ตอนที่ 19 ฉันอยากมีลูก

“ไม่กลับไปเรียน ถ้าอย่างนั้นเธอจะทำอะไร” ลู่อี้ชิงพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอดูอ่อนโยนขึ้น เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจในคำพูดของเจียงเหยา

เจียงเหยาใช้เวลาสักครู่เพื่อดูลู่ชิงสี และพูดอย่างช้า ๆ ขณะที่ทุกคนบนโต๊ะกำลังรอคำตอบของเธอ

“ปีนี้ฉันจะอยู่บ้าน และมีลูกคะ!”

“ฟู่! แค่ก แค่ก”

ลู่ชิงสีสำลักข้าวเต็มปากและกระอักข้าวออกมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

เจียงเหยาประหลาดใจและส่งชามของเธอให้เขาอย่างรวดเร็ว “รีบดื่มซุป!”

สมาชิกคนอื่น ๆ บนโต๊ะตะลึง ทุกคนต่างมองเธอพร้อมกับเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง

เจียงเหยาไม่ได้คาดหวังว่าลู่ชิงสีจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างมากต่อคำพูดของเธอจนสำลักอาหาร

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ชิงสีส่ายหน้าเพื่อแสดงว่าเขารู้สึกดีขึ้นแล้ว เขามองไปที่ชามซุปที่เพิ่งดื่ม เขามองอีกครั้งและสังเกตว่าชามนั้นเป็นของเจียงเหยา

ช้อนส้อมบนโต๊ะอาหารของตระกูลลู่ แต่ละคนจะมีชาม ตะเกียบ และช้อนเป็นของตัวเอง ดูเหมือนว่าเจียงเหยาจะกังวลมาก ตอนที่เธอส่งชามของเธอไปให้เขาอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ลู่ชิงสีสรุปว่าภรรยาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ก่อนหน้านี้ จะเป็นพี่สาวหรือพ่อกับแม่ที่เทน้ำให้เขา ส่วนเธอจะไม่ปล่อยให้เขาแตะต้องชามของเธอเลย

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ อยากมีลูกเหรอ?” คำพูดนี้เป็นการค้นพบที่น่าตกใจที่สุดในตอนนี้ “เธอบอกว่าเธออยากมีลูกงั้นเหรอ?”

“ใช่ ทำไมล่ะ ไม่ต้องการเหรอ?” เจียงเหยาถามกลับ โดยรู้ดีว่าลู่ชิงสีต้องการมีลูกมากกว่าใคร ๆ ในครอบครัว ชาติก่อนเขาอาจเคยคิดเรื่องนี้ จนถึงวันสุดท้ายที่เขาเสียชีวิต ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจว่าจะใช้เวลาหนึ่งปีที่รอสอบใหม่นี่แหละ

เธอมั่นใจว่าครอบครัวสามารถเลี้ยงดูเด็กได้ ตอนที่เธอไปเรียนมหาวิทยาลัย เธอจะทิ้งลูกไว้กับพ่อและแม่ลู่ ตอนกลางวันเมื่อพวกเขาไปทำงาน เขาสามารถจ้างพี่เลี้ยงเด็กได้ หรือขอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ของเธอได้

คุณนายลู่กลับสงบนิ่ง เธอยังแปลกใจกับคำพูดนั้น แต่เธอก็หาใส่ใจไม่ เพราะเธอก็จะมีหลาน

เธอสัมผัสได้ถึงความคิดที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเจียงเหยา เธอสัมผัสได้ว่าเจียงเหยาเปลี่ยนไป เธอไม่ได้เฉยเมยต่อลู่ชิงสีอย่างที่เคยเป็นมา

“ทุกคนกินไปก่อนเลย เจียงเหยามากับผม!” ลู่ชิงสีพูดขึ้น ขณะที่กระแทกชามข้าว เขาคำรามพร้อมกับดังแขนเจียงเหยาออกไป

ลู่อี้ชิงมองดูลู่ชิงสีและเจียงเหยาเดินออกจากบ้านไปที่สนาม เธอสั่นและพูดกับแม่ลู่ที่นั่งข้าง ๆ เธอว่า “แม่ว่า เจ้าน้องชายจะดุเจียงเหยาไหม”

“เด็กโง่นั่น” พ่อลู่หัวเราะเบา ๆ “ใช่ ฉันคิดว่าเขาคงจะดุเธอเหมือนกับดุลูกน้อง อย่าไปสนใจพวกเขาเลย กินข้าวกันต่อเถอะ ปล่อยให้พวกเขาจัดการเรื่องของตัวเอง”

เจียงเหยาเดินไปที่ลานด้านหลังของลู่ชิงสี เห็นว่าเวลานี้ดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาอยู่เหนือหัว และลานก็ร้อนมาก แต่เธอรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่เปล่งออกมาจากลู่ชิงสี ไม่เหมือนกับว่าเขากำลังโกรธ แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออารมณ์อะไร ทำให้เธอสับสนกับอารมณ์ของเขาในตอนนี้

อันที่จริงลู่ชิงสีกังวลว่าดวงอาทิตย์จะร้อนเกินไป สำหรับเจียงเหยา เขาจึงพาเธอไปยืนอยู่ใต้เถาองุ่น เขาหันกลับมาจ้องไปที่เจียงเหยา และถามอย่างเย็นชา