บทที่ 228 ยึดเหนี่ยว
มุมมองของอาร์เธอร์เลย์วิน ฉันส่งเสียงคร่ำครวญจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงของตัวเองผ่านลมที่พัดอยู่รอบตัวเรา หนุนหลังตัวเองบนหลังที่มีหนามแหลมๆของซิลวี่ ฉันสำรวจสภาพแวดล้อมที่อยู่รอบๆ ฉันสามารถเห็นปราสาทลอยฟ้ากำลังใกล้เข้ามาจากที่ไกล มันทำให้ฉันเต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ อารมณ์ที่เอ่อล้นมากที่สุดในตอนนั้นเกี่ยว...
