EP 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก

EP 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก

By loop

ในช่วงบ่าย.

ณ สำนักงาน.

ในสำนักงานเลขาธิการ ดงซูบินดูกระตือรือร้นหยิบสมุดบันทึกออกมาและเขียนมันโดยสรุปคำสั้งทั้งหมดที่เขาค้นพบไว้

ดงซูบินใช้เวลามากกว่าหนึ่งนาทีต่อวันกับคำสั่งใหม่เมื่อเทียบกับคำสั่งอื่นๆ ซึ่งมันเกินกว่าเวลามาตรฐานที่เขาได้รับ

หากคุณต้องการให้โลกย้อนเวลากลับไปในหนึ่งวัน คุณต้องมีเวลาสำรองไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมง

หากคุณต้องการให้โลกหยุดนิ่งเป็นเวลาหนึ่งวัน คุณก็ต้องใช้เวลาสำรองยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นเดียวกัน

สำหรับการย้อนกลับใช้เวลาเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ได้วัตถุหนึ่งชิ้นที่จะล่าถอยเป็นเวลาหนึ่งวัน

หากคุณต้องการระบุวัตถุเดียวสำหรับวันเร่งเวลาจะใช้เวลาเป็นสัดส่วนที่มากกว่าการย้อนกลับมากกว่าสี่เท่า

ดงซูบินวางปากกาลงแล้วจับหัวของตัวเอง สิ่งที่เขาจดมันดูรกไปหน่อย แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องคิดถึงความสัมพันธ์ของฟังก์ชันต่างๆ มันไม่สมเหตุสมผล สิ่งสำคัญคือเขาได้เวลาเพียงหนึ่งนาทีต่อวันเพียงเท่านั้น  มันดูไม่สมเหตุสมผล และวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถอธิบายได้เลย ดังนั้น ดงซูบินจึงสามารถหาเหตุผลที่คล้ายคลึงกันเพื่อชี้แจงความคิดเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น อนาคตที่คาดเดาไม่ได้นั้นใหญ่กว่าพลังงานที่เคลื่อนที่ที่รู้จักซึ่งจำเป็นในอดีตมาก นั้นน่าจะเป็นเรื่องพื้นฐานที่เขารู้เท่านั้น

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นการจะใช้พลังพิเศษในการเร่งเวลาจะต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน

ดงซูบินเริ่มคิดเกี่ยวกับการใช้การเร่งเวลาและเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป ใบหน้าของดงซูบินก็หดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ พอเลิกงานใบหน้าเขาเคร่งขรึมด้วยความเครียด เพราะเขาพยายามวิเคราะห์การทำงานของพลังพิเศษนี้อย่างจริงจัง ดงซูบินพบว่าการเร่งเวลานี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมาย เมื่อคุณพูดอะไรผิด คุณสามารถใช้ย้อนเวลาหรือย้อนกลับ เพื่อ ไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดได้แล้วกลับมาใหม่อีกครั้ง อีกทั้งการพลังการย้อนกลับก็ยังสามารถช่วยในการรักษาและด้านความงามได้ ซึ่งมันถือว่ายอดเยี่ยมมากสำหรับการใช้งานจริงๆ - แต่กลับกันเขาไม่รู้ว่าการเร่งเวลามันจะไปถึงไหนและมันจะมีประโยชน์มากขนาดไหนกัน!

เวลาที่จะเลื่อนวัตถุที่กำหนดคืออะไร?

มันจะทำอะไรได้? ทำให้คนอื่นแก่ขึ้นอย่างงั้นหรอ?  เวลาแค่ไม่กี่นาทีแค่นี้นะ?

ต่อให้ต้องการจัดการกับศัตรูให้ตายตามอายุขัยแต่มันต้องใช้การเร่งเวลามากขนาดไหนกันและต้องมีเวลาสำรองทั้งชีวิตของฉันเลยไหม? เพราะมันส่งผลกับเวลาเพียงสั้นๆเท่านั้น อีกทั้งไม่รู้ว่าผลของอนาคตที่เกิดขึ้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าเป้าหมายจะถูกเร่งเวลา แต่ดูเหมือนว่าดงซูบินจะไม่มีประโยชน์อะไร เมื่อเทียบกับคำสั่งของย้อนกลับ และ หยุดเวลา แล้วการเร่งเวลา นั้น... ไม่มีประโยชน์อะไรเลย !

นี้คือพลังพิเศษใหม่ที่ฉันพบอย่างงั้นหรอ!

เวรเถอะ! ฉันควรดีใจไหมเนี่ย!

ดงซูบินคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะเร่งเวลาวัตถุให้ไปในอนาคต แต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดที่จะทำให้เขาตื้นเต้นได้เลย!

ฉันควรคิดกับเรื่องนี้ยังไงดี!

ดงซูบินตบหัวของเขา มันค่อนข้างเป็นเรื่องงงงวย

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็เขาก็หยุดความคิดเรื่องการเร่งเวลา และตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ใช่พลังนี้!

เมื่อดงซูบินเลิกงาน ดงซูบินมองดูนาฬิกาและถอนหายใจ เขาหมุนนาฬิกากลับไปเป็นเวลาของวันนี้ แล้วเก็บของขึ้นรถแล้วออกไปที่สำนักงาน

เสียเวลาไปอีกวัน

ระหว่างทาง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของหยูเหมยเซียว

ดงซูบินเพิ่งเข้ามาในหอพักของหอพักริมถนน จอดรถไว้ที่ชั้นล่าง และเอื้อมมือออกไปรับ "พี่สาวหยู คิดถึงผมอย่างงั้นหรอ"

"ไม่ใช่สักหน่อย"

ดงซูบินมีความสุขและไม่หยอกล้อเธอ “มีอะไรเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”

เสียงของ หยูเหมยเซียวหยุดนิ่ง “เรื่องที่ฉันพึงบอกคุณไป”

"แล้วพ่อแม่ของคุณ? น้ำเสียงอย่างงั้นคือ?"

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”

“แล้วคุณคิดว่ายังไง”

“……ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

"เกิดอะไรขึ้น?"

“ฉันคุยกับคุณเรื่องนี้แล้ว ฉันคิดว่า...เอ่อ ฉันยังรู้สึกว่าฉันจะจำญาติๆ ของฉันได้ ยังไงก็ตาม ฉันก็ต้องการพวกเขาเหมือนกัน” จากนั้นโทรศัพท์ก็มาจากเสียงสะอื้นเบาๆ "ถึงแม้... ฉันยังเด็กไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่... ฉันต้องการมันจริงๆ ฉันกลัว...······· ····· ไม่รู้จะไปเจออะไร...และไม่รู้จะอธิบายยังไงดี...·········...”

ดงซูบินถอนหายใจ "อย่าร้องไห้ ไปเลยมันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว"

"ไม่ ไม่ร้องไห้"

"คุณนี้โตขนาดไหนแล้วยังจะร้องไห้อยู่อีก"

"……เข้าใจแล้ว."

“อย่างน้อยก็ยังมีเวลาเตรียมใจ อย่างงั้นไปพรุ่งนี้เลยไหม”

"ตกลง."

“แล้วพรุ่งนี้คุณกับหยูเซียเซียวมาถึงเมือง ฉันจะติดต่อกับพ่อและแม่ของคุณให้”

หลังจากพูดคุยกันซักพักดงซูบินก็วางสาย หยิบกระเป๋า ดึงประตูรถลง และทักทายเพื่อนบ้านที่พักที่หอพักสำนักงานเขตด้วยรอยยิ้มและทักทายคนมากมาย

ดงซูบินหยิบกุญแจและคลายเกลียวประตู จู่ๆก็ไม่เข้าบ้าน เขามองดูกล่องหนังสือพิมพ์พลาสติกสีแดงซึ่งติดอยู่กับผนังด้านนอกประตู ดูเหมือนจะเป็นข่าวจากสำนักพิมพ์มอร์นิ่งโพส นี้ฉันรอมาเป็นปีในการสมัครกับข่าวสาร ฉันต้องการตรวจสอบข่าวสำนักพิมพ์มอร์นิ่งโพส แต่ไม่มีโควตาที่สำนักงาน เขาเองจะต้องออกเงินซื้อเอง อย่างที่สอง เขาพยายมจะอ่านข่าวของสำนักพิมพ์นี้ไว้เพื่อเตรียมความพร้อมถ้ามีข่าวที่ไม่ดีถึงเขาอีกเขาจะได้จัดการแก้ไขปัญหาได้ทัน.

เมื่อเปิดกุญแจเพื่อเปิดกล่องหนังสือพิมพ์ดงซูบินก็หยิบหนังสือพิมพ์ข้างในออกมา

หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าดงซูบินลืมหยิบไปที่ทำงานด้วยดงซูบินจึงหยิบมันขึ้นมาและนำมันเข้าไปในห้องของเขา

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า เขามองย้อนกลับไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หลังจากนั้นไม่นาน และมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น เพราะข่าวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวที่ออกมาแล้วในวันนี้ และมันไม่มีประโยชน์ที่ดงซูบินจะอ่านมันซ้ำ แต่ถึงยังงั้นดูเหมือนดงซูบินจะเห็นโอกาสอะไรบางอย่าง

เขามองดูหนังสือพิมพ์

เอาล่ะ.

ทันใดนั้น ตาของดงซูบินเพ่งจ้องไปที่หนังสือพิมพ์ เอื้อมมือออกไปและชี้นิ้วของเขาเปิด ลูบกล่องหนังสือพิมพ์เบา ๆ จดจ่อกับมันและเริ่มใช้การเร่งเวลา!

หนึ่งวินาที……

ยี่สิบนาที...

สี่สิบวินาที...

การเร่งเวลาถูกหยุดลง!

ดงซูบินดึงมือของเขา  แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น มันยังคงเป็นแบบนั้น

ดงซูบินหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดกล่องหนังสือพิมพ์อีกครั้ง

อย่างไรก็ตามดงซูบินที่เพิ่งหยิบหนังสือพิมพ์ตอนเช้าออกมาพบว่ามีหนังสือพิมพ์อยู่ในกล่องหนังสือพิมพ์!

ดงซูบินหายใจเข้าและตัวสั่นและเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ออกมา

ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ

ดงซูบินกัดฟันและเปิดหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ เมื่อเปิดออกมา ดงซูบินก็ตกใจเหมือนเห็นผีและเกือบจะโยนหนังสือพิมพ์ออกไป!

นี้มันบ้าไปแล้ว!

สถานการณ์คืออะไร?

ดงซูบินตกตะลึงจริงๆ และรู้สึกว่ารูขุมขนของร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อตกตะลึง!

วันที่ระบุในหนังสือพิมพ์ของสำนักพิมพ์มอร์นิ่ง **** นี่คือหนังสือพิมพ์ของวันพรุ่งนี้จริงๆ! ! .