ตอนที่ 22 หนึ่งลูกหนึ่งตัน

พนักงานสาวส่งสายตาแปลกๆออกมา “คุณผู้ชายคะ ลูกท้อทองคำขนาดนี้มีค่าอย่างน้อยหลายล้าน...”

เย่เทียนพูดตอบ “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา แต่ฉันต้องการโดยเร็วที่สุดและต้องเสร็จก่อนสามทุ่มของวันนี้”

พนักงานสาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ร้านทองของเรามีห้องนิรภัยพิเศษตั้งอยู่ในไห่จิง แม้ว่าจะขนาดใหญ่แค่ไหนก็ทำเสร็จได้ภายในหนึ่งวันแต่ลายละเอียดของงานอาจไม่ได้มากนัก เพราะยังไงแล้วลูกท้อทองคำก็ไม่ได้มาจากงานฝีมือที่ดีที่สุด แต่คุณควรบอกฉันก่อนนะคะว่าต้องการทองกี่กรัม?”

เย่เทียนหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้ววางไปที่เคาน์เตอร์ “กรัม? งานวันเกิดของคุณย่าจะใช้ของขวัญหน่วยเป็นกรัมได้ยังไง ใช้หน่วยเป็นตันดีกว่า”

ฟุบ!

ขาของพนักงานสาวอ่อนลงและล้มลงไปทันที

เธอลุกขึ้นอย่างเขินอาย "คุณ...คุณช่วยพูดอีกครั้งได้ไหมคะว่าต้องการเท่าไหร่?"

"หนึ่งตัน!"

เย่เทียนทำวงกลมใหญ่ด้วยมือของเขา "เอาให้ขนาดมันสูงกว่าคนหนึ่งคน”

“ไอ้บ้านี่มันมาจากไหน ฉันจะเรียกรปภ.!”

พนักงานสาวอีกคนหนึ่งวิ่งมาหาเย่เทียนและจ้องมองเขา เธอมองว่าสิ่งที่เย่เทียนทำเป็นเรื่องตลกในยามว่างเท่านั้น

แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของพนักงานสาวทั้งหมด เธอได้ทำงานที่ร้านทองเป็นเวลาหลายปีแต่เธอไม่เคยเจอใครซื้อทองเป็นตันแบบนี้ ตอนนี้ราคาทองอยู่ที่ 270/กรัม ซึ่งเท่ากับตันละ 270 ล้าน! คนที่ซื้อแบบนี้ได้ต้องเป็นพวกประธานใหญ่เท่านั้น แล้วคนที่ซื้อกะหล่ำปีอย่างเย่เทียนจะไปมีปัญหาซื้อได้ยังไง?

“เธอมันบ้า! ตระกูลเธอมันก็บ้าเหมือนกัน! ฉันทำผิดกฎหมายหรือไงที่ฉันมาซื้อของ?” ตอนนี้เย่เทียนโกรธจริงๆเข้าแล้ว ก่อนที่เขาจะออกมาเขาก็เจอคนที่เป็นโรคประสาทพอออกมาก็ยังเจออีก

“รีบออกไปซะ!” พนักงานสาวBพูดด้วยอารมณ์โกรธ

“เสียงดังเอะอะอะไรกัน?”

ชายวัยกลางคนในชุดสูทผูกไทเดินออกมา เขาเป็นผู้จัดการของร้านทองแห่งนี้ หลังจากฟังคำอธิบายของหญิงสาวสาวB มุมปากของเขาก็ยกเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “คุณแน่ใจหรือว่าต้องการสั่งทำลูกท้อทองคำขนาดหนึ่งตัน? แน่นอนว่าทางร้านเราสามารถทำให้คุณได้ แต่คุณรู้หรือเปล่าว่าราคามันสูงขนาดไหน?”

“ฮึ!”

ตอนนี้เย่เทียนกำลังอารมณ์ร้อนอยู่ เขาจึงหยิบบัตรธนาคารขึ้นมาโบกไปมา "เธออยากขายแต่ฉันไม่อยากซื้อแล้ว เธออยากให้ฉันไปซื้อทองร้านอื่นมากนักใช่ไหม งานใหญ่แบบนี้แค่เธอรับได้เธอก็จะสบายไปทั้งชีวิตแล้ว!”

พนักงานสาวAที่พูดด้วยความสุภาพ พูดด้วยความเขินอาย “ขอโทษด้วยนะคะ”

"ได้เลย ลาก่อน"

เย่เทียนโบกมือแล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อมาถึงประตู พนักงานสาวก็ถือของมาให้เขา "คุณคะ นมของคุณค่ะ!"

"ขอบคุณ"

เย่เทียนหยิบนมผงขึ้นมาแล้วหันหลังกลับ

พนักงานสาวAตกตะลึงและเธอรู้สึกเหมือนพลาดอะไรบางอย่างไป...

ผู้จัดการร้านยิ้มแล้วพูดขึ้น "อย่าได้เสนอหน้ามาให้เห็นอีกล่ะ เธอคงไม่คิดว่าไอ้คนยากจนนั่นจะซื้อทองหนึ่งตันได้จริงๆใช่ไหม? ฮ่าฮ่า! เป็นเรื่องตลกที่น่าสนใจจริงๆ ฉันจะโทรบอกผู้จัดการร้านอื่นให้จัดงานเลี้ยงรอได้เลย”

ที่ถนนแห่งนี้มีร้านทอง 6 ถึง 7 ร้าน

ไม่นานนักเย่เทียนก็มาถึงร้านทองร้านที่สอง เมื่อมองขึ้นไปที่ป้ายโฆษณา มันบังเอิญว่าเป็นร้านทองต้าหลงเฟิ่งซึ่งได้รับการโฆษณาจากจื่อฉี

“คุณครับ คุณต้องการเครื่องประดับทองหรือเงินแบบไหนครับ?” พนักงานเข้ามาถามอย่างสุภาพ

เย่เทียนยกมือขึ้นชูสามนิ้ว "โทรหาผู้จัดการร้านคุณให้หน่อย ข้อตกลงนี้ใหญ่เกินไปสำหรับคุณที่จะตัดสินใจเองได้ ถ้าข้อตกลงเสร็จสิ้นคุณรับค่าคอมมิชชั่นได้แน่นอน อย่างที่สองอย่าสงสัยแหล่งข้อมูลทางการเงินของฉัน บัตรใบนี้คุณสามารถใช้มันและตรวจสอบยอดเงินได้ อย่างที่สามรีบโทรหาผู้จัดการร้านซะ ฉันไม่มีเวลาว่างนัก!"

เมื่อเห็นท่าทีที่จริงจังของเย่เทียน พนักงานจึงไม่กล้าละเลยและรีบไปหาผู้จัดการที่ห้อง ไม่นานนักผู้จัดการร้านก็รีบออกมา "ไม่ทราบว่าคุณต้องการอะไรเหรอครับ?"

"อย่ามัวแต่พูดเรื่องไร้สาระ เอาบัตรไปตรวจยอดเงินแล้วค่อยมาคุยเรื่องอื่น” เย่เทียนโบกมือให้เขา

ผู้จัดการร้านรีบนำบัตรธนาคารไปตรวจสอบยอดเงินทันที

มีพนักงานหนุ่มหลายคนในร้านและพวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นแวบแรก เขาก็ตกใจและตกตะลึง

“ว้าว เลขศูนย์เยอะจริงๆ หน่วยสิบร้อยพันหมื่นแสนล้าน? 25 ล้าน?”

หัวใจผู้จัดการของผู้จัดการเต้นรัวและพูดด้วยความโกรธ “ไปเช็คสายตาที่โรงบาลเถอะ นี่ใช่ 25 ล้านที่ไหน? มีศูนย์ตั้ง 8 ตัวตามหลัง 25! นี่มัน 2,500 ล้านต่างหาก!”

เชี่ย!

บัดซบ! !

อะไรวะเนี่ย! ! !

ทุกคนต่างอึ้งกันไปหมด!

สาวสวยคนหนึ่งมองไปที่เย่เทียนด้วยแววตาเปร่งประกาย

นี่มันมหาเศรษฐีชัดๆ!

ผู้จัดการร้านถือบัตรธนาคารไว้และเดินเข้าไปหาเย่เทียนอย่างระมัดระวัง ในขณะที่พนักงานคนอื่นเทน้ำชาให้เขา "เจ้านายต้องการอะไรเหรอครับ?"

"ลูกท้อวันเกิด! วันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า ” เย่เทียนพูดเข้า

“อ่า ผมเข้าใจแล้ว คุณต้องการขนาดเท่าไหร่ครับ?” ผู้จัดการหยิบปากกากับกระดาษออกมาเพื่อจดข้อมูล

“ข้อแรก ของต้องส่งให้ถึงที่ที่ฉันระบุก่อนสามทุ่มคืนนี้”

"ไม่มีปัญหาครับ"

"ข้อสอง ต้องแกะสลักคำไว้อย่างชัดเจนบนลูกท้อวันเกิด: ผมขออวยพรให้คุณย่ามีแต่ความสุขและขอให้คุณย่าอายุยืนยาว ด้วยความนับถือ เย่เทียน&เซียวหรง"

"ได้ครับ!"

“ข้อสาม ฉันอยากได้ทองหนักหนึ่งตัน”

ตึก

ปากกาลูกลื่นตกลงไปที่พื้น

ผู้จัดการร้านถึงกับอึ้ง

“หนึ่งตัน…ลูกท้อหนึ่งตัน?”

“ทำไม่ได้?”

ผู้จัดการร้านพูดอย่างรวดเร็ว “ทำได้ครับ ทำได้! แต่ว่าจำนวนขนาดนี้มันมากเกินไปเลยต้องมีการวางเงินมัดจำ”

เย่เทียนยกขาขึ้นมาไขว่ข้าง "เงินมัดจำอะไร? แค่บอกราคาเต็มลูกท้อทองคำมาก็พอ ฉันจะได้จ่ายเต็มจำนวนไปเลย ถ้าพวกนายกลัวฉันหลอก พวกนายก็ไปคุยกับจื่อฉีเอาเองเถอะเพราะยังไงเธอก็เป็นคนที่มีเงิน"

จื่อที่กำลังประชุมอยู่ที่อ่าวอิมพีเรียล "ฮัดชิ่ว!?"

ผู้จัดการร้านหัวเราะแห้งๆ "เอ่อ ฮ่าฮ่า...เจ้านายเป็นเพื่อนกับคุณจื่อฉีซึ่งเป็นโฆษกของร้านเรา ดังนั้นเชิญคุณนั่งรอได้เลย ผมจะรีบไปคำนวนราคาให้เดี๋ยวนี้ "

"เร็วหน่อย เวลากำลังน้อยลงไปทุกที นายมีเวลาไม่ถึง 12 ชั่วโมงแล้วนะ "

ได้ครับ ได้ครับ!"

ผู้จัดการหันหน้าไปที่ห้องรับรอง เขาโทรหาจื่อฉีอยู่หลายครั้ง

“คุณจื่อฉี ผมเป็นผู้จัดการสาขาต้าหลงเฟิ่งจากถนนการค้าในเมืองไห่จิง คุณรู้จักเจ้านายหนุ่มชื่อเย่เทียนหรือเปล่าครับ?”

จื่อฉีรู้สึกสับสนเล็กน้อย “ฉันรู้จัก มีอะไรหรือเปล่า?”

“พอดีว่าคุณเย่เทียนสั่งงานให้เราทำหนึ่ง ไม่สิ หนึ่ง ไม่ใช่ ลูกท้อทองคำขนาด 1 ตัน 1 ลูก พวกเรากลัวเจอคนหลอกลวงจึงต้องโทรมายืนยันกับคุณก่อน”

"เขาสั่งลูกท้อไปทำไม?” จื่อฉีสงสัย

“เห็นเขาบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณย่า และเขาขอให้แกะสลักลูกพีชวันเกิดว่า - เย่เทียนและเซียวหรง”

วันเกิดของคุณย่าตระกูลเซียว!

จู่ๆจื่อฉีก็นึกขึ้นได้ทันที