ตอนที่แล้วAn:บทที่ 33 : ผู้แข็งแกร่งต้องไปที่ที่ผู้แข็งแกร่งควรไป 
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปAn:บทที่ 35 กฎแห่งป่า ผู้อ่อนแอถูกกิน!

An:บทที่ 34 รอให้ฝ่ายตรงข้ามส่งหัวให้


An:บทที่ 34 รอให้ฝ่ายตรงข้ามส่งหัวให้

"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เจ้าพักผ่อนให้เพียงพอ และพักรักษาตัวให้ดี พรุ่งนี้เจ้าอาจจะต้องทำอะไรบางอย่างอีก" โจวเฮ่าพูดกับต้าชิงจื่อ

ต้าชิงจื่อยังคงสงสัย "พี่เฮ่า พรุ่งนี้ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ? ”

"น่าจะมี..." โจวเฮ่าไม่แน่ใจ เขาบอกกับพยัคฆ์เขี้ยวดาบที่หน้าบากว่า "ตอนที่พยัคฆ์เขี้ยวดาบจากไป พวกมันบอกว่าพวกมันต้องการให้ราชสีห์เนตรอัคคีมาช่วยมันแก้แค้น ข้าเดาว่าพวกมันจะมาในวันพรุ่งนี้" ”

"อะไรนะ?" ราชสีห์เนตรอัคคี!! "ทันใดนั้นต้าชิงจื่อก็กรีดร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

โจวเฮ่าตกใจกับเสียงกรีดร้องของมัน เขายอมรับว่าเริ่มเคยชินกับอาการตกใจของเจ้างูเขียวและกล่าวว่า "เจ้าตกใจมากงั้นหรอ? เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับราชสีห์เนตรอัคคีบ้าง? ”

"พี่เฮ่า พี่มันน่ากลัวจริงๆ!" ต้าชิงจื่อจุ๊ปากก่อนจะเอ่ยว่า "ราชสีห์เนตรอัคคีเป็นอสูรวิญญาณเช่นเดียวกับท่าน! ”

"อสูรวิญญาณ?" โจวเฮ่ากล่าวด้วยความยินดีว่า "นั่นยิ่งดี ข้ายังไม่เคยฆ่าอสูรวิญญาณมาก่อน! ”

เดิมทีเขาคิดว่าราชสีห์เนตรอัคคีที่พยัคฆ์เขี้ยวดาบพูดถึงอาจเป็นเพียงสัตว์อสูรระดับมนุษย์ขั้นสูงเท่านั้น แต่ไม่เห็นอยู่ในสายตา ยามนี้พอได้ยินว่าเป็นอสูรวิญญาณ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที!

อย่างที่เขาพูด เขายังไม่เคยล่าสัตว์อสูรวิญญาณมาก่อน!

ดังนั้นเขาต้องลองทําดูก่อนเข้าไปในส่วนลึกของป่าหมื่นอสูร!

เขาตื่นเต้นมาก แต่ต้าชิงจื่อกลับเศร้าโศกเสียใจ

มันพูดกับโจวเฮ่าอย่างขมขื่นว่า "พี่เฮ่า น้องชายรู้ว่าท่านเป็นอสูรวิญญาณแต่... แต่ท่านเพิ่งกลายเป็นอสูรวิญญาณ แต่ราชสีห์เนตรอัคคีตัวนั้นเกิดมาเป็นอสูรวิญญาณ แล้วท่านแน่ใจนะว่าจะสามารถสังหารราชสีห์เนตรอัคคีได้? ”

"เจ้าวางใจได้ ข้าจะต้องฆ่ามันแน่!" โจวเฮ่ายิ้มอย่างมั่นใจ

ต้าชิงจื่อยังคงสงสัย "พี่เฮ่า ท่านแน่ใจนะ?" ”

โจวเฮ่าหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ตราบใดที่พวกมันไม่ได้มาเป็นกลุ่มแค่ราชสีห์เนตรอัคคีตัวเดียว ข้ามั่นใจว่าจะฆ่ามันได้! ”

"พี่เฮ่า เท่าที่ข้ารู้ ราชสีห์เนตรอัคคีเคลื่อนไหวตามลําพัง และหากข้าเดาไม่ผิด พยัคฆ์เขี้ยวดาบน่าจะไปพบราชสีห์เนตรอัคคีตัวนั้น..." ต้าชิงจือครุ่นคิด

"เจ้ารู้จักนั้นเหรอ?"

"ผานเถิงเป็นราชาในสัตว์อสูรชั้นมนุษย์อย่างพวกเรา!"

"ฮึ่ม" โจวเฮ่าหัวเราะอย่างเย็นชาและกล่าวว่า "มันจะดีกว่าที่จะจัดการกับมัน! ”

ต้าชิงจื่อยังคงสับสน "พี่เฮ่าคิดวิธีจัดการกับมันยังไง? หรือเราจะหนีกันดี? ”

"หนี? กลิ่นของเราทําให้พยัคฆ์เขี้ยวดาบจดจําได้แม้ว่าพวกเขาจะหนีไปสุดขอบโลกพวกเขาก็สามารถหามันได้และทําไมเราต้องหนีด้วย? "โจวเฮ่าถอนหายใจ "หายากนักที่จะมีอสูรวิญญาณที่เหมาะสมเช่นนี้มาส่งถึงบ้าน ข้าจะไม่หวงแหนได้อย่างไร?! ”

"ส่งถึงบ้านงั้นหรอ?" ต้าชิงจื่อตะลึงงัน

มันคิดมาตลอดว่าโจวเฮ่าคนนี้มักจะพูดแปลกๆ และคําหลายคําก็ไม่เข้าใจ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับงู โจวเฮ่า ก็ยากที่จะอธิบายความหมายของการส่งถึงหน้าบ้าน ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนคําพูดและพูดว่า "ใช่แล้ว... มันก็เหมือนกับการส่งหัวคนมารับมีดยังไงล่ะ! ”

"ส่งหัวคน?" ต้าชิงจื่อยิ่งงง "แต่ราชสีห์เนตรอัคคีไม่ใช่มนุษย์? ”

"..." โจวเฮ่าพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าเขามีปัญหาในการสื่อสารกับสัตว์ในยุคนี้!

เขาถอนหายใจและกล่าวว่า "เช่นนั้นส่งหัวสัตว์! ”

"แบบนี้เจ้าเข้าใจไหม?" เขามองต้าชิงจื่อ

ต้าชิงจื่อพยักหน้าอย่างลังเล อันที่จริงยังไม่เข้าใจแต่เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ก็ไม่กล้าทำลายความหวังที่จะถามต่อไป

"งั้นพี่เฮ่าข้าขอพักก่อน" มันจัดร่างกายให้เรียบร้อย หลังจากหาท่าสบายๆ แล้ว มันก็ถามโจวเฮ่าว่า "พี่เฮ่ายังไม่พักผ่อนอีกหรือ? ”

"ข้าจะรออีกหน่อย" โจวเฮ่าตอบ

เขาทอดน่องมองท้องฟ้ายามเย็นที่ยังไม่สลายหายไป ราวกับเห็นเงาร่างงดงามของหญิงสาวที่ชื่อหยุนหยานในยามเย็นนั้น...