ตอนที่แล้วตอนที่ 16 น้ำตกบนภูเขาหลูซานและการนัดบอดที่ล้มเหลว
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18 นายเป็นคนทำความสะอาดใช่ไหม

ตอนที่ 17 คุณเย่เบื่อหน่าย


เอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์เป็นบริษัทบันเทิงด้านภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในไห่จิง

ไปเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์มีประวัติความเป็นมายาวนานกว่าร้อยปีนับตั้งแต่ก่อตั้ง ดาราชั้นนำต่างมีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าจื่อฉีและได้รับรางวัลความนิยมไปมากกว่าสิบครั้ง ประธานของบริษัทมีชื่อว่าเจียงหยิงเทียนคนในวงการเรียกเขาเจียงเก่า

ระหว่างทางไปเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จื่อฉีบอกเย่เทียนถึงจุดประสงค์ของการเดินทางซึ่งทำให้เย่เทียนแทบพูดไม่ออก

“ทำไมสองคนนี้แลดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยแหะ ฉันแค่บอกให้พวกเขาทำงานนี้ให้ดี แต่ทำไมกลายเป็นว่าให้โหยวฉินเสี่ยวเหยาเข้าไปในในรายการวาไรตี้เลยล่ะ?”

เย่เทียนโอบแขนของเขาด้วยความโกรธ หากใครมาเห็นคงพูดได้เลยว่าแฟนกำลังงอน!

จื่อฉีพูดขึ้นด้วยความรวดเร็ว “เมื่อคืนฉันก็อยู่ที่นั่นด้วยและวิธีนี้เป็นวิธีที่ประหยัดที่สุด แทนที่จะให้เสี่ยวเหยาได้ไปอยู่ในรายการใหญ่สู้ให้เธอยืนด้วยลำแข้งตัวเองจะดีกว่า ด้วยวิธีนี้ไม่ใช่แค่ประหยัดเงินอย่างเดียวแต่ยังทำให้บริษัทได้ผลประโยชน์ด้วย ถ้าในอนาคตคุณมีผู้หญิงที่ชอบคุณก็สามารถใช้วิธีได้เช่นกัน”

เย่เทียนถอนหายใจ

เห็นได้ชัดว่าฉินเยี่ยนกับผางเหว่ยเข้าใจความหมายที่เขาพูดผิดไป ฉันสนใจเรื่องผลประโยชน์ที่ไหนล่ะ? ฉันเป็นนายของเงิน ไม่ใช่ทาสของเงิน!

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสี่คนได้มาถึงประตูของบริษัทเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์

ชายหนุ่มร่างสูงและมีอารมณ์ที่ไม่ธรรมดายิ้มและทักทายเขา “พี่จื่อฉี พี่ฉิน พี่ผาง คุณเย่!”

“โอ้ คุณเจียง!”

ผางเหว่ยประหลาดใจ “คุณไม่ได้ไปถ่ายงานที่เชิ่งจิงเหรอ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?”

“พึ่งกลับมาเมื่อเช้าเอง พ่อบอกให้ฉันมาทักทายคุณนะ” เจียงเซิ่งเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

จากการแนะนำของผางเหว่ย  เย่เทียนจึงได้รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ที่มีอายุเกือบเท่ากับเขาเป็นลูกชายคนเดียวของเจียงหยิงเทียน ซึ่งเป็นทายาทในอนาคตของเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เขาเป็นคนรวยรุ่นสองที่เกิดมาพร้อมกับการเป็นดารา

ทุกคนต่างพูดคุยอย่างสนุกสานและเดินเข้าไปในบริษัท ศิลปินที่ผ่านไปมาหลายคนก้าวออกไปโดยไม่รู้ตัว ตะโกนว่าท่านประธานด้วยความเคารพ

เจียงเซิ่งเฟิงโบกมือให้พวกเขาและพาทั้งสี่ขึ้นไปชั้นบน

ที่ชั้นบนสุดเป็นสวนหย่อมเล็กๆ ที่มีดอกไม้และพันธุ์ไม้แปลกๆมากมาย ทันทีที่นั่งลงก็มีบริกรมาเสิร์ฟแชมเปญให้

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ คุณพ่อท่านอายุมากแล้วสุขภาพเลยไม่ค่อยดี หมอบอกให้เขาพักผ่อนให้เพียงพอ วันนี้ฉันจึงมาคุยเรื่องความร่วมมือกับพวกคุณแทน—— ถ้าประธานทั้งสามไม่รังเกียจ”

บอกได้เลยว่า เจียงเซิ่งเฟิงสุภาพมากและมีความยับยั้งชั่งใจ

“พูดแบบนั้นได้ยังไงเล่า ผมดีใจมากเลยนะที่ได้พบกับคุณเจียงด้วยตัวเอง” ผางเหว่ยหัวเราะและส่งหนังสือโครงการให้เจียงเฉิงเฟิงเพียงดู

เย่เทียนไม่ชอบเรื่องที่เป็นทางการแบบนี้ เขาจึงลุกจากที่นั่งและมองดูรอบๆในขณะที่ดื่มแชมเปญไปด้วย เขาเห็นฟลอร์เต้นรำกลางแจ้งด้านล่างและกลุ่มหญิงสาวที่กำลังซ้อมเต้นอยู่ ทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสวยๆ

จื่อฉีนำแชมเปญมาให้เย่เทียนและอธิบายว่า “นี่คือกลุ่มเกิร์ลกรุ๊ปที่พึ่งตั้งขึ้นโดยเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ชื่อกลุ่มคือกลอรี่เกิลร์กรุ๊ป คุณอยากจะลงไปดูหน่อยไหม?”

เย่เทียนยืนนิ่ง “ถ้าเธอไม่ใช่ผู้ชายเธอคงไม่เข้าใจ จริงๆแล้วการวางตัวมันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนักหรอก”

มุมปากของจื่อฉีกระตุก

“จื่อฉี คุณเองก็มีส่วนร่วมในโครงการนี้ด้วย คุณคิดว่าบนฟลอร์เต้นมีคนไหนเหมาะสมกว่าโยวฉินเสี่ยวเหยาไหม?” เจียงเซิ่งเฟิงถามขึ้นมาทันที

จื่อฉีรู้สึกไม่ดีแต่ก็ตอบกลับเจียงเซิ่งเฟิงไปสองสามชื่อ

เย่เทียนลงลิฟต์ไปชั้นล่างแล้วเดินไปรอบๆบริษัทเอ็มเพอร์เรอร์เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ด้วยความเบื่อหน่าย

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่มีดารามากมายมาล้อมรอบแบบนี้ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกสดชื่นมาก

ในห้องชั้นบนสุด

เจียงเซิ่งเฟิงยิ้มแบบแปลกๆ “เอ่อ การต้อนรับของผมมันไม่ดีจนทำให้คุณเย่ไม่พอใจรึเปล่า?”

ตั้งแต่ต้นจนจบ เย่เทียนพูดเพียงสองคำกับเจียงเซิงเฟิง สวัสดี เชิญ...

ผางเหว่ยตบแก้มอ้วนๆของเขาและพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ “ไม่ต้องกังวลไปคุณเจียง  มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอกแต่เป็นฉันกับเหล่าฉินที่ผิดเอง”

“อะไรนะ?”

“คุณเย่ไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่สนใจเรื่องกำไรหรือขาดทุนหรอก เขาแค่ให้เงินฉันกับเหล่าฉินมาและเขามีแค่จุดประสงค์เดียวคือช่วยโหยวฉินเสี่ยวเหยาหรือก็คือน้องสาวของคุณเย่ เป็นฉันกับเหล่าฉินเองที่รู้สึกว่าการใช้จ่ายเงินแบบนี้มันไม่ดีเฉันเลยอยากทำรายการวาไรตี้เป็นของตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คุณเย่ไม่มีความสุข...”

“ผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่ายังไง?” เจียงเซิ่งเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฉินเยี่ยนถอนหายใจ “คุณเย่เขาไม่ชอบเรื่องจุกจิกพวกนี้! โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการประชุมอย่างเป็นทางการเพราะเขาไม่สนใจเงินจำนวนแค่นี้ เงินพันล้านสำหรับเขามันเป็นแค่เศษเงิน แล้วเขาจะมานั่งประชุมเพื่อเศษเงินแค่นี้ทำไมล่ะ? ทุกอย่างล้วนมีระดับของมันและการแก้ปัญหาย่อมต่างกันออกไป...”

เจียงเซิ่งเฟิงตกใจ

เชี่ย...!

พันล้านเป็นแค่เศษเงินในกระเป๋า?

ต่อให้เป็นวันดา(万大)ก็ยังทำไม่ได้ขนาดนี้

“คุณเย่เขาเป็นใคร...” เจียงเซิ่งเฟิงถามอย่างระมัดระวัง

ฉินเยี่ยนส่ายหัว "คุณไม่ต้องกังวลหรอกคุณเจียง คุณรู้ไว้แค่ว่าเขาซื้อหุ้น 51%ของบริษัทต้าเฟิงเพราะเขารู้สึกเบื่อๆ เขาทุ่มเงิน 800 ล้านกับน้องสาวของเขาก็เพราะเขาพอใจและเขาก็ขี่รถสามล้อขายเครปทุกวัน...พูดได้เลยว่า อย่าใช้ความคิดคนธรรมดาอย่างเราไปเดาความคิดของเขา”

หัวใจของเจียงเซิ่งเฟิงแต้นรัว

เขาเคยเห็นคนรวยรุ่นสองมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนระดับเย่เทียน

เจียงเซิ่งเฟิงได้ตัดสินใจอยู่ในใจ แม้ว่าเขาจะสูญเสียเงินจากความร่วมมือนี้ไปบ้าง แต่เขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณเย่ให้ได้

ไม่ชอบงานที่เป็นทางการ?

ง่ายมาก ทำไมไม่จัดประชุมแบบไม่เป็นทางการล่ะ?

“แป๊ก!”

เจียงเซิ่งเฟิงดีดนิ้วและให้ลูกน้องไปเคลียร์ห้องจัดเลี้ยงที่ชั้นล่างเพื่อจัดงานเลี้ยงชั่วคราว

“ฉันคิดว่าความคิดนี้ดีมาก” ผางเหว่ยยกนิ้วให้

ในตอนนี้เย่เทียนเบื่อจนเดินไปทั่วในบริษัทแล้ว เขาบังเอิญเข้ามาที่ห้องเต้นรำในร่มอีกห้องหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนเข้าไปเขาได้ยินเสียงชายคนนั้นตะโกนเสียงดังว่า “แม่มึ*เถอะ โง่แบบนี้ยังอยากจะเป็นดาราอีกเหรอ? ผายลมเถอะ! ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย ถ้ายังเต้นไม่ได้อีกก็ไสหัวออกไปซะ! ได้ยินไหม?”

“ได้ ได้ ได้ยินแล้วค่ะ...” เสียงของผู้หญิงที่อ่อนแอฟตอบกลับมา

เย่เทียนที่อยากรู้อยากเห็นจึงเปิดประตูเข้าไป

มีผู้หญิงมากกว่าสิบคนในห้องเต้น ทั้งหมดมีอายุระหว่าง 18 ถึง 22 ปี ทุกคนต่างพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน อาจารย์สอนเต้นชายที่ถักผมเปียชี้ไปทางผู้หญิงที่อยู่มุมห้องและด่าเธอ ผู้หญิงที่โดนด่าก็เริ่มมีน้ำตาออกมาแต่เธอก็ยังฝืนยิ้มและโบกริบบิ้นเต้นต่อไป

อาจเป็นเพราะเธอประหม่าเกินไป เธอจึงบังเอิญเหยียบริบบิ้นและล้มลง มีเลือดถลอกออกมาจากขาที่เรียวยาวของเธอ

“ขยะ! ขยะจริงๆ!” อาจารย์สอนเต้นตะโกนพูด “ไสหัวไปซะ ตั้งแต่วันนี้ไปฉันไม่อยากเห็นเธออีก”

“อาจารย์เอ้อมู่คะ!”

ผู้หญิงคนนั้นกอดขาอาจารย์สอนเต้นแล้วร้องไห้ “ฉันขอโอกาสอีกสักครั้ง ฉันทำได้แน่นอน!”

“จะไปไหนก็ไป! อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา!”

อาจารย์สอนเต้นดึงขากลับแล้วปรบมือเรียกหญิงสาวคนอื่น “มาเถอะ พวกเธอมาเต้นตามฉันอีกครั้ง หนึ่งสูงสูง สองสูงสูง สามสูงสูง นั่นแหละ~”