An:บทที่ 33 : ผู้แข็งแกร่งต้องไปที่ที่ผู้แข็งแกร่งควรไป 

An:บทที่ 33 : ผู้แข็งแกร่งต้องไปที่ที่ผู้แข็งแกร่งควรไป

"พี่เฮ่า เมื่อครู่ข้าเกือบจะกัดพยัคฆ์เขี้ยวดาบตายตัวหนึ่งแล้ว!" ต้าชิงจื่อยืดอกและพูดด้วยท่าทางสบายๆ

โจวเฮ่ามองไปที่มันที่ถูกกรงเล็บเสือข่วนเป็น "งูดอกไม้ยักษ์" และพยักหน้า "อืม..."

ต้าชิงจื่อรู้ว่าตนเองหาเรื่องใส่ตัว จึงเลียแผลตามลําพัง เพื่อบรรเทาอาการปวด

มันไม่ได้เป็นเกราะเหล็กเหมือนอย่างที่โจวเฮ่ามี ของมีคมยากจะทําร้ายดังนั้นเมื่อมองไปที่โจวเฮ่าที่ดูเหมือนจะไม่มีบาดแผลเขาก็รู้สึกอิจฉา

"พี่เฮ่า ท่านช่างร้ายกาจจริงๆ ถึงกับขับไล่ฝูงพยัคฆ์เขี้ยวดาบออกไป! พวกมันชอบวางท่ามาหลายปีแล้ว ตอนนี้ได้รับการสั่งสอนซะที! "มันพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

การต่อสู้ครั้งนี้มันเพียงพอที่จะทำให้พวกมันเข็ดหลาบเป็นเวลาหลายปี

ถึงอย่างไรมันก็เป็นงูที่กัดพยัคฆ์เขี้ยวดาบ!

แต่ตอนที่มันกำลังคุยโม้อยู่นั้นก็มีเสียงคำรามออกมาจากป่าลึก

นั่นอาจเป็นเสียงของอสูรวิญญาณตัวอื่นๆ

โจวเฮ่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกขัดจังหวะโดยเสียงคำรามที่ดังออกมาจากป่าลึก เขาจึงไม่มีอารมณ์ที่จะพูดต่อไป

แต่เมื่อเห็น โจวเฮ่า เงียบไป ต้าชิงจื่อก็รู้สึกแปลกๆ และกระอักกระอ่วน มันรวบรวมความกล้าและถามอีกฝ่ายว่า "พี่เฮ่า ท่านกําลังคิดอะไรอยู่? ”

เมื่อได้ยินคําถามของต้าชิงจือ ดวงตาของโจวเฮ่าก็ปรากฏความโศกเศร้าขึ้น เขาปีนขึ้นไปบนก้อนหินและมองไปยังทิศทางที่อยู่นอกป่า

ตอนนี้พลบค่ําพอดี ท้องฟ้ายามเย็นเป็นสีแดงเข้ม เมฆบนท้องฟ้าไม่ขยับ ลมบนพื้นไม่พัด เหมือนทิวทัศน์ของโลกทั้งใบถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว

เมื่อต้าชิงจื่อเห็นสิ่งนี้ เขาก็ถอนหายใจราวกับว่าเขาเข้าใจสิ่งที่ โจวเฮ่า กําลังคิดอะไรอยู่

มันนั่งอยู่บนหินสูงมองออกไปนอกป่ามองพระอาทิตย์ตกและถอนหายใจ:ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ ขื่นขมระทมทุกข์ชั่วนิรันดร์? ”

ทันใดนั้นโจวเฮ่าก็เปิดปาก " การมีความรักนั้นช่างทรมานเหมือนกับความตาย "

ต้าชิงจื่อกล่าวต่อว่า "หากสวรรค์มีตาจะต้องบันดาลความรักของท่านให้สมหวังอย่างแน่นอน!" ”

โจวเฮ่าพูดต่อ "ความรักก็เหมือนพระจันทร์ ยากที่จะไขว่คว้า! ”

"พี่เฮ่า ท่านผิดแล้ว น่าจะเป็น 'โลกไร้ที่สิ้นสุด' จึงจะถูก!" ต้าชิงจื่อแก้ไขเขาอย่างมีสติ

โจวเฮ่าชําเลืองมองมันและกล่าวว่า "เจ้าไปเรียนเรื่องพวกนี้มาจากไหน? ”

ต้าชิงจื่อหรี่ตาลง "ข้าได้ยินมาเมื่อหลายปีก่อน ได้ยินว่ามันมาจากภูเขา" ”

"บนภูเขา?"

"ในภูเขาลึก" ต้าชิงจื่อเงยหน้ามองเข้าไปในส่วนลึกของป่าหมื่นอสูร เพื่อส่งสัญญาณให้โจวเฮ่า

โจวเฮ่าเข้าใจทันทีและเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้น

บทกวีเหล่านี้แต่สิ่งที่แพร่กระจายในหมู่มนุษย์ไม่ทราบว่าทําไมแม้แต่สัตว์ป่ารู้?

เขาสนใจเรื่องลับๆ ในป่าหมื่นอสูร

ต้าชิงจื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ จึงรีบถาม "พี่เฮ่า ท่านคงไม่ได้คิดจะเข้าไปในภูเขากระมัง? ”

โจวเฮ่าพยักหน้า ความหมายชัดเจน

"พี่เฮ่า นี่..." น้ําเสียงของต้าชิงจื่อเพิ่งจะร้อนใจ แต่จู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นถอนหายใจ แล้วกล่าวว่า "ก็จริง พี่เฮ่า ตอนนี้ท่านเป็นอสูรวิญญาณแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของท่าน แล้วภูเขาที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรนั่นต่างหากที่ท่านควรไป..."

เมื่อมันพูดจบ มันก็ถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง มันดูเศร้ามาก

เมื่อโจวเฮ่าได้ยินมันพูดเช่นนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

เขาไม่คิดว่างูเขียวตัวใหญ่ตัวนี้จะมีน้ําใจและชอบธรรมมาก มันทําลายความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับคําว่า "อย่าไว้ใจ งูและแมงป่อง"

"แต่พี่เฮ่า ท่านวางใจได้ ข้าก็จะพยายามเช่นกัน ข้าเองก็อยากเป็นอสูรวิญญาณเช่นกัน แล้วเผชิญภัยไปพร้อมกับท่าน!" ต้าชิงจื่อเผยสีหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง ราวกับไม่ได้เดือดร้อนอะไร

โจวเฮ่าตบมันและพูดอย่างจริงจังว่า "คนอย่างข้าหากมีใครทำให้โกรธเคืองย่อมต้องแก้แค้น และในตอนนี้ข้าได้แก้แค้นให้กับแขนที่ขาดไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ข้าจะไม่โทษเจ้าอีกต่อไป” (แขนขาดตอนเจองูเขียวครั้งแรก)

ต้าชิงจื่อดีใจมาก "ขอบคุณพี่เฮ่ามาก! ”

พูดจบ ดวงตางูก็ยับยู่ยี่ "พี่เฮ่า แต่พี่ไม่ใช่มนุษย์ พี่เป็นมด ดูพี่พูดผิดไปใช่ไหม~ "

พูดจบมันก็เผยสีหน้าฉลาดและภาคภูมิใจออกมา

โจวเฮ่าโกรธที่มันพูดเช่นนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จากนั้นก้นของเขาก็ขยับก้นไปมาและพ่นใยแมงมุมใส่ใบหน้าของค้าชิงจื่อและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ข้ายังเป็นแมงมุมอีกด้วย! ”

ต้าชิงจื่อใช้หางปัดใยแมงมุมออก แล้วกล่าวอย่างแปลกใจว่า "เจ้าเป็นหมูด้วยหรือ" ”

"ถุ่ย! เจ้าสิเป็นหมู! ”

"กอดท่านพูดเองท่านเป็นหมู..."

"ข้ากําลังพูดถึงข้าเป็นแมงมุม!" ไม่ใช่หมู! ”

......

(คำจีน หมูกับแมงมุม ออกเสียงคล้ายกัน)