An:บทที่ 27 บิดาผู้นี้จะเติบโตเพื่อจีบเจ้า!
An:บทที่ 27 บิดาผู้นี้จะเติบโตเพื่อจีบเจ้า!
ต้าชิงจื่อที่อยู่บนต้นไม้จ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับโจวเฮ่าอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นโจวเฮ่ากินยาประหลาดในมือมนุษย์ลงไป มันก็ตะโกนอย่างร้อนรนว่า "โอ๊ย พี่ใหญ่โง่ของข้า! ทําไมเจ้าถึงโง่ขนาดจริง? ยาของมนุษย์จะให้มดกินได้อย่างไร! ”
มันทั้งร้อนทั้งโมโห แต่ก็ไม่กล้าลงจากต้นไม้ ได้แต่แขวนตัวอยู่บนยอดไม้แล้วตะโกน ร้องว่า "จบแล้ว"
หลังจากที่โจวเฮ่ากินยาบํารุงพลังเข้าไปแล้ว มันก็ดูภาคภูมิใจและพึงพอใจเป็นอย่างมาก
มันรู้สึกเหมือนมีเศษขี้ฟันเท่านั้น...
"คุณหนูสาม ไปกันเถอะ หากไม่มีนักล่านําทาง พวกเราไม่สามารถเข้าไปในภูเขาได้" หยางจงกล่าว
หยุนหยานพยักหน้า วันนี้นางได้ทดสอบกับฝูงพยัคฆ์เขี้ยวดาบ นางกระบี่ของนางได้ดื่มเลือดแล้ว นางยังสามารถฆ่าเสือเขี้ยวดาบไปหนึ่งตัว!
ความสําเร็จเช่นนี้เพียงพอที่จะปลอบใจนางที่ฝึกวิชากระบี่มาสามปีแล้ว
นางมองไปที่โจวเฮ่าและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และกล่าวว่า "น่าเสียดายที่ท่านพ่อไม่อนุญาตให้ข้าเลี้ยงสัตว์ มิฉะนั้นข้าจะพาเจ้าออกจากภูเขาไปด้วยกัน" ”
โจวเฮ่าได้ยินสิ่งที่นางพูดและอยากจะพูดว่า "กลัวอะไร? พ่อของเจ้าเพียงแค่พูดไร้สาระเท่านั้น เขาจะไม่จํากัดการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงของเจ้า เจ้ารีบพาข้าไปด้วย!
แต่ในเวลาเดียวกันหยางจงก็พูดแทรกขึ้นมาว่า "คุณหนูสาม หากท่านนําจะเอามดนี่กลับไป ให้นายท่านรู้ เขาก็ให้นํามันไปแช่สุราเพื่อบํารุงสุขภาพ! ”
พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็จุ๊จุ๊ "แต่จะว่าไป มดดําตัวใหญ่ขนาดนี้ ดองสุราบํารุงสุขภาพต้องออกมาได้ผลดีแน่! ”
พูดจบเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยราวกับตั้งตารอเรื่องนี้
เมื่อโจวเฮ่าได้ยินคําพูดเหล่านี้ เขาก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง!
เจ้าพูดว่าจะเอาใครไปดองสุรานะ? เจ้ามันก็แค่ตาลุงแก่ๆคนหนึ่ง!
ยังคิดจะเอาข้าไปแช่สุราเพื่อสุขภาพอีก เหรอ? ข้าจะหั่นเจ้าออกเป็นแปดส่วนเชื่อไหม!
หยางจงเห็นว่ามดดําตัวใหญ่ตัวนี้มีบางอย่างผิดปกติ เขาถอยหลังไปอย่างรู้กาลเทศะ และพูดกับหยุนหยานว่า คุณหนูสาม ข้าว่าเจ้าเดรัจฉานตัวนี้เหมือนจะมีความแค้นต่อข้า ข้าควรเดินไปข้างหน้ารอท่านก่อนดีกว่า ”
พูดจบก็แบกพยัคฆ์เขี้ยวดาบที่ตายแล้วขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไป
โจวเฮ่ามองเขาเดินไปไกลด้วยสายตาจิกกัด และคิดในใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นชายมันเยิ้มที่เดินเร็ว ข้าจะต้องตัดเจ้าออกเป็นแปดส่วน!
ทันใดนั้นหยุนหยานก็จับหน้าเขาไว้และพูดว่า "เอาล่ะ มดน้อย เจ้ากินยาบํารุงพลังแล้ว เจ้าจะหายดีหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับโชควาสนาของเจ้า! ”
พร้อมกันนั้น เขาก็หยุดพูดและพึมพําว่า "การทดสอบฤดูหนาวของสํานักไท่ซวนในปีนี้จัดขึ้นที่นี่ ข้าหวังว่าตอนนั้นเราจะได้เห็นเจ้า... พวกเราจะได้พบกันอีกใช่ไหม? ”
ดวงตาของนางมองไปที่โจวเฮ่าอย่างแน่วแน่ราวกับว่านางกําลังทําสัญญากับเพื่อนที่ดี
แน่นอนว่าโจวเฮ่าตอบตกลง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ
เมื่อหยุนหยานเห็นมดดําพยักหน้าอย่างน่าอัศจรรย์ ดวงตาของนางก็เป็นประกายและพูดว่า "นายสัญญากับข้าแล้วนะ? ดี แล้วอีกไม่นานเราจะได้พบกันใหม่! ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ลูบหัวโจวเฮ่าอย่างเอ็นดู "เจ้าต้องปกป้องตัวเองและรอข้ากลับมา! ”
พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับไปทีละก้าว ๆ แล้วเดินจากไปอย่างไม่เต็มใจ ตามหยางจงไป
โจวเฮ่ามองไปที่นางที่ไร้เดียงสาหัวใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเรากับแมลงปอสัมผัสน้ำ
เขาพยักหน้าและมองไปที่หยุนหยานและแอบพูดว่า "เจ้าเองก็เช่นกัน เจ้าต้องปกป้องตัวเองให้ดี เมื่อบิดาผู้นี้ฝึกฝนจนยิ่งใหญ่แล้ว ข้าจะไปจีบเจ้า! ”
ขณะที่หยุนหยานหันหลังจากไป นางขมวดคิ้วและลังเลในใจ "แปลกจริงๆ มดตัวนั้นเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด? ”
นางเดินตามหยางจงค่อยๆ ไกลออกไป ไม่นานก็หายลับไปในป่า
มดดำมองตามแผ่นหลังของนางอย่างเหม่อลอย ราวกับมองความฝัน จนกระทั่งเงางามของอีกฝ่ายหายไปก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา
เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ําว่างูเขียวตัวใหญ่ตัวหนึ่งกําลังมานั่งขดตัวอยู่ข้างๆเขาและจ้องมองมาที่เขาเป็นเวลานาน
