An:บทที่ 42 : การทดสอบฤดูหนาวของสำนักไท่เสวียน
An:บทที่ 42 : การทดสอบฤดูหนาวของสำนักไท่เสวียน
"ตอนที่ข้าเจอตอนนั้น เป็นตอนที่ข้าจำศีล ตอนที่ข้าบังเอิญจำศีลอยู่ในรู และถูกพวกเขาขุดออกมา จากนั้นเจ้าหนูนั่นก็เอาข้ามาเล่นเป็นหนังสติ๊ก!"
"ยังดีที่ต่อมาเขาลื่นทำให้ข้าฉวยโอกาสหลบหนี ทั้งคู่เขามีมนุษย์เข้ามามากมาย เหมือนกับเด็กเวรนั่น ถือกระบี่ยาวเดินวนอยู่ในป่าหิมะ ขอเพียงเห็นสิ่งที่ขยับได้ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไร ก็จะถือกระบี่แทง!"
"เผ่าพันธุ์งูของเรามีพวกเดียวกันอยู่ไม่น้อยที่ยังจำศีลอยู่ เลยถูกพวกมนุษย์พวกนั้นฆ่าจนตาย ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!"
"ข้าวิ่งออกไปนอกภูเขา หลังจากนั้นข้าก็วิ่งไปที่อาณาเขตของเผ่ามนุษย์ จากนั้นถูกหิมะแช่แข็ง และต่อมาก็เป็นคนนั้น... ผู้หญิงมนุษย์ที่สวยงามช่วยข้าไว้มิฉะนั้นข้าและพี่เฮ่าคงจะไม่ได้พบกัน! ”
เมื่อต้าชิงจื่อพูดจบ สีหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความรู้สึก
โจวเฮ่าฟังจบก็มีความรู้สึกเช่นกัน เขาไม่คิดว่างูเขียวจะผ่านเรื่องราวมากมายมา
เขาคิดเกี่ยวกับคำพูดของต้าชิงจื่อและถามว่า "เจ้าบอกว่าคนเหล่านั้นไม่ใช่นักล่า?" ”
งูเขียวพยักหน้าและกล่าวว่า "ได้ยินจากงูรุ่นเก่าว่าคนเหล่านี้เป็นผู้ฝึกตนเผ่ามนุษย์ สามารถร่ายคาถาและสามารถฆ่าสัตว์อสูรได้ภายในดาบเดียว! ”
"จริงสิ!" มันคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเอ่ยว่า "คนพวกนั้นที่เข้ามาในภูเขาส่วนใหญ่ก็ไปจัดการกับสัตว์อสูรในภูเขา! ”
โจวเฮ่าฟังจบก็ครุ่นคิด :ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าหนึ่ง ล่าอสูรวิญญาณ และทดสอบฤดูหนาว...
"โอ้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!" ประกายแสงในสมองของเขากระพริบและเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
ผู้ที่ไม่ใช่นักล่าน่าจะเป็นผู้ฝึกตนในสำนักไท่เสวียน และเป็นผู้บ่มเพาะที่เพิ่งเข้าสำนักได้ไม่นาน
และทุกๆสี่ปีจะมีการทดสอบฤดูหนาวโดยมีเป้าหมายคือการให้ผู้ฝึกตนเหล่านี้เข้าไปในภูเขาเพื่อล่าสัตว์อสูรเพื่อทดสอบผลการฝึกฝน
ดูเหมือนว่าการทดสอบจะเป็นการทดสอบที่สำคัญมากสำหรับผู้ฝึกตนของสำนักไท่เสวียน!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหยุนหยานถึงมาทดลองล่าสัตว์ก่อนกำหนด
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญเพียรที่เข้าภูเขาเพื่อล่าสัตว์ย่อมมีไม่น้อย สำหรับสัตว์ป่าหมื่นอสูรแล้ว ช่างเป็นภัยพิบัติที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
"แต่แม้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามนุษย์จะแข็งแกร่งสามารถเข้าไปในภูเขาได้ แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ลึกเกินไป สัตว์อสูรในภูเขานั้นร้ายกาจมาก ทุกปีเผ่าพันธุ์มนุษย์ของพวกเขาจะต้องตายหลายคน!" ต้าชิงจื่อกล่าว
โจวเฮ่าพยักหน้า
ในเมื่อผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นเข้าร่วมการทดสอบ พลังบำเพ็ญเพียรย่อมไม่สูงมากนัก หากมิใช่เข้าไปในภูเขาลึกแล้วเจออสูรวิญญาณที่ทรงพลัง แน่นอนว่าต้องตาย!
"พวกเขาจะมาเมื่อไหร่ เจ้ารู้หรือไม่?" โจวเฮ่ามองไปที่ต้าชิงจื่อ
ต้าชิงจื่อส่ายหน้า "พี่เฮ่า เรื่องนี้ข้าไม่รู้จริงๆ ตอนนั้นพวกเราจำศีลแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเจ้าลูกหมานั่นเอาจข้าออกมาจากรู ข้าคงไม่เชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง! ”
เมื่อโจวเฮ่าได้ยินเรื่องนี้เขาก็พยักหน้า
ในฤดูหนาวสัตว์ป่าส่วนใหญ่เข้าสู่การจำศีลและไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก
สำนักไท่เสวียนเลือกช่วงเวลานี้มาทำการทดสอบเพื่อลดความเสี่ยงจากการตกตายด้วยสัตว์วิญญาณที่ทรงพลัง
อย่างไรเสียผู้ที่เข้าร่วมการทดสอบก็เป็นเพียงกลุ่มผู้ฝึกตนใหม่เท่านั้น
"พี่ฮ่าว พี่แน่ใจนะว่าต้องออกมาตามหาผู้หญิงคนนั้นตอนฤดูหนาว? มันอันตรายเกินไป! "ต้าชิงจื่อถาม
โจวเฮ่าพยักหน้าและจริงจัง
ต้าชิงจื่อไม่อยากจะเชื่อและพูดว่า "พี่เฮ่า พี่เปลี่ยนเวลาไม่ได้เหรอ? พวกลูกมนุษย์พวกนั้นมันแย่มาก พวกเขาชอบทรมานพวกเรา! ”
โจวเฮ่าถอนหายใจและมองไปที่ต้าชิงจื่อและกล่าวว่า "เวลาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้" ”
เขามองขอบฟ้าและกล่าวว่า "เพราะข้ามีข้อตกลงกับนาง ข้าไม่สามารถผิดนัดได้!" ถ้ามีเด็กเวรคนไหนกล้าขวางทางข้าจากนาง ข้าคงไม่เกรงใจแน่! ”
พร้อมกันนั้น เขาก็ส่งเสียง "ชี่" และกวัดแกว่งเคียวยักษ์อย่างแรง
......
