HO บทที่ 161 บาร์บีคิว

หลังจากออกจากร้านเจโนเวซีมิลเลอร์แล้ว ซินหยาและเมลติ้งสโนว์ก็เริ่มเดินไปตามถนนที่จอแจในหมู่บ้าน เป้าหมายของพวกเขาคือกำแพงป้องกันของมิสสโตนซึ่งเป็นที่ตั้งของประตูทางเข้า / ทางออกของหมู่บ้าน

ซินหยารู้ว่าเพื่อนอีกสองคนของเขาอาจจะยังทำงานไม่เสร็จ ดังนั้นเขาจึงไม่รีบร้อนที่จะไปถึงจุดนัดพบ พวกเขาเดินเล่นไปรอบ ๆ เที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวที่หมู่บ้านมีให้อย่างเต็มที่

ภายในหมู่บ้านมีสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงาม ไม่ใช่แค่ทัศนียภาพ แต่เป็นของที่จัดแสดงด้วย ทุกร้านที่พวกเขาเดินผ่าน ซินหยาเห็นว่าช่างฝีมือของมิสสโตนเป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม

ถ้าเขาไม่มีทักษะที่เขาต้องการอยู่แล้ว เขาก็คงจะไปเรียนรู้ทักษะการค้าขายจากหนึ่งใน NPC เหล่านี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซินหยาตัดสินใจว่าบางทีเขาอาจจะทำอย่างนั้นในสักวันหนึ่ง

เผื่อในมาวันหนึ่ง หลังจากที่เขาใช้ทักษะในการทำอาหาร ทำไร่ ทำยาและตกปลาจนเต็มที่แล้ว เขาอาจจะพบทักษะสนุก ๆ ที่จะเรียนรู้ เขาค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับการทำเครื่องประดับมาโดยตลอด

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ ๆ เขาก็ดึงกางเกงเข้ามาดึงเขาให้หยุด ซินหยาหันไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเป็นมือของเมลติ้งสโนว์  เด็กหนุ่มอยู่หน้าแผงขายอาหาร ดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับ จดจ้องอาหารที่กำลังขายอยู่

“พี่ดริฟ เราน่าไปดูที่นั่นสักหน่อยนะ” เมลติ้งสโนว์กล่าวพลางจับจ้องไปที่อาหารบนแผงขายอย่างไม่วางตา

ซินหยามองไปที่แผงขายของ เขาเกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นชื่อของมัน 'หางของเบอต้า' อย่างไรก็ตาม เขายอมรับว่ากลิ่นนั้นยั่วยวนมาก

เมื่อเห็นว่าราคาค่อนข้างสูง ตั้ง 10 ซิลเวอร์ ซินหยาจึงถามว่า “เธออยากลองชิมไหม? ถึงมันจะแพงไปหน่อยแต่เดี๋ยวฉันเลี้ยง”

“จริงเหรอ?” เมลติ้งสโนว์หันมามอง “เดี๋ยวผมจ่ายคืนพี่ทีหลังนะ”

“ไม่เป็นไร เก็บเหรียญพวกนั้นไว้เถอะ เผื่อเธออยากจะซื้ออย่างอื่นอีก” ซินหยาบอกกับเด็กชายด้วยรอยยิ้ม

เมลติ้งสโนว์ยิ้มกว้างในขณะที่ชายคนนั้นนำถาดหางเบอต้าย่างบาร์บีคิวมา เมื่ออาหารอยู่ในกำมือของเขาแล้ว เขาก็รีบชิมบาร์บีคิว เมื่อกัดเข้าไปเขาก็ต้องทึ่งกับความอร่อยของพวกมัน

“พี่ดริฟ!! มันอร่อยมาก พี่ลองดูสักชิ้นสิ” เมลติ้งสโนว์ร้องอุทานในขณะที่กินหางเบอต้าในมือของเขาอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อมองดูท่าทางมีความสุขของเด็กหนุ่มในขณะที่เขากิน ซินหยาเริ่มสงสัยเล็กน้อย “พวกมันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

"อร่อยมาก!!" เมลติ้งสโนว์บอกเขาในขณะที่ถือไว้หนึ่งอันให้ "ลองดูสักชิ้นสิ

ซินหยาหยิบหางที่ยื่นให้จากมือของเด็กชายแล้วกัดเข้าไป รสชาติที่เข้มข้นพุ่งเข้าใส่ปากของเขาอย่างรวดเร็ว กลิ่นถ่านไม้หอมกับรสเปรี้ยวนำหวานตามเข้าครอบงำต่อมรับรสของเขา ทำให้เขากระหายมากขึ้น ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาได้กินไปทั้งหมดแล้วและในขณะที่เขากลืนคำสุดท้ายเสร็จ ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา

 

ทักษะการชิมเพิ่มระดับแล้ว!

เพิ่มเอฟเฟกต์การจัดเลี้ยง, อัตราคุณภาพพื้นฐานของการทำอาหาร, ความเสถียรระหว่างการปรุงอาหารและค่าประสบการณ์ที่ได้รับจากการทำอาหารจะเพิ่มขึ้น 3%

ได้รับ ความเข้าในสูตร หางเบอต้าบาร์บีคิว

 

เมื่อซินหยาเห็นสิ่งนี้ เขาก็แปลกใจเล็กน้อย จากทักษะทั้งหมดของเขาที่เกี่ยวข้องกับการทำอาหาร การชิมเป็นลำดับที่ช้าที่สุด จนถึงตอนนี้ เขาสามารถเลเวลอัพได้เพียง 2 ใน 100 เท่านั้น

อย่างไรก็ตาม มันพุ่งขึ้นไปถึงระดับ 3 ทันที หลังจากที่เขากินหางเบอต้าบาร์บีคิว เรื่องนี้เขาไม่เข้าใจ หลังจากทำอาหารเองแล้ว เขาจะกินบ้างเสมอแต่ประสบการณ์ที่ได้รับจะน้อยนิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ ค่าประสบการณ์มากขนาดนี้

เมื่อคิดดูแล้ว เขาคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับการกินอาหารของคนอื่น เพื่อดูว่าทฤษฎีของเขาถูกต้องหรือไม่ เขาจึงไปหาเจ้าของแผงลอยและซื้อหางเบอต้าบาร์บีคิวมา

ขณะที่เขาทำอย่างนั้น เมลติ้งสโนว์ก็กลืนหางลงไป เขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามันอร่อยขนาดไหน มันอร่อยพอ ๆ กับพัฟพิซซ่าฟรุตตี้ที่ดริฟติ้งคลาวด์ทำให้เขากินตอนนั้นเลย

ในระหว่างที่กำลังกินอยู่นั้น เด็กหนุ่มเริ่มสงสัยว่าเขาจะสามารถหาสูตรที่คล้ายคลึงนี้ได้หรือไม่ ด้วยวิธีนี้เขาสามารถขอให้ดริฟติ้งคลาวด์ทำมาให้เขาได้ เมื่อเจอมันเขาจะต้องเอามันมาให้ได้

ทางด้านซินหยา เขาได้ลองทดสอบทฤษฎีของเขา เขากินหางเบอตันอีกอันหนึ่งและเห็นว่าประสบการณ์การชิมของเขาเพิ่มขึ้นมาก แต่ไม่มากเท่ากับครั้งแรก ดูเหมือนว่ายิ่งเขาชินกับรสชาติของหางบาร์บีคิวมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งได้รับประสบการณ์น้อยลงเท่านั้น

เมื่อกินหางเบอตันอันที่ห้าเสร็จแล้ว เขาได้รับคะแนนประสบการณ์เพียง 20 แต้มสำหรับทักษะนี้ มันยังดีกว่าที่เขาได้รับมาก่อน และตอนนี้เขารู้วิธีเพิ่มทักษะอย่างมีประสิทธิภาพแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความสุข

หลังจากทานหางเบอตันชิ้นสุดท้ายเสร็จแล้ว เขาก็โยนขยะทิ้งไปและดูว่าเมลติ้งสโนว์พร้อมที่จะไปหรือยัง

เขาพบว่าเด็กหนุ่มยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยซอส ตบท้องอย่างอิ่มเอมใจ

ซินหยาส่ายหัวอย่างสนุกสนาน เขาหยิบผ้าเช็ดปากสองสามผืนจากแผงขายของและใช้กำไลแห่งความปรารถนาเทน้ำลงไปเพื่อให้มันเปียก "เมลติ้งสโนว์ใช้นี่เช็ดหน้าก่อนไป"

เขาหยิบผ้าเช็ดปากที่เปียกออกจากชายคนนั้นแล้วเช็ดซอสออกจากใบหน้าของเขา เมื่อเขาสะอาดหมดจดแล้ว ทั้งสองก็เดินไปยังที่หมายต่อไป

เมื่อพวกเขามาถึงดวงอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินแล้ว เมื่อมองไปรอบ ๆ พื้นที่ซินหยาก็ตระหนักว่านอกจากพวกเขาและผู้เล่นอีกสองสามคนแล้ว สมาชิกอีกสองคนในปาร์ตี้ของพวกเขาไม่อยู่ที่นั่น

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะเป็นคนแรกที่นี่” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะมองไปรอบ ๆ บริเวณด้วยความสงสัย

"ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น" ซินหยาตอบ “อีกไม่นานก็จะมืดแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะมาตอนนี้ เราก็ออกไปไม่ได้จนถึงเช้า”

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมลติ้งสโนว์พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ เห็นด้วยกับที่ชายคนนั้นพูด “ถ้าอย่างนั้นเราควรตั้งแคมป์ระหว่างรอคนอื่น ๆ ดีไหม?”

“ก็ดีนะ” ซินหยาบอกเขาขณะมองไปรอบ ๆ เพื่อหาพื้นที่ตั้งแคมป์ของผู้เล่น เมื่อเห็นอีกทางหนึ่งที่ห่างออกไป เขาจึงพูดว่า "ไปที่นั่นกันเถอะ"

เมลติ้งสโนว์ตามซินหยาไปที่ตั้งแคมป์พร้อมกับพยักหน้า