บทที่ 232 เปื้อนเลือด
มุมมองของอัลดูอินเอราลิธ ฉันมองดูเมเรียลลูบผมลูกสาวของเราเบาๆโดยเอาผมปัดไปที่ด้านหลังใบหูของเธอขณะที่เธอหลับสนิท แสงจันทร์สีซีดได้ฉายแสงโอบล้อมทั้งสองไว้ ทำให้เกิดบรรยากาศอันเงียบสงบภายในห้องที่เงียบงัน นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้? ฉันคิด นานเกินกว่าที่ฉันจำได้ เราใช้เวลาครึ่งคืนพูดค...
