ตอนที่ 31 เย่เทียน : ความคิดของเหล่าจื้อพังทลาย
เซียวหรงไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงเกลียดเย่เทียนมากขนาดนี้ เช่นเดียวกันกับเย่เทียนที่กำลังนอนงงอยู่ เขาไม่รู้ว่าทำไมหนิงเสี่ยวถงถึงใส่ชุดนอนบางเข้ามาในห้องเขาแบบนี้
เย่เทียนถึงกับนิ่งอึ้ง เธอจะทำอะไรน่ะ?
ฉันแค่อยากสนับสนุนเธอ แต่เธอจะมาทำเรื่องน่าอายกับฉันเนี่ยนะ?
โลกนี้มันไม่มีมิตรภาพที่บริสุทธิ์ใจระหว่างชายหญิงหรือไง?!
เย่เทียนรู้สึกโกรธมาก เขาจึงลุกขึ้นนั่งและตบไปที่เตียง “มานั่งตรงนี้สิ”
ทำไมหนิงเสี่ยวถงถึงมาหาเย่เทียนกลางดึกแบบนี้ ทุกอย่างมันเริ่มจากไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตอนที่ทั้งสามคนกลับมาถึงบ้าน
ในตอนนั้นเย่เทียนก็ขึ้นไปชั้นบนอาบน้ำเตรียมพักผ่อน ส่วนโหยวฉินเสี่ยวเหยาก็ลากหนิงเสี่ยวถงวิ่งไปดูรอบวิลล่า
แม้ว่าโหยวฉินเสี่ยวเหยาจะแปลกใจเล็กน้อยที่เธอออกจากไห่จิงไม่กี่วัน เย่เทียนก็ได้น้องสาวเพิ่มมาอีกคนและยังลงทุนใช้เงินสร้างชื่อเสียงให้เธอด้วย แต่โหยวฉินเสี่ยวเหยาก็ไม่ได้บ่นหรืออิจฉาเรื่องนี้ เพราะในความเห็นของเธอถ้าพี่เย่เทียนจะทำอะไรก็คงมีเหตุผลของเขาเอง เธอไม่จำเป็นต้องถามเหตุผลทำแค่ยอมรับมันก็พอ ดังนั้นโหยวฉินเสี่ยวเหยาจึงกลายเป็นเพื่อนที่ดีกับผู้หญิงคนนี้ที่อายุน้อยกว่าเธอสองปี ถ้าต้องไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นพวกเธอคงได้กลายเป็นพี่น้องกันแล้วนั่งแกะเมล็ดแตงโมกับรินน้ำชาไปแล้ว...
ยามดึก
พระจันทร์เสี้ยวมีรูปเหมือนตะขอเกี่ยว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาว
ภายในสระน้ำร้อนกลางแจ้งที่ชั้นบนสุดของวิลล่า
โหยวฉินเสี่ยวเหยาขึ้นจากน้ำและเดินไปที่ขอบสระ
“เสี่ยวถง น้ำนี้อุ่นมากไม่เย็นเลย เธอจะไม่ลงมาว่ายน้ำหน่อยเหรอ?”
หนิงเสี่ยวถงที่มีความคิดวุ่นวายอยู่ เมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้นเธอก็ยิ้มอย่างข่มขื่นออกมา “ฉันลงไปเล่นกับพี่โหยวฉินไม่ได้หรอก โรคข้ออักเสบของฉันยังไม่หาย หมอเลยบอกให้พักผ่อนเยอะๆ...”
“โอ้! งั้นไม่เป็นไร!”
จู่ๆโหยวฉินเสี่ยวเหยาก็เข้ามานั่งข้างหนิงเสี่ยวถงและมองเธอด้วยรอยยิ้ม “เธอมีอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า?”
“ไม่มีเลย ไม่มี!” หนิงเสี่ยวถงรีบตอบปฏิเสธไป
โหยวฉินเสี่ยวเหยายิ้ม “ทำหน้ายู่แบบนั้นแล้วบอกไม่มีอะไร ถ้าไปพูดในงานธุรกิจเธอคงล้มเหลวแล้ว”
หนิ่งเสี่ยวถงที่ถูกจี้ใจดำแบบนี้ก็ทำได้แค่ก้มหน้าลง
“เป็นเพราะพี่เย่เทียนหรือเปล่า” โหยวฉินเสี่ยวเหยาเช็ดน้ำบนตัวเธอออก เมื่อเธอมองหนิงเสี่ยวถงเธอก็ยิ้มอกมาโดยปริยาย “อย่ากลัวไปเลย พี่เย่เทียนเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ใช่คนอย่างที่เธอคิดหรอก ที่เขาพาเรากลับมาวิลล่าด้วยก็เพราะเขาเหงานิดหน่อย”
“สุภาพบุรุษ...” หนิงเสี่ยวถงส่ายหัว การโกหกแบบนี้ต่อให้เป็นเด็กประถมยังไม่โดนหลอกเลย
“เธอยังไม่เชื่อเหรอ!” โหยวฉินเสี่ยวเหยาเบิกตากว้าง “ตอนนั้นฉันเคยลองแล้ว ตอนนั้นฉันถอดเสื้อผ้าออกหมดตัวเพื่อ...”
โหยวฉินเสี่ยวเหยาทำท่ามือคร่าวๆ “แต่เธอรู้ไหมว่าเขาพูดอะไร?”
หนิงเสี่ยวถงสั่นกลัว “เขาพูดอะไร?”
“พี่เย่เทียนบอกว่า เขาเชื่อเสมอว่าระหว่างชายหญิงสามารถมีมิตรภาพที่บริสุทธิ์ใจกันได้ เขาไปที่ห้องพักของฉันจริงๆ เขาแค่ดื่มกาแฟแก้วหนึ่งแล้วนั่งคุยกับฉัน เข้าไม่ได้มีกฎหรืออะไรพวกนั้นเลย”
เย่เทียน : ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น!
“พี่เย่เทียนยังบอกอีกว่า ถึงเขาเป็นคนโลภ หน้าตาดี มีตัณหา แต่เขาจะไม่มีวันบังคับผู้ให้หญิงทำอะไรที่ไม่อยากทำ”
เย่เทียน : คำพวกนี้ฉันก็ไม่เคยพูด!
“การได้หัวใจของหญิงสาวย่อมดีกว่าการได้มาแค่ร่างกาย”
เย่เทียน : อะไรวะเนี่ย? ฉันเคยพูดแบบนี้ด้วยเหรอ?
“พี่เย่เทียนเป็นคนดีที่หายากในรอบพันปี ลองคิดดูสิ พี่เย่เทียนให้เธอเซ็นต์สัญญาหรือขอให้เธอมาทำอะไรให้หรือเปล่า?”
หนิงเสี่ยวถงตัวสั่นมากกว่าเดิม
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานค่อยๆปรากฎขึ้นมา
ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ เย่เทียนปฏิบัติกับเธอราวกับเขาเป็นพี่ใหญ่ข้างบ้าน เขาเข้ามาคุยกับเธอตรงทางเดินโดยบังเอิญ เข้ามาช่วยเธอหลังจากที่เธอทำพลาดบนเวที ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเย่เทียน
“ไม่มีทาง...” หนิงเสี่ยวถงพูดออกมาโดยจิตใต้สำนึก “แต่...ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำดีกับฉันถึงขนาดนี้”
โหยวฉินเสี่ยวเหยาพุดด้วยท่าทางจริงจัง “พี่เย่เทียนบอกเอาไว้ว่า เขาเชื่อในเรื่องโชคชะตา เขาสนับสนุนเธอก็เพราะเขามีชะตาต้องกันกับเธอ เขาจะไม่ขออะไรเธอตอบแทนไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินหรือความปราถนา”
เย่เทียน : ไร้สาระน่า!
ขณะที่เธอพูด โหยวฉินเสี่ยวเหยาก็เงยหน้าดูท้องฟ้ายามค่ำคืน ทันใดนั้นเองเธอก็เห็นดาวตกพุ่งอยู่บนท้องฟ้า เธอกรีดร้องและรีบอธิษฐาน “ดาวตกเอ๋ยดาวตก ฉันไม่ได้ต้องผูกมัดพี่เย่เทียนไว้กับฉันคนเดียว ฉันแค่หวังว่าในใจของเขาจะมีฉันอยู่ในนั้นบ้าง ต่อให้เป็นมุมเล็กๆมุมหนึ่งในหัวใจก็ได้! ได้โปรด! ดาวตก!”
หนิงเสี่ยวถงกอดขาและมองออกไปที่สระว่ายน้ำที่นิ่งสงบ
เกิดความหวั่นไหวในใจของเธอ
เย่เทียนทั้งหล่อและบุคลิกดี ดังนั้น...
ฉันคิดมากเกินไปแล้ว!
ตามคำกล่าวที่ว่าไว้ ถ้ามีพระพุทธเจ้าอยู่ในใจ สิ่งที่เห็นก็คือพระพุทธเจ้า ถ้าในใจมีสีอะไร สิ่งที่เห็นก็เป็นสีนั้น!
ฉันยังต้องปรับอารมณ์ให้ดีขึ้น ไม่อย่างนั้นคงไปเจอหน้าพี่เย่เทียนไม่ได้แน่!
พี่เย่เทียน!
ยกโทษให้ฉันด้วย!
ฉันไม่น่ามองคุณเป็นคนไม่ดีเลย!
ต่อไปนี้ฉันจะไม่คิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว!
ฉันเป็นหนี้คุณ ดังนั้นฉันจะใช้ทั้งชีวิตนี้เพื่อใช้หนี้!
และในตอนนั้นเอง
ด้วยคำพูดไร้สาระของโหยวฉินเสี่ยวเหยาที่พูดออกมาล้างสมองเธอ จึงทำให้หนิงเสี่ยวถงจึงตัดสินใจว่าจะไม่ทำให้เย่เทียนผิดหวัง!
“เธออาจคิดว่าพี่เย่เทียนหล่อ รวย และไม่ได้ขาดเหลือไร แต่ฉันรู้ว่าพี่เย่เทียนไม่ได้มีควาสุขอย่างที่พวกเราเห็น...” โหยวฉินเสี่ยวเหยาพูดพึมพำและนั่งเท้าค้าง
“พี่เย่เทียนกำลังเหงาอยู่จริงๆ…” หนิงเสี่ยวถงเริ่มคิดบางอย่างอยู่ในใจ
ย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน
เย่เทียนตบที่นอนอย่างงุนงงและกวักมือให้หนิงเสี่ยวถงมานั่ง
หนิงเสี่ยวถงนั่งลงและมองตรงเข้าไปในดวงตากึ่งหลับกึ่งตื่นของเย่เทียน “พี่เย่เทียน...”
ถึงเย่เทียนจะไม่เคยมีประสบการณ์ แต่เขาก็รู้ดีว่าต้องทำอะไรในสถานการณ์แบบนี้
คนที่โตแล้วก็ควรทำในสิ่งที่ต้องทำ!
เขาลงมือโดยไม่พูดอะไร
เขาเอื้อมมือไปโอบหนิงเสี่ยวถงเข้ามาในอ้อมแขน และเมื่อเขากำลังจะจูบเธอ เขาก็เห็นน้ำตาสองหยดไหลออกมาจากตาของเธอ
เอิ่มมมม...?
“เธอร้องไห้ทำไมเสี่ยวถง?” เย่เทียนทำตัวไม่ถูก
หนิงเสี่ยวถงมองที่ตาของเย่เทียนและยิ้มอย่างสดใส “เพราะฉันมีความสุขมาก การผ่าตัดของพ่อประสบความสำเร็จไปด้วยดี”
“แบบนั้นก็ยอดเลย!”
เย่เทียนรู้สึกยินดีกับหนิงเสี่ยวอย่างใจจริง
คนที่ทำงานหนักจะไม่โชคร้ายเกินไป!
“ฉันเล่าเรื่องของคุณให้พ่อฟังแล้ว พ่อบอกว่าเมื่อเขาหายจากอาการป่วย เขาจะมาขอบคุณเป็นการส่วนตัว”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”
“เอ่อ...”
บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย
หนิงเสี่ยวถงลุกขึ้นนั่ง “ฉันขอเรียกคุณเหมือนพี่โหยวฉินได้ไหม?”
“เอ่อ...ได้สิ!”
“ดีจังเลยพี่ชาย!” หนิงเสี่ยวถงกอดเย่เทียนและหอมแก้มเขา เธอกระโดดด้วยความดีใจ “ฉันมีพี่ชายแล้ว! ฮี่ฮี่! เยี่ยมไปเลย!”
เย่เทียน : #￥% ￥%.. .&
ได้น้องสาวมาเพิ่มอีกคน?
ฉันอยากจะบ้าตาย!
