ตอนที่ 25 ของขวัญวันเกิดชิ้นแรงของเย่เทียน

บ้านบรรพบุรุษตระกูลเซียว

เวลาเปิดงานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แขกก็เริ่มเข้ามามากขึ้นเช่นกัน

บรรดานักธุรกิจและผู้นำทางการเมืองจากไห่จิงได้มาเข้าร่วมงานนี้ด้วย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก

ด้วยกลุ่มคนที่ตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดคุณย่าก็ค่อยๆเดินออกมาจากเบื้องหลังโดยมีหลานสองคนคอยพยุงอยู่ด้านข้าง

เย่เทียนลืมตาขึ้นมอง เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึง

สุดยอด!

ร่างกายของคุณย่า...สูงมาก!

ไม่แปลกเลยที่เย่เทียนจะใช้คำนี้ เขาคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้คำว่า‘สูง’กับคนชราอายุ90ปี เพราะแท้จริงแล้วคุณย่าคนนี้สูงเกือบ 1.9 เมตร แม้ว่าความชราจะทำให้หลังของเธองอลงแต่เธอก็ยังสูงถึง 1.85 เมตรซึ่งสูงกว่าเย่เทียนด้วยซ้ำ ทำให้หลานทั้งสองคน(อาจจะเป็นเหลน)ที่อยู่ข้างเธอดูตัวเล็กลงทันที

ผู้คนต่างยืนยืนขึ้นและปรบมือต้อนรับ

คุณยายเดินด้วยไม้เท้าหัวมังกรดำ เธอยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณทุกท่านที่มางานเลี้ยงวันเกิดของฉัน มาเริ่มงานกันเถอะ”

คำพูดเปิดงานอย่างกระชับทำให้ความชอบของหญิงชราในหัวใจเย่เทียนเพิ่มขึ้น

สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคนที่ชอบกดดันคนอื่นโดยไม่คำนึงความรู้สึกของผู้คน

งานเลี้ยงฉลองวันเกิดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ อาหารอันโอชะและไวน์เลิศรสย่อมเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

หลังจากทานอาหารได้ซักพักก็ถึงเวลาแสดงความกตัญญู

ของขวัญมากมายที่มีตั้งแต่ราคาต่ำถึงสูงได้ถูกส่งไปให้คุณย่า

ของขวัญชิ้นแรกเป็นของเด็กตระกูลเซียวที่มีอายุห้าถึงหกขวบ มันเป็นภาพวาดและนกกระเรียนกระดาษที่เขาพับด้วยตัวเอง “ผมของให้คุณย่ามีแต่ความสุขและมีสุขภาพที่แข็งแรง”

“ดี”

คุณย่าลูบหัวของเหลนตัวน้อยด้วยรอยยิ้มที่ใจดี เธอโบกมือให้สาวใช้มอบซองแดง ซึ่งซองแดงแต่ล่ะซองนั้นมีมูลค่าอย่างน้อย 5 หลัก

เมื่อเหลนให้ของขวัญย่าทวดเสร็จ ต่อไปก็เป็นรุ่นหลานอย่างเซียวหรง

ลูกหลานของตระกูลเซียวเป็นรากฐานความมั่นคงของตระกูล และพวกเขายังเป็นกลุ่มคนที่ใหญ่ที่สุด

แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถให้ของขวัญทำมืออย่างนกกระเรียนกระดาษพันตัวได้ แต่มันจะเป็นของอย่างไข่มุก เพรช พลอย หรืออาจเป็นของเก่าหายาก

เซียวหรงยิ้มและแอบตื่นเต้นอยู่ใสใจ  ภาพนี้วาดโดยจิตรกรราชวงศ์ชิงซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของภูเขาหนานซานซึ่งมันคือภาพวาดภูเขาหนานซาน ถ้าพูดถึงคุณค่าของมันเกรงว่าจะเป็นได้แค่ของระดับกลางถึงล่าง...หวังว่าคุณย่าจะเห็นมูลค่าของน้ำใจมากกว่ามูลค่าของวัตถุนะ

“ลูกพี่ลูกน้อง ข้างในกล่องของขสัญเธอคืออะไรเหรอ?” ลูกพี่ลูกน้องEมองที่กล่องในอ้อมแขนเย่เทียนอย่างสงสัย มุมปากของเย่เทียนกยกขึ้น “แน่นอนว่ามันเป็นของดี”

“ยิ่งพูดแบบนี้ฉันยิ่งสงสัย บอกกันก่อนไม่ได้เหรอ?” ลูกพี่ลูกน้องEยิ้ม

“ไม่ต้องรีบบรอก ไว้พบกันใหม่นะครับ” เย่เทียนเลียริมฝีปากของเขา

เซียวหรงเหล่มองเขาแล้วกระซิบ “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าให้ของขวัญที่นายเตรียมมา ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้นายแล้วทำไมถึงไม่ฟังกันบ้าง?”

ในมุมมองของเซียวหรง ถึงเย่เทียนจะไปหาหญิงรวยเขาก็หาของดีๆมาไม่ได้แน่นอน เพราะเครื่องประดับทองและเงินในโกดังของคุณย่ามีมากพอที่จะเปิดร้านทองได้เลย และขนาดกล่องของขวัญของเย่เทียนมันดูไม่เหมือนวัตถุโบราณเลยสักนิด....

เย่เทียนยิ้ม “เธอให้ของเธอ ฉันให้ของฉัน มันเหมือนกันไหมล่ะ?  ฉันเตรียมของขวัญให้คุณย่าสี่ชิ้น แล้วเธอล่ะ? เธออย่าเอารูปภูเขาหนานซานง่อยๆแบบนั้นมาโชว์ดีกว่า หรือจะพูดให้ดีคือแธอเก็บภาพไปซะจะได้ไม่ขายขี้หน้าคนอื่นเขา”

เซียวหรงกำหมัดแล้วตวาดใส่เขา “เย่เทียน!”

“ภาพวาดภูเขาหนานซาน”

ลูกพี่ลูกน้องCที่กำลังรอให้ของขวัญได้หันหน้ามาพูดด้วยความแปลกใจ “รูปหนานซานที่พวกเราพูดถึงคงไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม? เพราะฉันก็เตรียมภาพภูเขาหนานซานมาเหมือนกัน”

“เอ๋?” เซียวหรงประหลาดใจ

“ลูกพี่ลูกน้อง เธอซื้อภาพภูเขาหนานซานมาจากไหน?”

“ได้มาจากร้านขายของเก่า”

“ลูกพี่ลูกน้อง รูปของเธอคงเป็นของปลอมแล้วล่ะ” ลูกพี่ลูกน้องCส่ายหัวและตบไปที่กระเป๋า “ภาพวาด หนานซานของฉันได้รับการประเมิณจากผู้เชี่ยวชาญมากกว่าสิบคนแล้วว่าเป็นของจริง”

“อ่า มีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้ว”

ญาติและลูกพี่ลูกน้องทั้งหมดต่างแสดงสีหน้าร่าเริง รวมถึงเย่เทียนด้วย

เซียวหรงตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูก

ใบหน้าของเซียวหรงเปลี่ยนเป็นซีดขาว “เป็นไปไม่ได้ ฉันใช้เงินไปมากกว่าหนึ่งล้านสำหรับภาพวาดนี้ นี่ต้องเป็นของแท้แน่นอน!”

“มากกว่าหนึ่งล้าน? เฮอะ! ฉันใช้เงินมากกว่าหนึ่งล้านไปกับค่าประเมินอย่างเดียว” ลูกพี่ลูกน้องCส่ายหัวและเยาะเย้ย “ตอนที่พวกเรายังเด็กคุณย่าของเราเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องภาพวาดและอักษรโบราณ ถ้าเธอไม่เชื่อก็ขอให้ท่านตรวจดูได้เลย”

“เธอกล้าเอาไปประเมิณหรือเปล่าล่ะ?” เซียวหรงพูดอะไรม่ออก เย่เทียนเองก็เห็นว่าเธอกำลังตัวสั่นอยู่

นี่คือความรู้สึกไม่มั่นใจ

เย่เทียนยิ้มเยาะ

ของขวัญถูกให้ไปทีละชิ้น ในไม่ช้าก็มมาถึงเซียวหรงและลูกพี่ลูกน้องคนนั้น

เมื่อทั้งสองคนนำภาพวาดภูเขาหนานซานออกมา บรรยากาศในตรงนั้นก็เริ่มดุเดือนขึ้นมาทันที

ผู้เชี่ยวชาญหลายคนที่เชี่ยวชาญด้านตัวอักษรและภาพวาดโบราณ ต่างมองขึ้นไปบนเวที

แต่ด้วยระยะห่างของพวกเขา  ทำให้เห็นภาพวาดภูเขาหนานซานทั้งสองอันนั้นเหมือนกันทุกประการ และแยกความต่างระหว่างของจริงกับของปลอมได้

คุณย่าสั่งให้สาวใช้ไปหยิบแว่นขยาย และเรียกหลานสาวทั้งสองที่คุกเข่าอยู่ให้ลุกขึ้น “น่าสนใจจริงๆ มาดูกันดีกว่าว่าของใครจะเป็นของปลอม”

เธอส่องแว่นขยายดู

การซื้อของจากร้านขายของเก่าหมายถึงของปลอม

คุณย่าตรวจดูแค่เจ็ดแปดนาทีเท่านั้น

คุณย่าได้รู้ความจริงแล้ว เธอยกมือขึ้นและชี้ไปที่หนึ่งในนั้น “หรงหรง สายตาเธอแย่กว่าลูกพี่ลูกน้อง นี่เป็นภาพวาดของปลอมคุณภาพสูง”

“อะ...อะไรนะ!” เซียวหรงเหมือนถูกฟ้าผ่า หน้าของเธอซีดลง

ลูกพี่ลูกน้องพูดด้วยความภาคภูมิใจ “ฉันบอกเธอแล้ว แต่เธอไม่เชื่อเอง”

“เป็นไปไม่ได้ นี่จะเป็นของปลอมได้ยังไง” เซียวหรงรู้สึกเสียหน้าและอับอายอย่างมาก

คุณย่าพูดต่อ “เรื่องนี้เธอโทษใครไม่ได้หรอกนอกจากช่างจอมปลอมคนนั้น ถ้าฉันไม่ได้เห็นของจริงตั้งแต่แรกก็คงบอกได้ยากว่าอันไหนเป็นของจริง…”

“แต่ว่า...”

"ของปลอมก็คือของปลอม ไม่แปลกใจเลยที่หลายคนบอกว่าเธอสายตาไม่ดี” คุณย่าส่ายหัว

ประโยคที่บอกว่า “หลายคนบอกเธอสายตาไม่ดี” เป็นการเล่นคำใช่ไหม?

เย่เทียนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เขาเอียงศีรษะแล้วพูด “คุณย่าไม่ได้พูดประชดผมใช่ไหม?”

ทุกคนต่างตกใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้

เซียวหรงเกือบจะล้มลงไปบนพื้นด้วยความตกใจ

พ่อและแม่ของเซียวหรงถึงกับอยากพุ่งออกมาจากประตูในทันที

พระเจ้า!

แกทำอะไรลงไปเย่เทียน แกพูดกับคุณย่าแบบนั้นได้ยังไง แกจะฆ่าพวกเราหรือไง?! ถึงเซียวหรงจะทำผิดแต่แกห้ามโต้กลับแบบนั้น!

คุณย่ามองที่เย่เทียน “เธอเป็นสามีของเซียวหรงชื่อเย่เทียนสินะ”

“ใช่ครับ คุณย่า” เย่เทียนพยักหน้า ท่าทีที่ไม่ถ่อมตัวและไม่เย่อหยิ่งของเขา กระตุ้นความอยากรู้ของคุณย่า

เธอได้ฟังข่าวลือของเย่เทียนมาบ้างแล้ว แต่พอมาเห็นเขาในวันนี้มันกลับไม่ตรงกับข่าวลือเลยสักนิด

ลูกเขยหน้าหล่อที่ทำอะไรไม่ได้จะมีความมั่นใจแบบนี้ได้ยังไง?

เมื่อทุกคนมองที่เย่เทียน พวกเขาก็เห็นเย่เทียนที่มีความั่นใจเต็มเปี่ยม!

เมื่อคุณย่าเห็นสายตานับไม่ถ้วนมองมา เธอก็ยิ้มแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ “หนุ่มน้อย เธอเอาของขวัญอะไรมาล่ะ?”

เย่เทียนยิ้ม เขายกมือส่งสัญญาณให้คนรอบข้างเขาถอยไป เขานั่งลงและเริ่มเปิดของขวัญ “ผมเตรียมของขวัญมาให้คุณย่าสี่ชิ้น คุณย่าต้องชอบมันแน่นอน!”

“โอ้ สี่ชิ้นเลยเหรอ ในบรรดาหลานเธอเตรียมมาเยอะที่สุดเลยนะ” คุณย่ายิ้มและสงสัยเรื่องของขวัญ

เซียวหรงกลัวมากจนขาเธอสั่น เธอแอบอธิษฐานในใจว่า “เย่เทียน...ฉันขอล่ะ อย่าทำให้ฉันต้องขายหน้าไปมากกว่านี้เลย!”

คนอื่นๆต่างเขย่งเท้าและมองเข้าไป ทุกคนอยากรู้ว่าขยะอย่างเย่เทียนจะเอาอะไรมาให้เป็นของขวัญ

“ของขวัญชิ้นแรก! ตึงตึงตึงตึง! นมผงอี้เมิ่งสำหรับผู้สูงอายุ!”

เย่เทียนดึงถุงนมผงออกมาแล้วถือไว้เหนือศีรษะแล้วพูดเสียงดังว่า “ผมซื้อสิ่งนี้มาจากร้านขายนมผงโดยเฉพาะเลยนะ มันเป็นอาหารเสริมแคลเซียม! ดูดซับง่ายและดีต่อร่างกายมาก!”

เมื่อเขาพูดจบ!

เงียบ!

ทุกคนต่างเงียบสนิท!

เงียบจนได้ยินเสียงเข็มหล่นได้!

เงียบกริบ!

คนทั้งสามจากบ้านเซียวหรงรู้สึกอายมาก

จบสิ้นแล้ว!!!