ตอนที่ 18 นายเป็นคนทำความสะอาดใช่ไหม
ผู้หญิงที่ถูกไล่ออกจากกลุ่มได้ถูเปลือกตาเดินกะเผลกไปทางประตู ความเหงาและความสิ้นหวังในดวงตาของเธอนั้นเย่เทียนเข้าใจดี
ตอนที่เขาอยู่ในตระกูลเซียวเขาเองก็เป็นแบบนี้เหมือกัน ทำอะไรไม่ถูกและตกอยู่ในความสิ้นหวัง
แต่เขาโชคดีกว่าผู้หญิงคนนี้มาก อย่างน้อยเขาก็ได้รับระบบมหาเทพมา แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนกับแมลงวันในขวดแก้วที่หาทางออกไม่ได้
“นายเป็นใคร?”
เมื่ออาจารย์สอนเต้นเห็นเย่เทียน เธอก็ถามด้วยเสียงตะคอก “ใครให้นายเข้ามา?”
“ขอโทษด้วยครับ ผมเป็นคนทำความสะอาดน่ะ”
เย่เทียนรีบออกจากสตูดิโอเต้นไป
ไม่นานนักผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไป เธอมองดูทางเดินที่ว่างเปล่าและคนทำความสะอาด ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็ระเบิดออกมา เธอขดตัวร้องไห้อยู่ที่พื้น
“กล้บไปร้องที่บ้านไป! ไม่รู้หรือไงว่ามันรบกวนตอนพวกเราซ้อม?” เสียงตะโกนของอาจารย์สอนเต้นขัดจังหวะการร้องไห้ของเธอ เธอจึงเปลี่ยนจากร้องไห้เสียงดังเป็นร้องไห้อยู่เงียบๆ
ไม่รู้นานเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นก็พบว่ามีคนอยู่ข้างๆเธอแล้วสะกิดแขนเธอเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมน้ำตาคลอเบ้าและเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยแสงสว่าง ชายคนนั้นยื่นทิชชู่ให้เธอ
“ขอบคุณ...”
หญิงสาวหยิบทิชชูเช็ดน้ำตา เธอกอดขาทั้งสองข้างในขณะที่มองที่พื้น “คนทำความสะอาด?”
“ใช่” เย่เทียนตอบอย่างสบายๆ เขานั่งลงข้างผู้หญิงคนนั้นแล้วถาม “เธอฝึกเต้นมานานหรือยัง?”
“ฉันเริ่มฝึกเต้นตอนอายุ 6 ขวบตอนนี้ผ่านมาก็สิบกว่าปีแล้ว... ฉันชื่อหนิงเสี่ยวถง คุณล่ะ”
“เย่เทียน” เย่เทียนพูดอย่างเกียจคร้าน “ถึงฉันจะไม่เข้าใจการเต้นก็เถอะ แต่มันน่าจะมีเหตุผลที่ทำให้เธอเต้นพลาดในระดับการเต้นพื้นฐานนะ เธอมีอาการเจ็บที่ขาใช่ไหม?”
หนิงเสี่ยวถงรู้สึกประหลาดใจ เธอสัมผัสข้อเท้าที่บวมเล็กน้อยโดยจิตใต้สำนึก “โรคข้ออักเสบน่ะ...”
“ไม่แปลกใจเลย แล้วทำไมเธอถึงอยากเป็นดาราล่ะ?” เย่เทียนถามอย่างไม่ใส่ใจ
หนิงเสี่ยวถงส่ายหัว “ฉันไม่ได้อยากเป็นดาราขนาดนั้น ฉันแค่อยากเป็นนักเต้นมืออาชีพเพื่อที่ฉันจะหาเงินได้มากๆ พ่อของฉันป่วยนอนอยู่ในโรงพยาบาล เขาต้องใช้เงินจำนวนมากเป็นค่าผ่าตัด”
“ฉันให้ยืมเอาไหม?” เย่เทียนยิ้มอย่างสดใส
หนิงเสี่ยวถงยิ้มด้วยตาสีแดง “คุณทำงานเป็นคนทำความสะอาดแล้วคุณจะเอาเงินจากไหนมาให้ฉันยืม นอกจากนี้ถึงคุณจะให้ฉันยืมแต่ฉันก็อาจจ่ายคืนไม่ได้”
“คนสวย เธออย่าดูถูกคนอื่นจะดีกว่า ถึงฉันจะเป็นคนทำความสะอาดแต่ฉันก็มีอาชีพอื่นด้วยเหมือนกัน!” เย่เทียนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“อาชีพอื่น?” หนิงเสี่ยวถงกระพริบตา
“งานหลักของฉันคือ...ขายเครป!”
“...”
หนิงเสี่ยวถงพูดไม่ออก เธอเช็ดเข่าที่เปื้อนเลือดของเธอ “ขอบคุณนะเย่เทียน ตอนนี้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาก แล้วล่ะ ฉันขอเพิ่มวีแชทของคุณหน่อยสิ เพื่อตอนฉันว่างฉันจะได้ไปอุดหนุนธุรกิจของคุณไง”
“ได้สิ!”
ติ๊ด!
ทั้งสองได้กดเพิ่มเพื่อนกัน
หนิงเสี่ยวถงลุกขึ้นแล้วบอกลาเย่เทียน เธอเดินกะเผลกไปที่ห้องแต่งตัว ร่างที่อ้างว้างของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว
“อ่า พี่ชายของฉัน พี่ชายที่รักของฉัน! ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? ฉันเกือบจะโทรแจ้งตำรวจแล้วรู้ไหม!” ผางเหว่ยรีบวิ่งเข้ามา
“นายจะทำอะไร!” เย่เทียนพูดอย่างโกรธจัด “ไม่ใช่เพราะพวกนายหรือไง! งานทางการมันสนุกตรงไหนกัน!”
“ผมผิดเอง ผมผิดเอง! คุณเจียงบอกว่าช่วงบ่ายให้พี่เย่ไปพักผ่อนก่อน เพราะเย็นนี้จะมีงานเลี้ยงและยังมีดาราหลายคนมาร่วมด้วย”
เย่เทียนพยักหน้า "ถ้าคราวหน้ายังมีแบบนี้อีกล่ะก็ ฮึ่ม!"
"ไม่ ไม่ ไม่ ฉันสาบานเลยว่าจะไม่มีอีกแล้ว"
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน
ประตูห้องเต้นที่อยู่ข้างหลังเขาก็เปิดออก
อาจารย์สอนเต้นโวยวายออกมา "นายเป็นใครแล้วอยู่แผนกไหน? ไม่รู้หรือไงว่าเขาซ้อมเต้นกันอยู่? ถ้าอยากเสียงดังก็กลับบ้านไปทำนู่น! แล้วแกกำลังกวาดอะไรอยู่ฮ๊ะ? แกเชื่อไหมว่าฉันทำให้แกโดนไล่ออกได้! แล้วไอ้อ้วนนี่เป็นใครล่ะเนี่ย?"
เย่เทียน “...”
ผางเหว่ย "!?"
ผางเหว่นยกมือตบอาจารย์สอนเต้นโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น อาจารย์สอนเต้นที่โนตบกระเด็นกลับเข้าไปในห้องซ้อม เขาสะอื้นและยกมือขึ้นมาจับตรงที่โดนตบ “แกทำไมบ้าอะไรเนี่ย? กล้าดียังไงถึงมาทำร้ายฉัน? รปภ.!
"ไอ้เวร แกกล้าดียังไงมาบอกว่าฉันอ้วน? นี่ไม่ได้เรียกว่าอ้วนเว้ย เขาเรียกว่าโครงกระดูกใหญ่ต่างหาก! ค*ยเอ้ย!” ผางเหว่ยตะโกนด่าเขา
เย่เทียน: "..."
"รอก่อนเถอะ! แกอย่าพึ่งหนีไปไหนแล้วกัน!" อาจารย์สอนเต้นตะหวาดใส่
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” ผางเหว่ยบีบเอวของเขาแล้วพูด “ฉันจะอยู่ที่นี่แหละ ฉันอยากจะเหมือนกันว่าแกจะทำอะไรฉันได้!”
ไม่นานนักรปภ.กลุ่มใหญ่ก็พุ่งเข้ามา
อาจารย์สอนเต้นคว้าแขนหัวหน้ารปภ.เหมือนเขาเป็นญาติแล้วพูดว่า "อยู่ดีๆไอ้อ้วนนี่มันก็มาทำร้ายฉัน!"
"คุณเป็นใคร" หัวหน้ารปภ.ไม่รู้จักผางเหว่ย เขาจึงมองขึ้นมองลงสองสามครั้งแล้วถาม
“ฉันเป็นใครงั้นเหรอ? ไปถามประธานน้อยของพวกแกดูสิ!”
รูม่านตาของหัวหน้ารปภ.กระชับขึ้นเล็กน้อย แล้วเขาก็รายงานเรื่องนี้ไปยังผู้บริหารระดับสูงด้วยความระมัดระวัง
ในเวลานี้ เจียงเซิ่งเฟิงและฉินเยี่ยนได้ปรากฏตัวที่ปลายทางเดิน
รปภ.กลุ่มใหญ่เริ่มกระจายไปทางซ้ายขวา
เจียงเซิ่งเฟิงพูดด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นพี่ผาง??”
“เขาบอกว่าพี่เย่เป็นคนทำความสะอาดแล้วเรียกฉันว่าไอ้อ้วน ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะตบมันสักที” ผางเหว่ยกล่าว
การแสดงออกของเจียงเซิ่งเฟิงแย่ลงในทันที เขาชี้ไปที่อาจารย์สอนเต้น “กล้าดียังไงมาด่าแขกผู้มีเกียรติของฉัน ต่อจากนี้ไปอย่าได้ให้ฉันเห็นนายในไห่จิงอีก รีบไสหัวไปซะ”
อาจารย์สอนเต้นล้มลงบนพื้น เขาเหมือนถูกสายฟ้าผ่าลงมา ความเย่อหยิ่งเมื่อครู่หายไปในทันที เขากอดไปที่ขาของเจียงเซิ่งเฟิง "ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลยนะครับท่านประธาน ผมไม่ได้ตั้งใจ... ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นแขกผู้มีเกียรติของท่าน ผมผิดไปแล้ว ปากผมมันไม่ดีเอง!”
เขาพูดด่าตัวเองอยู่หลายครั้งจนเสียงของเขาเริ่มแตก
เจียงเซิ่งเฟิงพูดอย่างไร้อารมณ์ “นายทำให้ฉันขุ่นเคืองหรือไง?”
อาจารย์สอนเต้นเป็นคนฉลาด เขาจึงรีบหันไปหาผางเหว่ยในทันที “ฉันผิดไปแล้วพี่ชาย...ฉันเสียงานนี้ไม่ได้!”
ผางเหว่ยมองไปที่เย่เทียน “พี่เย่ ดูนี่สิ…”
อาจารย์สอนเต้นตกใจ
หรือว่าชายหนุ่มคนนี้คือคนสำคัญตัวจริง?
พรึ่บ!
อาจารย์สอนเต้นกอดต้นขาของเย่เทียน "ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันยังต้องดูแลพี่น้องกับคนชราที่บ้านอยู่ ถ้าฉันเสียงานนี้ไปฉันคงไม่มีเงินไปใช้จ่ายแน่"
"ลุกขึ้น" เย่เทียนบอกให้อาจารย์สอนเต้นลุกขึ้นและหันไปหาเจียงเซิ่งเฟิง “คุณเจียงฟัง ผมได้ยินจากผางเหว่ยว่าเย็นนี้คุณเตรียมงานเลี้ยงไว้สินะ”
“ใช่” เจียงเซิ่งเฟิงพยักหน้า “คนที่จะขึ้นแสดงบนเวทีได้จะต้องเป็นศิลปินระดับสองขึ้นไป การแสดงค่อนข้างดีเลยทีเดียว”
เย่เทียนพูดอย่างสบายๆ “ฉันชอบนักเต้นหญิงชื่อหนิงเสี่ยวถงในบริษัทของคุณ ให้เธอขึ้นไปแสดงบนเวทีด้วย”
“หนิงเสี่ยวถงคือใคร?” เจียงเซิ่งเฟิงคิดไม่ออก ในบริษัทเขามีศิลปินอยู่มากมายแล้วเขาจะมีเวลาไปสนใจกับนักเต้นหญิงตัวเล็กๆแบบนั้นได้ยังไง?
ผู้คนรอบข้างก็นิ่งเงียบ
เพราะไม่มีใครรู้จักเธอ
“หนิงเสี่ยวถง...หนิงเสี่ยวถง!” อาจารย์สอนเต้นอุทาน “ฉันรู้ ฉันรู้จักเธอ ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้!”
เจียงเซิ่งเฟิงพูดอย่างเย็นชา “ไปตามมาเร็ว!”
หลังจากพูดจบ เจียงเซิ่งเฟิงก็หันมาหาเย่เทียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว คุณเย่จะทานอะไรดีครับ?"
"อะไรก็ได้ คุณเจียงจัดการได้เลย“
หลังจากผ่านตอนเช้าที่วุ่นวายไป เย่เทียนก็รู้สึกหิวขึ้นมา
