ตอนที่ 35 รูู้จักดีกว่าที่คุณคิด

เธอจำใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ตอนที่เขาเสียชีวิต ใบหน้าไร้เลือดของเขาบิดเบี้ยว น่าสยดสยองเนื่องจากความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่เขาได้รับก่อนตาย ตอนที่พบศพของเขา มือเขากำหมัดไว้แน่นทั้งสองข้าง

เจียงเหยาไม่อาจแม้แต่จะเริ่มจินตนาการได้ว่าการถูกฝังทั้งเป็น จะเจ็บปวดขนาดไหน แม้จะเป็นทหารก็แต่แสนจะน่ากลัวที่ต้องอดทนต่อความยากลำบากและความเหนื่อยล้าในแต่ละวัน สุดท้ายก็ต้องตายด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสยดสยอง

เจียงเหยาสงบนิ่ง พร้อมทั้งขยับเข้าไปใกล้ลู่ชิงสี เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปัดคิ้วของเขาอย่างเบา ๆ เธอใช้นิ้วมือของตัวเองดั่งพู่กันลูบปัดไปมาบนคิ้วนั้น

“นอนไม่หลับเหรอ?”

“อะ!” เจียงเหยาหกตัวด้วยความตกใจ

เมื่อเธอกำลังจะถอนมือออก ดวงตาคู่นั้นก็เปิดขึ้นทันที เขาจับมือของเธอไว้แน่น เจียงเหยาถูกเขาจับมือด้วยความประหลาดใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง พร้อมกับอ้าปากค้าง เธอดูเหมือนโจรที่ถูกจับได้

“แกล้งหลับเหรอ!” เจียงเหยาประท้วงด้วยเสียงต่ำ “คุณแกล้งหลับ!”

ลู่ชิงสีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก ในขณะที่ฟังเธอคร่ำครวญด้วยความไม่พอใจ “ก็คุณมาจับตัวผม ผมก็ต้องตื่นสิ ไม่ใช่คนตายสักหน่อย”

ใช่แล้ว ลู่ชิงสีเป็นทหารนี่ เขาจะไม่รู้ตัวและตื่นขึ้นมา หลังจากที่ถูกเจียงเหยาลูบไล้บนใบหน้าวนไปวนมาได้ยังไง

อันที่จริงเขาตื่นตั้งแต่ที่เธอพลิกหันมาหาเขา แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะสัมผัสตัวเขาอย่างลับ ๆ หลังจากที่เขาผล็อยหลับไป

สัมผัสของเธอเบาและอ่อนโยนมาก

“นอนไม่หลับเหรอ?” ลู่ชิงสีปล่อยมือที่จับเจียงเหยาและถามอย่างสงสัยว่าเธอนอนไม่หลับเพราะอากาศร้อนหรือไม่ “อยากให้ผมเปิดพัดลมไหม”

“ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณ” บ้านหลังนี้ถูกออกแบบให้ระบายอากาศที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของบ้านตระกูลลู่ อุณหภูมิระหว่างวันค่อนข้างจะแตกต่างกันเป็นอย่างมาก แม้ว่ากลางวันจะร้อนอบอ้าว ทว่ากลางคืนกลับมีลม ทำให้อากาศเย็น ทั้งระเบียงห้องยังหันไปทางแม่น้ำ รับลมยามเย็นจนแทบไม่มีโอกาสได้เปิดพัดลมหรือเครื่องปรับอากาศเลย จริง ๆ แล้วในช่วงกลางดึก อากาศออกจะหนาวเสียด้วยซ้ำ จนเจียงเหยาต้องใช้ผ้าห่ม

เครื่องปรับอากาศที่ติดตั้งในบ้านส่วนใหญ่ถูกใช้เป็นเพียงเครื่องประดับ จะได้เปิดใช้งานจริง ๆ เฉพาะในช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปีเท่านั้น

“ลู่ชิงสี คุณง่วงนอนไหม? ถ้ายังไม่ง่วง เรามาคุยกันก่อนดีไหมคะ” เจียงเหยาเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสี เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยแน่ใจและยังแฝงด้วยความลังเล “ดูเหมือนว่าหลังจากแต่งงานกัน เราแทบจะไม่ได้อยู่คุยกันเลย”

การแสดงออกของลู่ชิงสีหยุดนิ่งทันที เขาตกตะลึง แต่ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่เจียงเหยาที่จ้องมองมาที่เขา ก็ยังไม่ทันสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเขา

จะไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไร? เจียงเหยานี่นะเสนอที่จะพูดคุยกับเขา!

ที่ผ่านมาเจียงเหยาไม่เต็มใจที่จะพูดคุยกับเขา เธอมักจะเงียบไม่พูดไม่จา เขาเองก็กลายเป็นคนเย็นชา จนเธอไม่ต้องการมองหน้า

แล้ววันนี้ จู่ ๆ เธอก็กอดเขาถึงสองครั้ง ยังเสนอให้พวกเราพูดคุยกันอีก

หลังจากเงียบไปนาน ลู่ชิงสีกล่าวด้วยเสียงต่ำปนความสับสน

“เจียงเหยา คุณ... วันนี้คุณแปลกไปนะ”

ถ้าเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ว่าผู้หญิงที่นอนอยู่ข้าง ๆ คือภรรยาของเขา เขาคงสงสัยเจียงเหยาคนปัจจุบันไม่ใช่ เจียงเหยาคนเดิม

ใช่แล้ว มันเหมือนกับว่าเธอเป็นคนใหม่

“คุณจะบอกว่าคุณรู้จักฉันดีอย่างงั้นเหรอ? แล้วคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นคนยังไง” เจียงเหยาถามอย่างไม่มั่นใจ

“อย่างน้อย ผมก็รู้จักคุณมากกว่าที่คุณคิด” ลู่ชิงสีกล่าวยิ้ม ๆ อย่างพอใจ น้ำเสียงของเขาหนักแน่น แสดงออกถึงความหวงแหน