ตอนที่ 27 อึ้งกันไปทั้งงาน
ตอนนี้ทั้งตระกูลเซียวต่างตกตะลึง จนกระทั่งมีคนจำนวนมากเข้ามาจากประตูด้านนอก
คุณย่ามองไปทางประตูอย่างเมินเฉยแต่ใจของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับภาพวาดน้ำตกบนภูเชาหลูซาน ชายหนุ่มที่สามารถใช้เงินหลายสิบล้านซื้อภาพจากพิพิธภัณฑ์ให้เป็นของขวัญได้ จะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?
“เซียวหรงก็มานั่งด้วยสิลูก” คุณย่าพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เซียวหรงรู้สึกสับสนกับการกระทำของเย่เทียนมาสักพักแล้ว จนกระทั่งคุณย่าตะโกนเรียกเธออีกครั้งเธอจึงรู้สึกตัว ในฐานะที่เธอเป็นหลานเธอย่อมไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณย่า เธอจึงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้านซ้ายของคุณย่า
ตอนนี้เย่เทียนและเซียวหรงต่างนั่งอยู่คนละฝั่งของคุณย่า
คุณย่ามองไปที่เย่เทียนและเซียวหรง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข
ยอดเยี่ยมจริงๆ
ถึงสายตาในการประเมิณภาพของหรงหรงจะแย่ไปหน่อย แต่สายตาในการมองคนของเธอไม่ธรรมดาเลย เธอไม่ใช่แค่หาสามีที่ดีให้กับตัวเองแต่เธอยังหาเสาค้ำมหาสมุทรกับตระกูลเซียวด้วย สาวน้อยคนนี้ปกปิดตัวตนแท้จริงของเย่เทียนได้ดีจริงๆ อนาคตของหรงหรงต้องก้าวไปได้ไกลแน่นอน!
ถ้าเซียวหรงได้ยินสิ่งที่คุณย่ากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ เธอคงจะเอาหัวไปชนกำแพงตายแน่นอน...ก้าวหน้าอะไรกัน แล้วปิดบังเรื่องอะไร? เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย!
ในตอนนั้นเอง ชายหญิงในชุดสูทสิบกว่าคนเดินเข้ามา พวกเขาโค้งคำนับคุณย่าจากอยู่ไกลๆ “ผู้จัดการสาขาร้านทองต้าหลงเฟิ่งในไห่จิง ขออวยพรให้คุณย่าสุขภาพแข็งแกร่งและมีแต่ความสุข!”
คนเหล่านี้เป็นผู้จัดการสาขาร้านทองต้าหลงเฟิ่งในไห่จิง
“ร้านทองต้าหลงเฟิ่ง? เหล่าผู้จัดการ?”
“ว้าว! ใครกันนะที่มือใหญ่ได้ขนาดนี้?”
“ถึงขั้นเชิญผู้จัดการทุกคนมาได้ในครั้งเดียวแบบนี้ เขาต้องมีเส้นสายอยู่มากมายแน่!”
“ไม่เป็นไร เจ้าคนแต่งเข้านั่นมันเย่อหยิ่งได้ก็เพราะมีภาพวาดโบราณไม่ใช่หรือไง? แล้วไงล่ะ ตระกูลเซียวเราก็มีเทพเหมือนกัน!”
“ใช่แล้ว!”
มีการถกเถียงกันมากมายเกิดขึ้น
คุณย่าพูดด้วยความสงสัย “พวกคุณคือ...”
ตัวแทนของผู้จัดการก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยเคารพว่า “พวกเราได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายท่านหนึ่งให้มามอบของขวัญวันเกิดให้คุณ”
คุณย่าพยักหน้าและยิ้ม “เข้าใจแล้ว”
พรึ่บ!
ตัวแทนผู้จัดการทั่วไปยกมือขึ้น
รถขนส่งรุ่นใหม่บรรทุกกล่องที่สูงเท่าตัวคนโดยในเป็นกล่องที่มีผ้าสีแดงคลุมอยู่ ทันทีที่ของลงสู่พื้นทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือน
ทุกคนเต็มไปด้วยความแปลกใจ นี่มันอะไร? แถมยังสูงเท่าคนอีก?
คุณย่าเองก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย “นี่คืออะไรเหรอ? แล้วใครเป็นคนให้มา?”
ทุกคนหันไปมองไปรอบๆเพื่อหาผู้ให้ของขวัญลึกลับ
เซียวหรงก็มองหาเช่นกัน หางตาของเธอหยุดไปที่เย่เทียนโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอถอนหายใจออกมาทันที...เธอกำลังจะร้องไห้อีกครั้งแล้ว
เย่เทียน! เป็นนายอีกแล้วใช่ไหม?
นายทำอะไรกับเศรษฐีสาวคนนั้นกันแน่? ทำไมเธอถึงรักนายหมดใจจนยอมทำทุกอย่างแบบนี้?
“เวรเอ้ย…”
“นี่ฉันตาฝาดหรือเปล่า?”
“ทำไมถึงเป็นเด็กนั่นอีกแล้ว?!”
“นี่มันอะไรกันเนี่ยย?”
ในระหว่างที่แขกทุกคนยืนขึ้นอย่างช้างๆ เย่เทียนก็ยกมือขวาขึ้น
คุณย่าหันไปมองรอบๆแล้วขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? จะให้ของขวัญหญิงชราคนนี้โดยไม่บอกอะไรเลยหรือไง?”
“นั่น...!”
ทุกคนได้หันมามองแขนที่เย่เทียนยกขึ้น “คุณย่าครับ นี่ก็เป็นของขวัญจากผมเช่นกัน”
เมื่อคุณย่าหันไปมอง ใบหน้าของเธอก็มีความสุขขึ้นมาทันที เธอจับมือของเย่เทียนด้วยท่าทางที่มีความสุขเหมือนเด็กๆ “ฉันแก่มากแล้วนะ เธอให้มามากเกินไปหรือเปล่า”
“ไม่มากเลยครับ!” เย่เทียนพูดต่อ “คุณเป็นย่าของภรรยาผมซึ่งก็เป็นเหมือนย่าของผมเช่นกัน! ต่อให้ใช้เงินมากเท่าไหร่ก็เรียกว่าไม่มากอยู่ดี”
“เด็กดี! เด็กดี!”
คุณย่าเรียกเซียวหรงที่กำลังอายอยู่ให้ออกมาข้างหน้า ทั้งสองคนใช้มือคนล่ะข้างดึงผ้าออก “อะไรจะใหญ่ขนาดนี้ มันคืออะไรกันแน่?”
คุณย่ากำลังพูดอยู่กับตัวเอง “ของขวัญที่เสี่ยวเทียนให้มาเดาได้ค่อนข้างยาก อันแรกเป็นนมผง อันที่สองเป็นภาพวาดของถังป๋อหู่ ส่วนอันที่สาม…”
“อาจจะเป็นทอง หยก หรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?” ใครบางคนถามขึ้นด้วยความสงสัย
คุณย่าส่ายหัว “ดูจากขนาดและน้ำหนักแล้ว เสี่ยวเทียนคงไม่ให้ของไม่มีรสนิยมพวกนั้นหรอก ใช่ไหมล่ะเสี่ยวเทียน”
การถามเองตอบเองแบบนี้ทำให้เย่เทียนรู้สึกอายเหมือนกับโจรถูกจับได้!
เย่เทียนเกาหัวของเขา “คุณย่าครับ ผม...ผมไม่ได้ให้ของดีอย่างที่คิดหรอกครับ ของข้างในก็เป็นของหยาบๆนี่แหละ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันเข้าใจแล้ว!” คุณย่ายิ้ม “ข้างในเป็นหินใช่ไหมล่ะ?”
“มันเป็น...โลหะชนิดหนึ่ง คุณย่าเดาได้ใกล้เคียงมากแล้ว แต่อย่ามัวแต่เดาเลยรีบไปเปิดเลยดีกว่า” เย่เทียนไม่ต้องการพูดเรื่องนี้อีก เขาจึงเรียกให้ผู้จัดการทำเครื่องมือมาเปิดกล่อง
กระบวนการนี้ค่อนข้างช้าเพราะผู้จัดการกลัวว่าจะทำให้ลูกท้อเป็นรอย เพราะถ้าเป็นรอยพวกเขาคงไม่มีปัญญาจ่ายคืนแน่
คุณย่ารออย่างใจจดใจจ่อ “พวกเธอหัดเอาเสี่ยวเทียนไว้เป็นตัวอย่างซะบ้างนะ ถึงเพรชพลอยทองคำจะดีแต่ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ฉันเองก็แก่แล้วฉันจะเอาทองพวกนั้นมาใส่ไว้บนคอทำไม”
“คุณย่าพูดถูกแล้ว”
“พวกเราจะจำเอาไว้”
ทั้งแขกและคนในตระกูลต่างได้ยินคำพูดของคุณย่าทั้งนั้น
ตอนนี้ใบหน้าของเย่เทียนเริ่มเปลี่ยนเป็นน่าเกลียด เขาก้มหน้าด้วยความอับอาย
ถ้ารู้แบบนี้ฉันคงไม่ให้สิ่งนี้หรอก...จะตบก้นม้ากลายเป็นตบขาม้าซะงั้น คุณย่าดันไม่ชอบทอง!
เซียวหรงเห็นท่างทางที่แปลกไปของเย่เทียนจึงเข้าไปกระซิบข้างเขา “คุณย่าท่านแก่แล้วนะ คราวนี้นายเอาอะไรมาให้ท่านอีก?
เย่เทียนที่กำลังจะพูดก็ถูกคุณย่าแทรกก่อน “จำเอาไว้ให้ดีนะ ถึงมีทองมากมายแต่ก็มีช่วงเวลาแห่งมิตรภาพที่ไม่รู้จักหมดสิ้น หากต้องการให้ตระกูลเซียวรุ่งโรจน์ตลอดไปเมื่อเทียบกับเงินทองแล้วเราควรผูกมิตรกับเพื่อนที่จริงใจมากกว่า!”
“ใช่แล้ว”
“คุณย่าพูดถูก”
เสียงเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
คุณย่าเริ่มพูดต่อ “คนในตระกูลเซียวทั้งหลายที่มีส่วนร่วมในการเมืองจงฟังคำนี้เอาไว้ให้ดี แม้ว่าทองคำจะมีค่าแต่ก็มีราคาถูกกว่าซื่อสัตย์! อย่าได้เห็นผลประโยชน์เล็กน้อยที่แลกกับการทำลายผลประโยชน์ของประชาชน!”
“ใช่เลย!”
เหล่าคนทางการเมืองทั้งหลายต่างพากันหยักหน้า
แต่หัวใจเย่เทียนกำลังร้องไห้
มันจบสิ้นแล้วสินะ!
ชัดเลยว่าคุณย่าเกลียดทองคำ ไม่อย่างนั้นจะใช้ทองเป็นตัวอย่างบ่อยๆทำไม แล้วฉันให้ลูกท้อทองคำเป็นของขวัญคุณย่าด้วย...จะทำยังไงดี?
รอช้าไม่ได้แล้ว!
ต้องรีบไปหยุดเธอ!!!
เมื่อแผ่นไม้ที่เสริมความแข็งแรงถูกลอกออกทีละชั้น ในไม่ช้าก็เหลือเพียงผ้าสีแดงอันล้ำค่าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการเฉลิมฉลอง
เย่เทียนกระซิบ “คุณย่าครับ ผมเลือกของขวัญชิ้นนี้ได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่เปิดมันดีกว่าไหมครับ?”
คุณย่าลูบผมของเย่เทียนและพูดอย่างอ่อนโยน “เด็กโง่ ไม่ต้องไปสนใจหรอก ย่าชอบสิ่งที่เธอให้ทุกอย่างนั่นแหละ”
“อยู่ๆเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา”
“มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่”
“ฮ่า ยิ่งบินสูง ยิ่งตกหนัก!”
เสียงกระซิบรอบๆดังขึ้น ทุกคนรอดูด้วยความตื่นเต้น
เซียวหรงมองที่เย่เทียนที่มีท่าทางกระวนกระวาย เธอมีความสุขอยู่ลึกๆอยู่ในใจที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนั้น
ร้องไห้วะสิ!
หยิบหินขึ้นมาทำหล่นใส่เท้าตัวเอง!
นายมันสมควรโดนแล้ว!
คุณย่ามาที่ผ้าสีแดงแล้วดึงมันออก!
ฟุบ!
เมื่อผ้าสีแดงถูกเปิดออก ลูกท้อทองคำที่สูงเท่าคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน!
ทุกคนต่าง...อึ้ง!!!
ปากคุณย่าเปิดเป็นรูปตัว O
ตางดงามของเซียวหรงก็เปิดกว้างขึ้น เธอเป็นเหมือนปลาทองที่ขาดน้ำมานาน
ทุกอย่างกลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ตอนนี้เวลาเหมือนกับถูกหยุดนิ่งเอาไว้
เย่เทียนลูบไปที่หน้าของเขา หัวใจของเขาแตกสลาย...อีกเดี๋ยวคงโดนคุณย่าด่าเละแน่
ตัวแทนผู้จัดการต้าหลงเฟิ่งพอใจอย่างมากกับผลงานชิ้นเอกที่ทำออกมาทันเวลา เขาโค้งคำนับและพูดเสียงดัง “ลูกท้อทองคำลูกนี้มีน้ำหนักสุทธิหนึ่งตัน ทำจากทองคำบริสุทธิ์และมีมูลค่ากว่าสามร้อยล้าน มันถูกสร้างขึ้นเพื่อขึ้นคุณย่าโดยมีเงินทุนจากคุณเย่เทียนและคุณเซียวหรง ถ้าหากคุณย่าเห็นด้วย ทางบริษัทต้าหลงเฟิ่งของเรายินดีที่จะลงบันทึกกินเนสเวิลด์เรคคอร์ดสำหรับลูกท้อลูกนี้และสำหรับหน้าที่ต่างๆทางบริษัทต้าหลงเฟิ่งของเราจะเป็นผู้จัดการเอง...”
อันที่จริงแล้ว
ตอนนี้คุณย่าไม่ได้ยินอะไรเลยสักนิด
ทุกคนต่างตกตะลึงอยู่กับลูกท้อทองคำ...
ในขณะนั้นเอง
จู่ๆคุณย่าก็ร้องไห้ออกมาและหันไปมองเย่เทียน “ลูกเอ๋ย...”
เย่เทียนรีบเข้าไปพยุงเธอ “ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณย่าไม่ชองทองคำ ถ้าผมรู้ผมคงไม่ให้ลูกท้อทองคำลูกนี้แล้ว คุณย่าอย่าโกรธเลยนะครับ”
“โกรธเหรอ?”
คุณย่าปาดน้ำตา เธอยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันมีความสุขขนาดนี้จะโกรธเธอได้ยังไง แต่ว่านะเสี่ยวเทียน...มันคุ้มค่าแล้วเหรอที่จะให้ของขวัญมูลค่าสามร้อยล้านกับหยิงชราแบบฉัน?
เย่เทียนพูดกลับในทันที “คุณย่าครับ! ถ้าคุณพูดแบบนี้อีกผมจะโกรธจริงๆแล้วนะ! เงินเป็นสิ่งไม่ดี ถึงเราจะใช้ไปเราก็หาใหม่ได้อยู่ดี! แม้ว่าเงินจะมีราคาแต่มันไม่มีคุณค่า! ตราบใดที่มันทำให้คุณย่ามีความสุขได้อย่าว่าแต่สามร้อยล้านเลย ต่อให้เป็นสามพันล้านก็ยังได้”
คุณย่าโผเข้ากอดเย่เทียนและเซียวหรง “โอเค โอเค เด็กดี… เป็นเด็กดีอะไรอย่างนี้!”
“สามร้อยล้าน...”
“นี่ตาฉันบอดไปหรือเปล่า...”
“พระเจ้า! เมื่อกี้ฉันพึ่งด่าเขาไป...”
“ตอนแรกก็เเป็นภาพวาดของถังป๋อหู่ที่มีราคาถึงเจ็ดสิบล้าน ตอนนี้ยังมีลูกท้อทองคำตามมาอีก บ้านเขามีเหมืองแร่หรือไง?”
“ฉัน...ฉันกำลังจะหัวใจวาย ใครก็ได้หยิบยามาให้ฉันที…”
ทุกคนในงานเลี้ยงต่างตกอยู่ในความวุ่นวาย พวกเขายืนตัวสั่นต่อหน้าลูกท้อทองคำ
“ที่รัก เครปผลไม้ทำเงินได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันเองก็อยากขายมันเหมือนกัน!” นี่อยู่ๆลูกพี่ลูกน้องก็พุดเสียงดังขึ้นมา
“ไปขายน้องสาวเธอเถอะ! อีตัวอย่างเธอต่อให้ถอดหมดตัวยังไม่มีค่าด้วยซ้ำ!” ลูกพี่ลูกน้องAพูด
“ฮ่าฮ่า กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้! แล้วคนที่เอาอีตัวมาทำเมียมันไม่หน้าสมเพชว่าหรือไง?”
คนอื่นๆ Σ(⊙▽⊙
คุณย่าใช้เวลานานกว่าจะสงบสติลงได้ เธอจับมือของเย่เทียนและเซียว “เสี่ยวเทียน เธอบอกว่าเตรียมของขวัญไว้ให้ฉันสี่ชิ้นใช่ไหม แล้วชิ้นที่สี่คืออะไรล่ะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เทียนก็ดีใจแล้วพูดขึ้น “ผมไม่บอกคุณย่าหรอก! แต่คุณย่าต้องชอบของขวัญชิ้นที่สี่ของผมแน่นอน!”
คุณย่ารู้สึกประหลาดใจ “หรือว่าของขวัญชิ้นที่สี่จะมีค่ามากกว่าของขวัญชิ้นก่อนหน้า?”
