ตอนที่ 32 ใจดี

กลับมาถึงบ้านลู่ พ่อและแม่ลู่ที่เห็นทั้งคู่ถือของพะรุงพะรังเข้ามาในบ้าน จึงรีบออกไปรับและช่วยถือ

“บ้านนู้นใจดีมากเลยนะ นี่แค่กลับไปเยี่ยมแปบ ๆ เอง ยังจะให้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาอีก” แม่ลู่มองไปที่เจียงเจียและพูดกับเขา “ขอบใจพ่อกับแม่ของเธอด้วยนะ ใจดีจริง ๆ เลย”

“แตงโมบ้านลูกสะใภ้หวานกว่าแตงโมกว่าที่ขายในเมืองเสียอีก วันก่อนพ่อเข้าไปในเมือง เขาซื้อกลับมา 2 ลูก ทั้งหวานทั้งฉ่ำมากเลยล่ะ”

พ่อลู่พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “แตงโมของเธอน่ะปลูกบนภูเขา ดินก็ดี แดดก็ดี น้ำสะอาด อากาศก็บริสุทธิ์ แตงโมพวกนั้นถึงได้หวานและฉ่ำแบบนี้ยังไงล่ะ!”

เจียงเจียยิ้ม พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขาหันกลับมาและพูดคุยกับเจียงเหยา ที่เพิ่งจอดรถจักรยานและเดินเข้ามา ก่อนจะจากไป

หลังจากเจียงเจียกลับไปแล้ว แม่ลู่ก็เข้าไปในครัว แล้วเริ่มคัดแยกผัก ผักพวกนี้เป็นผักที่ปลูกจากไร่ของบ้านเจียง แม้จะไม่ได้มากมายอะไร ทว่าแม่ลู่ก็ยินดีที่ได้รับผักเหล่านี้ เธอพูดกับเจียงเหยาที่เข้ามาช่วยในครัว “ผักของพ่อแม่เธอนี่รสดีทีเดียว! ไม่ใช่แค่สดนะ ยังปลอดสารด้วย ดูแตงกวานี่สิ ยังมีดอกติดมาด้วยเลย! ที่วางขายในเมืองส่วนมากเหี่ยวแล้วก็เก่าด้วย พรุ่งนี้แม่จะทำแตงกวาทุบ ชิงสีเขาชอบเมนูนี้!”

“ใส่พริกกับพริกไทยเพิ่มหน่อยได้ไหมคะ?” เจียงเหยาเหลือบจากห้องครัวออกไปห้องนั่งเล่น และคิดในใจ เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาชอบกินแตงกวาทุบ

“ได้สิ! ชิงสีเขาชอบอาหารรสเผ็ด” แม่ลู่พยักหน้าขณะพูด เธอเห็นหน้าผากของเจียงเหยามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น จึงกล่าวเสริม “แม่จะจัดการที่เหลือเอง กลับเข้าไปพักในบ้านเถอะ คงร้อนมากแล้วสิท่า? อ๋อ อาการไข้เป็นไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม? รีบขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบนแล้วพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ค่ะ” เจียงเหยาพยักหน้า “ไข้ลดลงตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

“ดี ดี ถ้ายังรู้สึกไม่ดีก็บอกชิงสีก็แล้วกัน เขาเป็นสามีของเธอ อีกอย่างเขาก็อยู่ที่บ้านด้วย เขาก็ควรดูแลเธอให้ดี นี่ไหน ๆ เขาก็อยู่บ้านแล้ว พรุ่งนี้ก็ให้เขาพาไปซื้อของในเมืองสิ ไหน ๆ ก็ต้องหาซื้อเสื้อผ้าก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ย้ายไปอยู่เมืองใหญ่  ๆ การแต่งตัวก็สำคัญนะ ยิ่งมหาวิทยาลัยไม่มีเครื่องแบบด้วย ถ้าแต่งตัวไม่เป็น เดี๋ยวจะถูกคนอื่นเขารังแกเอา” แม่ลู่แนะนำ

“แม่จะขอให้เขาพาเธอไปที่ห้าง เขาจ่ายได้อยู่แล้ว อยากได้อะไรก็เลือกซื้อตามใจชอบ”

เจียงเหยาหัวเราะอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “แม่คะ ไม่คิดเลยนะคะ ว่าจะมีแม่สามีที่ไหนพูดกับลูกสะใภ้แบบนี้ แม่เป็นคนแรกเลยค่ะ”

แม่ลู่ตกใจกับคำพูดของเจียงเหยา เธอเหลือบมองอย่างสงสัยปนประหลาดใจ อีกด้านหนึ่งก็นึกขัน

“จ้า จ้า พูดจบแล้ว ก็กลับไปพักที่ห้องได้แล้ว” แม่ลู่ไม่ได้คิดอะไรมากกับพฤติกรรมที่ผิดปกติของเจียงเหยา เธอคิดเพียงแค่ว่าเจียงเหยาคงจะมีความสุข หลังจากที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านของตนเองและดูเหมือนเธอจะช่างพูดขึ้นมาก็เท่านั้น

วัยรุ่นก็ควรจะมีช่วงที่มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง เป็นธรรมดาที่เธอจะพูดจาฉะฉานออกมาให้ได้เห็นบ้าง

หลังออกจากครัว เจียงเหยาเห็นพ่อลู่นั่งคุยเรื่องแตงโมผลโตอยู่กับลู่ชิงสี เขาแนะนำให้ลูกชายแบ่งแตงโมส่วนหนึ่งไปให้ลู่ไห่ชิงและลู่เสี่ยวเซียวในวันพรุ่งนี้

ความเหินห่างระหว่างพี่น้องถือเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ใหญ่ โดยเฉพาะหลังจากที่พวกเขาต่างทำงานและเริ่มต้นสร้างครอบครัวของตัวเอง แต่สำหรับพี่น้องลู่นั้นต่างไปจากพี่น้องปกติ

ภรรยาของลู่ไห่ชิงเป็นโรคหัวใจและเสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดลู่เสี่ยวเซียว ในเวลานั้นตระกูลลู่ไม่ได้มีความเป็นอยู่ดีเช่นตอนนี้ แม้ว่าลู่ไห่ชิงจะมีการงานที่มั่นคง ทว่ายังเป็นเพียงพนักงานที่กินเงินเดือน

ส่วนลู่เสี่ยวเซียว เธอเกิดมาพร้อมกับสุขภาพที่อ่อนแอ เธอมักจะป่วยอยู่บ่อยครั้ง เพื่อที่จะดูแลลูกสาว เขาต้องขาดงานอยู่บ่อยครั้ง และต้องหาหยิบยืมเงินเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาลและค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาล

ต่อมาเพื่อจะหาเงินให้ได้มากขึ้น ลู่ไห่ชิงได้ลาออกจากงานประจำ และเริ่มต้นทำธุรกิจของตนเอง บ่อยครั้งที่จนต้องพาลูกสาวอายุ 1 ขวบมาฝากไว้ที่บ้านน้องชาย กระทั่งลู่เสี่ยวเซียวย่างเข้าสู่วัยมัธยมตอนต้น เธอถึงถูกส่งไปเรียนที่ในเมือง