฮัวจนเป็นรูขนาดใหญ่ ใบหน้าของผู้อาวุโสนิกายหลี่ฮัวซีดขาวไร้สีเลือด เขาประคองร่างที่เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียวถอยหลังกลับด้วยความกลัว
เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าหมัดสีทองของเย่ฟ่านทรงพลังเพียงใด การโจมตีที่รุนแรงของผู้อาวุโสนิกายหลี่ฮัวเป็นเหมือนการละเล่นของเด็กเท่านั้น
“เป็นไปได้อย่างไร เขาอายุเท่าไหร่ ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขนาดไหน?”
“ไม่น่าเชื่อ มันจะเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?”
ศิษย์เหล่านั้นต่างก็สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บในขณะที่หัวใจของพวกเขาเต้นรัวด้วยความกลัว เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสของพวกเขาไม่สามารถต่อต้านเย่ฟ่านได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว
นักพรตตัวน้อยนี้จะต้องเป็นทายาทของจักรพรรดิอสูรอย่างแน่นอน พวกเขาไม่เชื่อว่าทายาทของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่มีอายุเท่ากันจะสามารถปราบปรามเย่ฟ่านได้
"เจ้า ......"
ผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายนิกายหลี่ฮัวกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ พร้อมกับถอยหลังกลับอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์มากมายมหาศาลก็ทะลักออกมาจากร่างกายของชายชรา ในขณะเดียวกันที่ด้านหน้าของเขาก็มีภูเขาขนาดเล็กปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า!
เมื่อภูเขาขนาดเล็กนั้นปรากฏขึ้นมันก็ขยายใหญ่ออกอย่างต่อเนื่องจนกลายเป็นภูเขาขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านค้ำยันสวรรค์
“ผนึกภูเขา!”
ศิษย์ของนิกายนิกายหลี่ฮัวอุทานออกมา นี่เป็นญาณวิเศษลึกลับสูงสุดของนิกาย ว่ากันว่านอกจากผู้คิดค้นวิชานี้ก็ไม่เคยมีปรมาจารย์นิกายคนใดสามารถฝึกฝนได้สำเร็จ
ไม่น่าเชื่อว่าผู้อาวุโสสูงสุดของพวกเขาจะสามารถฝึกฝนมันจนสำเร็จได้จริงๆ
“ฆ่า!”
ภูเขาที่ยิ่งใหญ่สูงตระหง่านอยู่บนท้องฟ้ากดทับเข้าหาเย่ฟ่านอย่างรุนแรง
ในทันใดนั้นเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ของทั้งสี่นิกายที่อยู่รอบๆต่างก็ดิ้นรนอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวัง แรงกดดันมหาศาลนี้ราวกับว่าภูเขาเวทมนตร์จะกดทับให้ร่างกายของพวกเขากลายเป็นเนื้อบด
สีหน้าของเย่ฟ่านนั้นเริ่มจริงจังขึ้นมาแล้ว ยอดฝีมืออาณาจักรลึกลับที่สามไม่สามารถประมาทได้จริงๆ หากเป็นผู้ฝึกตนคนอื่นๆที่อยู่ในระดับเดียวกับเขาคงถูกแรงกดดันนี้ฆ่าตายไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเย่ฟ่านนั้นมีความพิเศษเฉพาะตัว หากเป็นคนปกติเพียงต้นกำเนิดร้อยจินพวกเขาก็สามารถเข้าสู่อาณาจักรลับที่สามได้แล้ว
แต่สำหรับร่างกายที่เหมือนกับหลุมลึกของเย่ฟ่านมันทำให้เขาใช้ต้นกำเนิดไปแล้วกว่าสองพันจิน แน่นอนว่าเมื่อใช้ต้นกำเนิดมากมายถึงขนาดนั้นมันก็เพียงพอที่จะทำให้เย่ฟ่านมีความแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ!
“ผนึกภูเขา ฆ่าข้าไม่ได้!”
เย่ฟ่านคำรามด้วยความโกรธและใช้แขนทั้งสองข้างของเขาผลักดันภูเขาขนาดใหญ่ที่ตกลงมาจากท้องฟ้าให้หยุดอยู่กับที่ จากนั้นเขาก็ค่อยๆผลักดันมันถอยกลับอย่างต่อเนื่อง
ผู้คนมากมายที่อยู่รอบบริเวณต่างก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ในเวลานี้เย่ฟ่านใช้เพียงร่างกายของเขาแบกรับน้ำหนักจำนวนมากมายมหาศาลไว้ได้จริงๆ
ทันใดนั้นเหนือศีรษะของเย่ฟ่านก็มีภูเขาขนาดใหญ่อีกลูกปรากฏขึ้น ผู้คนสามารถมองเห็นสีเขียวขจีและแม้กระทั่งสิงสาราสัตว์มากมายที่อยู่บนภูเขานั้นได้อย่างชัดเจน
“ผนึกอันยิ่งใหญ่แห่งขุนเขาและสายน้ำ!”
เย่ฟ่านตะโกนพลางยกมือขึ้นสู่ท้องฟ้า ภูเขาอันยิ่งใหญ่ที่เขาเรียกออกมานั้นปะทะเข้ากับภูเขาของผู้อาวุโสจากนิกายหลี่ฮัวอย่างรุนแรง!
